ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[thanos]

# Τίποτε άλλο δεν σκοτίζει το νου, λέει ο Μέγας Βασίλειος, όσο η πονηρία, και τίποτα δε φωτίζει το νου, όσο η ανάγνωση στην ησυχία.

# Τίποτε δεν οδηγεί πιο γρήγορα στον πόνο της ψυχής, όσο η ενθύμηση του θανάτου.

# Τίποτε δεν οδηγεί σε αφανή προκοπή, όσο η αυτομεμψία και το κόψιμο των θελημάτων· ούτε σε αφανή απώλεια, όσο η οίηση και η αυταρέσκεια.

# Τίποτε δεν προξενεί την αποστροφή του Θεού και την τιμωρία του ανθρώπου, όσο ο γογγυσμός· ούτε την ευκολία στην αμαρτία, όσο η σύγχυση και η πολυλογία.

# Δεν υπάρχει άλλος συντομότερος δρόμος για την απόκτηση της αρετής, από τη μόνωση και τη συγκέντρωση του νου. Ούτε για την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία, από τη μελέτη των δωρεών του Θεού και των δικών μας αμαρτιών. Ούτε για την αύξηση των ευεργεσιών, από τον έπαινό τους.

# Τίποτε άλλο δεν προσφέρει τόσο συχνά σωτηρία ακούσια, όσο οι πειρασμοί.

# Ούτε υπάρχει πιο σύντομος δρόμος προς το Χριστό, δηλαδή προς την απάθεια και τη σοφία του Πνεύματος, από το βασιλικό δρόμο, εκείνον δηλαδή που σε όλα απέχει από υπερβολές και ελλείψεις.

# Ούτε άλλη αρετή μπορεί να επιτύχει το θείο θέλημα τόσο, όσο η ταπεινοφροσύνη και η εγκατάλειψη κάθε δικού μας νοήματος και θελήματος.

# Ούτε υπάρχει άλλος συνεργός σε κάθε καλό έργο, σαν την καθαρή προσευχή. Ούτε άλλο εμπόδιο για απόκτηση των αρετών, σαν τον περισπασμό και το μετεωρισμό της διάνοιας, έστω κι αν είναι σε πολύ μικρό βαθμό.

[rose]

Αποφθέγματα του π. Σίμωνος Αρβανίτη (+1988) επιλεγμένα από τα πέντε βιβλία που έγραψε γι’ αυτόν ο μαθητής του π. Ζωσιμάς.



http://www.imdleo.gr/diaf/2012/gSimon_Arban.pdf

[rose]

Γέροντας Ιουστίνος: «Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών».




….αγαπητοί μου ή τώρα ή πιο αργά θα ξεκινήσει κάποιος πόλεμος, ο χριστιανός όμως πρέπει να είναι πάντα έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει το θάνατο.
Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό. Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν. Κι αυτό επειδή ο Θεός τους έκλεισε τα αυτιά για να μην ακούνε και τα μάτια για να μη βλέπουν (βλ.προφήτη Ησαία). Κι αυτό επειδή έχουν πωρωθεί στα πάθη.

Θυμάμαι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που πολεμούσα στην πρώτη γραμμή τον εχθρό βλέποντας το θάνατο κατάματα. Λίγα χιλιόμετρα πίσω από τις γραμμές οι χωριάτες γλεντούσαν και έπιναν. Πέθαιναν με τη βότκα κάτω από το κρεβάτι. Ήταν μία τρέλα. Γλένταγαν και κανείς δε σκεφτόταν να γλυτώσει τη ψυχή του, έστω και την ενδεκάτη ώρα. Και τώρα το ίδιο σκέφτονται. Προτιμούν να γλεντήσουν και να διασκεδάσουν παρά να σκεφτούν το θάνατο. Όπως λέει και η Γραφή, ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών.

Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε.
Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη.
Τον καιρό των διωγμών οι χριστιανοί πρέπει να μαζευτούν γύρω από τους ιερείς τους. Εκεί που βρίσκετε ένα αντιμήνσιο και ένας ιερέας για αν τελέσει την λειτουργία εκεί είναι και η εκκλησία. Έχουμε ως παράδειγμα τον διωγμό του περασμένου αιώνα όπου οι ιερείς πήγαιναν στα βουνά και στα χωριά με ένα αντιμήνσιο και τα λειτουργικά σκεύη στην πλάτη. Η Λειτουργία και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν την πείνα και να προστατευτούν από παν κακό, ευρισκόμενοι υπό τη Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έπειτα να λέει την Ευχή του Ιησού ή το Υπερμάχω. Στη φυλακή αυτές οι προσευχές μας έσωσαν και δεν υποχωρήσαμε μπροστά στο κόκκινο θηρίο.

Ο πραγματικός χριστιανός όμως δεν περιμένει τον πόλεμο ή τον διωγμό για να φροντίσει την ψυχή του. Τον αληθινό χριστιανό δεν τον ενδιαφέρει πότε θα αρχίσει ο πόλεμος ή ο διωγμός. Είναι πάντοτε έτοιμος να υποδεχθεί τον Ουράνιο Νυμφίο με το καντήλι της ψυχής αναμμένο. Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν παραμονεύει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι του, αλλά ψάχνει να δει πώς θα θυσιαστεί για τον πλησίον του και για το Θεό. Ο αληθινός χριστιανός ψάχνει τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε φοβάται τίποτα σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο σταυρός Ανάσταση.

[Εφραίμ]

Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού:
Βιβλία ( δύο τόμοι ): «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα».

Ολόκληρο το έργο, διατίθεται πλήρως στο Διαδίκτυο.

http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/1/a/0/ ... 000403.tkl

[rose]

Κύριε, δεν μπορώ μόνος! Δώσε να Σε γνωρίσει όλος ο κόσμος.





[...] Όσο πύκνωναν οι επισκέψεις της χάρης σε δύναμη και διάρκεια, αύξανε και η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό στην ψυχή του Σιλουανού.

«Κύριε, δεν μπορώ να Σε ευχαριστήσω όπως πρέπει για το νέο άρρητο έλεός Σου, γιατί αποκαλύπτεις τα μυστήριά Σου σε έναν αμαθή και αμαρτωλό, όπως είμαι εγώ. Ο κόσμος χάνεται αλυσοδεμένος στην απόγνωση, ενώ ανοίγεις σε μένα, τον τελευταίο και χειρότερο από όλους, την είσοδο στην αιώνια ζωή. Κύριε, δεν μπορώ μόνος... Δώσε να Σε γνωρίσει όλος ο κόσμος.»

Βαθμηδόν αρχίζει να επικρατεί στην προσευχή του η λύπη για τον κόσμο, γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν τον Θεό.
«Να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα», έλεγε ο Γέροντας, που διδάχθηκε την άμωμη αγάπη του Χριστού από το Πνεύμα το Άγιο.

Η αγάπη του Χριστού είναι μακαριότητα, που δεν συγκρίνεται με τίποτε στον κόσμο, και συγχρόνως είναι πάθος, μεγαλύτερο από κάθε άλλο πάθος, μαρτύριο μέχρι θανάτου.

Να αγαπάς με την αγάπη του Χριστού σημαίνει να πίνεις το «ποτήριον» εκείνο, που και ο Ίδιος ο Άνθρωπος Χριστός παρακάλεσε τον Πατέρα να μην το πιει.

Με την καθαρά νοερή προσευχή διδάσκεται ο ασκητής τα μεγάλα μυστήρια του Πνεύματος. Μπαίνοντας με τον νου στην καρδιά, πρώτα στη σαρκική καρδιά, αρχίζει να διεισδύει σε εκείνα τα βάθη της, όπου δεν είναι πια σάρκα. Βρίσκει τη «βαθιά» καρδιά, την πνευματική, τη μεταφυσική και μέσα της βλέπει πως η ύπαρξη όλης της ανθρωπότητας δεν είναι γι' αυτόν κάτι ξένο, αλλότριο, αλλά είναι δεμένη αχώριστα με την προσωπική του ύπαρξη.

«Ο αδελφός μας είναι η ζωή μας», έλεγε ο Γέροντας.

Με την αγάπη του Χριστού αισθανόμαστε όλους τους ανθρώπους ως αναπόσπαστο μέρος της υποστατικής μας υπάρξεως. Ο Γέροντας άρχισε να κατανοεί την εντολή «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» όχι ως ηθικό κανόνα. Διέβλεπε πλέον ότι η λέξη «ὡς» αναφερόταν όχι στον βαθμό της αγάπης, αλλά στην οντολογική ενότητα των ανθρώπων.

«ὁ Πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῷ... ὅτι Υἱὸς ἀνθρώπου ἐστί.» (Ιωάνν. ε' 22 και 27). Αυτός ο Υιός του ανθρώπου, ο Μέγας Κριτής του κόσμου, θα πει κατά την Κρίση πως «εἶς τούτων τῶν ἐλαχίστων» είναι Αυτός ο Ίδιος. Με άλλα λόγια περικλείει στη δική του υποστατική ύπαρξη την ύπαρξη κάθε ανθρώπου. Ο Υιός του ανθρώπου φέρει στον Εαυτό του όλη την ανθρωπότητα και έπαθε για «όλον τον Αδάμ». Ο Απόστολος Παύλος λέει πως εμείς πρέπει να κάνουμε δικό μας τον ίδιο τρόπο ζωής, να καλλιεργούμε το ίδιο φρόνημα, «ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιππ. β' 5).

Το Άγιο Πνεύμα, που δίδασκε στον Σιλουανό την αγάπη του Χριστού, του έδινε και το χάρισμα να ζει αληθινά αυτήν την αγάπη, που αγκαλιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η προσευχή σε όλη την ένταση, με βαθύ πένθος για όλο τον κόσμο, τον εξοικείωσε και τον έδεσε με ισχυρούς δεσμούς με «όλον τον Αδάμ». Κι αφού βίωσε την ανάσταση της ψυχής του, ήταν φυσικό πια γι' αυτόν να δέχεται κάθε άνθρωπο ως τον αιώνιο αδελφό του. Στην επίγεια ζωή υπάρχει μια διαδοχή, μια σειρά, αλλά στην αιωνιότητα όλοι είμαστε ένα, και γι' αυτό ο καθένας μας πρέπει να φροντίζει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για την ενότητα όλων.

Μετά την εμπειρία των βασάνων του άδη, μετά την υπόδειξη του Θεού «κράτα τον νου σου στον άδη», ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστική για τον γέροντα Σιλουανό η προσευχή για τους νεκρούς, που «υπάρχουν εν βασάνοις». Προσευχόταν επίσης για τους ζωντανούς και τις μέλλουσες γενεές. Στην προσευχή του, που έβγαινε από τα όρια του χρόνου δεν υπήρχε πια καμιά αναφορά στα παροδικά φαινόμενα της πρόσκαιρης ζωής. Παράλληλα με τη θλίψη του για τον κόσμο έλαβε και το χάρισμα να διακρίνει τους ανθρώπους σε αυτούς που γνώρισαν τον Θεό και σε αυτούς που δεν Τον γνώρισαν. Ήταν αφόρητη γι' αυτόν η σκέψη ότι οι άνθρωποι θα βασανίζονται στο «σκότος το εξώτερον».

Θυμόμαστε τη συνομιλία του με κάποιον ερημίτη, ο οποίος έλεγε:
-Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους αθέους. Θα καίγονται στο πυρ το αιώνιο.

Προφανώς η ιδέα πως οι άθεοι θα τιμωρούνταν στο αιώνιο πυρ τού προκαλούσε ικανοποίηση, κατά το ψαλμικό: «Εὐφρανθήσεται δίκαιος, ὅταν ἴδῃ ἐκδίκησιν» (Ψαλμ. νγ', 11-12)*.

Με ολοφάνερη συγκίνηση ο Γέροντας απήντησε:

-Πες μου, όμως, σε παρακαλώ, αν σε βάλουν στον παράδεισο και δεις από εκεί πως κάποιος καίγεται στις φλόγες του άδη, θα μπορούσες τάχα να έχεις ανάπαυση;
-Αλλά τι μπορεί να γίνει; Αυτοί οι ίδιοι φταίνε, λέει εκείνος.

Τότε ο γέροντας είπε με θλιμμένο βλέμμα:
-Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρει... Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους.

Και πράγματι εκείνος προσευχόταν για όλους. Ήταν παράξενο γι' αυτόν να προσεύχεται μόνο για τον εαυτό του· «πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ' 23). Γι' αυτόν που είδε, στο μέτρο που του δόθηκε, τη δόξα του Θεού που βίωσε τη στέρησή της, ακόμη και η σκέψη της στερήσεως αυτής έγινε αβάστακτη. Η ψυχή του «έλειωνε» στη σκέψη ότι πολλοί άνθρωποι ζουν, χωρίς να γνωρίζουν τον Θεό και την αγάπη Του, και προσευχόταν εκτενώς να γνωρίσουν όλοι τον Θεό και ο Κύριος, κατά την άφατή Του αγάπη, να δώσει να Τον γνωρίσουν με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Ως το τέλος της ζωής του, παρά την εξάντληση των δυνάμεών του και τις ασθένειές του, διατήρησε τη συνήθεια να κοιμάται μόνο κατά διαστήματα.
Του έμενε πολύς χρόνος για την κατ' ιδίαν προσευχή και προσευχόταν αδιαλείπτως, μεταβάλλοντας ανάλογα με την περίσταση τον τύπο της προσευχής. Ιδιαιτέρως, όμως, και εκτενέστερα προσευχόταν τη νύχτα, πριν από τον όρθρο.

Τότε παρακαλούσε για ζωντανούς και νεκρούς, για φίλους και εχθρούς, για όλους.


Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 55-58.

[george1]

Πνευματικός αγώνας:Αποφθέγματα σύγχρονων γερόντων
από savvasm



Ή Γραφή είναι μία και αιώνια και αληθινή. Δεν μπορούμε να παίρνου με κομμάτια και να τη χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει. Έχουμε κάνει τον δικό μας Θεό. Κόβουμε και ράβουμε ότι μας συμφέρει.
Γέροντας Αμβρόσιος μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

Ό θεός δεν επιτρέπει σ’ εμάς να βλέπουμε τον κόσμο των αοράτων, γιατί, αν τον βλέπαμε, θα τρελαινόμασταν. Αν βλέπαμε γύρω μας τι υπάρχει και κινείται, θα τρελαινόμασταν.
Γέροντας Αμβρόσιος μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
Γέροντας Πορφύριos

* * * * * * * * *

Από αυτά πού παίρνετε να δίνετε και στους φτωχούς, σ’ αυτούς πού δεν έχουν. Όχι να δίνετε από τα περισσεύματα σας ή τις κληρονο μιές. Αυτό δεν έχει καμιά αξία.
Γέροντας Αμβρόσιος Μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε. Ένα πράγμα πού σώζει τις ψυχές είναι ή ελεημοσύνη. Εσείς κοιτάτε να φτιάχνετε εδώ τα σπίτια. Φτια χτέ κι ένα σπιτάκι στον Ουρανό, να σας περιμένει…
Γέροντας Αμβρόσιος Μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

Η στενοχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε.
Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας.
Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

* * * * * * * * * *

Τι θέλει ο Κύριος; Αλήθεια, δικαιοσύνη και πίστη. Κι αυτά πού έχει ή καρδιά μας να τα έχουν και τα χείλη μας – όχι άλλα τα χείλη και άλλα ή καρδιά.
Γέροντας Αμβρόσιος Μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει
και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.
Γέροντας Πορφύριos

* * * * * * * * *

Όταν ο άνθρωπος δεν παρακολουθεί τον εαυτό του και δεν ξεσκονίζει την συνείδηση του, η συνείδησή του πιάνει πουρί και γίνεται αναίσθητος.Αμαρτάνει και είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * *

Ό Θεός δεν μας κατηγορεί επειδή πέφτουμε, αλλά επειδή δεν σηκωνόμαστε. Ή ανθρώπινη φύσις, βλέπεις, είναι ευόλισθος.
Γέροντας Αμβρόσιος Μονής Δαδίου

* * * * * * * * *

H αγαθή συμπεριφορά πολύ εκτιμάται από τη Χάρη του Θεού, που είναι μαζί μας. Γι αυτό σας συνιστώ να είστε αγαθοί, γλυκείς, πράοι, ταπεινοί σε όλες τις κινήσεις.
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

* * * * * * * * *

Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος πετάει από μέσα του ότι άχρηστο έχει και καρποφορεί πνευματικά.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * * * *

Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχή μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία.
Γέροντας Πορφύριos

* * * * * * * * *

Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * *

Η αιτία της αποτυχίας ενός ανθρώπου στον πνευματικό του σκοπό είναι η αμέλεια. Η αμέλεια μας επιβουλεύεται. Μοιάζει με ανομβρία από την oποία δεν φυτρώνει τίποτα. Ζημιώνει τους πάντες, Εμποδίζει εκείνους που θέλουν να ξεκινήσουν τον πνευματικό αγώνα. Σταματάει όσους προχώρησαν.Εκείνους που αγνοούν δεν τους αφήνει να μάθουν και εκείνους που πλανήθηκαν τους εμποδίζει να επιστρέψουν.
Γέροντας Ιωσήφ

* * * * * * * * *

Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της μοναδικότητα, ποιότητα, και δεκτικότητα. Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * *

Αν έρθει η χάρη του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν, έλα όμως που για να έρθει, χρειάζεται πρώτα να ταπεινωθούμε!
Γέροντας Πορφύριos

* * * * * * * * *

Να έχετε διαφάνεια. Να είσθε ειλικρινείς. Πέρα για πέρα. Το ναι να είναι ναι. Και το όχι, όχι. Μη ξεχνάτε ποτέ τούτο: Ό,τι έχετε στην καρδιά, δεν υποχρεούστε να το έχετε και στα χείλη. Μα, ό,τι έχετε στα χείλη, είναι απαραίτητο να το έχετε και στην καρδιά.
Γέροντας Ιωήλ

* * * * * * * *

Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * *

Να αρκείστε σ’ αυτά πού σας λέγουν. Μη προσπαθείτε, να αποσπάσετε με πλάγιους τρόπους από τον άλλο κάτι πού δεν θέλει να σας το είπε από μόνος του. Γέροντας Ιωήλ

* * * * * * * * * *

Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη. Να μην υπερηφανεύεστε, όταν σας επαινούν. Και να μη πικραίνεστε, όταν σας κατηγορούν. Να σας ενδιαφέρει μόνο, τι γνώμη έχει για σας ο Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την αλήθεια.
Γέροντας Ιωήλ

* * * * * * * * *

Όταν ο άνθρωπος ζει χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς εμπιστοσύνη, αλλά με άγχος, αγωνία, κατάθλιψη, απελπισία, αποκτάει ασθένειες σωματικές και ψυχικές. Η ψυχασθένεια, η νευρασθένεια, ο διχασμός είναι δαιμονικές καταστάσεις.
Γέροντας Πορφύριος

* * * * * * * * * *

Όταν κάνουμε κάτι για να επιδειχθούμε καταντούμε άδειοι ψυχικά. Ότι κάνουμε, να το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό ανιδιοτελώς, χωρίς εγωισμό, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς κενοδοξία, χωρίς, χωρίς, χωρίς….
Γέροντας Πορφύριος

* * * * * * * * * * * * * * *

Η χάρη του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να ἐκπέμπει ακτίνες. Πρέπει όμως ὁ άλλος νὰ έχει καλό δέκτη γιὰ νὰ τὸ καταλάβει.
Γέροντας Αμφιλόχιος

* * * * * * * * * *

Όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού δίνεται ἡ σοφία.
Γέροντας Αμφιλόχιος

* * * * * * * * * * *

Όλα τα ζητήματά σου να τ᾿ αφήσεις στα χέρια του Θεού. Ό,τι θέλεις να το ζητάς σαν το παιδί από τον πατέρα του.
Γέροντας Αμφιλόχιος

* * * * * * * * * *

Όταν χάνεται τη θεία χάρη, να μη κάνετε τίποτα.Να συνεχίζεται τη ζωή σας απλά,απαλά, ώσπου χωρίς αγωνία να έρθει πάλι η αγάπη και ο έρωτας και η λαχτάρα στον Χριστό.Και τότε η χάρις σας γεμίζει και χαιρόσαστε.
Γέροντας Πορφύριος

* * * * * * * * * * * *

Για να πάψει ο νους μας να παράγει κακούς λογισμούς, πρέπει να λείψει η πονηρία. Τότε ο άνθρωπος έχει πνευματική υγεία
Γέροντας Παΐσιοs

* * * * * * * * * * *

Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χαρά και περισσότερη χάρι θα πάρεις από τον Θεό
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * * * *

Όταν κανείς προκόβει πνευματικά, μέσα του έχει μία χαρά, μία ειρήνη, μία ευχαρίστηση
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * * * *

΄Ενας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς το Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.
Γέροντας Παΐσιος

* * * * * * * * * * *

Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του
Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής

* * * * * * * * * *

Χωρίς την ψυχήν μας καθαρήν, δεν έχουμε κανένα όφελος από τη Θεία Κοινωνία. Για αυτό να μη διστάζετε, να μην ντρέπεστε και να εξομολογείσθε. Ότι και αν έχετε κάνει, την πιο μεγάλη αμαρτία, ο πνευματικός έχει την εξουσία από το Χριστό και από τους Αποστόλους με το πετραχήλι του να τη συγχωρήσει.
Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

* * * * * * * * * *

Πηγή

[Εφραίμ]

Ολόκληρο το Βιβλίο "Κλίμαξ" του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου.

Διαβάστε παρακάτω όλο το ψυχωφελές βιβλίο "ΚΛΙΜΑΞ" του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια για την δική σας ευκολία.

http://imverias.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6201.html

[rose]

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ' ότι εσύ θέλεις.
Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε...
Αγιος Ιωάννης ο χρυσόστομος




Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής;
Τα εξής παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους: «Κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» και «κανείς ας μη συλλογίζεται την κακίαν του άλλου».

Βλέπεις;
Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή.
Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολλά σοβαρά θέματά σου και γι αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι σου είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, η με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ αυτού -εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεομάχο.

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ' ότι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε...

Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία,. Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει.
Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος;

Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου... πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδερφό σου».

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις με το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους. Μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μη συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.

Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάσει οργισμένους», λέει ο Απόστολος.

«... Άφες ημείν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Βλέπεις; Ο Θεός εσέ τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου.

Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρηθούν.

Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσείς με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν, μετά τη συγχώρηση, κάνεις και φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.

Ποίας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα και μικρά δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον σου τα ίδια τα λόγια της προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη...

[rose]

π.Βαρνάβας - άνθρωπον ουκ έχω 27.5.2013




Ο γκρινιάρης, ο ιδιόρρυθμος, ο κακομοίρης, ο απαιτητικός απομακρύνει τους άλλους ανθρώπους από κοντά του.
Ο άνθρωπος του Θεού είναι ο αληθινός άνθρωπος. Είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Είναι η χαρά και το καμάρι του κόσμου.

Να είμαστε άνετοι και να μην ενοχλούμαστε από τίποτα. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτή η κατάστασή μας μεταδίδεται και στους γύρω μας.

Η πνευματική μας κατάσταση κρίνεται από το πόσο μας χαίρονται οι άνθρωποι που είναι γύρω μας και από το πόσο τους αναπαύουμε και τους κάνουμε να νιώθουν άνετα.

Ο ταπεινός άνθρωπος γνωρίζει ότι όλα εξαρτώνται από το έλεος του Θεού, γι’ αυτό είναι ολόκληρος ένα άνοιγμα, μια αγκαλιά, ένα πανδοχείο. Οι άλλοι άνθρωποι το νιώθουν αυτό και θέλουν να βρίσκονται κοντά του.

Πολύ συχνά πίσω από τις ασθένειες υπάρχει μια λάθος εσωτερική στάση του ανθρώπου.

Η εγωιστική απομόνωση ενός ανθρώπου από τους άλλους συνήθως δηλώνει σοβαρό πνευματικό πρόβλημα.

Ταπεινός είναι αυτός που δεν έχει λογισμούς και αφήνεται στον Θεό. Γι’ αυτό είναι και αναπαυμένος.

Ο γκρινιάρης είναι ένας ανώριμος άνθρωπος, που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του και που δεν είναι καλά. Γι’ αυτό του φταίνε πάντα οι άλλοι.

Η γκρίνια-μεμψιμοιρία προς τον άνθρωπο και προς τον Θεό είναι το αντίθετο της ευχαριστίας και είναι δαιμονική κατάσταση.
Συνήθως αυτό που φταίει για την κακή μας κατάσταση είναι η στάση μας.

Οι κοσμικοί άνθρωποι, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα και δεν είναι καλά, συνήθως ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Αντίθετα, οι άνθρωποι που ζουν στην πνευματική διάσταση αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα λάθη τα δικά τους αλλά ακόμη και για τα λάθη των άλλων.

Ο Χριστός στον Σταυρό ανέλαβε τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Εμείς καλούμαστε να μιμηθούμε αυτό το ήθος και τότε θα μπορούμε να σχετιζόμαστε με τον κάθε άνθρωπο.
Να μιλάμε όμορφα και θετικά στους άλλους. Αυτό δεν είναι κολακεία, αλλά είναι δοξολογία προς τον ίδιο τον Θεό.

Ό,τι δίνουμε στους άλλους αυτό μας δίνουν κι αυτοί.

Τον ανισόρροπο άνθρωπο ακόμα και οι δαίμονες τον βαριούνται, επειδή γίνεται τόσο πολύ δικός τους. (Γέροντας Αιμιλιανός)

Αν έχουμε μέσα μας αλήθεια, σοβαρότητα και χαρά, αυτά εκπέμπονται στους άλλους και δεν θα μας εκμεταλλευτεί κανείς.

Να χαιρόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι και να μην τον βαριόμαστε. Να μην προσδοκούμε τη χαρά από τα διάφορα "ναρκωτικά" της καθημερινής ζωής, γιατί τα αποτελέσματα δεν θα είναι καλά, ούτε για μας ούτε για τους γύρω μας.

Η κάθε σχέση μας να είναι τέτοια, που να δυναμώνει την παρουσία του Θεού στη ζωή τη δική μας και του άλλου.

Οφείλουμε να μην μένουμε πάντα οι ίδιοι, αλλά συνεχώς να εξελισσόμαστε και να ωριμάζουμε. Έτσι γινόμαστε ενδιαφέροντες και για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
Όταν εγώ είμαι ενδιαφέρων, τότε μπορώ να κάνω ενδιαφέροντα και τον άλλον.

Τα διάφορα γεγονότα της ζωής μας, θετικά και αρνητικά, είναι αφορμές για επαναπροσδιορισμό και επανεκκίνηση της ύπαρξής μας.

Οι κολασμένοι την αγάπη του Θεού την αισθάνονται ως τιμωρία.

Ο άνθρωπος της αμαρτίας χάνει την ικανότητα να αισθάνεται την αγάπη των άλλων, να συγκινείται, να συγκλονίζεται. Λειτουργεί μόνο η εγωκεντρικότητά του και η φαντασία του η ξεπεσμένη. Ακόμη και το αίμα σου να χύσεις γι’ αυτόν, θα παρερμηνεύσει την αγάπη σου. (Γέροντας Αιμιλιανός)

Όλα τα προβλήματα ενός ανθρώπου να μην τα αποδίδουμε στην παιδική του ηλικία. Συχνά ο άνθρωπος είναι βολεμένος σε αυτήν του την κατάσταση και δεν θέλει να αλλάξει.

Με άνθρωπο που θέλει να παραμείνει στην προβληματική του κατάσταση να μην πιάνουμε κουβέντα. Να περιφρονούμε την κατάστασή του αλλά όχι τον ίδιο. Να διατηρούμε την ειρήνη μας και να τον έχουμε στην προσευχή μας.

Όταν σε μια κατάσταση, π.χ. σε έναν διάλογο, δεν βγαίνει άκρη, τότε αυτή η κατάσταση είναι δαιμονική. Να σταματάμε αμέσως μια τέτοια κατάσταση ή, ακόμη καλύτερα, να μην την ξεκινάμε.

Απαραίτητες προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική συζήτηση είναι η ήρεμη κατάσταση των ομιλητών και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Αν δεν υπάρχουν αυτά, είναι καλύτερα η συζήτηση να μην ξεκινάει.

Ο άνθρωπος που αισθάνεται αδικημένος βρίσκεται σε κατάσταση αμαρτίας. Αντίθετα, αυτός που είναι σε κατάσταση μετάνοιας και προσευχής νιώθει ότι οι άλλοι τον τιμούν και του κάνουν χάρη που ασχολούνται μαζί του.

Για να με καταλάβει ο άλλος, οφείλω πρώτα εγώ να καταλάβω τον εαυτό μου, την αλήθεια της καρδιάς μου.

Ο Θεός δεν τιμωρεί ποτέ. Εμείς νιώθουμε ως τιμωρία την απομάκρυνσή μας από την αγάπη Του.

Ο άνθρωπος που είναι σε κατάσταση μετάνοιας ζει την αγάπη του Θεού και τη βλέπει στο πρόσωπο όλων των ανθρώπων.

Όσο ελευθερώνομαι από την αμαρτία, τόσο ενώνομαι με όλους. Αντίθετα, όσο βυθίζομαι στην αμαρτία, τόσο αποχωρίζομαι από όλους.

Να μην ασχολούμαστε με την εικόνα μας, με τη γνώμη των άλλων. Η ενασχόληση με την εικόνα μας είναι πτώση.

Να μην ασχολούμαστε με το κουτσομπολιό. Το κάθε μορφής κουτσομπολιό είναι μεγάλος μπελάς, γιατί κουράζει τον άνθρωπο και του αφαιρεί τη δύναμη της προσευχής.

Όπως προσέχουμε τι τρώει το σώμα μας, έτσι να προσέχουμε και τι δέχεται η ψυχή μας. Όπως σεβόμαστε το σώμα μας και δεν θέλουμε να αρρωστήσει, έτσι να σεβόμαστε και την ψυχή μας.

Οι μεταπτωτικές επιθυμίες έχουν ψέμα και δεν ικανοποιούνται ποτέ. Γι’ αυτό οδηγούν τον άνθρωπο στη σύγκρουση με τον άλλον και στη δυστυχία.

Η βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μας είναι η αναζήτηση της αλήθειας, η αναζήτηση του φωτός, η αναζήτηση του Θεού.

Όταν αναζητούμε τον Θεό, οι επιθυμίες μας χριστοποιούνται και δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες του άλλου. Επιθυμούμε τον άλλον, για να του δίνουμε χαρά, όχι για να μας υπηρετεί και να δίνει αυτός χαρά σε μας.

Να ικανοποιούμαστε και μόνο με την παρουσία του άλλου στη ζωή μας. Αυτό ελευθερώνει και εμάς και τον άλλον.

Όταν ζούμε με έναν δύσκολο άνθρωπο:
α) να σκεφτόμαστε ότι αυτός είναι περισσότερο δυστυχής από εμάς,
β) να μην τον κρίνουμε,
γ) να αποφεύγουμε όσο μπορούμε τις δυστροπίες του,
δ) να προσευχόμαστε λέγοντας "Θεέ μου, δώσε μου τη δύναμη και την υπομονή να τον αγαπώ έτσι όπως είναι και να μην θέλω να αλλάξει".

Συχνά ένας άνθρωπος με τις δυστροπίες του δοκιμάζει τα όρια της αγάπης μας.
Όταν αποδεχόμαστε τον άλλον έτσι όπως είναι και δεν θέλουμε να τον αλλάξουμε, τότε αυτός χαλαρώνει, ελευθερώνεται και μπορεί να αλλάξει.
Ο άνθρωπος που μιλά για τον άλλον χωρίς η καρδιά του να νιώθει γλυκασμό γι’ αυτόν και που με φθόνο τον παρουσιάζει ως κακό και ψεύτη ζει μέσα στα τείχη του εγωισμού του, είναι δυστυχής και αποτυχημένος. Δεν έχει την ελάχιστη πληροφορία ότι υπάρχει Θεός. Αν είχε, θα ήξερε ότι ο Θεός είναι ο πλησίον και δεν θα ατίμαζε τον Θεό στο πρόσωπο του πλησίον.

Να έχουμε την παρουσία του Θεού στην καθημερινότητά μας δίνοντας χαρά στους άλλους. Κι αυτό, όχι για να δοξασθούμε εμείς, αλλά για να δοξασθεί ο Θεός.
Για να μπορούμε να δίνουμε χαρά στους άλλους, βασική προϋπόθεση είναι να μην έχουμε λογισμούς.
Όταν με τη ζωή μας δίνουμε χαρά στους άλλους και τους κάνουμε να μας βλέπουν ως αγκαλιά και επιείκεια, τότε τους εμπνέουμε και τους στέλνουμε "αδιάβαστους" στον Θεό.
Επιμέλεια (επιλογή-επεξεργασία): Π. Ντάτζης

[rose]

Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής του.
Το αυτεξούσιο είναι ένα δώρο, που μας το έχει δώσει ο Θεός και που δεν μας το παίρνει ποτέ πίσω.
Σπάνια τα λόγια γίνονται αφορμή να αλλάξει κάποιος. Τον αφημένο στα πάθη του άνθρωπο κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει.
Ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει, μόνο αν ο ίδιος συνειδητοποιήσει τη χρεοκοπία του, αποφασίσει να αλλάξει και ξεκινήσει την αντίστροφη πορεία.
Να προσέχουμε τι δέχεται η ψυχή μας από τις διάφορες καταστάσεις που ζούμε.
π.Βαρνάβας Γιάγκου - 20-5-2013





Σε μια κοινότητα να μην κοιτάμε αν οι άλλοι κάνουν κάτι καλύτερα ή χειρότερα από εμάς, γιατί αυτό μας χωρίζει από τους άλλους. (Γέροντας Αιμιλιανός)

Όταν η καρδιά μας είναι ψυχρή-αδιάφορη για τον άλλον, τότε εύκολα αναπτύσσονται μέσα μας διάφοροι λογισμοί, όπως συγκρίσεων, και δημιουργείται πρόβλημα στη σχέση. Αντίθετα, όταν η καρδιά μας είναι θερμή-ενωμένη με τον άλλον, αυτά όλα αποφεύγονται.

Η ενότητα δεν είναι σημαντικό στοιχείο για την Εκκλησία αλλά απαραίτητο.
Η ενότητα δεν είναι σημαντικό στοιχείο για μια σχέση αλλά απαραίτητο.

Ενότητα με τον άλλον δεν σημαίνει αδιακρισία, δεν σημαίνει αδιάκριτη είσοδο του ενός στη ζωή του άλλου. Αντίθετα, βασικά στοιχεία της ενότητας είναι ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου και η διαφύλαξη της ετερότητας-διαφορετικότητας.

Μια καλή-ειρηνική σχέση με έναν άνθρωπο εξελίσσει και τη σχέση μας με τον Θεό.
Όταν χαθεί από μέσα μας ο πλησίον, χάνεται και ο Θεός.

Προσωπική σχέση με κάποιον είναι η βαθιά σύνδεση με τον λόγο ύπαρξής του.

Το τι θεωρούμε θησαυρό είναι αυτό που ορίζει εμάς και τις σχέσεις μας.

Το πνεύμα που φέρουμε είναι η βάση της ύπαρξής μας και καθορίζει τη ζωή μας.

Εφόσον έχουμε ασκηθεί στην πνευματική ζωή και έχουν αναπτυχθεί τα εσωτερικά μας αισθητήρια, μπορούμε να αντιληφθούμε το πνεύμα που φέρει κάποιος άλλος. Κατά συνέπεια, μπορούμε να γνωρίζουμε και τι είδους σχέση μπορούμε να κάνουμε με αυτόν.

Όταν η αγάπη έχει φόβο, είναι ψυχολογική και αδύναμη. Η αληθινή-πνευματική αγάπη δεν έχει φόβο.

Να μη συγχέουμε την αγάπη με την επιθυμία.

Στις πραγματικές σχέσεις αγάπης υπάρχει ένα κοινό πνεύμα, το Πνεύμα του Θεού. Σε αυτές τις σχέσεις οι άνθρωποι μπορούν να συνεννοούνται βαθιά και να συγχωρούν ο ένας τον άλλον.

Όταν διαταραχθεί η σχέση μας με έναν άνθρωπο, διαταράσσεται όλη η ζωή η δική μας και των γύρω μας. Αυτό συμβαίνει, γιατί όλοι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος, του σώματος του Χριστού.

Αυτό που έχει σημασία σε μια σχέση είναι το τι αυτή εκπέμπει. Εκπέμπει ψύχρα ή ζεστασιά, δίκαιο ή αγάπη, σύγκρουση ή συγχώρεση.
Το πνεύμα που φέρει και εκπέμπει μια συζυγική σχέση, αυτό εισπράττουν τα παιδιά και με αυτό μεγαλώνουν.

Όταν ένα ζευγάρι δεν πάει καλά, ούτε τα παιδιά πάνε καλά.

Το πνεύμα που φέρει και εκπέμπει μια συζυγική σχέση είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από το αν η οικογένεια φαίνεται τακτοποιημένη στα μάτια του κόσμου.

Κριτήριο της πνευματικής μας ζωής και της ένωσής μας με τον Θεό είναι ο πλησίον, δηλαδή είναι η θέση που ο πλησίον έχει στην καρδιά μας και η δυνατότητα συνεργασίας και κοινωνίας μαζί του.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με τον υπερευαίσθητο, που είναι δυσπροσάρμοστος και απορριπτικός.
Η υπερευαισθησία κρύβει μεγάλο εγωισμό.

Ο άνθρωπος του Θεού (ο ταπεινός άνθρωπος) κάνει κέφι και τους παράξενους-ιδιότροπους ανθρώπους. Βρίσκει τον τρόπο να κοινωνήσει μαζί τους, να συνεργαστεί μαζί τους. Κάνει τα "μαγικά" του.

Η δυσπροσαρμοστικότητά μας δηλώνει την προβληματική κατάσταση της ψυχής μας.

Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας. Πριν μιλήσουμε, να σκεφτόμαστε αν τα λόγια μας χρειάζονται και αν θα ωφελήσουν.

Να μην κρίνουμε τον εαυτό μας και να μην τον συγκρίνουμε με τους άλλους. Ούτε τις πράξεις μας να κρίνουμε και να συγκρίνουμε με αυτές των άλλων. Έτσι γλυτώνουμε και από την υπερηφάνεια και από την απογοήτευση. Κατ’ επέκταση γλυτώνουμε από την απώλεια της προσευχής, το αίσθημα μειονεξίας, τη ζήλια και την κακία.

Το βράδυ προσευχή να κάνουμε, όχι αυτοκριτική για το πώς πέρασε η μέρα μας.
Να μην μελετάμε τον εαυτό μας, γιατί θα κινδυνέψουμε από ανάπτυξη λογισμών.
Η μελέτη των έργων μας είναι κλείσιμο στον εαυτό μας και αυτοαπασχόληση.

Η αίσθηση της αμαρτωλότητας και η πραγματική μετάνοια έρχονται πηγαία και αυθόρμητα. Όταν εκτρεπόμαστε, π.χ. όταν προσβάλλουμε την αγάπη κάποιου, το νιώθουμε και δεν χρειαζόμαστε να το αναλύσουμε.

Η εξομολόγηση είναι κατάθεση της συντετριμμένης καρδιάς μας. Στην εξομολόγηση δεν κάνουμε ανάλυση των έργων μας αλλά αναφορά των αμαρτημάτων μας.
Να ζητάμε τον Θεό και να μην αγχωνόμαστε για τίποτα.

Όσο περισσότερο μελετούμε τον εαυτό μας, τόσες περισσότερες ήττες και απογοητεύσεις θα γευτούμε. Η κακομοιριά της αυτοαπασχόλησης είναι ο ηθικός αυτουργός των πτώσεών μας.

Συχνά οι διάφορες συζητήσεις που ανοίγουμε οδηγούν σε ψυχραμένες σχέσεις.

Στις μέρες μας πολύ συχνά οι άνθρωποι μιλούν χωρίς να ακούν τον άλλον. Αυτό αποδεικνύει έλλειψη σεβασμού προς τον άλλον και γενικότερα πνευματική φτώχια.
Ο σεβασμός προς τον άλλον έχει πολλή ειρήνη. Ας το δοκιμάσουμε.

Να μην βιαζόμαστε να υποστηρίξουμε τις απόψεις μας. Αυτό είναι μια άσκηση ταπείνωσης, που θα μας διατηρήσει ειρηνικούς-γαλήνιους.

Μόνο ένας άνθρωπος που νοιάζεται για την καρδιά του και που ασκείται σε μια πνευματική πορεία μπορεί να παιδαγωγήσει σωστά τα παιδιά του.

Οι άνθρωποι, όταν γνωρίσουν κάποιον, έχουν την τάση μέσα με μια ώρα το πολύ να του πουν τις γνώμες τους, τις εμπειρίες τους, τις θεολογίες τους, τις φιλοσοφίες τους. Και ό,τι πουν μετά θα είναι επανάληψη αυτών που είπαν στην αρχή. Αλλά και είκοσι χρόνια να ζήσουν με αυτόν τον άνθρωπο, στην ουσία τα ίδια θα του λένε.
(Γέροντας Αιμιλιανός)

Αυτό που διαρκώς μας ανανεώνει είναι το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα νέος.

Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα περιεχόμενο σκέψης και ενδιαφερόντων, μέσα στο οποίο κινείται. Δεν χρειάζεται ούτε η δική μας αντίθεση ούτε η δική μας συμπλήρωση.
Οι γενικεύσεις σχετικά με το τι είναι αμαρτία και τι όχι είναι απαράδεκτες και επικίνδυνες.

Είναι εξαιρετικά εγωιστικό αυτό που εγώ κατάλαβα να θέλω αμέσως να το καταλάβει και ο άλλος. Κάθε άνθρωπος έχει την ώρα του.

Μια αποτυχημένη κοινωνική ζωή είναι και αποτυχημένη πνευματική ζωή.
Ο άνθρωπος του Θεού είναι εύχαρις, σοβαρός και εμπνέει τους γύρω του.

Οι συγκρούσεις με τους ανθρώπους μάς απομονώνουν και από τους ανθρώπους και από τον Θεό. Μπορούμε να λέμε στους άλλους κάποιες διαφορετικές απόψεις, αλλά χωρίς να συγκρουόμαστε μαζί τους.

Η σύγκρουση δηλώνει την επιθυμία μας να επιβάλουμε την άποψή μας στον άλλον και να κυριαρχήσουμε έναντι του άλλου. Και αυτό μας φέρνει ένταση και στεναχώρια.
Η σύγκρουση είναι απαράδεκτη και είναι κλονισμός της σχέσης μας με τον Θεό.

Να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου.

Ενωμένες ψυχές υπάρχουν μόνο εκεί που βασιλεύει η πνευματική υποταγή, η σιωπή και ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου ως κοινωνού θείας φύσης.
(Γέροντας Αιμιλιανός)

Ο άνθρωπος της αμαρτίας άλλα σκέφτεται, άλλα θέλει και άλλα κάνει. Είναι ένας ναυαγός, που τον χτυπούν έσωθεν και έξωθεν τα αλλεπάλληλα κύματα των παθών, των δαιμονικών ορμών και τον οδηγούν όπου θέλουν.

Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής του. Το αυτεξούσιο είναι ένα δώρο, που μας το έχει δώσει ο Θεός και που δεν μας το παίρνει ποτέ πίσω.
Σπάνια τα λόγια γίνονται αφορμή να αλλάξει κάποιος. Τον αφημένο στα πάθη του άνθρωπο κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει.

Ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει, μόνο αν ο ίδιος συνειδητοποιήσει τη χρεοκοπία του, αποφασίσει να αλλάξει και ξεκινήσει την αντίστροφη πορεία.
Να προσέχουμε τι δέχεται η ψυχή μας από τις διάφορες καταστάσεις που ζούμε.

Επιμέλεια (επιλογή-επεξεργασία): Π. Ντάτζης


"Υπάρχουν κάποιες εκπληκτικές και απρόσμενες στιγμές στις οποίες ο Θεός μάς επισκέπτεται, εμείς ανταποκρινόμαστε και αλλάζει η ζωή μας.
Αυτές οι στιγμές μοιάζουν με αιωνιότητα, γιατί μας ανοίγουν τους ορίζοντες της αιωνιότητας".