Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

[akerm]

Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).

Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.

Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου όπου αργότερα κάρηκε Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος.

Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παϊσιος ο Β΄, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά.

Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων.
Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι , όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά.
Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού.
Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε "φυλακτό" που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος.
Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση.
Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του. Συνήθιζε να λέγει "η πίστη μας δεν πουλιέται".

.....

ΕΝΟΡΙΑ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΒΑΡΕΙΑ ΜΥΤΙΛΗΝΗ.
ΕΚΔΟΣΗ Α. ΕΤΟΣ 2004

[akerm]

....
Βίωνε ολοκληρωτικά και "έπασχε τα Θεία".
Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον.
Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Χριστού.
Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου.
Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου.

Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο - μόνο μια φορά - και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: "Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαιδουράκι, πως να καθίσω σ' αυτό;" Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ' ορισμένες "ιδιοτροπίες".

Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι' αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: "Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούσε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος".

Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, "Θεέ μου! λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πώς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. Εμείς όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες "στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ' αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα".
Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ' ένα νησί.

Η αγία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.

Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ' όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ' Αυτόν. Έφυγε στις 10 Νοεμβρίου το 1924. Με λίγα λόγια αυτός ήταν ο Άγιος Αρσένιος.


ΕΝΟΡΙΑ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΒΑΡΕΙΑ ΜΥΤΙΛΗΝΗ.
ΕΚΔΟΣΗ Α. ΕΤΟΣ 2004

[nick_the_greek]

Τα κάτωθι προέρχονται από το βιβλίο "ΠΑΪΣΙΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΝΘΟΣ ΕΥΟΣΜΟΝ" του Αθανάσιου Μελισσάρη. Ο Άγιος Αρσένιος ήταν νονός του π. Παϊσίου, του αγιορείτη. Η πνευματική σύνδεση του γέροντα Παϊσιου με τον άγιο ήταν πάντοτε μεγάλη. Και οι δύο εγκατέλειψαν μαζί τα πάτρια εδάφη στα Φάρασσα την περίοδο των διωγμών των μικρασιατών. Η ακριβής ημερονηνία που "έφυγαν" ήταν η 14η Αυγούστου 1924. Ο γ. Παϊσιος είχε-δεν είχε σαραντίσει. Λίγο καιρό μετά την εγκατάστασή τους στην Κόνιτσα, ο Άγιος Αρσένιος αναπαύτηκε εν κυρίω. ήταν τότε η 10η νοεμβρίου 1924 και ο άγιος ήταν 83 ετών.

Ο πατέρας του π. Παϊσίου ήταν πρόεδρος της κοινότητας του χωριού τους στα Φάρασσα. Πολλά θαυμαστά έχει περιγράψει για την βιοτή του αγίου Αρσενίου.
"Μία φορά είχαν έρθει στο χωριό πολλοί τούρκοι, και ο πρόεδρος έτυχε να είναι άρρωστος στο κρεβάτι και να σπαρταράει σαν το ψάρι από δυνατό ρίγος. όταν τον ειδοποίησαν, βρέθηκε σε δύσκολη θέση σαν Πρόεδρος, γιατί έφερνε την ευθύνη του χωριού, και είπε σε αυτούς που ήταν γύρω του να τον πιάσουν όπως ήταν και να τον πάνε στον Χατζεφεντή (άγιο Αρσένιο). Πράγματι έτσι και έγινε.
Ο Άγιος όταν τον είδε σε αυτή την κατάσταση και έμαθε που είχαν έρθει οι Τσέτες (Τούρκοι), ούτε και την φυλλάδα του πήρε να διαβάσει, αλλά χωρίς να χασομερήσει καθόλου, πήρε ένα κανδηλοκέρι, το ευλόγησε, το τύλιξε στο δεξί του χέρι και του είπε "πήγαινε παληκάρι στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μην μπουν στο χωριό μας". Αμέσως έγινε καλά με την ευχή του, συγκέντρωσε τα παληκάρια του χωριού και τους έδιωξε χωρίς να έχουν κάνενα τραυματία.
Μία άλλη φορά, είχαν ξαναέρθει οι Τούρκοι, που ΄φοβισαν όλους τους χωριανούς. όλοι έφυγαν, εκτός από τον πρόεδρο. Είχε παρει την απόφαση καλύτερα να σκοτωθεί, παρά να δει τους Τούρκους στο χωριό. Είχαν τελειώσει όμως οι σφαίρες του, και οι Τούρκοι τον έπιασαν ζωντανό. Αφού τον έδεσαν γερά, τον πήγαν στο σπίτι του και τον ανέβασαν στην ταράτσα όπου και έιχαν στήσει την κρεμάλα του. Εκεί τον βασάνισαννα τους δώσει ό,τι είχε, και μετά θα τον σκότωναν. Εκείνη την στιγμή, δεν ξέρει πώς του ήρθε και είπε στους Τούρκους. "Εγώ δεν έχω τίποτα. Ό,τι έχω τα έχω στον Χατζαφεντή." Οι Τούρκοι δεν χασομερούν και τον πηγαίνουν στον άγιο. όταν άνοιξε την πόρτα του ο άγιος και είδε την σκηνή, πολύ λυπήθηκε και μάλωσε τους Τούρκους που τον είχαν δεμένο, για να τον ελευθερώσουν γρήγορα, και μάλιστα τους είπε παλιότουρκους. Ο αρχηγός τους θύμωσε και τράβηξε το χατζάρι του για να κόψει τον άγιο. Ο Χατζεφεντης λέει τότε στον τούρκο καπετάνιο "γρήγορα, κατέβασε το χέρι σουκάτω ξερό". Ω του θαύματος. Το χέρι του τούρκου κατέβηκε κάτω αγκυλωμένο και το χατζάρι του έπεσε καταγής. όταν το είδαν αυτό οι άλλοι τούρκοι άρχισαν να τρέμουν από το φόβο, και ο αρχηγός με κλάματα να παρακαλά τον άγιο να του κάνει καλά το χέρι. Ο πατήρ Αρσένιος του στάυρωσε το χέρι και το θεράπευσε. και αφού έλυσαν και τον πρόεδρο, τους μάλωσε για να μην ξαναπατήσουν στο χωριό.

Ο Άγιος ήταν εκείνος που βάφτισε τον γέροντα Παϊσιο. Ρώτησε ο άγιος, ποιο θα είναι το όνομα του παιδιου; Οι γονείς του ήθελαν να του δώσουν το όνομα Χρήστος, το όνομα του παππού. Ο πατήρ Αρσένιος δεν δέχθηκε, διότι ήθελε και αυτός να δώσει το δικό του όνομα και είπε στους γονείς "Εσείς καλά, θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόσι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου; Γυρίζει στην νονά και της λέει "Αρσένιο να πεις". Και πράγματι το παιδί, ο Αρσένιος Εζνεπίδης, μεγάλωσε και έγινε ο ξακουστός μας αγιορείτης μοναχός Παϊσιος. Ο Άγιος Αρσένιος είχε "δει" την μελλοντική πορεία του μικρού που βάφτιζε εκείνη την ώρα.

[nikolar]

O Άγιος Αρσένιος διώχνει τα τσακάλια




π. Διονύσιος Ταμπάκης*

Εχθές το απόγευμα ήρθε να προσκυνήσει στον Ι.Ναό μας ο κ.Παναγιώτης Κλημεντίδης – Παιδοδοντίατρος , καταγώμενος (1961 γενν.)από την πλευρά του πατέρα του,από τα Φάρασα της Καππαδοκίας.
Με συγκίνηση μας αποκάλυψε το ταξίδι που έκανε κατά την δεκαετία του 80 στα Φάρασα για να προσκυνήσει τα χώματα όπου πατούσε ο Άγιος Αρσένιος.
Εκεί μάλιστα συνάντησε και τον γιό του τότε χότζα όπου είχε προλάβει τον Άγιο Αρσένιο, ρωτώντας χαρακτηριστικά με την Φαρασιώτικη γλώσσα

-Ποιον μου λές; Αυτόν τον Ψηλόν γαλανομάτην Τρανόν Παππά;

Αφού με πολύ κόπο κατάφερε φτάσει στην Καισάρεια, βρήκε εκεί και κανόνισε με έναν Τούρκο για να τον οδηγήσει με το αυτοκίνητό του στα Φάρασα.

Αφού τον προπλήρωσε ξεκίνησαν για ένα δύσκολο δρομολόγιο μέσα σε παλιούς λακουβιασμένους χωματόδρομους όπου και έφτασαν πολύ πιο έξω από τα Φάρασα. Κατόπιν συνέχισαν με τα πόδια, μέσα στην ερημιά και μετά από πολύ ιδρώτα έφθασαν στον τόπο όπου έζησε και θαυματουργούσε ΄Όσιος Αρσένιός μας.

Επισκέφθηκε πρώτα την Εκκλησία των Αγίων Βαραχησίου και Ιωνά .Είχε μετατραπεί σε Τζαμί ,ενώ το Ιερό όπου ιερουργούσε ο Άγιος μαζί με τις Αγγελικές Δυνάμεις ,το είχαν μετατρέψει οι αναίσθητοι Τούρκοι σε αποχωρητήριο.Από εκεί κατάφερε να πάρει λίγο από τον λιβανισμένο σοφά της προθέσεως.

Κατόπιν επισκέφθηκε το μισοκατεδαφισμένο σπίτι του Οσίου .θέλησε να τοποθετήσει την Αγιογραφία-΅Εικόνα του μέσα στο εναπομείναν τζάκι αλλά δεν τον αφήνανε οι Τούρκοι και έτσι έσκαψε μέσα στη γή όπου κατάχωσε την Εικόνα του Οσίου. Παράλληλα πήρε ένα καρφί από έναν ημικαταρευμένο τοίχο , λίγο ξύλο από το δάπεδο και χώμα .Ήθελε να πάρει και ένα μαρμάρινο νιπτηράκι όπου ενίβετο ό Άγιος αλλά μετά από λίγο φοβήθηκε να το κάνει μήπως και τον συλλάβουν οι ζαπτιέδες-χωροφύλακοι για αρχαιοκαπηλία.

Τα έθεσε όλα μαζί σε μία απλή ναϋλον σακούλα του ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ και αφού είχε γύρει για τα καλά ο ήλιος ,φύγανε μαζί με τον οδηγό για την επιστροφή τους.

Τέσσερις ώρες προχωρούσαν μέσα στο σκοτεινό πλέον χωμάτινο ερημόδρομο όπου ξαφνικά τους κυκλώσανε με άγρια γαυγίσματα πολλά λευκά τσακάλια έτοιμα να τους κατασπαράξουν.

Τότε ,σαν παρήγορη αχτίδα νοιώθει ο κ.Παναγιώτης την σακούλα που είχε φυλαγμένη στον κόρφο του να θερμαίνεται και να του ζεσταίνει με σιγουράδα και ηρεμία την καρδιά του.Αμέσως τα τσακάλι εμπρός στην παρουσία του Αγίου Αρσενίου λάκησαν και έφυγαν τρομαγμένα μακριά, δίχως καμία εμφανή αιτία.

Περασμένα μεσάνυχτα πλέον ‘φτάσαν σε κάποιο σπίτι για να κοιμηθούν, αφού τα παπούτσια του κ.Παναγιώτη είχαν καταστραφεί από την σκληρή οδοιπορία.

Και ενώ λαγοκοιμόταν αντικρίζει τον Τούρκο οδηγό να σηκώνεται μουλωχτά και να ψάχνει τα πράγματά του .

-Τι ψάχνεις; του έκανε με νόημα.

Και αυτός με απειλητικό τρόπο και με τον σουγιά στο χέρι του λέει «παρά».

-«Παρά Καισάρια», του απαντά, δηλαδή τον είχε πληρώσει ήδη από την Καισάρια.

Θα μπορούσε με το δίχως άλλο να τον είχε δολοφονήσει ο Τούρκος εκείνη την στιγμή, τρόμος τον καταπλάκωσε ,όπου και τότε αισθάνεται πάλι την σακουλίτσα με το χώμα του Αγίου να θερμαίνεται και ανέλπιστα ο Τούρκος οδηγός να πέφτει και να κοιμάται άπραχτος σαν αρνί .

Σε λίγο αφού βεβαιώθηκε ότι είχε συρθεί σε ύπνο ο Τούρκος, πήρα αθόρυβα τα πράγματά του και έφυγε μόνος του μέσα στην σκοτεινιά για την Καισάρεια.

Μόλις έφτασε στην Ελλάδα κατευθύνθηκε αμέσως για το Άγιον Όρος ,στον Γέροντα Παίσιο, όπου πριν προλάβει καν να τον χαιρετίσει τον αφόπλισε ο π.Παίσιος με λόγους ευλογίας και χαράς λέγοντάς του παράλληλα:

-Βρε παλαβέ,Τι πήγες να κάνεις εκεί; (εννοούσε το νιπτήρα)Θα σε πιάνανε για αρχαιοκαπηλία!

Επίσης, όπως μας ανέφερε ο κ.Π.Κλημεντίδης , νέος κάποτε, είχε πάθει δερματικό εξάνθημα και ταλαιπωρήθηκε τρία χρόνια ντρεπόμενος να πάει σε γιατρό για να αποθεραπευθεί. Όταν επισκέφθηκε τον Γερ.Παϊσιο του το ανέφερε και τότε πήρε ένα κλαδάκι από μία βάγια ,εκεί δίπλα, τον χτύπησε ελαφρά τρεις φορές στο κεφάλι του και αμέσως εξαφανίσθηκε το νόσημα και η ταλαιπωρία.

Η γλυκιά μας Παναγία Μητέρα μας με τις ευχές του Οσίου Αρσενίου και του Γέροντος Παϊσίου να γλυκαίνει την ζωή μας και να την οδηγεί στην Χαρά Του Υιού της .

* Ι.Ναός Παναγίας Ναυπλίου.

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/09/o.html