Ο κάθε άνθρωπος ζει έναν άδη.
Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη κατασυκοφάντηση του Χριστού, γιατί αυτοί που είναι απελπισμένοι δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να κατέβει στον προσωπικό τους άδη και να τους αναστήσει.
Νήψη: πρακτική φιλοσοφία του νου και οδηγός μας στην αληθινή ζωή.
Κυριότερα νοήματα της ομιλίας:
Απορώ σημαίνει δεν έχω τρόπο να προχωρήσω στη ζωή μου. Αδυνατώ να βρω λύση στα προβλήματά μου.
Όταν είμαστε σε αυτή την κατάσταση, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο σωστός προσανατολισμός. (Γέροντας Αιμιλιανός)
Όταν δεν έχουμε έναν προσανατολισμό, μια κατεύθυνση ζωής, μια αναφορά στη ζωή μας, τότε συνεχώς ταλαιπωρούμαστε. Άλλο καταλαβαίνουμε, άλλο πιστεύουμε, άλλο λέμε και άλλο ζούμε. Είμαστε σε κατάσταση σύγχυσης. Και τότε διαφωνούμε με όλους, ακόμη και με τον εαυτό μας.
Αυτό που θα μας δώσει την κατεύθυνση της ζωής είναι η νήψη. Είναι δηλαδή η αυθόρμητη φύλαξη του νου μας και της καρδιάς μας, ώστε να αποδεχόμαστε μόνο ό,τι μας οδηγεί στη ζωή και να απορρίπτουμε ό,τι μας οδηγεί στον θάνατο.
Να προσέχουμε τι τροφή δίνουμε στην καρδιά μας, ώστε αυτή πάντα να ωφελείται.
Να ελέγχουμε τον εαυτό μας, για να έχουμε κατεύθυνση ζωής και για να μπορούμε να έχουμε αληθινές σχέσεις.
Το θέμα δεν είναι να έχουμε αγωγή καλής συμπεριφοράς αλλά αγωγή ζωής.
Όταν η καλή συμπεριφορά μένει στο φαινόμενο και δεν έχει ουσία μέσα της, είναι εχθρός της ζωής.
Αυτό που έχουμε ανάγκη δεν είναι οι συμβουλές αλλά η εμπειρία ζωής.
Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο θησαυρός της καρδιάς μας. Αν γίνει αυτό, τότε φυλάσσουμε τον νου μας και την καρδιά μας χωρίς σφίξιμο, αυθόρμητα και άνετα.
Αν μειώσουμε την αναφορά μας στον Θεό, θα αρχίσει να μειώνεται και η παρουσία του Θεού μέσα μας.
Ακόμα και πολύ καλοί άνθρωποι να είμαστε, αν δεν έχουμε πνευματικές συγκινήσεις-χαρές, είμαστε νεκροί.
Το κύριο αίτιο των αμαρτιών μας είναι η ραθυμία, η τεμπελιά.
Όταν έχουμε κάποια επιθυμία, να εξετάζουμε αν αυτή φέρνει ειρήνη στην καρδιά μας, αν αυτή αναπαύει την καρδιά μας.
Δεν είναι έκφραση αγάπης το να ακούμε ό,τι θέλουν να μας πουν οι άλλοι.
Όταν σέβομαι την καρδιά μου, τότε μόνο μπορώ να αγαπάω και τον άλλον. Γι’ αυτό, όταν σέβομαι την καρδιά μου, από αγάπη προς τον άλλον προσέχω πότε θα έχω ανοιχτά τα αυτιά μου σε κάτι που ο άλλος θέλει να μου πει και πότε όχι.
Είμαστε γεμάτοι λογισμούς και αυτό συνήθως δεν το καταλαβαίνουμε. Ο λόγος που είμαστε γεμάτοι λογισμούς είναι ότι δεν φυλάσσουμε επαρκώς τον νου μας και την καρδιά μας.
Η έντονη εξωστρέφεια μας εμποδίζει να έρθουμε σε επαφή με την καρδιά μας. Μας εμποδίζει να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε.
Όταν αρχίζουμε να έχουμε επαφή με την καρδιά μας, τότε αρχίζουμε να ζούμε αληθινά. Όταν δεν έχουμε επαφή με την καρδιά μας, τότε ζούμε μόνο βιολογικά, δηλαδή όπως τα ζώα.
Να μη φοβόμαστε τους λογισμούς. Αρκεί να τους συνειδητοποιήσουμε και τότε το πρόβλημα θα το λύσει ο Χριστός.
Δεν αρκεί μόνο να ελέγχουμε τον νου μας. Χρειάζεται και να τον έχουμε στραμμένο στον Χριστό. Να αισθανόμαστε δηλαδή ότι είναι παρών στη ζωή μας ο Χριστός.
Η βάση των ψυχολογικών προβλημάτων είναι οι λογισμοί.
Η προσπάθεια του χριστιανού δεν είναι μια τεχνική αυτοβελτίωσης, όπως αυτή των διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα σκοπεύουν στην αυτοβελτίωση, δηλαδή στη λατρεία του εαυτού, δηλαδή στην αυτοθέωση, που στην πραγματικότητα είναι δαιμονοποίηση.
Οτιδήποτε οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτονόμηση από τον Θεό τον οδηγεί στη δαιμονοποίηση.
Τα φιλοσοφικά συστήματα φορτώνουν τον άνθρωπο με εγωισμό και τον δυσκολεύουν στην πνευματική του πορεία.
Ο Χριστός δίνεται σε μας, που δεν το αξίζουμε. Γι’ αυτό κι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε αυτό το ήθος να δινόμαστε στον κάθε άνθρωπο, ακόμα και σε αυτόν που φαίνεται ότι δεν το αξίζει.
Η φιλοσοφία της Εκκλησίας μας είναι το κοίταγμα του Χριστού.
Η φιλοσοφία των σχέσεών μας είναι το αληθινό κοίταγμά μας προς τον άλλον.
Όταν προσκυνάμε τον Χριστό, που είναι απέναντί μας, τότε μόνο μπορούμε να προσκυνάμε και τον κάθε αδελφό μας, που είναι απέναντί μας.
Η επιτυχία της νήψης είναι η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού.
Εδώ και τώρα οφείλουμε να ξεκινήσουμε τον αγώνα μας για εσωτερική αλλαγή. Τα πιο σημαντικά μέσα που διαθέτουμε είναι η νήψη και η προσευχή.
Η ψυχή που δεν διεκδικεί πνευματικά χαρίσματα και αφήνεται ταπεινά στο θέλημα του Θεού είναι ήδη στον παράδεισο και τρέφεται μυστικά από τη χάρη του Θεού.
Να επιζητούμε την ησυχία, τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική.
Όταν ζούμε αληθινά την Ανάσταση του Κυρίου μας, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας σχετικοποιούνται, μειώνεται η σημασία τους.
Οι άνθρωποι που δεν ζουν την Ανάσταση του Κυρίου είναι δυστυχείς.
Η μόνη προσδοκία μας να είναι ο Χριστός. Αυτή είναι η εμμελής ησυχία, την οποία οφείλουμε να φυλάσσουμε μέχρι την έξοδό μας από τον κόσμο αυτό.
(Γέροντας Αιμιλιανός)
Οι άνθρωποι δεν θέλουν τη φλυαρία μας. Θέλουν τη ζωντανή καρδιά μας.
Η φλυαρία μας οφείλεται συνήθως στο ότι δεν έχουμε ζωή μέσα μας.
Ο κάθε άνθρωπος εκφράζει ένα πνεύμα. Το πνεύμα που εκφράζουμε εμπνέει τους άλλους τι να περιμένουν από μας. Κατά συνέπεια, αυτό διαμορφώνει και τις ερωτήσεις που οι άλλοι κάνουν σε μας.
Συμμετέχουμε συγκρουσιακά σε πολιτικές ή άλλες συζητήσεις, για να εκφράσουμε την οργή και γενικά την αρρώστια που έχουμε μέσα μας και έτσι να εκτονωθούμε.
Αν ήμασταν καλά και είχαμε ειρήνη, δεν θα συγκρουόμασταν για πολιτικά ή άλλα θέματα.
Τους ανθρώπους που συνηθίζουν να προκαλούν και να συγκρούονται είναι καλύτερα να τους αποφεύγουμε.
Κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το κακό. Αν κάποιος κρατάει το κακό μέσα του (π.χ. μια λανθασμένη άποψη), το κρατάει γιατί δεν είναι καλά. Θα γίνει καλά, μόνο αν ο ίδιος το αποφασίσει. Κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να τον βοηθήσει, αν ο ίδιος δεν πάρει την απόφαση.
Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογικές-πολιτικές προσεγγίσεις. Αυτά δεν θα τους δώσουν ζωή. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τη μαρτυρία ότι ο θάνατος νικήθηκε.
Ο αληθινός χριστιανός δεν πουλά ιδεολογίες. Δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν για το ποιο είναι το καλύτερο κόμμα. Δεν ασχολείται με αυτά.
Ο λόγος που αναπτύσσουμε θεωρίες και φλυαρούμε είναι γιατί είμαστε κομπλεξικοί.
Αν έχουμε την εμπειρία του Θεού και λυθεί μέσα μας το πρόβλημα του θανάτου, τότε θα είμαστε Εκκλησία και η ζωή μας θα είναι μια ευωδία, που θα διώχνει μακριά τις συγκρούσεις και αυτούς που τις επιθυμούν.
Ο άνθρωπος του Θεού είναι διακριτικός, ξύπνιος, ευαίσθητος, γι’ αυτό μπορεί να αναπαύσει τον άλλον.
Ο πολιτισμός μας είναι εδρασμένος στη δύναμη και άρα στον θάνατο. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι πυρηνική βόμβα, που συντρίβει τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού και προτείνει έναν άλλον πολιτισμό, που είναι εδρασμένος στον Σταυρό και την Ανάσταση.
Η φιλανθρωπία του Κυρίου μας μπορεί να σώσει τον κάθε διεφθαρμένο. Άλλωστε κι εμείς είμαστε διεφθαρμένοι. Γι’ αυτό οφείλουμε να συμπάσχουμε και να κατανοούμε τον κάθε άνθρωπο.
Συγκρουόμαστε ανάμεσα σε έναν θρησκευτικό ψυχαναγκαστικό αυτοδικαιωτισμό και μια εκσυγχρονιστική ελευθεριότητα. Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν μάθαμε τον δρόμο της αναζήτησης του Θεού, τον δρόμο της μετάνοιας.
Αυτό που συγκινεί πολύ τον Θεό είναι, παρά τις δυσκολίες μας, να μην απελπιζόμαστε και να νοιαζόμαστε για τον άλλον άνθρωπο που πάσχει.
Δεν πιστεύουμε στην αρετή μας και στην αγιότητά μας, αλλά πιστεύουμε στο έλεος του Θεού.
Ο αληθινός χριστιανός έχει χαρά και αρχοντιά. Αν δεν τα έχει αυτά, κάποιο θηρίο έχει μέσα του, που δεν το έχει καταλάβει.
Ο κάθε άνθρωπος ζει έναν άδη.
Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη κατασυκοφάντηση του Χριστού, γιατί αυτοί που είναι απελπισμένοι δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να κατέβει στον προσωπικό τους άδη και να τους αναστήσει.
ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Moderator: inanm7
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Mon Jul 29, 2013 4:01 pm
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by Ιουλίττα » Wed Jul 31, 2013 1:20 pm
(Σημείωση από Ιουλίττα: αντιγράφω το κείμενο όπως είναι αποθηκευμένο στην κάρτα μου, όμως η ακριβής απόδοση από agiazoni είναι σε πολυτονικό, αν θέλετε την βρίσκετε στο παρακάτω link)
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=3 ... 4438125062
http://www.mitras.ru
Η πίστη του Εκατόνταρχου
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
26 Ιουνίου 1988
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η πίστη του Εκατόνταρχου που ήρθε στον Κύριο ζητώντας του να θεραπεύσει τον υπηρέτη του που αγαπούσε, που του ήταν πιστός. Άκουσε τον Χριστό να λέει: «Θα έρθω να κάμω ένα θαύμα στο σπίτι σου», και θα μπορούσε να απαντήσει, «Μην έλθεις, ένας λόγος Σου είναι αρκετός για να αποκατασταθεί η υγεία του υπηρέτη μου!».
Αυτό είναι ένα γεγονός από την ζωή του Κυρίου· ένα γεγονός που άγγιξε όχι μόνο τον Εκατόνταρχο, όχι μόνο τον υπηρέτη του, αλλά κάθε μέλος του σπιτιού. Ήλθε χωρίς τον Χριστό, και ο υπηρέτης θεραπεύτηκε.
Ποιός από εμάς μπροστά σ’ ένα τρομερό, αγωνιώδη πόνο, μπορεί να στραφεί προς τον Κύριο, να παρουσιάσει το αίτημά του, να Του ζητήσει έλεος και να εκδηλώσει τη δύναμή Του, και όταν μας λέει, όταν πληροφορεί την καρδιά μας, «Θα έλθω, θα κάνω σ’ εσένα αυτό το θαύμα» -ποιός από εμάς θα έχει το θάρρος να πει, «Όχι, Κύριε! Αρκεί ο λόγος Σου!»…
Έχουμε το Ευαγγέλιο, έχουμε το παράδειγμα των Αγίων που πολλοί έκτισαν μια ζωή αγιότητος, από ένα λόγο του Ευαγγελίου που πήραν σοβαρά και στον οποίο αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια, όλη τους την ζωή. Έχουμε το Ευαγγέλιο, έναν λόγο, εκείνον τον λόγο που μπορεί να θεραπεύσει μια ζωή, που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους, σχέσεις, ψυχές και ζωές. Ποιός από εμάς είπε ποτέ στον Κύριο, «Το Ευαγγέλιο μου είναι αρκετό»; Και πόσο συχνά στρεφόμαστε στον Κύριο για να πούμε «Ναι, Κύριε – Το διάβασα όλο το Ευαγγέλιο, αλλά έλα εσύ ο ίδιος, μίλησέ μου, πες μου έναν λόγο που δεν είναι γραμμένος, πες έναν λόγο που θα διαπεράσει την ζωή μου, την καρδιά μου σαν τη φωτιά και το σίδερο! Μίλησε, πάλι και πάλι, Κύριε!»… Και έτσι παραβλέπουμε όλο το Ευαγγέλιο, το μήνυμα του Θεού, το παράδειγμα του Χριστού, ό,τι βλέπουμε στους Αποστόλους, και στους μετέπειτα Αγίους, επειδή θέλουμε μια νέα αποκάλυψη, έναν νέο λόγο.
Και θυμάστε επίσης, πως, όταν ο Χριστός έδωσε την εντολή στους μαθητές να ρίξουν το δίχτυ τους στην θάλασσα και αυτό το δίχτυ έφερε πλήθος από ψάρια, ο Απόστολος Πέτρος, κατάλαβε ξαφνικά ποιός ήταν ο Κύριος. Τα είχε ακούσει όλα, την επί του Όρους Ομιλία, ήταν από την αρχή με τον Κύριο – και αμυδρά μόνο είχε καταλάβει ποιός ήταν. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε ποιός ήταν στην βάρκα του και είπε, «Κύριε, φύγε από την βάρκα! Είμαι αμαρτωλός, είμαι ανάξιος της παρουσίας Σου!»
Και πάλι, ποιός από εμάς, σε στιγμές που ο Κύριος ήρθε κοντά μας, σκέφτηκε να πει τέτοια λόγια, έχοντας αντιληφθεί, εξαιτίας της αγιότητας του Χριστού, την αγιότητα του Θεού, πόσο δεν αξίζουμε την ζωή Του, το θάνατό Του, την κάθοδό Του στην κόλαση, το κατώτερο σημείο του κακού. Και αυτή η κόλαση δεν είναι μοναχά μία εικόνα· δεν υπάρχει μέσα μας; Δεν υπάρχει μέσα μας ένα σκοτάδι, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από φώτιση – το Φως του Θεού, τον Θεό, το φως του κόσμου.
Ας σκεφτούμε αυτό που ακούμε. Μόλις επέστρεψα από τη Ρωσσία, και κάθε που έρχομαι, έχω ένα δέος για ό,τι είδα εκεί. Όχι από τις σπουδαίες λειτουργίες, αλλά από τους ανθρώπους που για περισσότερο από μισό αιώνα, έφεραν το βάρος του Σταυρού, και πόσο τρομερό – πώς εμπνέει –πόσο ταπεινωτικό είναι για κάποιον να πρέπει να μιλήσει σε ανθρώπους που η ζωή τους είναι ένα κήρυγμα του Ευαγγελίου, ενώ η δική μας είναι ντροπή του Χριστού. Ναι, είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο ότι από τους λόγους μας θα κριθούμε, θα σωθούμε ή θα καταδικαστούμε. Πόσο τρομαχτικό είναι να πρέπει να πούμε λόγους αληθείας από καθήκον, από ανάγκη και να γνωρίζουμε ότι κάθε λόγος μας καταδικάζει.
Και έτσι όταν ένας ιερέας εξέρχεται στο Άγιο Βήμα, κάνει το σημείο του Σταυρού, μπαίνοντας κάτω από την προστασία του Εσταυρωμένου, του θανάτου, την θυσιαστική αγάπη του Χριστού –προσευχηθείτε γι’ αυτόν που πρόκειται να κηρύξει το Ευαγγέλιο, ίσως το κήρυγμα αυτό να τον κρίνει και να τον καταδικάσει – και για τη σωτηρία της ψυχής σας. Και τότε, ίσως αυτή η προσευχή να στηρίξει τον ιεροκήρυκα και λέγοντας τον λόγο του Θεού, με την βοήθεια της Θ. Χάριτος, ίσως να δυναμώσει τη ζωή σας και σας βοηθήσει να φθάσετε τον Χριστό, όχι εκείνον: να συνειδητοποιήσετε ξαφνικά ότι ιεροκήρυκας δεν υπάρχει – υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Θυμηθείτε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ονομάστηκε κήρυκας του Θείου Λόγου· λέγεται γι’ αυτόν ότι ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μήνυμα. Λάβετε το μήνυμα, μην σταθείτε στον ταχυδρόμο, και λάβετε το μήνυμα καθώς το περιγράφει ο Χριστός, όπως η γη η καλή που θάβει μέσα της τον σπόρο, τον τρέφει και φέρνει καρπούς, καρπούς ζωής: όχι καρπούς συναισθημάτων, σκέψεων, αλλά μια ζωή που είναι αυτή του Θεού, σαρκωμένη, η ζωή του Χριστού σε μας. Αμήν.
Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=3 ... 4438125062
http://www.mitras.ru
Η πίστη του Εκατόνταρχου
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
26 Ιουνίου 1988
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η πίστη του Εκατόνταρχου που ήρθε στον Κύριο ζητώντας του να θεραπεύσει τον υπηρέτη του που αγαπούσε, που του ήταν πιστός. Άκουσε τον Χριστό να λέει: «Θα έρθω να κάμω ένα θαύμα στο σπίτι σου», και θα μπορούσε να απαντήσει, «Μην έλθεις, ένας λόγος Σου είναι αρκετός για να αποκατασταθεί η υγεία του υπηρέτη μου!».
Αυτό είναι ένα γεγονός από την ζωή του Κυρίου· ένα γεγονός που άγγιξε όχι μόνο τον Εκατόνταρχο, όχι μόνο τον υπηρέτη του, αλλά κάθε μέλος του σπιτιού. Ήλθε χωρίς τον Χριστό, και ο υπηρέτης θεραπεύτηκε.
Ποιός από εμάς μπροστά σ’ ένα τρομερό, αγωνιώδη πόνο, μπορεί να στραφεί προς τον Κύριο, να παρουσιάσει το αίτημά του, να Του ζητήσει έλεος και να εκδηλώσει τη δύναμή Του, και όταν μας λέει, όταν πληροφορεί την καρδιά μας, «Θα έλθω, θα κάνω σ’ εσένα αυτό το θαύμα» -ποιός από εμάς θα έχει το θάρρος να πει, «Όχι, Κύριε! Αρκεί ο λόγος Σου!»…
Έχουμε το Ευαγγέλιο, έχουμε το παράδειγμα των Αγίων που πολλοί έκτισαν μια ζωή αγιότητος, από ένα λόγο του Ευαγγελίου που πήραν σοβαρά και στον οποίο αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια, όλη τους την ζωή. Έχουμε το Ευαγγέλιο, έναν λόγο, εκείνον τον λόγο που μπορεί να θεραπεύσει μια ζωή, που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους, σχέσεις, ψυχές και ζωές. Ποιός από εμάς είπε ποτέ στον Κύριο, «Το Ευαγγέλιο μου είναι αρκετό»; Και πόσο συχνά στρεφόμαστε στον Κύριο για να πούμε «Ναι, Κύριε – Το διάβασα όλο το Ευαγγέλιο, αλλά έλα εσύ ο ίδιος, μίλησέ μου, πες μου έναν λόγο που δεν είναι γραμμένος, πες έναν λόγο που θα διαπεράσει την ζωή μου, την καρδιά μου σαν τη φωτιά και το σίδερο! Μίλησε, πάλι και πάλι, Κύριε!»… Και έτσι παραβλέπουμε όλο το Ευαγγέλιο, το μήνυμα του Θεού, το παράδειγμα του Χριστού, ό,τι βλέπουμε στους Αποστόλους, και στους μετέπειτα Αγίους, επειδή θέλουμε μια νέα αποκάλυψη, έναν νέο λόγο.
Και θυμάστε επίσης, πως, όταν ο Χριστός έδωσε την εντολή στους μαθητές να ρίξουν το δίχτυ τους στην θάλασσα και αυτό το δίχτυ έφερε πλήθος από ψάρια, ο Απόστολος Πέτρος, κατάλαβε ξαφνικά ποιός ήταν ο Κύριος. Τα είχε ακούσει όλα, την επί του Όρους Ομιλία, ήταν από την αρχή με τον Κύριο – και αμυδρά μόνο είχε καταλάβει ποιός ήταν. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε ποιός ήταν στην βάρκα του και είπε, «Κύριε, φύγε από την βάρκα! Είμαι αμαρτωλός, είμαι ανάξιος της παρουσίας Σου!»
Και πάλι, ποιός από εμάς, σε στιγμές που ο Κύριος ήρθε κοντά μας, σκέφτηκε να πει τέτοια λόγια, έχοντας αντιληφθεί, εξαιτίας της αγιότητας του Χριστού, την αγιότητα του Θεού, πόσο δεν αξίζουμε την ζωή Του, το θάνατό Του, την κάθοδό Του στην κόλαση, το κατώτερο σημείο του κακού. Και αυτή η κόλαση δεν είναι μοναχά μία εικόνα· δεν υπάρχει μέσα μας; Δεν υπάρχει μέσα μας ένα σκοτάδι, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από φώτιση – το Φως του Θεού, τον Θεό, το φως του κόσμου.
Ας σκεφτούμε αυτό που ακούμε. Μόλις επέστρεψα από τη Ρωσσία, και κάθε που έρχομαι, έχω ένα δέος για ό,τι είδα εκεί. Όχι από τις σπουδαίες λειτουργίες, αλλά από τους ανθρώπους που για περισσότερο από μισό αιώνα, έφεραν το βάρος του Σταυρού, και πόσο τρομερό – πώς εμπνέει –πόσο ταπεινωτικό είναι για κάποιον να πρέπει να μιλήσει σε ανθρώπους που η ζωή τους είναι ένα κήρυγμα του Ευαγγελίου, ενώ η δική μας είναι ντροπή του Χριστού. Ναι, είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο ότι από τους λόγους μας θα κριθούμε, θα σωθούμε ή θα καταδικαστούμε. Πόσο τρομαχτικό είναι να πρέπει να πούμε λόγους αληθείας από καθήκον, από ανάγκη και να γνωρίζουμε ότι κάθε λόγος μας καταδικάζει.
Και έτσι όταν ένας ιερέας εξέρχεται στο Άγιο Βήμα, κάνει το σημείο του Σταυρού, μπαίνοντας κάτω από την προστασία του Εσταυρωμένου, του θανάτου, την θυσιαστική αγάπη του Χριστού –προσευχηθείτε γι’ αυτόν που πρόκειται να κηρύξει το Ευαγγέλιο, ίσως το κήρυγμα αυτό να τον κρίνει και να τον καταδικάσει – και για τη σωτηρία της ψυχής σας. Και τότε, ίσως αυτή η προσευχή να στηρίξει τον ιεροκήρυκα και λέγοντας τον λόγο του Θεού, με την βοήθεια της Θ. Χάριτος, ίσως να δυναμώσει τη ζωή σας και σας βοηθήσει να φθάσετε τον Χριστό, όχι εκείνον: να συνειδητοποιήσετε ξαφνικά ότι ιεροκήρυκας δεν υπάρχει – υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Θυμηθείτε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ονομάστηκε κήρυκας του Θείου Λόγου· λέγεται γι’ αυτόν ότι ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μήνυμα. Λάβετε το μήνυμα, μην σταθείτε στον ταχυδρόμο, και λάβετε το μήνυμα καθώς το περιγράφει ο Χριστός, όπως η γη η καλή που θάβει μέσα της τον σπόρο, τον τρέφει και φέρνει καρπούς, καρπούς ζωής: όχι καρπούς συναισθημάτων, σκέψεων, αλλά μια ζωή που είναι αυτή του Θεού, σαρκωμένη, η ζωή του Χριστού σε μας. Αμήν.
Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr
- Ιουλίττα
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Wed Jul 31, 2013 10:50 pm
"Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή".
Πριν μερικές μέρες κάποιοι φίλοι με πήραν τηλέφωνο συγκλονισμένοι. Τους άκουσα σε κατάσταση πανικού και απελπισίας. Βουτηγμένοι στις ζοφώδεις δυσοσμίες της απόγνωσης.
-Τι συμβαίνει τους ρώτησα.
-Δε τα έμαθες πάτερ ;
-Όχι……, απάντησα τρομαγμένος γιατί η ένταση της φωνής τους προμήνυε κάτι αρκετά συνταρακτικό και απροσδόκητα φοβερό.
-Ο κ. …………………….. (γνωστός λόγο επαγγέλματος αλλά και λόγο της εν γένει πνευματικής παρουσίας του) τα έφτιαξε με μια 30νταρα και εγκατέλειψε την σύζυγο του. Δεν είναι τρομερό; ; Δεν είναι φρικτό ; Πως μπόρεσε να το κάνει; Δε το πιστεύουμε; Να πουλήσει την ψυχή του στο σατανά; Να κολασθεί;
Εσάς πάτερ δεν σας συγκλονίζει; Τι έχετε να πείτε;
-Έχω να πω, τους απάντησα, ότι πρώτα πρέπει να ηρεμήσετε τον πανικό σας, να ελέγξετε την φοβία σας και να καταστείλετε την υποσυνείδητη οργή και ζήλεια σας.
-Ποια οργή πάτερ και ποια ζήλεια; Εδώ μιλάμε για ένα γεγονός σοβαρό που θα σκανδαλίσει κόσμο.
-Κανείς δε σκανδαλίζετε εάν δεν το θέλει. Καταστείλετε επίσης την οργή σας για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός σας χάλασε τον μύθο του τέλειου και αναμάρτητου βίου. Την ζήλεια γιατί έκανε κάτι που πολύ θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν όχι από αγάπη για τον Θεό και αφοσίωση αλλά από φόβο, ανασφάλεια και ενοχικά σύνδρομα.
Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή. Χωρίς, ναι μεν αλλά, που όλα τα χαλά, καθώς έλεγε και σύγχρονος Γέροντας. Όταν είσαι νεκρός όση πούδρα και να σου βάλουν, με όσο όμορφα ρούχα και αν σε ντύσουν, ο θάνατος και η πτωματίλα θα μυρίζουν αποσύνθεση και σήψη. Έτσι όσο και αν φοράμε την μάσκα του αγγελισμού ο Χριστός γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε μες στην εκκλησία. Αν ήρθαμε δηλαδή για να κρυφτούμε ή για να ξεγυμνώσουμε το είναι μας, να δείξουμε τις πληγές μας, να Τον αναζητήσουμε, Αυτόν, μονάχα Αυτόν. Να έρθει και να μεταμορφώσει την ζωή μας. "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν»
-Ναι πάτερ αλλά διαφωνείτε ότι διέπραξε μια μεγάλη αμαρτία.
-Ναι διαφωνώ. Διότι κάθε αμαρτία εφόσον μας απομακρύνει από την κατά Θεό ολοκλήρωση και θεραπεία μας, είναι μεγάλη και σοβαρή. Είναι σχολαστικισμός να κατηγοριοποιούμε την αμαρτία, λες και είναι παραβίαση νομικού κώδικα και όχι υπαρξιακή αστοχία να υπάρξω κατά Θεω, να ζήσω την εν Χριστώ μεταβολή του είναι μου.
-Μα αφού είναι μια μεγάλη αμαρτία πάτερ, επέμεναν οι συνομιλητές μου που αναζητούσαν την δικαίωση του δικού τους βίου μέσα από την καταδίκη του κ…………………. .
-Τώρα εσείς είστε σοκαρισμένοι από την μεγάλη αμαρτία με την οποία φόρτωσε αυτός ο άνθρωπος την ύπαρξη του ή πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, καλός οικογενειάρχης, μεγάλος επιστήμονας, να κάνει αυτή την πράξη; Δηλαδή ουσιαστικά μήπως πανικοβληθήκατε γιατί κατέρρευσε ένας μύθος, ένας ψευδοείδωλο σας ; Μήπως χάσατε ένα από τα πολλά δεκανίκια με τα οποία θέλετε πάτε στο Θεό;
-Σιώπησαν για λίγο, μάζεψαν τα πρόσωπα τους σε χίλιες ζάρες προβληματισμού και σκέψης και μετά από λίγο με βλέμμα επίγνωσης μου απάντησαν, σαφέστατα το δεύτερο πάτερ. Κοιτάξτε να δείτε, τους λέω. Το πρόβλημα αδέλφια μου δεν το έχει ο κ. ……………………….. που έκανε δεσμό με την κ……………………… αλλά όλοι εμείς που δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα στην ζωή μας. Που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι, τέλειοι, άψογοι, άνθρωποι όπως συνηθίζουμε να λέμε υπεράνω πάσης υποψίας. Καλώς ή κακώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Είναι οδυνηρό για την ύπαρξή να αντιλαμβάνεται ότι το τέλειο, το στέρεο, το ακυμάτιστο, δεν υπάρχει στην ζωή αυτή, στα πρόσωπα και τα πράγματα που μας περιβάλουν. Το ξέρω. Το γνωρίζω, το έχω περάσει και εγώ. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Αγ. Γραφή ξεκάθαρα μας προετοιμάζει και μας ωριμάζει υπαρξιακά στην κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την νομική και ενοχική πρόσληψη και ερμηνεία. Αλλά με την υπαρξιακή και οντολογική. Δηλαδή είμαστε κτιστοί. Και το κτιστό είναι και τερπτό. Φθείρεται, διαλύεται, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Δεν είναι σταθερό, αλλά διαρκώς αλλάζει μέσα στον χρόνο και το χώρο, κυμαίνεται, είναι ασταθές και κλονιζόμενο, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει η ανάγκη της συνεχούς άγρυπνης πνευματικής εγρήγορσης και αγώνα «γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθητε εις πειρασμον».
Ακόμη και οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας που τα τελευταία χρόνια έχουν θεωρηθεί ως αλάνθαστοι, αναμάρτητοι και τέλειοι, θεωρούνται ως άνθρωποι αμαρτωλοί από την εκκλησία, αλλά όχι επαναλαμβάνω με την ηθική διάσταση που σήμερα κατανοούμε και μόνο τα πράγματα. Αλλά ως άνθρωποι, δηλαδή κτίσματα, που οδεύουν στην αποδόμηση και στην αποδημιουργία όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Το γεγονός ότι οι άγιοι την φθαρτή φύση τους, με την συνεργία του Αγίου Πνεύματος την μετέβαλαν και την μεταμόρφωσαν σε σχέση με την Αιτιώδη αρχή, με τον Τριαδικό Θεό, είναι αυτό, που τους αθανατίζει κατά χάριν, τους κάνει αγίους δηλαδή μέλη της βασιλείας Του Θεού.
«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις.
Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.»
Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φταίει ο κ………………………… για όλη αυτή την αναστάτωση. Αυτός ποτέ δεν είπε, πιστέψτε σε εμένα. Ήταν και είναι μια απλή ψυχή που παλεύει όπως παλεύουμε όλοι μας. Εμείς τον κάναμε ήρωα και άγιο, γιατί το είχαμε ανάγκη. Γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ψυχισμού μας. Γιατί θέλουμε ακόμα και την σχέση μας με τον Θεό να την ελέγχει το Εγώ μας, να μην είναι σχέση, περιπέτεια, τίποτε βέβ αιο και σταθερό. Θέλουμε να ελέγχουμε την σωτηρία μας. Να είμαστε βέβαιοι. Το εγώ δεν αντέχει, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε, αλλά θέλει εγγυήσεις, έλεγχο σιγουριά. Δεν έχουμε μάθει τι πραγματικά σημαίνει σχέση με τον Θεό. Πίστη σε Εκείνον. Μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, αλλά να θέλουμε πνευματικά δεκανίκια στην πορεία προς Αυτόν.
Να μετατρέπουμε τα σχετικά σε απόλυτα και τα απόλυτα σε σχετικά. Να χανόμαστε μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους που φαντασιωνόμαστε. Και κυρίως να μην χαιρόμαστε όταν γκρεμίζονται τα ψευδοείδωλα του εγώ μας. Και όμως τότε ξεκινάει η αληθινή σχέση. Όταν σπάσουν όλα τα δεκανίκια και τα ψέματα της ζωής μας.
π.Λίβυος
Πριν μερικές μέρες κάποιοι φίλοι με πήραν τηλέφωνο συγκλονισμένοι. Τους άκουσα σε κατάσταση πανικού και απελπισίας. Βουτηγμένοι στις ζοφώδεις δυσοσμίες της απόγνωσης.
-Τι συμβαίνει τους ρώτησα.
-Δε τα έμαθες πάτερ ;
-Όχι……, απάντησα τρομαγμένος γιατί η ένταση της φωνής τους προμήνυε κάτι αρκετά συνταρακτικό και απροσδόκητα φοβερό.
-Ο κ. …………………….. (γνωστός λόγο επαγγέλματος αλλά και λόγο της εν γένει πνευματικής παρουσίας του) τα έφτιαξε με μια 30νταρα και εγκατέλειψε την σύζυγο του. Δεν είναι τρομερό; ; Δεν είναι φρικτό ; Πως μπόρεσε να το κάνει; Δε το πιστεύουμε; Να πουλήσει την ψυχή του στο σατανά; Να κολασθεί;
Εσάς πάτερ δεν σας συγκλονίζει; Τι έχετε να πείτε;
-Έχω να πω, τους απάντησα, ότι πρώτα πρέπει να ηρεμήσετε τον πανικό σας, να ελέγξετε την φοβία σας και να καταστείλετε την υποσυνείδητη οργή και ζήλεια σας.
-Ποια οργή πάτερ και ποια ζήλεια; Εδώ μιλάμε για ένα γεγονός σοβαρό που θα σκανδαλίσει κόσμο.
-Κανείς δε σκανδαλίζετε εάν δεν το θέλει. Καταστείλετε επίσης την οργή σας για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός σας χάλασε τον μύθο του τέλειου και αναμάρτητου βίου. Την ζήλεια γιατί έκανε κάτι που πολύ θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν όχι από αγάπη για τον Θεό και αφοσίωση αλλά από φόβο, ανασφάλεια και ενοχικά σύνδρομα.
Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή. Χωρίς, ναι μεν αλλά, που όλα τα χαλά, καθώς έλεγε και σύγχρονος Γέροντας. Όταν είσαι νεκρός όση πούδρα και να σου βάλουν, με όσο όμορφα ρούχα και αν σε ντύσουν, ο θάνατος και η πτωματίλα θα μυρίζουν αποσύνθεση και σήψη. Έτσι όσο και αν φοράμε την μάσκα του αγγελισμού ο Χριστός γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε μες στην εκκλησία. Αν ήρθαμε δηλαδή για να κρυφτούμε ή για να ξεγυμνώσουμε το είναι μας, να δείξουμε τις πληγές μας, να Τον αναζητήσουμε, Αυτόν, μονάχα Αυτόν. Να έρθει και να μεταμορφώσει την ζωή μας. "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν»
-Ναι πάτερ αλλά διαφωνείτε ότι διέπραξε μια μεγάλη αμαρτία.
-Ναι διαφωνώ. Διότι κάθε αμαρτία εφόσον μας απομακρύνει από την κατά Θεό ολοκλήρωση και θεραπεία μας, είναι μεγάλη και σοβαρή. Είναι σχολαστικισμός να κατηγοριοποιούμε την αμαρτία, λες και είναι παραβίαση νομικού κώδικα και όχι υπαρξιακή αστοχία να υπάρξω κατά Θεω, να ζήσω την εν Χριστώ μεταβολή του είναι μου.
-Μα αφού είναι μια μεγάλη αμαρτία πάτερ, επέμεναν οι συνομιλητές μου που αναζητούσαν την δικαίωση του δικού τους βίου μέσα από την καταδίκη του κ…………………. .
-Τώρα εσείς είστε σοκαρισμένοι από την μεγάλη αμαρτία με την οποία φόρτωσε αυτός ο άνθρωπος την ύπαρξη του ή πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, καλός οικογενειάρχης, μεγάλος επιστήμονας, να κάνει αυτή την πράξη; Δηλαδή ουσιαστικά μήπως πανικοβληθήκατε γιατί κατέρρευσε ένας μύθος, ένας ψευδοείδωλο σας ; Μήπως χάσατε ένα από τα πολλά δεκανίκια με τα οποία θέλετε πάτε στο Θεό;
-Σιώπησαν για λίγο, μάζεψαν τα πρόσωπα τους σε χίλιες ζάρες προβληματισμού και σκέψης και μετά από λίγο με βλέμμα επίγνωσης μου απάντησαν, σαφέστατα το δεύτερο πάτερ. Κοιτάξτε να δείτε, τους λέω. Το πρόβλημα αδέλφια μου δεν το έχει ο κ. ……………………….. που έκανε δεσμό με την κ……………………… αλλά όλοι εμείς που δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα στην ζωή μας. Που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι, τέλειοι, άψογοι, άνθρωποι όπως συνηθίζουμε να λέμε υπεράνω πάσης υποψίας. Καλώς ή κακώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Είναι οδυνηρό για την ύπαρξή να αντιλαμβάνεται ότι το τέλειο, το στέρεο, το ακυμάτιστο, δεν υπάρχει στην ζωή αυτή, στα πρόσωπα και τα πράγματα που μας περιβάλουν. Το ξέρω. Το γνωρίζω, το έχω περάσει και εγώ. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Αγ. Γραφή ξεκάθαρα μας προετοιμάζει και μας ωριμάζει υπαρξιακά στην κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την νομική και ενοχική πρόσληψη και ερμηνεία. Αλλά με την υπαρξιακή και οντολογική. Δηλαδή είμαστε κτιστοί. Και το κτιστό είναι και τερπτό. Φθείρεται, διαλύεται, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Δεν είναι σταθερό, αλλά διαρκώς αλλάζει μέσα στον χρόνο και το χώρο, κυμαίνεται, είναι ασταθές και κλονιζόμενο, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει η ανάγκη της συνεχούς άγρυπνης πνευματικής εγρήγορσης και αγώνα «γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθητε εις πειρασμον».
Ακόμη και οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας που τα τελευταία χρόνια έχουν θεωρηθεί ως αλάνθαστοι, αναμάρτητοι και τέλειοι, θεωρούνται ως άνθρωποι αμαρτωλοί από την εκκλησία, αλλά όχι επαναλαμβάνω με την ηθική διάσταση που σήμερα κατανοούμε και μόνο τα πράγματα. Αλλά ως άνθρωποι, δηλαδή κτίσματα, που οδεύουν στην αποδόμηση και στην αποδημιουργία όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Το γεγονός ότι οι άγιοι την φθαρτή φύση τους, με την συνεργία του Αγίου Πνεύματος την μετέβαλαν και την μεταμόρφωσαν σε σχέση με την Αιτιώδη αρχή, με τον Τριαδικό Θεό, είναι αυτό, που τους αθανατίζει κατά χάριν, τους κάνει αγίους δηλαδή μέλη της βασιλείας Του Θεού.
«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις.
Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.»
Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φταίει ο κ………………………… για όλη αυτή την αναστάτωση. Αυτός ποτέ δεν είπε, πιστέψτε σε εμένα. Ήταν και είναι μια απλή ψυχή που παλεύει όπως παλεύουμε όλοι μας. Εμείς τον κάναμε ήρωα και άγιο, γιατί το είχαμε ανάγκη. Γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ψυχισμού μας. Γιατί θέλουμε ακόμα και την σχέση μας με τον Θεό να την ελέγχει το Εγώ μας, να μην είναι σχέση, περιπέτεια, τίποτε βέβ αιο και σταθερό. Θέλουμε να ελέγχουμε την σωτηρία μας. Να είμαστε βέβαιοι. Το εγώ δεν αντέχει, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε, αλλά θέλει εγγυήσεις, έλεγχο σιγουριά. Δεν έχουμε μάθει τι πραγματικά σημαίνει σχέση με τον Θεό. Πίστη σε Εκείνον. Μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, αλλά να θέλουμε πνευματικά δεκανίκια στην πορεία προς Αυτόν.
Να μετατρέπουμε τα σχετικά σε απόλυτα και τα απόλυτα σε σχετικά. Να χανόμαστε μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους που φαντασιωνόμαστε. Και κυρίως να μην χαιρόμαστε όταν γκρεμίζονται τα ψευδοείδωλα του εγώ μας. Και όμως τότε ξεκινάει η αληθινή σχέση. Όταν σπάσουν όλα τα δεκανίκια και τα ψέματα της ζωής μας.
π.Λίβυος
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Fri Aug 02, 2013 3:44 pm
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΑ ΚΑΥΧΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΣ!
Κάθε πειρασμός, κάθε θλίψη, κάθε επίθεση του διαβόλου, αν είμαστε προσεκτικοί και υπομονετικοί, μπορεί να μας προξενήσει μεγάλη ωφέλεια.
Ο νοητός εχθρός επιτέθηκε με τόση μανία εναντίον του Ιώβ.
Αλλά σε τι τον ζημίωσε τελικά; Σε τίποτα. Απεναντίας, του εξασφάλισε μεγαλύτερη αγιότητα και λαμπερότερη δόξα.
Όταν εμείς είμαστε άγρυπνοι, ο διάβολος δεν μπορεί να μας βλάψει. Μπορεί όμως, άθελά του, να μας ωφελήσει, να μας αυξήσει την αρετή. Παρατήρησε τι γίνεται, όταν κάποιος παίρνει ένα καλάμι και φυσάει τη φωτιά. Στην αρχή φαίνεται ότι τη σβήνει. Τελικά, όμως, όχι μόνο δεν τη σβήνει, αλλά και τη δυναμώνει.
Χωρίς προβλήματα, χωρίς συμφορές, χωρίς αρρώστιες, χωρίς λύπες, τι θα έκανε ο άνθρωπος; Θα το έριχνε στην τρυφή και τη μέθη, θα κυλιόταν στο βούρκο σαν γουρούνι, θα ξεχνούσε ολότελα το Θεό και τις άγιες εντολές Του. Τώρα, όμως, οι αγωνίες και οι φόβοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τον κρατούν σε κάποιαν εγρήγορση, του γίνεται σχολείο φιλοσοφίας, γυμναστήριο της ψυχής.
Όπως ο χρυσικός βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει στη φωτιά, ώσπου να καθαριστεί, έτσι και ο Θεός αφήνει τις ψυχές μέσα στο καμίνι των συμφορών, ώσπου να αποκτήσουν καθαρότητα.
Αν έκανες φόνο ή μοιχεία ή άλλη θανάσιμη αμαρτία, που σε αποκλείει από τη βασιλεία των ουρανών(εάν δεν μετανοήσεις) τότε να λυπάσαι και να κλαίς. Αν όμως, με τη χάρη του Θεού, δεν έκανες κάτι τέτοιο, γιατί ταράζεσαι και βαρυγκωμάς με την πρώτη συμφορά που σε βρήκε; Ο Θεός δεν μας έδωσε το αίσθημα της λύπης για να το χρησιμοποιούμε άκαιρα και αλόγιστα, αλλά όταν πρέπει και όταν μας ωφελεί. Να λυπόμαστε λοιπόν, όχι όταν μας βλάπτουν, μα όταν βλάπτουμε, όχι όταν μας αδικούν, μα όταν αδικούμε, όχι όταν πονάμε, μα όταν προξενούμε πόνο.
Έτσι όρισε ο Πλάστης μας. Εμείς όμως, κάνουμε το αντίθετο: Ζημιώνουμε τους άλλους χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και όταν μας ζημιώνουν, ταραζόμαστε, απελπιζόμαστε, καμιά φορά είμαστε έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε!
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Για το χριστιανό μόνο δύο αιτίες λύπης υπάρχουν.
Η πρώτη, όταν ο ίδιος εναντιώνεται στο Θεό, όταν δηλαδή ενεργεί αντίθετα στο άγιο θέλημά Του.
Και η δεύτερη, όταν δει τον πλησίον του να εναντιώνεται στο Θεό.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες δεν είναι αιτίες λύπης, αλλά καυχήσεως και χαράς…
Όπως λέει ο απόστολος, οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε είναι στα μέτρα μας. Και ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμαστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έρθει ένα πειρασμός, δίνει και τη διέξοδο, για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε (Ά Κορ. 10:13). Με τέτοιες μεθόδους θεραπεύει και σώζει τις ψυχές μας ο Κύριος, και γι’ αυτό πρέπει να Τον ευχαριστούμε και Τον δοξάζουμε.
Από το βιβλίο: «Θέματα ζωής» - Εκδόσεις: Ιερά Μονή Παρακλήτου
Πηγή : http://filoumenos.com/orthodoksia/pater ... z2aobG83ti
Κάθε πειρασμός, κάθε θλίψη, κάθε επίθεση του διαβόλου, αν είμαστε προσεκτικοί και υπομονετικοί, μπορεί να μας προξενήσει μεγάλη ωφέλεια.
Ο νοητός εχθρός επιτέθηκε με τόση μανία εναντίον του Ιώβ.
Αλλά σε τι τον ζημίωσε τελικά; Σε τίποτα. Απεναντίας, του εξασφάλισε μεγαλύτερη αγιότητα και λαμπερότερη δόξα.
Όταν εμείς είμαστε άγρυπνοι, ο διάβολος δεν μπορεί να μας βλάψει. Μπορεί όμως, άθελά του, να μας ωφελήσει, να μας αυξήσει την αρετή. Παρατήρησε τι γίνεται, όταν κάποιος παίρνει ένα καλάμι και φυσάει τη φωτιά. Στην αρχή φαίνεται ότι τη σβήνει. Τελικά, όμως, όχι μόνο δεν τη σβήνει, αλλά και τη δυναμώνει.
Χωρίς προβλήματα, χωρίς συμφορές, χωρίς αρρώστιες, χωρίς λύπες, τι θα έκανε ο άνθρωπος; Θα το έριχνε στην τρυφή και τη μέθη, θα κυλιόταν στο βούρκο σαν γουρούνι, θα ξεχνούσε ολότελα το Θεό και τις άγιες εντολές Του. Τώρα, όμως, οι αγωνίες και οι φόβοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τον κρατούν σε κάποιαν εγρήγορση, του γίνεται σχολείο φιλοσοφίας, γυμναστήριο της ψυχής.
Όπως ο χρυσικός βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει στη φωτιά, ώσπου να καθαριστεί, έτσι και ο Θεός αφήνει τις ψυχές μέσα στο καμίνι των συμφορών, ώσπου να αποκτήσουν καθαρότητα.
Αν έκανες φόνο ή μοιχεία ή άλλη θανάσιμη αμαρτία, που σε αποκλείει από τη βασιλεία των ουρανών(εάν δεν μετανοήσεις) τότε να λυπάσαι και να κλαίς. Αν όμως, με τη χάρη του Θεού, δεν έκανες κάτι τέτοιο, γιατί ταράζεσαι και βαρυγκωμάς με την πρώτη συμφορά που σε βρήκε; Ο Θεός δεν μας έδωσε το αίσθημα της λύπης για να το χρησιμοποιούμε άκαιρα και αλόγιστα, αλλά όταν πρέπει και όταν μας ωφελεί. Να λυπόμαστε λοιπόν, όχι όταν μας βλάπτουν, μα όταν βλάπτουμε, όχι όταν μας αδικούν, μα όταν αδικούμε, όχι όταν πονάμε, μα όταν προξενούμε πόνο.
Έτσι όρισε ο Πλάστης μας. Εμείς όμως, κάνουμε το αντίθετο: Ζημιώνουμε τους άλλους χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και όταν μας ζημιώνουν, ταραζόμαστε, απελπιζόμαστε, καμιά φορά είμαστε έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε!
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Για το χριστιανό μόνο δύο αιτίες λύπης υπάρχουν.
Η πρώτη, όταν ο ίδιος εναντιώνεται στο Θεό, όταν δηλαδή ενεργεί αντίθετα στο άγιο θέλημά Του.
Και η δεύτερη, όταν δει τον πλησίον του να εναντιώνεται στο Θεό.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες δεν είναι αιτίες λύπης, αλλά καυχήσεως και χαράς…
Όπως λέει ο απόστολος, οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε είναι στα μέτρα μας. Και ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμαστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έρθει ένα πειρασμός, δίνει και τη διέξοδο, για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε (Ά Κορ. 10:13). Με τέτοιες μεθόδους θεραπεύει και σώζει τις ψυχές μας ο Κύριος, και γι’ αυτό πρέπει να Τον ευχαριστούμε και Τον δοξάζουμε.
Από το βιβλίο: «Θέματα ζωής» - Εκδόσεις: Ιερά Μονή Παρακλήτου
Πηγή : http://filoumenos.com/orthodoksia/pater ... z2aobG83ti
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Mon Aug 05, 2013 2:04 pm
Χωρίς την μετάνοια δεν ωφελεί ούτε ή πίστης.
Ή μετάνοια γεννιέται στην καρδιά του ανθρώπου από την πίστη καί τον φόβο του Θεού.
Ο αββάς Ισαάκ ό Σύρος παρομοιάζει την μετάνοια με πλοίο. Καί όπως δεν μπορεί κάποιος να πέραση την θάλασσα χωρίς πλοίο, έτσι δεν μπορεί καί κάποιος χωρίς την μετάνοια καί τον φόβο του Θεού να πέραση την ακάθαρτη θάλασσα των αμαρτιών καί των παθών καί να φθάση στην αγάπη του Θεού.
Αυτήν την θάλασσα μπορεί να την πέραση ό άνθρωπος μόνο με το πλοίο της μετανοίας το όποιο έχει για κωπηλάτες τον φόβο του Θεού.
"Αν οι κωπηλάτες δεν κυβερνούν καλά το πλοίο, ό άνθρωπος καταποντίζεται στην θάλασσα των παθών καί δεν φθάνει ποτέ στο θεϊκό λιμάνι της αγάπης του Θεού.
Ό θείος φόβος εξ άλλου είναι αυτός πού προφυλάσσει τον άνθρωπο από τον χειμώνα των παθών, για να μη χαθεί ό καρπός του αγώνα του, τον όποιον έχει αποκτήσει σε όλη του τη ζωή με κόπο καί μόχθο.
Ή μετάνοια βέβαια έχει καί ορισμένες εκδηλώσεις, απτές αποδείξεις θα λέγαμε, πού στην πατερική ορολογία ονομάζονται "καρποί μετανοίας". Όλα αυτά φυσικά προκαλούν την κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής από τα πάθη.
Πρώτος καρπός της μετανοίας είναι ή εξομολόγησης. Σ' αυτήν ολοκληρώνεται ή μετάνοια. Προϋπόθεσης της εξομολογήσεως και της μετανοίας είναι ή επίγνωσης των αμαρτημάτων καί το ταπεινό φρόνημα. "Αν ό άνθρωπος δε γνωρίσει τα πάθη καί τις αμαρτίες του καί δεν ταπεινωθεί, ή εξομολόγηση του είναι ανώφελη.
Ή εξομολόγησης είναι έκφρασης ταπεινής καρδιάς. Όταν ή καρδιά σκληρυνθεί τότε ό άνθρωπος δεν ομολογεί ότι είναι αιτία των παθών καί των αμαρτιών του ό ίδιος, αλλά προφασίζεται καί αιτιάται τους ανθρώπους ή τους δαίμονες ή καί ακόμη αυτόν τον ίδιο το Θεό. Ή σωστή εξομολόγησης φέρνει στην καρδιά του ανθρώπου κατάνυξη, ή οποία είναι απόρροια της αισχύνης αλλά και της παρηγοριάς που ακολουθεί την επίγνωση καί την ομολογία των αμαρτιών καί την αποδοχή της ευθύνης γι' αυτά.
Οι ιερείς συγχωρούν τις αμαρτίες των εξομολογούμενων καί οι έμπειροι πνευματικοί θεραπεύουν τα ανθρώπινα πάθη. Γι' αυτό καί πρέπει οι πνευματικοί πατέρες να είναι υγιείς, "κεκαθαρμένοι" από τα πάθη για να μπορέσουν να θεραπεύσουν σωστά, αλλά καί για να αποφευχθεί κάθε ενδεχόμενο να πέσουν οι ίδιοι σε "μιαρά καί βδελυκτά πάθη".
Στο μυστήριο βλέπει ό άνθρωπος την μοναδική, την απόλυτη, την όντως καθαρότητα, τον Θεό, καί ταυτόχρονα συνειδητοποιεί την δική του μολυσμένη καί ακάθαρτη ύπαρξη καί αμέσως σπεύδει να την καθαρίσει με την έξομολόγησί πού μοιάζει με το καθάρισμα του αγρού. Όπως το άροτρο καθαρίζει την γη από τα αγκάθια καί τα τριβόλια, έτσι καί ή εξομολόγησης ανασκάβει καί αποβάλλει από την ανθρώπινη καρδιά όλα τα πάθη πού κρύβονται μέσα της, την ετοιμάζει να υποδεχθεί τον ιερό σκοπό της χάριτος καί την βοηθεί να γίνει κατάλληλη για την καλλιέργεια καί την ευφορία των αρετών.
Με την μετάνοια καί την εξομολόγηση συνδέονται τρεις ακόμη πνευματικές αρετές: Το πένθος, τα δάκρυα καί ή αυτογνωσία. Καί οι τρεις αρετές αυτές βοηθούν σημαντικά στην κάθαρση από τα πάθη. Με το πένθος καί τα δάκρυα φθάνει κανείς στην πεδιάδα "της καθαρότητος της ψυχής". Το πένθος καί τα δάκρυα είναι αυτά πού θανατώνουν εύκολα τα πάθη" ή ψυχή δέχεται την ειρήνη των λογισμών καί ανυψώνεται στην καθαρότητα του νου.
Ιδιαίτερα το πένθος καί ή λύπη καταπολεμούν το πάθος της βλασφημίας, ενώ ή αυτομεμψία τους λογισμούς της υπερηφάνειας. Γι' αυτό καί ό αββάς Ισαάκ ό Σύρος συμβουλεύει: "Όταν έλθει σοι λογισμός της υπερηφάνειας -ότι έφθασες σε κάποια πνευματικά μέτρα - ειπέ' γέρων βλέπε την πορνείαν σου". Γι' αυτό τονίζει, πρέπει να παρακαλάμε τον Θεό να μας δώσει αυτό το χάρισμα. "Αν μας το δώσει "ου μη άρθή άφ' ημών ή καθαρότης έως της εξόδου ημών εκ του βίου τούτου".
Ό αγ. Γρηγόριος ό Παλαμάς ακολουθώντας την γνήσια εκκλησιαστική παράδοση, κρίνει αναγκαία την υπακοή σε πνευματικό πατέρα, στον όποιο καί πρέπει ό χριστιανός "να έξαγγέλλη τα πονηρά πάθη της ψυχής" καί να δέχεται την "πνευματικήν ιατρείαν".
Ή σύνδεσης με πνευματικό πατέρα είναι απαραίτητη για την πνευματική μας τελείωση. Χωρίς την υπακοή στο πνευματικό μας πατέρα δεν είναι δυνατή καί ή υπακοή μας στον Κύριο. Καί χωρίς υπακοή δεν μπορεί να ύπαρξη πνευματική πρόοδος καί διαφύλαξης από τον εγωισμό καί την πλάνη. Μάλιστα στα μοναστήρια υπάρχει το σύνθημα" "Υπακοή = ζωή, παρακοή = θάνατος".
Ό αγώνας για την κάθαρση από τα πάθη χρειάζεται φροντίδα και προσοχή. Πρέπει να γίνεται με σύνεση καί απαραίτητη γνώση καί "ουχί εν παιγνίω, αλλά τεχνικώς". Με επίγνωση των κανόνων, αλλά καί των δυσκολιών. Δεν θεραπεύονται με το ίδιο φάρμακο όλες οι σωματικές ασθένειες. Το ί'διο καί οι πνευματικές. "Πάν άρρώστημα τοις οικείοι φαρμάκοις θεραπεύεται".
Είναι σημαντικό να πολεμά κανείς το πάθος καί να το ξεριζώσει όσο ακόμη είναι μικρό καί τρυφερό. "Αν "πλατυνθη καί περκάση", είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί. Όταν είναι μικρά τα πάθη μοιάζουν με σκύλους πού είναι σε κρεοπωλεία καί απομακρύνονται μόνον με την φωνή' όταν όμως μεγαλώσουν γίνονται λιοντάρια ασυγκράτητα καί επικίνδυνα.
Ό αγώνας αυτός ακόμη χρειάζεται επιμονή καί σταθερότητα. Θεωρείται αναγκαία ή καθημερινή προσπάθεια για το ξερρίζωμα των παθών. Ενώ ή αμέλεια καί ή ραθυμία έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των παθών στην καρδιά του ανθρώπου. Καί ή πιο μικρή πνευματική έργασία που γίνεται σταθερά και καθημερινά, έχει μεγάλη δύναμη καί μπορεί να απαλύνει την σκληρότητα των παθών. Γι' αυτό χρειάζεται πρόγραμμα. Όπως δεν μπορεί να λειτουργήσει κάποια υπηρεσία χωρίς πρόγραμμα, έτσι καί ό πνευματικός αγώνας δεν γίνεται ή δε λειτουργεί σωστά χωρίς πρόγραμμα. Χρειάζεται επιμονή καί σταθερότητα μέχρι θανάτου.
Πρέπει ακόμη ό άνθρωπος να αποφεύγει τις αίτιες των παθών Ή απομάκρυνσης αυτή δεν έχει μόνο προληπτικό, αλλά καί θεραπευτικό χαρακτήρα. Βοήθα τον άνθρωπο στον αγώνα κατά της καθάρσεως των παθών. Όταν ή επιθυμία βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο, τότε δύσκολα νικάται το πάθος. Ό αγώνας του είναι διπλός" εσωτερικός καί εξωτερικός. Για παράδειγμα, για να πολεμηθεί το πάθος της πορνείας ισχυρό όπλο είναι "το άπέχεσθαι εκ της θέας του προσώπου". Έτσι κλείνεται το εξωτερικό μέτωπο καί μένει μόνον το εσωτερικό.
Για να μπόρεση ό άνθρωπος να απομακρυνθεί καί να θεραπευθεί από τα πάθη του, πολύ βοηθητικά είναι ακόμη δύο πράγματα: Ή ησυχία καί ή έρημος. Λέγοντας έρημο οι πατέρες, δεν εννοούν μόνο την σωματική απομάκρυνση από τον κόσμο, όσο κυρίως την εσωτερική απομάκρυνση από τα πράγματα του κόσμου. Είναι απαραίτητο να αγωνίζεται κανείς "οπού δ' αν ή" για να ξερριζώση τα πάθη από την ψυχή του.
Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Ή μετάνοια γεννιέται στην καρδιά του ανθρώπου από την πίστη καί τον φόβο του Θεού.
Ο αββάς Ισαάκ ό Σύρος παρομοιάζει την μετάνοια με πλοίο. Καί όπως δεν μπορεί κάποιος να πέραση την θάλασσα χωρίς πλοίο, έτσι δεν μπορεί καί κάποιος χωρίς την μετάνοια καί τον φόβο του Θεού να πέραση την ακάθαρτη θάλασσα των αμαρτιών καί των παθών καί να φθάση στην αγάπη του Θεού.
Αυτήν την θάλασσα μπορεί να την πέραση ό άνθρωπος μόνο με το πλοίο της μετανοίας το όποιο έχει για κωπηλάτες τον φόβο του Θεού.
"Αν οι κωπηλάτες δεν κυβερνούν καλά το πλοίο, ό άνθρωπος καταποντίζεται στην θάλασσα των παθών καί δεν φθάνει ποτέ στο θεϊκό λιμάνι της αγάπης του Θεού.
Ό θείος φόβος εξ άλλου είναι αυτός πού προφυλάσσει τον άνθρωπο από τον χειμώνα των παθών, για να μη χαθεί ό καρπός του αγώνα του, τον όποιον έχει αποκτήσει σε όλη του τη ζωή με κόπο καί μόχθο.
Ή μετάνοια βέβαια έχει καί ορισμένες εκδηλώσεις, απτές αποδείξεις θα λέγαμε, πού στην πατερική ορολογία ονομάζονται "καρποί μετανοίας". Όλα αυτά φυσικά προκαλούν την κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής από τα πάθη.
Πρώτος καρπός της μετανοίας είναι ή εξομολόγησης. Σ' αυτήν ολοκληρώνεται ή μετάνοια. Προϋπόθεσης της εξομολογήσεως και της μετανοίας είναι ή επίγνωσης των αμαρτημάτων καί το ταπεινό φρόνημα. "Αν ό άνθρωπος δε γνωρίσει τα πάθη καί τις αμαρτίες του καί δεν ταπεινωθεί, ή εξομολόγηση του είναι ανώφελη.
Ή εξομολόγησης είναι έκφρασης ταπεινής καρδιάς. Όταν ή καρδιά σκληρυνθεί τότε ό άνθρωπος δεν ομολογεί ότι είναι αιτία των παθών καί των αμαρτιών του ό ίδιος, αλλά προφασίζεται καί αιτιάται τους ανθρώπους ή τους δαίμονες ή καί ακόμη αυτόν τον ίδιο το Θεό. Ή σωστή εξομολόγησης φέρνει στην καρδιά του ανθρώπου κατάνυξη, ή οποία είναι απόρροια της αισχύνης αλλά και της παρηγοριάς που ακολουθεί την επίγνωση καί την ομολογία των αμαρτιών καί την αποδοχή της ευθύνης γι' αυτά.
Οι ιερείς συγχωρούν τις αμαρτίες των εξομολογούμενων καί οι έμπειροι πνευματικοί θεραπεύουν τα ανθρώπινα πάθη. Γι' αυτό καί πρέπει οι πνευματικοί πατέρες να είναι υγιείς, "κεκαθαρμένοι" από τα πάθη για να μπορέσουν να θεραπεύσουν σωστά, αλλά καί για να αποφευχθεί κάθε ενδεχόμενο να πέσουν οι ίδιοι σε "μιαρά καί βδελυκτά πάθη".
Στο μυστήριο βλέπει ό άνθρωπος την μοναδική, την απόλυτη, την όντως καθαρότητα, τον Θεό, καί ταυτόχρονα συνειδητοποιεί την δική του μολυσμένη καί ακάθαρτη ύπαρξη καί αμέσως σπεύδει να την καθαρίσει με την έξομολόγησί πού μοιάζει με το καθάρισμα του αγρού. Όπως το άροτρο καθαρίζει την γη από τα αγκάθια καί τα τριβόλια, έτσι καί ή εξομολόγησης ανασκάβει καί αποβάλλει από την ανθρώπινη καρδιά όλα τα πάθη πού κρύβονται μέσα της, την ετοιμάζει να υποδεχθεί τον ιερό σκοπό της χάριτος καί την βοηθεί να γίνει κατάλληλη για την καλλιέργεια καί την ευφορία των αρετών.
Με την μετάνοια καί την εξομολόγηση συνδέονται τρεις ακόμη πνευματικές αρετές: Το πένθος, τα δάκρυα καί ή αυτογνωσία. Καί οι τρεις αρετές αυτές βοηθούν σημαντικά στην κάθαρση από τα πάθη. Με το πένθος καί τα δάκρυα φθάνει κανείς στην πεδιάδα "της καθαρότητος της ψυχής". Το πένθος καί τα δάκρυα είναι αυτά πού θανατώνουν εύκολα τα πάθη" ή ψυχή δέχεται την ειρήνη των λογισμών καί ανυψώνεται στην καθαρότητα του νου.
Ιδιαίτερα το πένθος καί ή λύπη καταπολεμούν το πάθος της βλασφημίας, ενώ ή αυτομεμψία τους λογισμούς της υπερηφάνειας. Γι' αυτό καί ό αββάς Ισαάκ ό Σύρος συμβουλεύει: "Όταν έλθει σοι λογισμός της υπερηφάνειας -ότι έφθασες σε κάποια πνευματικά μέτρα - ειπέ' γέρων βλέπε την πορνείαν σου". Γι' αυτό τονίζει, πρέπει να παρακαλάμε τον Θεό να μας δώσει αυτό το χάρισμα. "Αν μας το δώσει "ου μη άρθή άφ' ημών ή καθαρότης έως της εξόδου ημών εκ του βίου τούτου".
Ό αγ. Γρηγόριος ό Παλαμάς ακολουθώντας την γνήσια εκκλησιαστική παράδοση, κρίνει αναγκαία την υπακοή σε πνευματικό πατέρα, στον όποιο καί πρέπει ό χριστιανός "να έξαγγέλλη τα πονηρά πάθη της ψυχής" καί να δέχεται την "πνευματικήν ιατρείαν".
Ή σύνδεσης με πνευματικό πατέρα είναι απαραίτητη για την πνευματική μας τελείωση. Χωρίς την υπακοή στο πνευματικό μας πατέρα δεν είναι δυνατή καί ή υπακοή μας στον Κύριο. Καί χωρίς υπακοή δεν μπορεί να ύπαρξη πνευματική πρόοδος καί διαφύλαξης από τον εγωισμό καί την πλάνη. Μάλιστα στα μοναστήρια υπάρχει το σύνθημα" "Υπακοή = ζωή, παρακοή = θάνατος".
Ό αγώνας για την κάθαρση από τα πάθη χρειάζεται φροντίδα και προσοχή. Πρέπει να γίνεται με σύνεση καί απαραίτητη γνώση καί "ουχί εν παιγνίω, αλλά τεχνικώς". Με επίγνωση των κανόνων, αλλά καί των δυσκολιών. Δεν θεραπεύονται με το ίδιο φάρμακο όλες οι σωματικές ασθένειες. Το ί'διο καί οι πνευματικές. "Πάν άρρώστημα τοις οικείοι φαρμάκοις θεραπεύεται".
Είναι σημαντικό να πολεμά κανείς το πάθος καί να το ξεριζώσει όσο ακόμη είναι μικρό καί τρυφερό. "Αν "πλατυνθη καί περκάση", είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί. Όταν είναι μικρά τα πάθη μοιάζουν με σκύλους πού είναι σε κρεοπωλεία καί απομακρύνονται μόνον με την φωνή' όταν όμως μεγαλώσουν γίνονται λιοντάρια ασυγκράτητα καί επικίνδυνα.
Ό αγώνας αυτός ακόμη χρειάζεται επιμονή καί σταθερότητα. Θεωρείται αναγκαία ή καθημερινή προσπάθεια για το ξερρίζωμα των παθών. Ενώ ή αμέλεια καί ή ραθυμία έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των παθών στην καρδιά του ανθρώπου. Καί ή πιο μικρή πνευματική έργασία που γίνεται σταθερά και καθημερινά, έχει μεγάλη δύναμη καί μπορεί να απαλύνει την σκληρότητα των παθών. Γι' αυτό χρειάζεται πρόγραμμα. Όπως δεν μπορεί να λειτουργήσει κάποια υπηρεσία χωρίς πρόγραμμα, έτσι καί ό πνευματικός αγώνας δεν γίνεται ή δε λειτουργεί σωστά χωρίς πρόγραμμα. Χρειάζεται επιμονή καί σταθερότητα μέχρι θανάτου.
Πρέπει ακόμη ό άνθρωπος να αποφεύγει τις αίτιες των παθών Ή απομάκρυνσης αυτή δεν έχει μόνο προληπτικό, αλλά καί θεραπευτικό χαρακτήρα. Βοήθα τον άνθρωπο στον αγώνα κατά της καθάρσεως των παθών. Όταν ή επιθυμία βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο, τότε δύσκολα νικάται το πάθος. Ό αγώνας του είναι διπλός" εσωτερικός καί εξωτερικός. Για παράδειγμα, για να πολεμηθεί το πάθος της πορνείας ισχυρό όπλο είναι "το άπέχεσθαι εκ της θέας του προσώπου". Έτσι κλείνεται το εξωτερικό μέτωπο καί μένει μόνον το εσωτερικό.
Για να μπόρεση ό άνθρωπος να απομακρυνθεί καί να θεραπευθεί από τα πάθη του, πολύ βοηθητικά είναι ακόμη δύο πράγματα: Ή ησυχία καί ή έρημος. Λέγοντας έρημο οι πατέρες, δεν εννοούν μόνο την σωματική απομάκρυνση από τον κόσμο, όσο κυρίως την εσωτερική απομάκρυνση από τα πράγματα του κόσμου. Είναι απαραίτητο να αγωνίζεται κανείς "οπού δ' αν ή" για να ξερριζώση τα πάθη από την ψυχή του.
Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Sat Aug 10, 2013 5:06 pm
Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας --- Διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα.
Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε.
Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας.
Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του - ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.
Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα - οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.
Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.
Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;
Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.
Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου,
συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.
Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του.
Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε
ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.
Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη.
Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν.
Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.
Πηγή: Από το βιβλίο «Οι λογισμό καθορίζουν τη ζωή μας»
Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε.
Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας.
Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του - ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.
Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα - οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.
Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.
Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;
Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.
Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου,
συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.
Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του.
Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε
ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.
Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη.
Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν.
Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.
Πηγή: Από το βιβλίο «Οι λογισμό καθορίζουν τη ζωή μας»
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Sun Aug 11, 2013 5:08 pm
Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ.
Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος Χαϊκάλης εφημέριος νοσοκομείου Λοιμωδών Αττικής
Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος Χαϊκάλης εφημέριος νοσοκομείου Λοιμωδών Αττικής
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Thu Aug 15, 2013 9:14 pm
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΔΙΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Μία μέρα ὁ μέγας στρατηγός τῆς Συρίας Νεεμάν ἐπισκέφθηκε τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, γιά νά τόν θεραπεύσει ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς λέπρας (4-5 Βασιλειῶν). Ὁ προφήτης διά τρίτου προσώπου εἶπε στόν Νεεμάν «πήγαινε καί λούσου στά νερά τοῦ Ἰορδάνη ἑπτά φορές καί θά γίνεις ἐντελώς καλά». Τότε ὁ Νεεμάν ἐκνευρίστηκε μέ τόν προφήτη καί εἶπε τοῦ ἀγγελιοφόρου «ἐγώ νόμιζα, ὅτι ὁ Ἐλισσαῖος θά ἐρχόταν νά μέ ἐπισκεφθεῖ καί νά προσευχηθεῖ ἐπάνω μου καί νά λάβω την θεραπεία. Τά νερά τῶν ποταμῶν Ἀβάνας καί Φαρφάρ στή Δαμασκό εἶναι καλύτερα ἀπό τά νερά τοῦ Ἰσραήλ, δέν μποροῦσα νά πάω ἐκεῖ νά λουσθῶ καί νά θεραπευθῶ;»
Τότε ἕνας στρατιώτης πού τόν συνόδευε τοῦ εἶπε: «ἄρχοντα δεν σᾶς εἶπε ὁ προφήτης νά κάνετε κάτι πολύ δύσκολο». Τότε πραγματοποίησε τήν ὁδηγία τοῦ προφήτου ὁ Στρατηγός μέ πίστη καί λούσθηκε ἑπτά φορές στόν Ἰορδάνη καί θεραπεύθηκε τελείως ἀπό τή λέπρα. Ἡ ἐπιδερμίδα τοῦ Νεεμάν ἔγινε σάν μικροῦ παιδιοῡ, ἀλλά τό παράδοξο ἦταν, ὅτι ἡ λέπρα ἔφυγε ἀπό τόν Νεεμάν καί πῆγε στόν ἀγγελιοφόρο τοῦ προφήτου Γιεχάζι. Μεταφέρθηκε στόν Γιεχάζι γιατί κρυφά ἔτρεξε στό Νεεμάν καί ἔλαβε παράνομο φιλοδώρημα γιά τήν θαυματουργική θεραπεία καί στή συνέχεια ἀπέκρυψε τήν ἁμαρτία του ἀπό τόν προφήτη μέ ἕνα ἀνόητο ψέμα.
Ποιός ἐθεράπευσε τόν Νεεμάν ἀπό τήν λέπρα; Τά νερά τοῦ Ἰορδάνη;
Ὄχι φυσικά! Ἄν τόν ἔστελνε ὁ προφήτης στόν Εὐφράτη ποταμό καί ὁ Νεεμάν πήγαινε στά νερά τοῦ Ἰορδάνη δέν θά εἶχε θεραπευθεῖ! Ὁ Νεεμάν θεραπεύθηκε ἀπό τήν θεραπευτική δύναμη τῆς ὑπακοῆς. Ἐκεῖνος ὑπάκουσε στήν προφητική ἀλήθεια καί ἀπελευθερώθηκε ἀπό τή λέπρα. Ἡ λέπρα «φορτώθηκε» στό ψέμα τοῦ Γιεχάζι.
Τί ἰσχυρό μήνυμα μᾶς ἀφήνει αὐτή ἡ διήγηση; Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει, ὅτι ἡ ὑπακοή στήν ἀλήθεια εἶναι μία θυσία μεγαλύτερη ἀπό κάθε ἄλλη θυσία;
Τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας τῆς ὑπακοῆς διδάσκεται καί ἀπό τόν προφήτη Σαμουήλ (Α΄ Βασιλειῶν 15).
Μία μέρα ὁ προφήτης Σαμουήλ εἶπε στόν βασιλέα Σαούλ, νά πάει στή μάχη μέ τούς Ἀμαλακῆτες καί νά σκοτώσει ὅλα τά ζῶα τους. Πῆγε λοιπόν στόν πόλεμο καί νίκησε, ἀλλά παρακράτησε μερικά ὡς λάφυρα πολέμου καί θυσίασε τά καλύτερα ζώα τους στό Θεό, χωρίς νά σκοτώσει τά ζῶα τους ὅπως διατάχθηκε ἀπό τόν προφήτη. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἤθελε μία θυσία,: «Νομίζετε ὅτι οἱ θυσίες σας εἶναι προτιμότερες στόν Θεό παρά ἡ ὑπακοή τῶν ἐντολῶν του; Ἡ ὑπακοή εἶναι ὑψηλότερη ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη θυσία καί ἡ προσοχή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι πιό ἀπό τά λάφυρα τῆς ἀνυπακοῆς. Ὁ προφήτης ἐπισκέφθηκε τόν Σαούλ καί τοῦ εἶπε προτιμότερη ἀπό τό λίπος τῶν θυσιῶν τῶν κριαριῶν. Αὐτό εἶναι ἕνα ἁμάρτημα, τό ὁποῖο εἶναι ἰσοδύναμο μέ θυσίες πού γίνονται στά εἴδωλα καί τέτοια θυσία φέρνει πόνο στόν άνθρωπο. Γιά τήν ἀνυπακοή του αὐτή Σαούλ ἔχασε τόν τίτλο τοῦ βασιλέα!!!
Σήμερα, ὑπάρχουν πολλά «ποτάμια» ἀδελφοί μου ὅπου πλένονται οἱ ἄνθρωποι χωρίς ἀποτέλεσμα θεραπείας, γιατί δέν βασίζονται τά ποτάμια αὐτά στήν ἀλήθεια καί στήν ὑπακοή. Ὁ Ἰορδάνης πηγάζει ἀπό τίς πηγές τοῦ Ἰόρ καί τοῦ Δάν. Συμβολικῶς αὐτές οἱ πηγές μποροῦν νά μεταφραστοῦν ὡς «ὑπακοή» καί «ἀλήθεια». Ὁ ποταμός πού πηγάζει ἀπό αὐτές τίς δύο πηγές ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅταν ποθεῖς νά λάβεις θεραπευτικά ἀποτελέσματα ἀπό τό πλύσιμο στόν ποταμό αὐτό τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς ἀκολουθήσεις τό παράδειγμα τοῦ Νεεμάν. Μπορεῖ στήν ἀρχή νά ἐκνευρίζεσαι σάν τόν Νεεμάν καί νά βάζεις τή λογική σου πάνω ἀπό τήν πίστη, ἀλλά μετά ἀπό καθαρή σκέψη βάλε τήν πίστη σου πάνω ἀπό τήν ἀνθρώπινη λογική. Ἡ πίστη σου πρός τήν ὑπακοή καί τήν ἀλήθεια θά σοῦ γίνουν ἡ χαρά τῆς σωτηρίας σου. Σᾶς τό εὔχομαι!!!
Σᾶς παρακαλῶ πολύ, ὅλοι ὅσοι διαβάσετε αὐτό τό κείμενο νά τό προωθήσετε σέ φίλους σας, γιά νά ὠφεληθοῦν καί αὐτοί, διαδίδοντας καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους μέ τόν ἴδιο τρόπο, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, σέ ὅσο γίνεται περισσότερους Χριστιανούς ἀδελφούς μας!!! Εὐχαριστῶ!
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ
ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ.
Μία μέρα ὁ μέγας στρατηγός τῆς Συρίας Νεεμάν ἐπισκέφθηκε τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, γιά νά τόν θεραπεύσει ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς λέπρας (4-5 Βασιλειῶν). Ὁ προφήτης διά τρίτου προσώπου εἶπε στόν Νεεμάν «πήγαινε καί λούσου στά νερά τοῦ Ἰορδάνη ἑπτά φορές καί θά γίνεις ἐντελώς καλά». Τότε ὁ Νεεμάν ἐκνευρίστηκε μέ τόν προφήτη καί εἶπε τοῦ ἀγγελιοφόρου «ἐγώ νόμιζα, ὅτι ὁ Ἐλισσαῖος θά ἐρχόταν νά μέ ἐπισκεφθεῖ καί νά προσευχηθεῖ ἐπάνω μου καί νά λάβω την θεραπεία. Τά νερά τῶν ποταμῶν Ἀβάνας καί Φαρφάρ στή Δαμασκό εἶναι καλύτερα ἀπό τά νερά τοῦ Ἰσραήλ, δέν μποροῦσα νά πάω ἐκεῖ νά λουσθῶ καί νά θεραπευθῶ;»
Τότε ἕνας στρατιώτης πού τόν συνόδευε τοῦ εἶπε: «ἄρχοντα δεν σᾶς εἶπε ὁ προφήτης νά κάνετε κάτι πολύ δύσκολο». Τότε πραγματοποίησε τήν ὁδηγία τοῦ προφήτου ὁ Στρατηγός μέ πίστη καί λούσθηκε ἑπτά φορές στόν Ἰορδάνη καί θεραπεύθηκε τελείως ἀπό τή λέπρα. Ἡ ἐπιδερμίδα τοῦ Νεεμάν ἔγινε σάν μικροῦ παιδιοῡ, ἀλλά τό παράδοξο ἦταν, ὅτι ἡ λέπρα ἔφυγε ἀπό τόν Νεεμάν καί πῆγε στόν ἀγγελιοφόρο τοῦ προφήτου Γιεχάζι. Μεταφέρθηκε στόν Γιεχάζι γιατί κρυφά ἔτρεξε στό Νεεμάν καί ἔλαβε παράνομο φιλοδώρημα γιά τήν θαυματουργική θεραπεία καί στή συνέχεια ἀπέκρυψε τήν ἁμαρτία του ἀπό τόν προφήτη μέ ἕνα ἀνόητο ψέμα.
Ποιός ἐθεράπευσε τόν Νεεμάν ἀπό τήν λέπρα; Τά νερά τοῦ Ἰορδάνη;
Ὄχι φυσικά! Ἄν τόν ἔστελνε ὁ προφήτης στόν Εὐφράτη ποταμό καί ὁ Νεεμάν πήγαινε στά νερά τοῦ Ἰορδάνη δέν θά εἶχε θεραπευθεῖ! Ὁ Νεεμάν θεραπεύθηκε ἀπό τήν θεραπευτική δύναμη τῆς ὑπακοῆς. Ἐκεῖνος ὑπάκουσε στήν προφητική ἀλήθεια καί ἀπελευθερώθηκε ἀπό τή λέπρα. Ἡ λέπρα «φορτώθηκε» στό ψέμα τοῦ Γιεχάζι.
Τί ἰσχυρό μήνυμα μᾶς ἀφήνει αὐτή ἡ διήγηση; Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει, ὅτι ἡ ὑπακοή στήν ἀλήθεια εἶναι μία θυσία μεγαλύτερη ἀπό κάθε ἄλλη θυσία;
Τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας τῆς ὑπακοῆς διδάσκεται καί ἀπό τόν προφήτη Σαμουήλ (Α΄ Βασιλειῶν 15).
Μία μέρα ὁ προφήτης Σαμουήλ εἶπε στόν βασιλέα Σαούλ, νά πάει στή μάχη μέ τούς Ἀμαλακῆτες καί νά σκοτώσει ὅλα τά ζῶα τους. Πῆγε λοιπόν στόν πόλεμο καί νίκησε, ἀλλά παρακράτησε μερικά ὡς λάφυρα πολέμου καί θυσίασε τά καλύτερα ζώα τους στό Θεό, χωρίς νά σκοτώσει τά ζῶα τους ὅπως διατάχθηκε ἀπό τόν προφήτη. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἤθελε μία θυσία,: «Νομίζετε ὅτι οἱ θυσίες σας εἶναι προτιμότερες στόν Θεό παρά ἡ ὑπακοή τῶν ἐντολῶν του; Ἡ ὑπακοή εἶναι ὑψηλότερη ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη θυσία καί ἡ προσοχή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι πιό ἀπό τά λάφυρα τῆς ἀνυπακοῆς. Ὁ προφήτης ἐπισκέφθηκε τόν Σαούλ καί τοῦ εἶπε προτιμότερη ἀπό τό λίπος τῶν θυσιῶν τῶν κριαριῶν. Αὐτό εἶναι ἕνα ἁμάρτημα, τό ὁποῖο εἶναι ἰσοδύναμο μέ θυσίες πού γίνονται στά εἴδωλα καί τέτοια θυσία φέρνει πόνο στόν άνθρωπο. Γιά τήν ἀνυπακοή του αὐτή Σαούλ ἔχασε τόν τίτλο τοῦ βασιλέα!!!
Σήμερα, ὑπάρχουν πολλά «ποτάμια» ἀδελφοί μου ὅπου πλένονται οἱ ἄνθρωποι χωρίς ἀποτέλεσμα θεραπείας, γιατί δέν βασίζονται τά ποτάμια αὐτά στήν ἀλήθεια καί στήν ὑπακοή. Ὁ Ἰορδάνης πηγάζει ἀπό τίς πηγές τοῦ Ἰόρ καί τοῦ Δάν. Συμβολικῶς αὐτές οἱ πηγές μποροῦν νά μεταφραστοῦν ὡς «ὑπακοή» καί «ἀλήθεια». Ὁ ποταμός πού πηγάζει ἀπό αὐτές τίς δύο πηγές ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅταν ποθεῖς νά λάβεις θεραπευτικά ἀποτελέσματα ἀπό τό πλύσιμο στόν ποταμό αὐτό τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς ἀκολουθήσεις τό παράδειγμα τοῦ Νεεμάν. Μπορεῖ στήν ἀρχή νά ἐκνευρίζεσαι σάν τόν Νεεμάν καί νά βάζεις τή λογική σου πάνω ἀπό τήν πίστη, ἀλλά μετά ἀπό καθαρή σκέψη βάλε τήν πίστη σου πάνω ἀπό τήν ἀνθρώπινη λογική. Ἡ πίστη σου πρός τήν ὑπακοή καί τήν ἀλήθεια θά σοῦ γίνουν ἡ χαρά τῆς σωτηρίας σου. Σᾶς τό εὔχομαι!!!
Σᾶς παρακαλῶ πολύ, ὅλοι ὅσοι διαβάσετε αὐτό τό κείμενο νά τό προωθήσετε σέ φίλους σας, γιά νά ὠφεληθοῦν καί αὐτοί, διαδίδοντας καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους μέ τόν ἴδιο τρόπο, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, σέ ὅσο γίνεται περισσότερους Χριστιανούς ἀδελφούς μας!!! Εὐχαριστῶ!
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ
ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ.
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by rose » Mon Aug 19, 2013 12:00 am
Ή δούλος του Χριστού απελεύθερος, ή δούλος τών παθών.
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.
Η πίστις στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, και στην Τριαδικότητα του ενός Θεού, αυτή και μόνον μας σώζει. Αυτή όμως η ενεργουμένη πίστις, αποδεικνύεται από τα έργα μας. «Δείξον την πίστην σου εκ των έργων σου». Συντηρείται από την προσευχή μας, τρέφεται από την Θεία Κοινωνία, και αυξάνει από την καθημερινή μας μετάνοια.
«Ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας εδουλώθητε τη δικαιοσύνη», από το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα.
Εδώ, ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, και στο έκτο κεφάλαιο, μας ομιλεί για την ελευθερία, που μας χάρισε ο Θεός μέσα από την πίστη μας, στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού και το προσφερόμενον έργο της σωτηρίας Του, και που εκδηλώθηκε έμπρακτα από εμάς μετά το Άγιον Βάπτισμα.
Και μας λέγει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό του Ανάγνωσμα, ότι υπάρχουν χριστιανοί μου δύο ειδών δούλοι. Οι δούλοι της αμαρτίας και οι δούλοι της αρετής.
Οι δούλοι της αμαρτίας είναι σκλάβοι στο διάβολο και σκλάβοι στα πάθη τους. Σκλάβος είναι αυτός που εξαρτάται από το πιοτό, αυτός που υποδουλώνεται στα ζάρια και στο χαρτοπαίγνιο, σκλάβος είναι και ο ναρκομανής, σκλάβος είναι και αυτός που δεν μπορεί να κόψει το τσιγάρο. Σκλάβος είναι και ο κοιλιόδουλος, είναι και ο λαίμαργος. Ο ένας σκλάβος είναι στο θυμό και στην οργή, και ο άλλος είναι στη ζήλεια και στο φθόνο, και έτσι θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σ’ όλα τα πάθη.
Κάθε πάθος και ένας τύραννος, κάθε αδυναμία και μια σκλαβιά, και όλοι μαζί είμεθα σκλάβοι στον εγωισμό μας. Έτσι είμεθα οι πιο πολλοί από μας, δούλοι στην πλεονεξία και άλλοι στη φιλαργυρία, άλλοι πάλι στη μνησικακία, στη σκληροκαρδία, στον αυταρχισμό, στην αισχρολογία, στη βλασφημία των θείων, στη μικροπρέπεια, στο ψέμα, στην υποψία, - καθολικό φαινόμενο η υποψία,- στην υποκρισία, και σε χίλια δυο άλλα πάθη που δεν μπορώ να απαριθμήσω τώρα. Ο καθένας γνωρίζει τα δικά του πάθη και το πόσο υποφέρει και βασανίζεται απ’ αυτά.
Οι κοσμικοί άνθρωποι που ζούνε μακριά απ’ το Θεό, έστω και αν λέγονται πολιτισμένοι σήμερα, νομίζουν πως ελευθερία είναι να κάμουν ό,τι θέλουν.
Συνήθως λένε «είμαι ελεύθερος να κάμω ό,τι θέλω, να βρίζω, να κτυπώ, να σπάζω βιτρίνες, να κλέβω, να απατώ, να παρανομώ, να κοροιδεύω, να συκοφαντώ, να κοραίνομαι με τις ηδονές και στη σαρκολατρία, να μη τιμώ κανέναν. Να λέω ό,τι θέλω, να κάμω ό,τι θέλω. Τι θα πει σεβασμός και τιμή στο γέρο και στη γριά ή στους γέροντες γονείς, άμα θέλω σηκώνομαι απ’ το κάθισμα του λεωφορείου, έστω και αν είμαι δεκαπέντε χρονών, άμα δεν θέλω δεν σηκώνομαι. Είμαι ελεύθερος να κάμω ό,τι θέλω».
Αυτού του είδους όμως η ελευθερία, μετατρέπεται σε μικρό χρονικό διάστημα σε μια φρικτή σκλαβιά. Γιατί τότε σκοτίζεται ο νους, γιγαντώνονται οι κακές σκέψεις μέσα μας και οι πονηροί λογισμοί. Η σκοτισμένη αυτή κατάστασις του νου μαζί με τις επαναλαμβανόμενες καθημερινές πράξεις της πονηρίας, εξασθενίζουν την θέληση και αχρηστεύουν τις εσωτερικές πνευματικές αντιστάσεις. Έτσι έρχεται η κυριαρχία των παθών, και η ψυχή υποδουλώνεται στην σκληρή τους τυραννία.
Να, πως ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος και δούλος των παθών, δηλαδή της αμαρτίας. Ενώ η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στο να γίνουμε όλοι μας δούλοι Χριστού. Και δούλος Χριστού είναι αυτός που τηρεί ελεύθερα, τις Ευαγγελικές εντολές, που ελεύθερα και από αγάπη κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, και συμμετέχει στα σωστικά μυστήρια της Ορθοδόξου ημών πίστεως και Εκκλησίας.
Ο δούλος του Χριστού, δηλαδή ο δούλος του Θεού, με τον καθημερινό του πνευματικό αγώνα, δηλαδή με τη νηστεία στις αισθήσεις, - αυτό ονομάζεται από τους Πατέρας φυλακή των αισθήσεων –, με τον έλεγχο στη γλώσσα, με την προσοχή στους λογισμούς, με την εγκράτεια και την καθημερινή προσευχή, με την μελέτη των Γραφών, με το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή, με την φλογερή πίστη – που δεν έχουμε – και την ενεργουμένη αγάπη, - και απ’ αυτήν δεν έχουμε – απαλλάσσεται ο δούλος του Θεού από την τυραννία των παθών, και εξουδετερώνει την σκοτεινή εξουσία του κόσμου και του διαβόλου. Και από δούλος των παθών, ο άνθρωπος ή ο χριστιανός, γίνεται δούλος της δικαιοσύνης, δούλος των θείων αρετών, δούλος Θεού, δηλαδή παιδί του Θεού. Υιός κατά χάριν και κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών. Ο δούλος του Θεού είναι ο ελεύθερος εν Χριστώ Ιησού.
Όποιος όμως πάλι είναι δούλος των παθών, και των σκοτεινών προπαντός προλήψεων, γεμίζει από ντροπή, από στεναχώρια, αηδία, ταραχή, νεύρα, τύψεις … δεν τον χωράει ο τόπος, όλα του φταίνε, πότε πονάει εδώ, και πότε πονάει εκεί. Η φαντασία του στις σκοτεινές σκέψεις κοντεύει να τον τρελάνει. Πολλές φορές έχει παράξενους φόβους, είναι γεμάτος υποψίες και πολλά άλλα, όλα μαζί, δηλώνουν μια αξιοθρήνητη κατάσταση όπως μας την περιέγραψε προηγουμένως το Αποστολικόν Ανάγνωσμα.
Υπάρχουν όμως, όπως μας είπε ο Απόστολος Παύλος, και τα χειρότερα, και αυτά τα χειρότερα τα υπογραμμίζει δυό φορές. Το τέλος εκείνων, δηλαδή, των δούλων των παθών και του διαβόλου, θάνατος. Και πιο κάτω, «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Η λέξις «οψώνια» σημαίνει μισθός, πληρωμή, άρα η πληρωμή που δίνει η αμαρτία, σε όσους θέλουν να παραμείνουν πεισματικά δούλοι των παθών, είναι ο θάνατος. Όχι όμως ο σωματικός, -γιατί σωματικό θάνατο θα τον υποστούμε όλοι μας, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, σήμερα αύριο φεύγουμε, πόσο καιρό δεν ξέρω, αλλά θα φύγουμε, και οπωσδήποτε θα φύγουμε,- αλλά εδώ ομιλεί για τον πνευματικόν θάνατο, δηλαδή για την αιώνια κόλαση. Ο Θεός όμως δεν κολάζει κανέναν, -κανένα πλάσμα του δεν το κολάζει-, μόνος του ο άνθρωπος αυτοκαταστρέφεται, μόνος του διαλέγει το μίσος, την κακία και την πονηριά, μόνος του αυτοκολάζεται και πεθαίνοντας κουβαλάει μαζί του και την κόλαση της ψυχής του.
Ο Θεός απλώς επισφραγίζει τις δικές μας επιλογές, και τις δικές μας αποφάσεις, -το επαναλαμβάνω-, δεν μας κολάζει ο Θεός και δεν μας κολάζει και ο πλησίον. Την κόλαση την έχουμε μέσα μας, και αν δεν την πετάξουμε και δεν την γεμίσουμε από φως, θα την κουβαλήσουμε μαζί μας, μετά τον θάνατόν μας, για να είναι η κακή κληρονομιά.
Χριστιανοί μου, αν η πληρωμή της αμετανόητης ζωής μας, δηλαδή της αμαρτίας, είναι ο θάνατος, ποια είναι η πληρωμή της αρετής; Η πληρωμή της αρετής ποια είναι; Καμία! Καμιά; Ναι, ναι, καμία. Διότι η υπακοή στο θέλημα του Θεού, και η εργασία των αρετών, δεν έχει πληρωμές, αλλά έχει χαρίσματα, έχει θείες δωρεές.
Να πως μας το βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος. «Το χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών». Άλλο πληρωμή, άλλο μισθός, άλλο χάρισμα, άλλο ουράνιος δωρεά. Και η αλλαγή αυτή των λέξεων από τον Απόστολο Παύλο δεν είναι τυχαία. Είναι σαν να μας λέγει ο Παύλος, «Αδελφοί μου, σεις που καθημερινά κάνετε τον πνευματικό σας αιματηρό αγώνα, για να καταπολεμήσετε τα πάθη σας, με την τήρηση κατά δύναμιν, των Ευαγγελικών εντολών, μην περιμένετε πληρωμές και μισθούς.
Αν πρόκειται να πληρωθείτε για τα έργα σας, ο μισθός θαναι τρύπιες δεκάρες, διότι τόσα ήταν και τα έργα σας. Άλλωστε και αυτά τα έργα, όσα έγιναν, έγιναν με τη βοήθεια του Θεού, αφού «άνευ αυτού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν», όπως το τονίζει ο Κύριος, «άνευ εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Σώζεσθε λοιπόν δωρεάν και κατά χάριν και όχι για τα έργα σας. Η θυσία του Χριστού σας σώζει και όχι τα έργα σας. Τα έργα σας οφείλουν να είναι καρπός της πίστεως, και της αγάπης σας προς τον Χριστό.
Γι’ αυτό και σας χαρίζει κάτι το αφάνταστο. Κάτι το άπιαστο και το ασύλληπτο για τα μυαλά μας. Κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει ούτε η πιο τολμηρή φαντασία, κάτι το μοναδικό, το μεγαλειώδες, το μεγαλοπρεπέστατο. Σας χαρίζει αιώνια ζωή εν Χριστώ Ιησού». Αυτά περίπου θα μας έλεγε ο Παύλος.
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι ο Θεός μας παίρνει κοντά Του. Μας δικαιώνει. Μας ξανακάνει παιδιά Του. Και συγκληρονόμους του Χριστού, του Υιού και Θεού, στη Βασιλεία των Ουρανών. Μας χαρίζει όχι μόνον τα ουράνια αγαθά, όλα τα υπερουράνια αγαθά, - δεν μας χαρίζει μόνο αυτά – αλλά μας χαρίζει και τον ίδιο τον εαυτόν Του.
Θα τον βλέπουμε και θα χορταίνουμε εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό είναι το χάρισμα. Αυτή είναι η δωρεά. Αυτή είναι η δόξα. Μπορεί να κοπιάσαμε κατά Χριστόν, άλλοι από μας πενήντα χρόνια, άλλοι είκοσι, άλλος δέκα, άλλος πέντε, άλλος ένα χρόνο. Άλλος να έχει κοπιάσει μόνον έξι μήνες. Άλλος ένα μήνα. Άλλος μια βδομάδα, άλλος μια ημέρα και άλλος μια ώρα. Και άλλος την τελευταία στιγμή, όπως ο ληστής πάνω στο Σταυρό. «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου», και ανοίγει με τη μετάνοια της τελευταίας στιγμής, με το κλειδί της μετανοίας, την πόρτα του Παραδείσου και μπαίνει πρώτος μέσα.
Η αληθινή λοιπόν μετάνοια, είναι το μέγα, το μεγαλύτερο θαύμα της σωτηρίας μας. Είναι αυτή που μας χαρίζει την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό θα μπορούσα και γω να φωνάξω, και να πω «Κύριε και Θεέ μου, θυμήσου κει όλους εμάς εδώ, όλους εμάς που βρισκόμαστε εδώ, να μας θυμηθείς όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου, και τελευταίο να θυμηθείς εμένα τον αμαρτωλό, και ανάξιο λειτουργό Σου»,
Αμήν.
Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.
Η πίστις στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, και στην Τριαδικότητα του ενός Θεού, αυτή και μόνον μας σώζει. Αυτή όμως η ενεργουμένη πίστις, αποδεικνύεται από τα έργα μας. «Δείξον την πίστην σου εκ των έργων σου». Συντηρείται από την προσευχή μας, τρέφεται από την Θεία Κοινωνία, και αυξάνει από την καθημερινή μας μετάνοια.
«Ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας εδουλώθητε τη δικαιοσύνη», από το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα.
Εδώ, ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, και στο έκτο κεφάλαιο, μας ομιλεί για την ελευθερία, που μας χάρισε ο Θεός μέσα από την πίστη μας, στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού και το προσφερόμενον έργο της σωτηρίας Του, και που εκδηλώθηκε έμπρακτα από εμάς μετά το Άγιον Βάπτισμα.
Και μας λέγει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό του Ανάγνωσμα, ότι υπάρχουν χριστιανοί μου δύο ειδών δούλοι. Οι δούλοι της αμαρτίας και οι δούλοι της αρετής.
Οι δούλοι της αμαρτίας είναι σκλάβοι στο διάβολο και σκλάβοι στα πάθη τους. Σκλάβος είναι αυτός που εξαρτάται από το πιοτό, αυτός που υποδουλώνεται στα ζάρια και στο χαρτοπαίγνιο, σκλάβος είναι και ο ναρκομανής, σκλάβος είναι και αυτός που δεν μπορεί να κόψει το τσιγάρο. Σκλάβος είναι και ο κοιλιόδουλος, είναι και ο λαίμαργος. Ο ένας σκλάβος είναι στο θυμό και στην οργή, και ο άλλος είναι στη ζήλεια και στο φθόνο, και έτσι θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σ’ όλα τα πάθη.
Κάθε πάθος και ένας τύραννος, κάθε αδυναμία και μια σκλαβιά, και όλοι μαζί είμεθα σκλάβοι στον εγωισμό μας. Έτσι είμεθα οι πιο πολλοί από μας, δούλοι στην πλεονεξία και άλλοι στη φιλαργυρία, άλλοι πάλι στη μνησικακία, στη σκληροκαρδία, στον αυταρχισμό, στην αισχρολογία, στη βλασφημία των θείων, στη μικροπρέπεια, στο ψέμα, στην υποψία, - καθολικό φαινόμενο η υποψία,- στην υποκρισία, και σε χίλια δυο άλλα πάθη που δεν μπορώ να απαριθμήσω τώρα. Ο καθένας γνωρίζει τα δικά του πάθη και το πόσο υποφέρει και βασανίζεται απ’ αυτά.
Οι κοσμικοί άνθρωποι που ζούνε μακριά απ’ το Θεό, έστω και αν λέγονται πολιτισμένοι σήμερα, νομίζουν πως ελευθερία είναι να κάμουν ό,τι θέλουν.
Συνήθως λένε «είμαι ελεύθερος να κάμω ό,τι θέλω, να βρίζω, να κτυπώ, να σπάζω βιτρίνες, να κλέβω, να απατώ, να παρανομώ, να κοροιδεύω, να συκοφαντώ, να κοραίνομαι με τις ηδονές και στη σαρκολατρία, να μη τιμώ κανέναν. Να λέω ό,τι θέλω, να κάμω ό,τι θέλω. Τι θα πει σεβασμός και τιμή στο γέρο και στη γριά ή στους γέροντες γονείς, άμα θέλω σηκώνομαι απ’ το κάθισμα του λεωφορείου, έστω και αν είμαι δεκαπέντε χρονών, άμα δεν θέλω δεν σηκώνομαι. Είμαι ελεύθερος να κάμω ό,τι θέλω».
Αυτού του είδους όμως η ελευθερία, μετατρέπεται σε μικρό χρονικό διάστημα σε μια φρικτή σκλαβιά. Γιατί τότε σκοτίζεται ο νους, γιγαντώνονται οι κακές σκέψεις μέσα μας και οι πονηροί λογισμοί. Η σκοτισμένη αυτή κατάστασις του νου μαζί με τις επαναλαμβανόμενες καθημερινές πράξεις της πονηρίας, εξασθενίζουν την θέληση και αχρηστεύουν τις εσωτερικές πνευματικές αντιστάσεις. Έτσι έρχεται η κυριαρχία των παθών, και η ψυχή υποδουλώνεται στην σκληρή τους τυραννία.
Να, πως ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος και δούλος των παθών, δηλαδή της αμαρτίας. Ενώ η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στο να γίνουμε όλοι μας δούλοι Χριστού. Και δούλος Χριστού είναι αυτός που τηρεί ελεύθερα, τις Ευαγγελικές εντολές, που ελεύθερα και από αγάπη κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, και συμμετέχει στα σωστικά μυστήρια της Ορθοδόξου ημών πίστεως και Εκκλησίας.
Ο δούλος του Χριστού, δηλαδή ο δούλος του Θεού, με τον καθημερινό του πνευματικό αγώνα, δηλαδή με τη νηστεία στις αισθήσεις, - αυτό ονομάζεται από τους Πατέρας φυλακή των αισθήσεων –, με τον έλεγχο στη γλώσσα, με την προσοχή στους λογισμούς, με την εγκράτεια και την καθημερινή προσευχή, με την μελέτη των Γραφών, με το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή, με την φλογερή πίστη – που δεν έχουμε – και την ενεργουμένη αγάπη, - και απ’ αυτήν δεν έχουμε – απαλλάσσεται ο δούλος του Θεού από την τυραννία των παθών, και εξουδετερώνει την σκοτεινή εξουσία του κόσμου και του διαβόλου. Και από δούλος των παθών, ο άνθρωπος ή ο χριστιανός, γίνεται δούλος της δικαιοσύνης, δούλος των θείων αρετών, δούλος Θεού, δηλαδή παιδί του Θεού. Υιός κατά χάριν και κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών. Ο δούλος του Θεού είναι ο ελεύθερος εν Χριστώ Ιησού.
Όποιος όμως πάλι είναι δούλος των παθών, και των σκοτεινών προπαντός προλήψεων, γεμίζει από ντροπή, από στεναχώρια, αηδία, ταραχή, νεύρα, τύψεις … δεν τον χωράει ο τόπος, όλα του φταίνε, πότε πονάει εδώ, και πότε πονάει εκεί. Η φαντασία του στις σκοτεινές σκέψεις κοντεύει να τον τρελάνει. Πολλές φορές έχει παράξενους φόβους, είναι γεμάτος υποψίες και πολλά άλλα, όλα μαζί, δηλώνουν μια αξιοθρήνητη κατάσταση όπως μας την περιέγραψε προηγουμένως το Αποστολικόν Ανάγνωσμα.
Υπάρχουν όμως, όπως μας είπε ο Απόστολος Παύλος, και τα χειρότερα, και αυτά τα χειρότερα τα υπογραμμίζει δυό φορές. Το τέλος εκείνων, δηλαδή, των δούλων των παθών και του διαβόλου, θάνατος. Και πιο κάτω, «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Η λέξις «οψώνια» σημαίνει μισθός, πληρωμή, άρα η πληρωμή που δίνει η αμαρτία, σε όσους θέλουν να παραμείνουν πεισματικά δούλοι των παθών, είναι ο θάνατος. Όχι όμως ο σωματικός, -γιατί σωματικό θάνατο θα τον υποστούμε όλοι μας, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, σήμερα αύριο φεύγουμε, πόσο καιρό δεν ξέρω, αλλά θα φύγουμε, και οπωσδήποτε θα φύγουμε,- αλλά εδώ ομιλεί για τον πνευματικόν θάνατο, δηλαδή για την αιώνια κόλαση. Ο Θεός όμως δεν κολάζει κανέναν, -κανένα πλάσμα του δεν το κολάζει-, μόνος του ο άνθρωπος αυτοκαταστρέφεται, μόνος του διαλέγει το μίσος, την κακία και την πονηριά, μόνος του αυτοκολάζεται και πεθαίνοντας κουβαλάει μαζί του και την κόλαση της ψυχής του.
Ο Θεός απλώς επισφραγίζει τις δικές μας επιλογές, και τις δικές μας αποφάσεις, -το επαναλαμβάνω-, δεν μας κολάζει ο Θεός και δεν μας κολάζει και ο πλησίον. Την κόλαση την έχουμε μέσα μας, και αν δεν την πετάξουμε και δεν την γεμίσουμε από φως, θα την κουβαλήσουμε μαζί μας, μετά τον θάνατόν μας, για να είναι η κακή κληρονομιά.
Χριστιανοί μου, αν η πληρωμή της αμετανόητης ζωής μας, δηλαδή της αμαρτίας, είναι ο θάνατος, ποια είναι η πληρωμή της αρετής; Η πληρωμή της αρετής ποια είναι; Καμία! Καμιά; Ναι, ναι, καμία. Διότι η υπακοή στο θέλημα του Θεού, και η εργασία των αρετών, δεν έχει πληρωμές, αλλά έχει χαρίσματα, έχει θείες δωρεές.
Να πως μας το βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος. «Το χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών». Άλλο πληρωμή, άλλο μισθός, άλλο χάρισμα, άλλο ουράνιος δωρεά. Και η αλλαγή αυτή των λέξεων από τον Απόστολο Παύλο δεν είναι τυχαία. Είναι σαν να μας λέγει ο Παύλος, «Αδελφοί μου, σεις που καθημερινά κάνετε τον πνευματικό σας αιματηρό αγώνα, για να καταπολεμήσετε τα πάθη σας, με την τήρηση κατά δύναμιν, των Ευαγγελικών εντολών, μην περιμένετε πληρωμές και μισθούς.
Αν πρόκειται να πληρωθείτε για τα έργα σας, ο μισθός θαναι τρύπιες δεκάρες, διότι τόσα ήταν και τα έργα σας. Άλλωστε και αυτά τα έργα, όσα έγιναν, έγιναν με τη βοήθεια του Θεού, αφού «άνευ αυτού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν», όπως το τονίζει ο Κύριος, «άνευ εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Σώζεσθε λοιπόν δωρεάν και κατά χάριν και όχι για τα έργα σας. Η θυσία του Χριστού σας σώζει και όχι τα έργα σας. Τα έργα σας οφείλουν να είναι καρπός της πίστεως, και της αγάπης σας προς τον Χριστό.
Γι’ αυτό και σας χαρίζει κάτι το αφάνταστο. Κάτι το άπιαστο και το ασύλληπτο για τα μυαλά μας. Κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει ούτε η πιο τολμηρή φαντασία, κάτι το μοναδικό, το μεγαλειώδες, το μεγαλοπρεπέστατο. Σας χαρίζει αιώνια ζωή εν Χριστώ Ιησού». Αυτά περίπου θα μας έλεγε ο Παύλος.
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι ο Θεός μας παίρνει κοντά Του. Μας δικαιώνει. Μας ξανακάνει παιδιά Του. Και συγκληρονόμους του Χριστού, του Υιού και Θεού, στη Βασιλεία των Ουρανών. Μας χαρίζει όχι μόνον τα ουράνια αγαθά, όλα τα υπερουράνια αγαθά, - δεν μας χαρίζει μόνο αυτά – αλλά μας χαρίζει και τον ίδιο τον εαυτόν Του.
Θα τον βλέπουμε και θα χορταίνουμε εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό είναι το χάρισμα. Αυτή είναι η δωρεά. Αυτή είναι η δόξα. Μπορεί να κοπιάσαμε κατά Χριστόν, άλλοι από μας πενήντα χρόνια, άλλοι είκοσι, άλλος δέκα, άλλος πέντε, άλλος ένα χρόνο. Άλλος να έχει κοπιάσει μόνον έξι μήνες. Άλλος ένα μήνα. Άλλος μια βδομάδα, άλλος μια ημέρα και άλλος μια ώρα. Και άλλος την τελευταία στιγμή, όπως ο ληστής πάνω στο Σταυρό. «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου», και ανοίγει με τη μετάνοια της τελευταίας στιγμής, με το κλειδί της μετανοίας, την πόρτα του Παραδείσου και μπαίνει πρώτος μέσα.
Η αληθινή λοιπόν μετάνοια, είναι το μέγα, το μεγαλύτερο θαύμα της σωτηρίας μας. Είναι αυτή που μας χαρίζει την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό θα μπορούσα και γω να φωνάξω, και να πω «Κύριε και Θεέ μου, θυμήσου κει όλους εμάς εδώ, όλους εμάς που βρισκόμαστε εδώ, να μας θυμηθείς όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου, και τελευταίο να θυμηθείς εμένα τον αμαρτωλό, και ανάξιο λειτουργό Σου»,
Αμήν.
Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
by eternity » Mon Aug 19, 2013 8:36 pm
Μικρὸς Εὐεργετινός
Να μην αντιλέγουμε εριστικά ούτε και όταν πιστεύουμε πώς έχουμε δίκιο, αλλά, για χάρη του Θεού, σε όλα να υποχωρούμε απέναντι στον πλησίον.
Του αββά Μάρκου
Μην προσπαθείς να λύσεις κάποιο δύσκολο πρόβλημα ή (να ξεδιαλύνεις) ένα ζήτημα της Γραφής με φιλονικία, αλλά με τα μέσα που επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή με την υπομονή, την προσευχή και την αταλάντευτη προς το Θεό ελπίδα.
Να μην αντιλέγουμε εριστικά ούτε και όταν πιστεύουμε πώς έχουμε δίκιο, αλλά, για χάρη του Θεού, σε όλα να υποχωρούμε απέναντι στον πλησίον.
Του αββά Μάρκου
Μην προσπαθείς να λύσεις κάποιο δύσκολο πρόβλημα ή (να ξεδιαλύνεις) ένα ζήτημα της Γραφής με φιλονικία, αλλά με τα μέσα που επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή με την υπομονή, την προσευχή και την αταλάντευτη προς το Θεό ελπίδα.
«Φώτισόν μου, το σκότος, Κύριε!» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).
-
eternity - Καθολικός Συντονιστής
- Posts: 7487
- Joined: Tue Nov 15, 2011 1:33 pm
Return to ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 0 guests