ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

[rose]

Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;

Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου:

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.
Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.

Γυναίκα και Ορθοδοξία

Κάποιοι εχθροί τής Χριστιανικής πίστης, στην απελπισμένη τους προσπάθεια να βρουν κάτι τρωτό στην τελειότητα τού Χριστιανικού δόγματος, διαστρέφουν λόγια τής Αγίας Γραφής και τών αγίων, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν η Χριστιανική πίστη υποβιβάζει τη γυναίκα. Το αρχείο αυτό λοιπόν, γράφτηκε για να δώσει μια απάντηση σε παρόμοιες διαστροφές τής αλήθειας, γύρω από το γυναικείο φύλο.

Δικαιοσύνη δε Θεού δια πίστεως Ιησού Χριστού εις ΠΑΝΤΑΣ και επί ΠΑΝΤΑΣ τους πιστεύοντας΄ ΟΥ γαρ έστι διαστολή» (Προς Ρωμαίους Επιστολή 3/γ 22)

«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδε Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδε ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.» (Προς Γαλάτας Επιστολή 3/γ 28)

«Οράτε το ίσον τής νομοθεσίας. Είς ποιητής ανδρός και γυναικός, είς χούς αμφότεροι, εικών μία, νόμος είς, θάνατος είς, ανάστασις μία. Ομοίως εξ ανδρός και γυναικός γεγόναμεν΄ έν χρέος παρά των τέκνων τοις γονεύσι οφείλεται [...] Ει δε τα χείρω σκοπείς΄ ήμαρτεν η γυνή, τούτο και ο Αδάμ΄ αμφοτέρους ο όφις ηπάτησεν. Ου το μεν ασθενέστερον ηυρέθη, το δε ισχυρότερον. Αλλά τα βελτίω λογίζη; αμφοτέρους σώζει Χριστός τοις πάθεσιν. Υπέρ ανδρός σαρξ εγένετο; τούτο και υπέρ γυναικός.» (άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Λόγος ΛΖ΄ 6-7)

«Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα.» (αγία Κασσιανή η υμνωδός, εννοώντας την Παναγία, σε απάντηση προς τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος εννοώντας την Εύα τής είπε: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα»)

«Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα δεν επροτίμησαν το αρσενικόν από το θηλυκόν, έτσι και η ευγενία σας να μην προτιμάτε τα αρσενικά παιδιά σας από τα θηλυκά, διατί όλα πλάσματα του Θεού είνε.» (άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, από την Ζ΄ Διδαχή)


Εἶναι προφανέστατο τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ Χριστιανισμὸ ἡ γυναίκα ΔΕΝ εἶναι ὑποδεέστερή του ἄνδρα.
Μὰ ἀκόμη, ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν ἀπορίες χριστιανῶν καὶ ἄλλων πάνω σὲ κάποια σχετικὰ ζητήματα.
Καὶ ὅπως πάντα, ὑπάρχουν παρερμηνεῖες καὶ συκοφαντίες ἀκόμη ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων, πὼς τάχα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι πρέπει νὰ ἔχει ἡ γυναίκα λιγότερα δικαιώματα ἂπ ὅτι ὁ ἄνδρας κ.ο.κ. Ἰδιαίτερα παρεξηγημένη προσωπικότητα εἶναι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἔχει ἀποδείξει περίτρανα ὅτι πρεβεύει τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν δύο φύλων, συνεχῶς ἀποκαλεῖται «μισογύνης». Καιρὸς λοιπὸν νὰ ξεκαθαριστοῦν τὰ πράγματα.


Τί ἐννοεῖ ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅταν γράφει ὅτι ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ "ὑποτάσσεται" στὸν ἄνδρα; Γιατί οἱ γυναῖκες δὲν γίνονται ἱερεῖς;

Ἃ΄ Κόρ. 11/ἴα 3: «κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνὴρ»
Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35: «Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἳ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν΄ οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταις λαλεῖν, ἂλλ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. εἰ δὲ τί μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκω τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν΄ αἰσχρὸν γὰρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησία λαλεῖν.»
Ἐφεσ. 5/ἐ 22 - 24: «Αἳ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθαι ὡς τῷ Κυρίω. ὅτι ὁ ἀνὴρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἂλλ ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἳ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί.»
Ἐφεσ. 5/ἐ 33: «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.»
Κόλ. 3/γ 18: «Αἳ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίω.»
Ἃ΄ Τὶμ 2/β 11 - 14: «Γυνὴ ἐν ἡσυχία μανθανέτω ἐν πάση ὑποταγή. Γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἂλλ εἶναι ἐν ἡσυχία. Ἀδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἴτα Εὕα. Καὶ Ἀδὰμ οὐκ....ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε»
Τίτ. 2/β 5: «[Πρεσβύτιδας] σώφρονας, ἀγνᾶς, οἰκούρους, ἀγαθᾶς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἴνα μὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται.»
Ἃ΄ Πετρ. 3/γ 1: «Ὁμοίως αἳ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἴνα καὶ εἰ τινὲς ἀπειθούσι τῷ λόγω, διὰ τῆς τῶν γυναικὼν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται».

Ἡ γυναίκα συμβολίζει τὴν ἁγία Ἐκκλησία καὶ ὁ ἄνδρας τὸ Χριστό.
Ὅπως ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται στὸν Χριστό, ἔτσι καὶ ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ ἀκούει τὸν ἄνδρα καὶ νὰ μὴν τὸν περιφρονεῖ. Βεβαίως αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ὑποβιβαστικὸ γιὰ τὴ γυναίκα, διότι ὁ ἄνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ νὰ τὴν ἀγαπάει ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀγαπάει τὴν Ἐκκλησία. Κι ἂς μὴν ξέχναμε ὅτι ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἁγία Γραφὴ γράφει σχετικά: «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς... οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναίκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα. Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα ἑαυτὸν ἀγαπᾶ.» (Ἐφεσίους 5/ἐ΄ 25, 28)

Ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους παρόμοιους στίχους τοῦ ἁγίου Παύλου εἶναι καὶ οἱ ἑξῆς: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτᾶς.» (Πρὸς Κολοσσαεῖς 3/γ΄ 19), «τὴ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί.» (Ἃ Πρὸς Κορινθίους 7/ζ 3) (Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολὴ 5/ἐ΄ 25).

Καὶ ρωτᾶμε: ἀπὸ ποιὸν ζητάει περισσότερα ὁ Θεός; ἀπὸ τὴν γυναίκα ἢ ἀπὸ τὸν ἄνδρα;

Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν προτρέπει: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτᾶς.» (Πρὸς Κολασσαεῖς 3/γ 19) Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος λέει ὅτι οἱ ἄνδρες πρέπει νὰ ἀπονέμουν τιμὴ στὶς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες εἶναι πιὸ εὐαίσθητες (Ἃ΄ Πέτρου 3/γ 7).
Ὁ ἄνδρας, λοιπόν, εἶναι ἡ «κεφαλὴ» τῆς γυναίκας του. Τὸ νὰ εἶναι κάποιος κεφαλή, δὲν δηλώνει ἐξουσία ἢ ἀξία στὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Εἶναι θέμα εὐθύνης, πολὺ μεγάλης μάλιστα. Σὲ ἕνα σπίτι, ὑπάρχουν πράγματα ποὺ πρέπει νὰ φροντιστοῦν ἀπὸ ἕναν, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἡ εἰρήνη στὴν οἰκογένεια. Ὁ Θεὸς ἐπιλέγει τὸν ἄνδρα ὡς κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, ἐπειδὴ ὁ Χριστός, στὸν ὁποῖον ὑποτάσσεται ἡ Ἐκκλησία, ἦρθε στὴ γῆ ὡς Θεανδρικὸ πρόσωπο. Ἂν τηρηθεῖ αὐτὸ ἐνῶ ὁ ἄνδρας σέβεται τὴ γυναίκα του καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ ἐκείνη, ἡ εἰρήνη τοῦ σπιτιοῦ εἶναι πλήρης καὶ κανεὶς ἀπολύτως δὲν ἀδικεῖται. Ὁ ἄνδρας ἔχει τὴν εὐθύνη τῶν ἀποφάσεων, ἐνῶ ταυτόχρονα πρέπει νὰ ἀγαπάει τὴ γυναίκα τοῦ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ὀφείλει ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΑΚΟΜΑ, γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσει. Ἡ λήψη ἀποφάσεων, δὲν εἶναι προνόμιο γιὰ τοὺς Χριστιανούς. Εἶναι ΕΥΘΥΝΗ.

Δὲν νομίζουμε πὼς ἄρεσε στὸ Χριστὸ νὰ πεθάνει πάνω στὸ σταυρό, ὅμως Ἐκεῖνος δέχτηκε νὰ θυσιαστεῖ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ ὁ ἄνδρας, ἐφόσον ἀγαπάει τὴ γυναίκα του, θὰ ξεχάσει τὸ δικό του θέλημα καὶ θὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ ἐκείνη. Καὶ ἀφοῦ ἡ τελικὴ ἀπόφαση εἶναι δική του ὡς κεφαλὴ ποὺ εἶναι, ἂν τὴν ἀγαπάει πραγματικά, ἡ γυναίκα εἶναι ἡ πιὸ κερδισμένη γιατί ἔχει περισσότερες πιθανότητες νὰ γίνει τὸ δικό της. Ἕναν τέτοιο ἄνδρα ἀξίζει νὰ τὸν σέβεται καὶ νὰ τὸν ὑπακούει μία γυναίκα, καὶ σὲ μία τέτοια γυναίκα, ὁ ἄνδρας ὄχι μόνο δὲν χαλάει χατίρι, ἀλλὰ ἀποφασίζει πάντα πρὸς τὸ δικό της συμφέρον, ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ μέχρι θανάτου. Ποιὸς τελικὰ βγαίνει κερδισμένος; Καὶ ἂν κάποια γυναίκα ἀκολουθήσει αὐτὲς τὶς ἐντολὲς καὶ γιὰ τὸν ἄπιστο σύζυγό της, ὅπως λέει ὁ Πέτρος, πάλι κερδισμένη θὰ εἶναι, γιατί ὄχι μόνο θὰ τὴν ἐκτιμήσει, (μία καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ ἄνδρες ἐκτιμοῦν), ἀλλὰ ἴσως τὸν σώσει κιόλας, ὁδηγώντας τὸν στὸν μόνο δρόμο σωτηρίας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Μὰ θὰ πεῖ κανείς: «Δὲν εἶναι πάντα ἔτσι, καὶ δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνδρες καλοί». Ναί, ὅμως οἱ ἐντολὲς τοῦ Παύλου γιὰ Χριστιανικὴ οἰκογένεια ἰσχύουν, ποὺ ζεῖ τὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὰ τηρεῖ ΟΛΑ. Πρέπει νὰ ὑπάρχει ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ στὰ συναισθήματα ἑνὸς ζεύγους.

Ἐπίσης τὸ ὅτι ὁ Ἀδὰμ προηγήθηκε ἀπὸ τὴν Εὕα, ὡς Θεανδρικὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὑπενθυμίζεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικὸς εἶναι ὁ ἄνδρας. Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ὅταν ἡ γυναίκα «αὐθεντεῖ ἀνδρὸς» καὶ φέρεται ἀνώριμα κι ἐγωιστικά, μποροῦν νὰ ὑπάρξουν σοβαρὲς συνέπειες, ὅπως ἡ πτώση τῶν Πρωτόπλαστων (βλ. Ἃ΄ Πρὸς Τιμόθεον 2/β΄ 13-14). Τὸ ἴδιο ἰσχύει φυσικὰ καὶ γιὰ τὸν ἄνδρα. Ἡ γυναίκα εἶναι πιὸ συναισθηματικὴ ἀπὸ τὸν ἄνδρα, καὶ ἐνεργεῖ βάσει συναισθημάτων πιὸ συχνὰ ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Οἱ ἀποφάσεις λοιπὸν τοῦ ἄνδρα, συστήνονται ὡς πιὸ ὀρθολογικές.

Τὸ ρῆμα «ὑποτάσσομαι» ἀναφερόμενο σὲ γυναῖκες, ἴσως ξινίζει κάπως στὰ αὐτιὰ πολλῶν ἀνθρώπων. Μὰ ὑποταγὴ δὲν σημαίνει τυφλὴ ὑπακοή.
Καὶ δὲν εἶναι ὑποχρέωση τῆς γυναίκας ἀποκλειστικὰ τὸ νὰ ὑποτάσσεται. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει στοὺς χριστιανοὺς ὅτι πρέπει νὰ εἶναι «ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβω Χριστοῦ.» (Πρὸς Ἐφεσίους 5/ἐ 21). Δηλαδὴ ὄχι μόνο οἱ γυναῖκες ὀφείλουν ὑποταγὴ στοὺς ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνδρες στὶς γυναῖκες! Ἐπιπλέον, εἴμαστε βέβαιοι πὼς πολλοὶ δὲν γνωρίζατε ὅτι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ γυναίκα εἶναι τὸ «ἀφεντικὸ» τοῦ σώματος τοῦ ἄντρα της: «Ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἂλλ ὁ ἀνὴρ΄ ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἂλλ ἡ γυνή.» (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 7/ζ 4)

Ἡ γυναίκα ἔχει πολὺ μεγάλο κύρος μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος γράφει: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεύσι κατὰ πάντα΄ τοῦτο γὰρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίω» (Πρὸς Κολασσαεῖς 3/γ 20). Ἄρα τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ ὑπακούουν τόσο στὴ γυναίκα-μητέρα ὅσο καὶ στὸν πατέρα. Καὶ θὰ ποῦμε ἕνα ἄλλο ἁγιογραφικὸ ἐδάφιο σχετικὰ μὲ τὴν ὑποταγή, ποὺ λέει: «καὶ πνεύματα προφητῶν προφήταις ὑποτάσσεται» (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 14/ἲδ 32).

Ρωτᾶμε λοιπόν: Ποιὸς εἶναι ἀνώτερος; Ὁ προφήτης ἢ τὰ χαρίσματα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Φυσικὰ τὸ τελευταῖο. Μὰ τότε, ἂν εἶναι ἀνώτερος ὁ Κύριος, γιατί ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στοὺς προφῆτες, ἐὰν ἐκεῖνοι θέλουν νὰ σωπάσουν τὰ χαρίσματα; Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἡ ὑποταγὴ δὲν ἔχει σχέση μὲ ἀνωτερότητα, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ παντοκράτωρ Θεὸς «ὑποτάσσεται»;

Ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» συζητεῖται ἀρκετά. Εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη νὰ ἀποκαλύψουμε ὅτι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ στίχου λέει: «πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ' ἕνα ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν...» Ξεκαθαρίζουμε ὅτι ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» μιλάει γιὰ σεβασμό. Εἶναι αὐτονόητο! Καμμία γυναίκα δὲν φοβᾶται νοσηρὰ τὸν ἄνδρα ποὺ τὴν ἀγαπάει μέχρι θανάτου, ἀλλὰ τὸν σέβεται.

Οἱ γυναῖκες μποροῦν νὰ ἀνεβοῦν τὸ πρῶτο «σκαλὶ» τῆς ἱεροσύνης, δηλαδὴ μποροῦν νὰ γίνουν διάκονοι. Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης: Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35, Ἃ΄ Τὶμ 2/β 12), οἱ γυναῖκες δὲν γίνονται πρεσβύτεροι καὶ ἐπίσκοποι. Κι αὐτὸ γιατί ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴ γῆ μὲ Θεανδρικὴ φύση. Ἔτσι, ἐπειδὴ ὁ ἱερέας εἶναι στὴ Θεία Λειτουργία ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, πρέπει νὰ εἶναι ἄνδρας. Ὁ ἱερέας, ὁ ὁποῖος προσφέρει τὴν ἀναίμακτη θυσία στὴ Θεία Λειτουργία, εἶναι εἰκόνα τοῦ μέγα ἀρχιερέα Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος προσέφερε τὸν ἑαυτό του ὡς θυσία (Πρὸς Ἑβραίους 8/ἡ΄ 1-3). Ἂν ἐρχόταν ὡς γυναίκα ὁ Χριστός, ἱερεῖς θὰ ἦταν ΜΟΝΟ οἱ γυναῖκες. Ὁ κανονισμὸς αὐτὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν δηλώνει ὅτι οἱ ἄνδρες εἶναι ἐκ φύσεως καλύτεροι ἀπὸ τὶς γυναῖκες. Ἐξάλλου ἡ ἱεροσύνη τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πάρα πολλοὺς τρόπους νὰ ὑπηρετήσει κανεὶς τὸν Κύριο.

Εἶναι δεδομένο πὼς ὅταν ὁ Παῦλος ἀπαγορεύει στὶς γυναῖκες τὸ «λαλεῖν» μέσα στὶς συναθροίσεις τῶν πιστῶν (Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35), μιλάει γιὰ τὸ δημόσιο ἱερατικὸ κήρυγμα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς συζητήσεις κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας (στὶς ὁποῖες, ὅπως φαίνεται, ἦταν πιὸ ἐπιρρεπεῖς οἱ Κορίνθιες γυναῖκες). Ἐξάλλου, ἐπιτρεπόταν οἱ γυναῖκες νὰ προφητεύουν ἢ νὰ προσεύχονται δυνατὰ μέσα στὴν ἐκκλησία, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Ἀκόμη, ὁ Παῦλος ἐπισημάνει ὅτι ἐὰν οἱ γυναῖκες θέλουν νὰ μάθουν περισσότερα γιὰ κάτι ποὺ ἄκουσαν στὸ κήρυγμα (ἐννοεῖται ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα ὅτι τὸ ἐδάφιο ἀναφέρεται σὲ τέτοιου εἴδους ἀπορίες), νὰ μὴν ρωτήσουν ἀμέσως τοὺς ἄνδρες τους, ἀλλὰ περιμένουν μέχρι νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Ἀντίθετα μὲ τὰ λεγόμενα ἀρκετῶν, δὲν λέει στὶς γυναῖκες νὰ βασίζονται μόνο στοὺς συζύγους γιὰ γνώσεις. Γνωρίζουμε ὅτι γυναῖκες μποροῦσαν νὰ διδαχθοῦν καὶ ἀπὸ γυναῖκες ἀκόμα! (βλ. παρακάτω). Ἐξάλλου, ἐπιτρεπόταν οἱ γυναῖκες νὰ προφητεύουν ἢ νὰ προσεύχονται δυνατὰ μέσα στὴν ἐκκλησία, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ἀπαγορεύει στὶς γυναῖκες τὸ «διδάσκειν» (Ἃ΄ Τὶμ 2/β 12). Ἔξω ἀπὸ τὶς λατρευτικὲς συγκεντρώσεις τῶν πιστῶν, στὰ ἀποστολικὰ χρόνια πολλὲς γυναῖκες διέπρεψαν διδάσκοντας τὸ Εὐαγγέλιο ὡς ἀπόστολοι ἢ διάκονοι. Ἡ ἁγία Φοίβη ἦταν διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κεγχρέων (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 1-2). Ἡ ἁγία Πρίσκιλλα ἀποκαλεῖται ...συνεργὸς τοῦ Παύλου (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 3-4). Μάλιστα ἐκείνη μαζὶ μὲ τὸ σύζυγό της τὸν Ἀκύλα δίδαξε τὸν ἀπόστολο Ἀπολλὼ (Πράξεις 18/ἰη 24-26). Ἡ ἁγία Ἰουνία ἦταν ἐπίσημη «ἐν τοῖς ἀποστόλοις» (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 7). Ἄλλες ἀπόστολοι ἤσαν ἡ Τρύφαινα, ἡ Τρυφώσα, ἡ Περσὶς καὶ ἡ Ἰουλία (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 12,15).

Μάλιστα θὰ θέλαμε νὰ ἀναφέρουμε παρενθετικὰ ὅτι ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια γνωρίζουμε πλῆθος μαθητριῶν τοῦ Κυρίου. Τέτοιες ἦταν ἡ Ἰωάννα τοῦ Χουζᾶ (Κατὰ Λουκᾶν 8/ἡ 3), ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωσὴ (Κατὰ Ματθαῖον 27/κζ 56), ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ (Κατὰ Μάρκον 16/ἰστ 9), οἱ ἀδελφές του Λαζάρου Μαρία καὶ Μάρθα (Κατὰ Λουκᾶν 10/ἰ 38-39), ἡ Μαρία τοῦ Κλωπᾶ (Κατὰ Ἰωάννην 19/ἲθ 25), ἡ Σαλώμη--ὄχι ἡ χορεύτρια (Κατὰ Μάρκον 15/ἰὲ 40) καὶ ἡ Σουσσάνα (Κατὰ Λουκᾶν 8/ἡ 3).

Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐμφάνιση τῶν γυναικών;
Αὐτὸ εἶναι ἕνα πολυσυζητημένο θέμα ἰδίως στὶς ἡμέρες μας. Ἐμφανίζονται ἀκόμη ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν πὼς εἶναι ἁμαρτία νὰ κουρεύεται μία γυναίκα ἢ νὰ φοράει παντελόνια!!! Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὸ ζήτημα ἀναφερόμενοι στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὸ Πηδάλιο.

ΤΟ ΠΕΠΛΟ
Πρώτη πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7: «πάσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτω τὴ κεφαλὴ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς ἐν γὰρ ἐστιν καὶ τὸ αὐτὸ τὴ ἐξυρημένη. Εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. ἀνὴρ μὲν γὰρ οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τὴν κεφαλήν, εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων γυνὴ δὲ δόξα ἀνδρὸς ἐστιν.»

Ἂν προσέξουμε, θὰ δοῦμε ὅτι ἐκεῖ μιλάει γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ προφήτευαν ἢ προσεύχονταν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας στὴ συνάθροιση τῶν πιστῶν. Αὐτὸ φαίνεται ἰδίως στοὺς στίχους 17-18 τοῦ ἰδίου κεφαλαίου: «Τοῦτο δὲ παραγγέλλων οὐκ ἐπαινῶ ὅτι οὐκ εἰς τὸ κρεῖττον ἂλλ εἰς τὸ ἧττον συνέρχεσθε. Πρῶτον μὲν γὰρ συνερχομένων ὑμῶν ἐν ἐκκλησία ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμὶν ὑπάρχειν καὶ μέρος τί πιστεύω.» «Συνέρχεσθε» σημαίνει «μαζεύεστε».

Τότε δὲν εἶχε ἀκόμα τυποποιηθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία, καὶ ὅταν ἐρχόταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ κάποιον χαρισματοῦχο, ἐκεῖνος προφήτευε δημόσια ἢ προσευχόταν. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ τυποποιήθηκε ἡ Θεία Λειτουργία δὲν ὑπῆρχε πλέον τέτοιο πρόβλημα, γιατί δὲν μιλᾶ κανεὶς προφήτης δημόσια. Ἄρα σήμερα δὲν ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ κανονισμὸς αὐτός.

Ἐξάλλου τὸ πέπλο ποὺ ἔπρεπε νὰ φορᾶ τότε ἡ γυναίκα ἦταν σύμβολο πολυτελείας ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ πολύ «της μόδας» στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἀνάμεσα σὲ ἕλληνες, ρωμαίους, ἐτρούσκους κ.α. Βλέπουμε ἀπὸ παλαιοχριστιανικὲς τοιχογραφίες καὶ μωσαϊκὰ ὅτι ἐν ὥρα δημοσίας προσευχῆς ἢ προφητείας οἱ γυναῖκες φοροῦσαν ἕνα ἁπλὸ λευκὸ ἢ καὶ ἡμιδιαφανὲς πέπλο (ὄχι μία μαύρη «μπούργκα» ποὺ καλύπτει τὸ πρόσωπο, ὅπως ἐσφαλμένως ὑποθέτουν μερικοί).
Ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ του Παύλου δηλώνει ὅτι ὁ ἄνδρας πρέπει νὰ φροντίζει τὴ γυναίκα τοῦ καθὼς ἐκείνη εἶναι ἡ δόξα του, καὶ ὅτι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ὁ ἄνδρας.

Μὰ ἡ γυναίκα δὲν εἶναι κι αὐτὴ «εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ»; Φυσικὰ καὶ εἶναι, ὅπως γράφει καὶ στὴ Γένεση 1/ἃ 27 («καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»). Ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπισημάνει ὁ ἀπόστολος ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι δόξα καὶ γιὰ τὸν ἄνδρα ἀκόμα.

ΚΟΥΡΕΜΑ
Σύμφωνα μὲ τὸν ΙΖ' κανόνα τῆς ἐν Γάγγρα τοπικῆς συνόδου, ἀπαγορεύεται στὶς γυναῖκες νὰ κουρεύουν τὰ μαλλιὰ τοὺς κοντά. Ἐπιπλέον, εἴδαμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει πὼς τὸ νὰ κουρεύεται ἔτσι μία γυναίκα εἶναι αἰσχρὸ (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7). Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι αὐτὸ ἴσχυε ἀνάλογα μὲ τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς (καὶ τῆς περιοχῆς). Στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὸ νὰ κόβει μία γυναίκα τὰ μαλλιὰ τῆς κοντὰ θεωροῦνταν ἄσχημο, ἐπειδὴ μία τέτοια γυναίκα δὲν φαινόταν θηλυκή. Στὴ δική μας ἐποχὴ μεταφράζεται ἀνάλογα μὲ τὰ δικά μας ἔθιμα θηλυκότητας ἢ ἀρρενωπότητας.

ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΣ
Ἃ΄ Πρὸς Τιμόθεον 2/β 9-10: «ὠσαύτως καὶ τὰς γυναίκας ἐν καταστολὴ κοσμίω, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασι ἢ χρυσῶ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δὶ ἔργων ἀγαθῶν.»

Κάποιοι πιστεύουν ἐσφαλμένα ὅτι ἐδῶ καταδικάζεται ὁ γυναικεῖος καλλωπισμός. Ὅμως τὸ ἐδάφιο μιλάει κυρίως γιὰ διακονία στὴν Ἐκκλησία (βλ. στίχους 1-3, 8). Μάλιστα, εἶναι πολὺ λογικὰ αὐτὰ ποὺ λέει καὶ γιὰ τὴν καθημερινὴ ζωή. Εἶναι ἄπρεπο μία γυναίκα γιὰ προσεύχεται ἢ νὰ βαδίζει ἐπιδεικνύοντας τὰ πλούτη καὶ τὰ κάλλη της. Ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ἄπιστοι, κακοχαρακτηρίζουν μία γυναίκα ποὺ εἶναι ἐπιδειξίας.

Ἃ΄ Ἐπιστολὴ Πέτρου 3/γ 3-4: «ὧν [δήλ. τῶν γυναικὼν] ἔστω οὒχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, ἂλλ ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτω τοῦ πραέος καὶ ἠσυχίου πνεύματος, ὃ ἐστιν ἐνώπιόν του Θεοῦ πολυτελές.»

Ἐδῶ δὲν ἀπαγορεύεται ὁ ἐξωτερικὸς στολισμός. Ἁπλούστατα τὸ ἐδάφιο αὐτὸ δηλώνει τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ στολισμοῦ.
Τὸ νὰ ἱκανοποιεῖ μία γυναίκα τὴν ἀπόλυτα φυσιολογικὴ καὶ ἄκακη ἀνάγκη της νὰ ἔχει ἱκανοποιητικὴ ἐμφάνιση δὲν εἶναι καθόλου ἁμάρτημα. Αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποφεύγει μία γυναίκα εἶναι ὁ προκλητικὸς καλλωπισμὸς μὲ σκοπὸ νὰ παρασύρει ἀνθρώπους στὴν ἀκολασία, ὅπως τονίζει καὶ ὁ 96ος Κανὼν τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τοὺς οὒν ἐν τὴ κεφαλὴ τρίχας πρὸς λύμην τῶν ὀρόντων ἐν ἐπινοίαις ἐμπλοκῆς εὐθετίζοντας καὶ διασκευάζοντας, καὶ δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν, ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχᾶς ἐπιτιμίω προσφόρω πατρικῶς θεραπεύομεν...»

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ
Ο ΙΓ' κανόνας τῆς ἐν Γάγγρα Τοπικῆς Συνόδου ἀπαγόρευσε στὶς γυναῖκες νὰ φοροῦν ἀνδρικὰ ροῦχα. Μὰ αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἁμάρτημα μία γυναίκα νὰ φορᾶ, λ.χ., παντελόνι; Φυσικὰ καὶ ὄχι. Τὴν ἐποχὴ ποὺ συγκλήθηκε ἡ σύνοδος αὐτή, δηλαδὴ κατὰ τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα (ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία), σαφῶς ὑπῆρχαν ἐνδυμασίες ἀποκλειστικὰ ἀνδρικές, ὅπως καὶ ἀποκλειστικὰ γυναικεῖες. Τὰ παντελόνια εἶναι unisex, δηλαδὴ εἶναι τόσο ἀνδρικὰ ὅσο καὶ γυναικεία. Τὸ νόημα τοῦ κανονισμοῦ εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ συμπεριφέρονται σύμφωνα μὲ τὸ φύλο τους.

Ὁμοίως περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν μιλάει γιὰ διάφορα προβλήματα τοῦ γυναικείου χαρακτήρα, δὲν μιλάει γιὰ Χριστιανές, ἀλλὰ γιὰ γυναῖκες ποὺ δὲν ἔχουν βάλει στὴ ζωὴ τοὺς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νὰ ἀναπτύξουν μία Χριστιανικὴ προσωπικότητα. Μιλάει γενικὰ γιὰ τὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση. Καὶ δὲν εἶναι διάκριση ἡ ἀναφορὰ αὐτοῦ του ἁγίου γιὰ τὶς κακὲς τάσεις ποὺ ὑπάρχουν στὴ γυναικεία φύση, ὅπως δὲν εἶναι λάθος οἱ ἀναφορὲς τῶν ἁγίων σὲ προβλήματα τῆς ἀνδρικῆς φύσης, ποὺ ἔχει διαφορετικὰ ἐλαττώματα. Ἡ Χριστιανικὴ πίστη θεωρεῖ κάθε ἄνθρωπο ΑΜΑΡΤΩΛΟ, ποὺ χρειάζεται θεραπεία. Καὶ ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς εἶναι τὸ νὰ ὁμοιάσει ἡ προσωπικότητά του μὲ τὴν προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ, εἴτε ἄνδρας εἶναι αὐτός, εἴτε γυναίκα.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία ὑποστηρίζει τὸ λεγόμενο ἄβατόν του Ἁγίου Ὅρους;

Βάζουμε ἐδῶ ἕνα τμῆμα ἀπὸ ἕνα διάλογο ὅπου φαίνεται πὼς ἕνας ἁγιορείτης μοναχὸς βλέπει τὸ ζήτημα τῆς παρουσίας τῶν γυναικὼν στὰ μοναστήρια:

«...Σᾶς πειράζουν οἱ μανδῆλες τῶν γυναικὼν σὲ αὐτὰ τὰ μοναστήρια ... μάλιστα, τότε νὰ μπαίνουν μὲ τὰ ἐξώπλατα καὶ τὰ μαγιὸ στὰ μοναστήρια. Ἔτσι τὶς θέλετε; Ἐ τότε νὰ καταργήσουμε καὶ τὸ ἄβατο ἐδῶ στὸ Ἅγιο Ὅρος, τί τὸ θέλουμε; Δηλαδὴ εἴμαστε φανατικοί; Δὲν τὰ ξέρετε καλὰ τὰ πράγματα... Μὰ τὰ λέτε αὐτὰ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζετε τὸν πόλεμο ἑνὸς μοναχοῦ ἢ μίας μοναχῆς. Δὲν ὑπάρχει μισογυνισμὸς ἢ φανατισμός, ἀλλὰ ἡ φυσικὴ ἀγάπη πρὸς τὸ ἕτερο φύλο. Μὴν σκανδαλίζουμε λοιπὸν τοὺς μοναχοὺς ὅταν πᾶμε σὲ ἕνα μοναστήρι, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὰ παιδιὰ ποὺ ἀγωνίζονται ἐκεῖ μέσα. Γὶ αὐτὸ ἂς βάζουν μαντίλα οἱ νέες κυρίως κοπέλες. Ὄχι ἀπὸ φανατισμό, ἀλίμονο. Σᾶς γράφω τί λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος περὶ τῶν γυναικὼν γιὰ νὰ καταλάβετε:

«Στὰ σώματα τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας εἶναι κρυμμένη μία ἀόρατη δύναμη, ποὺ τὰ κάνει νὰ ἕλκονται, τὸ ἕνα σῶμα μὲ τὸ ἄλλο... ὅσο πιὸ συχνὴ ἡ προσέγγιση, ὅσο πιὸ στενὴ τόσο πιὸ δυνατή.... οἱ μορφὲς τῶν γυναικών, ἡ ὄψη τους, ἡ φωνή τους, ἡ λεπτότητα τοὺς ἐντυπώνονται πολὺ βαθιὰ στὶς ψυχές μας κατὰ φυσικὴ ἐνέργεια... Ὅταν ὅμως ἀποτραβηχτοῦμε σὲ ἡσυχία τότε οἱ ἐντυπώσεις αὐτὲς ποὺ κόλλησαν ἐπάνω μας, στὴν ψυχὴ μᾶς ξεσηκώνονται μὲ ἀσυνήθιστη ὁρμὴ καὶ προκαλοῦν... πόλεμο.»

Δικαιολογεῖστε ἐπειδὴ δὲν ξέρετε, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ὁ ἀγώνας τῶν μοναχῶν. Δὲν γίνεται ἀπὸ τὰ γραφεῖα στὰ Ἑξάρχεια. Ἐγὼ πάντως ὑποκλίνομαι σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἑκουσίως σταυρώνονται καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Μὴν τοὺς πολεμᾶτε γιατί δὲν βγάζετε τίποτε. Αὐτοὶ χαμογελοῦν ὅταν σᾶς ἀκοῦνε, ὅπως ἕνας στρατιώτης ὁ ὁποῖος πολέμησε στὴν πρώτη γραμμὴ καὶ δὲν φοβᾶται τίποτε, δὲν ὑπολογίζει τὴν ζωή του».

Εἶναι ἀντιφεμινιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος γυναικὼν ποῦ ἔχουν ἔμμηνο ρύση στὸ ναό;

Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ὅριζε ὅτι μία γυναίκα θεωροῦνταν ἀκάθαρτη κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐμμήνου ρύσης τῆς (Λευϊτικὸν 15/ἰὲ 19-33). Τὰ ἀντικείμενα καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἄγγιζε ἐκείνη θεωροῦνταν ἀκάθαρτα. Αὐτὸ ἴσχυε γιὰ λόγους στοιχειώδους εὐπρέπειας, καθαριότητας καὶ ὑγιεινῆς.
Ο Β΄ Κανὼν τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας τοῦ ὁμολογητοῦ (γύρω στὸ 260 μ.Χ.) ὁρίζει ὅτι δὲν εἶναι σωστὸ μία γυναίκα νὰ εἰσέρχεται στὴν ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐμμήνου ρύσης της. Μάλιστα, ὁ ἐν λόγω κανόνας λέει χαρακτηριστικὰ ὅτι ἡ αἱμορροοῦσα μπορεῖ νὰ πηγαίνει ὡς τὸν πρόναο τῆς ἐκκλησίας καὶ νὰ προσεύχεται, ὅπως ἡ γυναίκα ποὺ εἶχε «ρεῦσιν αἵματος» τόλμησε νὰ ἀγγίσει μόνο τὸ κάτω μέρος τοῦ ρούχου τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ γιατρευτεῖ (Λούκ. 8/ἡ΄ 44). Πρέπει λοιπὸν ἡ κάθε γυναίκα ποὺ βρίσκεται στὶς ἡμέρες τῆς ἀκαθαρσίας της, νὰ εἶναι ἐξίσου διακριτικὴ μὲ τὴν προσέλευσή της στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Δὲν πρέπει σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ φανταστοῦμε πὼς ἡ Ἐκκλησία διδάσκει κάτι τέτοιο ὡς τιμωρία γιὰ τὴ γυναικεία φύση. Ὁ ἔμμηνος κύκλος δὲν εἶναι καθόλου ἁμαρτωλὸ πράγμα, ἀλλὰ μία φυσική, θεοδότη διαδικασία. Ἡ ἀπαγόρευση ἰσχύει γιὰ λόγους στοιχειώδους εὐπρέπειας. Ὅπως δὲν εἶναι σωστὸ νὰ μπαίνει κάποιος στὸν ναὸ μὲ ἄλλες βρωμιὲς ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι καὶ οἱ γυναῖκες τὶς ἡμέρες αὐτὲς πρέπει ἀπὸ μόνες τους νὰ καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἶναι ἀξιοπρεπὲς νὰ παρουσιάζονται ἔτσι βρώμικες ἐνώπιόν του Θεοῦ.

Γιατί ὅριζε ὁ μωσαϊκὸς νόμος ὅτι μία λεχώνα ἦταν ἀκάθαρτη; Γιατί μία λεχώνα θεωροῦνται ἀκάθαρτη γιὰ διπλὸ χρονικὸ διάστημα ἐὰν γεννοῦσε κορίτσι;
Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ὅριζε ὅτι ἡ κάθε λεχώνα ἦταν ἀκάθαρτη. Ἀπαγορευόταν ἡ εἴσοδός της στὸ Ναὸ γιὰ 40 ἡμέρες ἐὰν γεννοῦσε ἀγόρι ἢ γιὰ 80 ἡμέρες ἐὰν γεννοῦσε κορίτσι (Λευιτικὸν 12/ἴβ). Ἡ διαφορὰ αὐτὴ ὑπῆρχε ὄχι ὡς ἔνδειξη κατωτερότητας τοῦ γυναικείου φύλου, ἀλλὰ ὡς ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ὅτι γυναίκα ἀπατήθηκε πρώτη ἀπὸ τὸν σατανᾶ. Μὰ δὲν ἰσχύει γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, καθὼς ἡ Παναγία ἐκπλήρωσε αὐτὸ ποὺ ἀπέτυχε ἡ Εὕα (βλ. ρητὸ ἁγίας Κασσιανῆς).

Τὸ τμῆμα τῆς μωσαϊκῆς παράδοσης ποὺ θέλει τὴ λεχώνα νὰ μὴν μπαίνει στὸ ναὸ ἔχει ἐπιβιώσει στὴν Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα μετὰ τὴ γέννα, ἀπὸ τὰ γεννητικὰ ὄργανα τῆς γυναίκας τρέχει ἀκάθαρτο αἷμα. Κι ὅπως ἐξηγήσαμε, εἶναι ἀσεβὲς νὰ παρουσιάζεται κάποιος ἐνώπιόν του Κυρίου μὲ σωματικὲς (καὶ πνευματικὲς) ἀκαθαρσίες.

Ἀπαγορεύεται στὶς γυναῖκες ἡ εἴσοδος στὸ ἱερὸ ἐπειδὴ εἶναι γυναῖκες;

Ο ΞΘ΄ Κανὼν τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπαγορεύει ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ νὰ εἰσέρχονται στὸ Θυσιαστήριο ἐπειδὴ εἶναι λαϊκοί, μὲ ἐξαίρεση μόνο τὸν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πολιτικὸς ἀρχηγὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γὶ αὐτὸ στὸ ἱερὸ βοηθοῦν τὸν παπὰ συνήθως παιδιά. Καὶ στὶς γυναῖκες ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος ὅπως φαίνεται στὸν ΜΔ΄ κανόνα τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς Λαοδικείας ἁπλούστατα διότι εἶναι λαϊκές. Δὲν ὑπάρχει σεξισμός. Ἡ ἀπαγόρευση λοιπὸν στὸ ἱερό, τόσο ἀνδρῶν, ὅσο καὶ γυναικών, εἶναι περίπου σὰν τὶς ἐπιγραφὲς ποὺ συναντοῦμε σὲ διάφορες πόρτες, καὶ ἀναγράφουν: «ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος πρὸς πάντας τους μὴ ἔχοντας ἐργασίαν». Καὶ τί ἐργασία μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιος στὸ ἱερὸ ἂν δὲν εἶναι ἱερέας;

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι λοιπὸν σαφὴς καὶ δίκαια, γιὰ τὴ σχέση ΙΣΟΤΗΤΑΣ μεταξὺ τῶν δύο φύλων. Καὶ νὰ θυμίσουμε, ὅτι μετὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἡ Χριστιανικὴ πίστη τιμᾶ τὴν Παναγία, ὡς τὸ δεύτερο σὲ ἐξουσία ὂν στὸ σύμπαν. Καὶ ἡ Παναγία εἶναι ΓΥΝΑΙΚΑ!

[kyriakos]

Γυναίκα και Ορθοδοξία

Ἡ γυναίκα συμβολίζει τὴν ἁγία Ἐκκλησία καὶ ὁ ἄνδρας τὸ Χριστό. Ὅπως ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται στὸν Χριστό, ἔτσι καὶ ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ ἀκούει τὸν ἄνδρα καὶ νὰ μὴν τὸν περιφρονεῖ. Βεβαίως αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ὑποβιβαστικὸ γιὰ τὴ γυναίκα, διότι ὁ ἄνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ νὰ τὴν ἀγαπάει ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀγαπάει τὴν Ἐκκλησία.

Χρωστάει όπως ο Χριστός; Δε νομίζω...

... Ὁμοίως καὶ ὁ ἄνδρας, ἐφόσον ἀγαπάει τὴ γυναίκα του, θὰ ξεχάσει τὸ δικό του θέλημα καὶ θὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ ἐκείνη. Καὶ ἀφοῦ ἡ τελικὴ ἀπόφαση εἶναι δική του ὡς κεφαλὴ ποὺ εἶναι, ἂν τὴν ἀγαπάει πραγματικά, ἡ γυναίκα εἶναι ἡ πιὸ κερδισμένη γιατί ἔχει περισσότερες πιθανότητες νὰ γίνει τὸ δικό της.

Οπως και Ο Κύριος ξέχασε Το Θέλημα Του Πατρος Του; Εκείνος που ονόμασε τον Πέτρο "Σατανα" γιατί φρονουσε τα των ανθρώπων;
Αν γίνει "το δικό της" είναι πιο κερδισμένη; Για ξανασκεφτειτε το...

Μὰ θὰ πεῖ κανείς: «Δὲν εἶναι πάντα ἔτσι, καὶ δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνδρες καλοί». Ναί, ὅμως οἱ ἐντολὲς τοῦ Παύλου γιὰ Χριστιανικὴ οἰκογένεια ἰσχύουν, ποὺ ζεῖ τὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὰ τηρεῖ ΟΛΑ. Πρέπει νὰ ὑπάρχει ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ στὰ συναισθήματα ἑνὸς ζεύγους.

Το συναίσθημα είναι αστοχία.

Τὸ ρῆμα «ὑποτάσσομαι» ἀναφερόμενο σὲ γυναῖκες, ἴσως ξινίζει κάπως στὰ αὐτιὰ πολλῶν ἀνθρώπων. Μὰ ὑποταγὴ δὲν σημαίνει τυφλὴ ὑπακοή.

Κι ομως αυτό σημαίνει! Υπό+ταγός. Θέτω εαυτόν υπό του ηγήτορος.

Ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» συζητεῖται ἀρκετά. Εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη νὰ ἀποκαλύψουμε ὅτι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ στίχου λέει: «πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ' ἕνα ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν...» Ξεκαθαρίζουμε ὅτι ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» μιλάει γιὰ σεβασμό. Εἶναι αὐτονόητο! Καμμία γυναίκα δὲν φοβᾶται νοσηρὰ τὸν ἄνδρα ποὺ τὴν ἀγαπάει μέχρι θανάτου, ἀλλὰ τὸν σέβεται.

Απο που είναι αυτονόητο; Η ίδια η Γραφή χρησιμοποιεί αλλού τον όρο "σέβας". Γιατί όχι κι εδω;

Πρώτη πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7: «πάσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτω τὴ κεφαλὴ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς ἐν γὰρ ἐστιν καὶ τὸ αὐτὸ τὴ ἐξυρημένη. Εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. ἀνὴρ μὲν γὰρ οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τὴν κεφαλήν, εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων γυνὴ δὲ δόξα ἀνδρὸς ἐστιν.»

Ἂν προσέξουμε, θὰ δοῦμε ὅτι ἐκεῖ μιλάει γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ προφήτευαν ἢ προσεύχονταν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας στὴ συνάθροιση τῶν πιστῶν.

...όπως ακριβώς οφείλουν και σήμερα οι γυναίκες να προσεύχονται κατα την προσέλευση τους στο ναό. Αλλιώς τι πανε να κάνουν εκει;

Σύμφωνα μὲ τὸν ΙΖ' κανόνα τῆς ἐν Γάγγρα τοπικῆς συνόδου, ἀπαγορεύεται στὶς γυναῖκες νὰ κουρεύουν τὰ μαλλιὰ τοὺς κοντά. Ἐπιπλέον, εἴδαμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει πὼς τὸ νὰ κουρεύεται ἔτσι μία γυναίκα εἶναι αἰσχρὸ (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7). Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι αὐτὸ ἴσχυε ἀνάλογα μὲ τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς (καὶ τῆς περιοχῆς).

Ολες οι Σύνοδοι εχουν συνέλθει σε κάποια περιοχή και σε κάποιο χρόνο. Αν αφορούν οι κανόνες μόνο εκείνη την εποχή ή μόνο εκείνον τον τόπο, σήμερα δεν πρέπει να ισχύει τίποτε.

Ολες οι επιστολές παλι του Παύλου απευθύνονται σε Γαλατες, Ρωμαίους Εφεσιους κλπ Ποιος ο λόγος να τις διαβάζει π.χ. ένας Ηπειρωτης Κερκυραιος ή Κύπριος;

Τὸ νὰ ἱκανοποιεῖ μία γυναίκα τὴν ἀπόλυτα φυσιολογικὴ καὶ ἄκακη ἀνάγκη της νὰ ἔχει ἱκανοποιητικὴ ἐμφάνιση δὲν εἶναι καθόλου ἁμάρτημα.

Ουδέν σχολιον.

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ
Ο ΙΓ' κανόνας τῆς ἐν Γάγγρα Τοπικῆς Συνόδου ἀπαγόρευσε στὶς γυναῖκες νὰ φοροῦν ἀνδρικὰ ροῦχα. Μὰ αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἁμάρτημα μία γυναίκα νὰ φορᾶ, λ.χ., παντελόνι; Φυσικὰ καὶ ὄχι. Τὴν ἐποχὴ ποὺ συγκλήθηκε ἡ σύνοδος αὐτή,

Ολοι οι Κανόνες της αφορούν εκείνων την εποχή

[rose]

«ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».

Θέλω εξ’ αρχής να σημειώσω ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως υποτίμηση της γυναίκας από τον χριστιανισμό.
Η Αγία Γραφή -στο βιβλίο της Γενέσεως- ομιλεί για την πλάση του ανθρώπου -ο οποίος αποτελεί την κορωνίδα της θείας δημιουργίας- αποδίδοντας αξιολογική ισότητα και στα δύο φύλα. «Και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς».
Η δημιουργική πνοή του Θεού φέρει τον άνθρωπο -άνδρα και γυναίκα- από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.

Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, η γυναίκα υπερυψώνεται σε θέση που ποτέ κανείς άνδρας δεν έφθασε, αφού ο Χριστός έχει μεν μητέρα κατά σάρκα, αλλά όχι και πατέρα! Η χριστιανική διδασκαλία απελευθέρωσε τη γυναίκα από την τυραννία του παλαιού κόσμου, ενώ ο Απόστολος Παύλος ήταν εκείνος που διακήρυξε επίσημα -και μάλιστα σε εποχές που δεν άντεχαν τέτοια «φεμινιστικά» κηρύγματα- πώς:
«ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».

Η δε φράση του στο αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου πρέπει να σχολιασθεί σε σχέση και με όσα προηγούνται και αναφέρονται στις υποχρεώσεις του άνδρα και πάντως αναφέρεται στον σεβασμό και όχι στον φόβο μέσα στον γάμο, αφού «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Η Εκκλησία ανέδειξε μεγάλες Αγίες, που σήμερα τιμώνται από τον λαό μας με ιδιαίτερο σεβασμό και εμπιστεύθηκε στην γυναίκα το σύνολο σχεδόν του κοινωνικού και φιλανθρωπικού της έργου. Προστάτευσε τη γυναίκα και την δικαίωσε. Είναι χαρακτηριστικός στο σημείο αυτό ο σχετικός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Στην εποχή του ο νόμος τιμωρούσε μόνο τη γυναίκα -και μάλιστα παραδειγματικά- στην περίπτωση της μοιχείας, ενώ άφηνε τον άνδρα ατιμώρητο. Ο Άγιος ελέγχει δριμύτατα το γεγονός αυτό και αποφαίνεται το κλασσικό πλέον : «Άνδρες οι νομοθετούντες, δια τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία»!
http://www.pame.gr/ekklisia-thriskeies/ ... g1KwW2d_Ps

Επί πλέον και ο Απόστολος Παύλος υψώνει την ιερότητα του Μυστηρίου του γάμου κατά τρόπο πολώ παραστατικό και έντονο. Στην προς Εφεσίους Επιστολή του γράφει τα εξής σχετικά. "Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε, ως τω Κυρίω, οτι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας, και αυτός εστι σωτήρ του σώματος. Αλλ' ώσπερ η Εκκλησία υποτάσσεται τω Χριστώ, ούτω και αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί. Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς ο Χριστός ηγάπησεν την Εκκλησίαν" (Εφ. έ, 22-25). Στους στίχους αυτούς ο θείος Παύλος συσχετίζει και παραλληλίζει την δια του γάμου ένωση των συζύγων, με την ενότητα που υπάρχει μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας.

Όπως συμβαίνει λοιπόν στην ένωση του Χριστού και Εκκλησίας, έτσι πρέπει να γίνεται και σ' εκείνους που συνάπτονται μεταξύ τους δια του μυστηρίου του γάμου.
Ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Συγχρώνος δε είναι και σωτήρ της Εκκλησίας, που είναι το δικό του σώμα. Και η Εκκλησία, σαν σώμα που έχει κεφαλή τον Χριστό, υποτάσσεται στον Χριστό και κατευθύνεται απ' Αυτόν. Όπως λοιπόν η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται και να κατευθύνωνται από τους θεοφοβούμενους συζύγους τους. Να κάμνουν αυτή την υποταγή με συναίσθηση οτι υποτάσσονται στον ίδιο τον Χριστό. Αλλά και οι άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίον ο Χριστός αγαπά και ενδιαφέρεται για την Εκκλησία.

Ποιόν βάθος έχουν αυτές οι σκέψεις του Παύλου! Και πόσο εξυψώνουν τον γάμο και τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ του κάθε ανδρογύνου! Η αγάπη του Χριστού πρός την Εκκλησίαν υπήρξεν η ισχυροτέρα αγάπη που εδείχθη ποτέ στον κόσμο μας. Και η αφοσίωση και προσκόλληση της Εκκλησίας πρός τον Χριστόν είναι ο ισχυρότερος που παρατηρείται στην κοινωνία των ανθρώπων. Μέχρι του Σταυρού έφερε τον Κύριον η αγάπη του για την Εκκλησία. Και έπαθε και σταυρώθηκε ο Κύριος για να αγιάση την Εκκλησία και νατην στήση στο πλευρό του σαν νύμφη του, νύμφη ένδοξη, που να μην έχη καμμιά ασχήμια ή ζαρωματιά ή τίποτα άλλο από εκείνα που την ασχημίζουν. Και η Εκκλησία είναι τόσον αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τον Χριστό, ώστε χωρίς τον Χριστό δεν ζή, όπως χωρίς την κεφαλή δεν είναι δυνατό να ζήση το σώμα.
http://www.psathades.gr/library/Dokimia ... uGamou.htm


Προκειμένου να δώσουμε απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα, θα πρέπει να μελετηθούν δύο σημαντικά πράγματα και όχι να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων:
α) την ευρύτερη συνάφεια του κειμένου και
β) την κοινωνική/πολιτική κατάσταση της εποχής, κατά την οποία ειπώθηκε η ρήση ή γράφτηκε το κείμενο.

Αν μελετήσουμε τα παραπάνω α) και β), καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:

α) Ο Α. Παύλος προσπαθούσε συχνά να προσαρμόσει τα λεγόμενά του στην κοινωνικοπολιτιστική κατάσταση της εποχής του και πολλές φορές ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ με τα δεδομένα που επικρατούσαν, προσεταιριζόμενος ήθη και έθιμα του ιουδαιο-ελληνιστικού κόσμου (παράλληλα προσπαθούσε να βοηθήσει τις νεογέννητες εκκλησιαστικές κοινότητες, που αντιμετώπιζαν αρκετά προβλήματα).

β) Όσον αφορά την Α' προς Κορινθίους (όπου υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων εκφράσεων), η επιστολή αυτή είχε συγκεκριμένο σκοπό που γράφτηκε, και αυτός ήταν να βοηθήσει στην επίλυση ζητημάτων λειτουργικής και πρακτικής φύσης που προέκυψαν στη νεοσύστατη εκκλησία της Κορίνθου, ένα από τα οποία ήταν η αταξία που δημιουργούνταν πολλές φορές στις τελετές, λόγω της άτακτης συμμετοχής μερικών γυναικών, που είχαν διάφορα χαρίσματα (ψαλτικό, προφητικό, διδακτικό, γλωσσολαλιάς κ.ο.κ.). Αυτό ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ πως ό,τι γράφεται στην Κ. Διαθήκη, ξέχωρα από την υπόλοιπη συνάφεια, έχει αιώνια ισχύ ή εφαρμόζεται παντού και πάντοτε!
Ο Παύλος έστειλε μια επιστολή σε συγκεκριμένη εκκλησία, για συγκεκριμένο λόγο.

γ) ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ, στην Α' προς Τιμόθεον επιστολή επιπλήττει κάποιες πλούσιες γυναίκες, που με πολυτελή ενδύματα, φορώντας κοσμήματα αλλά κυρίως δείχνοντας ασέβεια με ομιλίες γίνονταν ενοχλητικές κατά την ώρα της ακολουθίας.

Με άλλα λόγια, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ αυτές οι επιπλήξεις του Α. Παύλου δεν πρέπει να γενικευθούν (τώρα αν αμέτρητοι ιερείς και θεολόγοι, ακόμα και Πατέρες, έκτοτε βρήκαν "πάτημα" στις παύλειες εκφράσεις, αποκόπτοντάς τις από τη συνάφειά τους, προκειμένου να δικαιολογήσουν - υποστηρίξουν οποιαδήποτε μορφή ανισότητας, αυτό ασφαλώς και είναι ένα τεράστιο ΛΑΘΟΣ και η επίσημη Εκκλησία το καταδικάζει - όχι πάντα δυστυχώς, αλλά συνήθως το κάνει!).

Η ερμηνεία της Κ. Διαθήκης δε γίνεται ποτέ κατά γράμμα - αυτό είναι συνήθεια άλλων... "χριστιανικών" δογμάτων/ομάδων/αιρέσεων/whatever...

Η συλλογή αποσπασμάτων από τις επιστολές του Παύλου είναι ενδιαφέρουσα αλλά καλόν είναι να βλέπουμε αυτά τα αποσπάσματα στη «συνάφειά» τους με το όλο κείμενο της επιστολής, με την εποχή που γράφτηκαν και τις ανάγκες που υπηρετούσαν, για να αποφύγουμε τον «αναχρονισμό».
Μερικές φορές αυτά που σήμερα φαίνονται απαράδεκτα, μπορεί για την εποχή τους να ήταν πολύ «προοδευτικά».

Χωρίς φανατισμούς και βλακώδεις δογματισμούς, ελπίζω να συνέβαλα έστω και ελάχιστα στην επεξεργασία του θέματος.


Για περισσότερη μελέτη:
Μαρτυρίες της Καινής Διαθήκης για τη θέση της γυναίκας στην Αποστολική Εκκλησία
καθηγητού Κωνσταντίνου Νικολακόπουλου, Μόναχο

Εισήγηση στο 32ο Ιερατικό Συνέδριο της Ι. Μ. Γερμανίας, Μόναχο, 30.10 - 02.11.2001
http://www.egolpion.net/8AC4C2CB.el.aspx

[rose]

«Γιά τήν εὐτυχία στό γάμο χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο ἀπ᾽ τό νά βρῆς τό σωστό πρόσωπο. Χρειάζεται νά εἶσαι καί ἐσύ τό σωστό πρόσωπο».
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ.




Γράφει ὁ Walter Νitsche: «Οἱ δοκιμαστικές ἐμπειρίες δέν μποροῦν ποτέ νά ἀποκαλύψουν τήν πραγματικότητα τῆς ἀγάπης. Δέν μπορεῖς οὔτε νά ζήσης δοκιμαστικά οὔτε νά πεθάνης δοκιμαστικά, ἀλλ᾽ οὔτε τή συζυγική ζωή μπορεῖ νά τή δοκιμάσης. Λείπουν οἱ προϋποθέσεις, οἱ συνθῆκες τοῦ πειράματος εἶναι τεχνητές καί ἀπατηλές. Εἶναι ἀκριβῶς σάν νά προσπαθοῦσα νά μάθω κολύμπι στή μπανιέρα. Αὐτό εἶναι ἀδύνατον. Τό πραγματικό κολύμπι χρειάζεται τό ἀπαραίτητο στοιχεῖο: Ἀρκετό νερό, τό πλάτος μιᾶς λίμνης ἤ τῆς θάλασσας. Καί ὁ γάμος εἶναι ὅπως ἡ λίμνη ἤ ἡ θάλασσα».

«Γιά τήν εὐτυχία στό γάμο χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο ἀπ᾽ τό νά βρῆς τό σωστό πρόσωπο. Χρειάζεται νά εἶσαι καί ἐσύ τό σωστό πρόσωπο».

Ἐπισημαίνει ὁ π. Παΐσιος: «Ἡ γυναῖκα, λέει τό Εὐαγγέλιο, πρέπει νά φοβᾶται τόν ἄνδρα, δηλαδή νά τόν σέβεται, καί ὁ ἄνδρας νά ἀγαπάη τή γυναῖκα (Ἐφ 5, 33).
Μέσα στήν ἀγάπη εἶναι ὁ σεβασμός. Μέσα στό σεβασμό εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτό τό ὁποῖο ἀγαπῶ, τό σέβομαι κιόλας. Καί αὐτό τό ὁποῖο σέβομαι, τό ἀγαπῶ. Δηλαδή δέν εἶναι ἄλλο τό ἕνα καί ἄλλο τό ἄλλο· ἕνα πρᾶγμα εἶναι καί τά δύο».

Ὁ π. Dimitri Doudko σέ διάλογο:

«—Τί μπορεῖ νά κάνουμε ἄν οἱ χαρακτῆρες μας δέν συμφωνοῦν καί φιλονικοῦμε διαρκῶς; Πρέπει νά ἐξακολουθήσουμε νά ζοῦμε μαζύ, ἀφοῦ ἔχουμε γίνει ὁλότελα ξένοι μεταξύ μας;

—Θά ἤθελα νά σᾶς κάνω μιά ἐρώτησι. Πῶς σκεπτόσασθαν πρῶτα; Ἄν οἱ χαρακτῆρες σας συμφωνοῦσαν ἄλλοτε, μποροῦν νά συμφωνήσουν καί τώρα. Πρέπει ἁπλούστατα νά κάνετε μιά προσπάθεια ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἀμοιβαίων ὑποχωρήσεων. Κάνετε ὅ,τι μπορεῖτε γιά νά σώσετε τήν οἰκογένειά σας».

«Μέ ρώτησε κάποιος:

—Γέροντα, τί ἑνώνει περισσότερο τόν ἄνδρα μέ τή γυναῖκα;

—Ἡ εὐγνωμοσύνη, τοῦ λέω. Ὁ ἕνας ἀγαπάει τόν ἄλλο γι᾽ αὐτό τό ὁποῖο τοῦ χαρίζει. Ἡ γυναῖκα δίνει στόν ἄνδρα τήν ἐμπιστοσύνη, τήν ἀφοσίωσι, τήν ὑπακοή. Ὁ ἄνδρας δίνει στή γυναῖκα τή σιγουριά ὅτι μπορεῖ νά τήν προστατεύση. Ἡ γυναῖκα εἶναι ἡ ἀρχόντισσα τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλά καί ἡ μεγάλη ὑπηρέτρια. Ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλά καί ὁ χαμάλης».

«Θυμᾶμαι τόν πατέρα νά ἔρχεται τό καλοκαίρι ἀπό τό θέρος, ὕστερα ἀπό δέκα ὥς δεκαπέντε ὧρες δουλειά. Ἔπρεπε, ὅμως, τό βράδυ νά κάνη τό Ἀπόδειπνο. Μπορεῖ καλά-καλά νά μήν καταλάβαινε τί σήμαινε τό “ἄσπιλε, ἀμόλυντε”, ὅμως, μιλοῦσε μέ τήν Παναγία. Ἐμεῖς στεκόμασθε λίγο πιό πίσω καί μᾶς κρατοῦσε ἡ μητέρα ἀπ᾽ τό χέρι. Καμμιά φορά νυστάζαμε καί μᾶς τραβοῦσε ἡ μητέρα νά ξυπνήσουμε. Δέν ξεχνῶ ἐκεῖνες τίς νύκτες κι ἐκείνη τήν προσευχή, ὅταν ὁ πατέρας μιλοῦσε μέ τήν Παναγία καί τό Χριστό. Ἦταν εὐλογημένα ἐκεῖνα τά χρόνια».

«Μοῦ διηγήθηκε μιά εὐλαβής χριστιανή γυναῖκα πώς, ὅταν ἄρχισε ὁ ἐπιθανάτιος ἀγῶνας τοῦ συζύγου της, αὐτή ἄρχισε νά κάνη ἀμέσως στρωτές μετάνοιες, πενῆντα, ἑκατό, διακόσιες... Κουραζόταν, φώναζε “ἔλεος, Θεέ μου!, ἔλεος, βοήθεια, σῶσε Χριστέ μου τόν ἄνδρα μου”. Σηκωνόταν ἐξαντλημένη ἀπ’ τήν κούρασι κι ἄρχιζε τά σταυρωτά κομποσχοίνια.

Ἔτσι τήν εἶχε συμβουλεύσει ἕνας καλόγερος ἀπ’ τό Ἅγιο Ὄρος. Μόλις ξεκουραζόταν λίγο ἄρχιζε ξανά τίς στρωτές μετάνοιες, πενῆντα, ἑκατό, διακόσιες... ξανά τά σταυρωτά κομποσχοίνια καί ὕστερα πάλι μετάνοιες...

Ἔδωσε τρομερή μάχη μέ τούς δαίμονες, ἀλλά εἶχε καί θαυμαστή συμπαράστασι ἀπ’ τούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Κατάκοπη ὕστερα ἀπό ὀκτώ περίπου ὧρες ἀγῶνα, ἀκούει τόν ἄνδρα της νά τῆς λέη:

—Γυναῖκα, σώθηκα! Ὁ Δεσπότης Χριστός, Νάτος! Δόξα Σοι, ὁ Θεός! Σ’ εὐχαριστῶ, σ’ εὐχαριστῶ γυναῖκα μου... καί πέθανε!

Αὐτό σημαίνει μέλος Χριστοῦ κι αὐτή εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη!!!».

«Νά δείξης τό μαρτυρικό σου φρόνημα ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ καθημερινός σου στίβος, στό σπίτι σου, στόν ἄνδρα σου, στή γυναῖκα σου. Ὅταν ὁ ἄνδρας ἔρχεται ἀπ’ τή δουλειά κουρασμένος καί σοῦ μιλᾶ χωρίς εὐγένεια, ἐσύ μή θυμώνης. Ὅταν ἐκεῖνος σέ βρίση, ἐσύ μή βγάλης γλῶσσα. Δεῖξε του ἀγάπη, ἀνοχή, ὑπομονή. Ἄν ἡ γυναῖκα σου σοῦ ἔκαψε τό φαγητό, μή φωνάζης ἐσύ⋅ φάτο. Βάλε λίγο λεμόνι μέσα νά γίνη πιό νόστιμο καί πές της, ὡραῖο εἶναι τό φαγητό, ὥστε νά μήν πάρη χαμπάρι ὅτι τό φαγητό ἦταν καμένο. Νά βασιλεύη ἡ ἀγάπη μέσα στό σπίτι. Ὅταν βλέπης ὅτι σέ ἀδικεῖ ὁ σύντροφος τῆς ζωῆς σου, μή φωνάζης ὅτι ἔχεις δίκηο. Δέν ἔχει σημασία ἄν ἔχης δίκηο ἤ δέν ἔχης. Δέν ἔχει σημασία ποιό εἶναι τό ὀρθό, ἀλλά τί θέλει ὁ ἄλλος. Βγάλε τόν ἑαυτό σου, ἀρνήσου τόν ἑαυτό σου, βάλε μπροστά τόν ἄλλο. Αὐτό εἶναι θάνατος, αὐτό εἶναι μαρτύριο.

Μιά μέρα, κατά τήν ὁποία βιαζόμουν νά ἔλθω ἀπ’ τό μοναστήρι μου γιά νά σᾶς μιλήσω, πῆρα ταξί γιά νά προλάβω. Στό δρόμο ρωτάω τόν ὁδηγό:

—Δέν μοῦ λές, τρῶς καμμιά φορά μαζύ μέ τή γυναῖκα σου τό μεσημέρι ἤ τό βράδυ;

Ξέρετε, οἱ καημένοι οἱ ταξιτζῆδες ἔχουν τέτοια δουλειά πού δέν ξέρουν κι αὐτοί πότε θά βρεθοῦν στό σπίτι τους.

—Κάθε μέρα, μοῦ λέει, μεσημέρι καί βράδυ.

—Πῶς τά καταφέρνεις; Τί ὥρα τρῶτε;

—Τό μεσημβρινό φαγητό ἀρχίζει ἀπ’ τίς 10 καί φθάνει μέχρι τίς 4 τό ἀπόγευμα, καί τό βραδυνό ἀπ’ τίς 6 τό ἀπόγευμα μέχρι τίς 2 τή νύκτα!

Δηλαδή στίς 10 ἡ ὥρα ἡ γυναῖκα του εἶχε τό φαγητό ἕτοιμο καί τόν περίμενε, ὅποια ὥρα θά ἐρχόταν, γιά νά φᾶνε μαζύ. Καί τό βράδυ ἀπ’ τίς 6 τό ἀπόγευμα τόν περίμενε πολλές φορές μέχρι τίς 2 τή νύκτα. Δέν σᾶς κάνει ἐντύπωσι; Αὐτό σημαίνει μαρτύριο μέσ’ στή ζωή: ζωή ἀγάπης».

Ἄς δοῦμε μέ συγκατάβασι μιά ἔκθεσι παιδιοῦ: «Ὁ Θεός, ὅταν ἔπλασε τόν Ἀδάμ, τοῦ ἔδωσε μόνο μιά γυναῖκα, τήν Εὔα. Ἄν σκεφτόταν ὅπως οἱ Ἄραβες, τότε ἔπρεπε νά πλάση δύο, τρεῖς, τέσσερεις Εὔες. Ὅμως ἔπλασε μόνο μία γιά νά μᾶς δώση νά καταλάβουμε τί σκεφτόταν γι᾽ αὐτό τό θέμα. Καί ὅταν πῆγε στό γάμο τῆς Κανᾶ, δέν ἔβαλε τίς φωνές στό γαμπρό, γιατί εἶχε παντρευθῆ μόνο μιά γυναῖκα, ἀλλά γιά νά τόν ἀνταμείψη ἔκανε κι ἕνα ὡραῖο θαῦμα μπροστά του. Ἄν ὁ Χριστός πήγαινε σ᾽ ἕνα γάμο τῆς Κανᾶ ἀραβικό, καί ἔβλεπε ὅλες ἐκεῖνες τίς γυναῖκες καθισμένες στό τραπέζι, ἀπό πεῖσμα θά ἔκανε τό θαῦμα ἀνάποδα: τό κρασί θά τό ἔκανε νερό!».

«Ἕνα εὐτυχισμένο ζευγάρι, πού γιόρτασε τά 50 χρόνια τῶν γάμων τους, παρέδωσε σέ ὅλα τά νεαρά ζευγάρια, πού συμμετεῖχαν στή γιορτή μαζύ μέ τό ἀναμνηστικό δωράκι τους καί ἕνα φάκελο πού περιεῖχε πέντε συμβουλές, ἀπόσταγμα τῶν πέντε δεκαετιῶν του συζυγικοῦ τους βίου. Ἔγραφε:

1. Πάρε τήν ἀπόφασι νά μήν εἶσαι ποτέ ἐσύ, πού θ᾽ ἀρχίσης μία διένεξι.

2. Μήν ξεχνᾶς ὅτι, ὁ ἄνθρωπος πού παντρεύθηκες ἔχει τίς ἀδυναμίες του, δέν λείπουν, ὅμως, κι ἀπό σένα τά ἐλαττώματα.

3. Νά προτιμήσης νά πεθάνης καλύτερα, παρά νά ξεστομίσης μία λέξι, πού θά δείξη ὅτι μετανόησες γιά τό γάμο σου.

4. Μήν ξεχνᾶς ὅτι ὁ γάμος εἶναι ἅμιλλα θυσιῶν μεταξύ τῶν δύο σας. Ὅποιος ἀπ᾽ τούς δύο σας κάνει τίς πιό πολλές θυσίες, αὐτός κερδίζει τά πιό πολλά.

5. Ὑπόμεινε! Ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ κορυφαία λέξι τῆς συζυγικῆς ζωῆς».

«Θέλησα νά ἐντυπωσιάσω τούς μαθητές μου, δείχνοντάς τους πόση δύναμι ἔχει ἕνα προσεγμένο δῶρο. Τό ἄλλο ἀπόγευμα, κανόνισα μέ ἕναν ἀνθοπώλη νά ἔλθη στήν τάξι στό τέλος τοῦ μαθήματος. Τόν παρουσίασα καί εἶπα στούς ἐκπαιδευόμενους: “Θέλω ὅλοι σας νά δῆτε μέ τά μάτια σας πόσο συμβάλλει στήν οἰκογενειακή σας εὐτυχία ἕνα ἀπροσδόκητο δῶρο. Συμφώνησα μέ τόν κύριο ἀνθοπώλη ἀπό ἐδῶ νά προσφέρη στόν καθένα σας ἕνα ὄμορφο, κόκκινο τριαντάφυλλο, μέ μακρύ μίσχο, γιά 50 μόλις cents. Ἄν δέν ἔχετε πάνω σας 50 cents, ἤ ἄν πιστεύετε ὅτι ἡ γυναῖκα δέν τά ἀξίζει (ἐδῶ γέλασαν) θά πληρώσω ἐγώ τό τριαντάφυλλο ἀπό τήν τσέπη μου. Τό μόνο πού σᾶς ζητῶ εἶναι νά τό προσφέρετε στή γυναῖκα σας καί αὔριο τό ἀπόγευμα νά μοῦ πῆτε τί συνέβη”.

“Ἐννοεῖται ὅτι δέν θά τῆς πῆτε πῶς ἔγινε καί τῆς ἀγοράσατε τό τριαντάφυλλο!”.

Μπῆκαν στό νόημα.

Τήν ἄλλη μέρα, ὅλοι οἱ πωλητές, χωρίς καμιά ἐξαίρεσι, ἀνακοίνωσαν ὅτι μέ 50 μόλις cents εἶχαν κάνει τή γυναῖκα τους εὐτυχισμένη».

«Ἡ ἐρωτική ἔξαρσι καί ἡ τρυφεράδα μέσα στό γάμο ἐξαντλοῦνται γρήγορα, ὅπως τό πρῶτο κρασί στό γάμο τῆς Κανᾶ. Γιά νά διατηρηθῆ, ὅμως, ἡ εὐφορία καί ἡ χαρά μέσα στό σπίτι, πρέπει νά ἔλθη ὁ “καλός οἶνος”. Ἀλλ᾽ αὐτό δέν γίνεται παρά μόνο μέ θαῦμα. Καί ἕνα τέτοιο θαῦμα μόνο ἕνας μπορεῖ νά τό κάνη. Ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ νά εἶναι προσκεκλημένος, καί στό δικό σου γάμο, ὅπως τότε τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας».

«Ἀφοῦ τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία, καθόμασταν ὅλοι στήν αὐλή τῆς ἐκκλησίας καί βλέπω μιά μητέρα νά πλησιάζη τό Γέροντα κρατώντας ἀπό τό χέρι ἕνα ἀνάπηρο παιδάκι. Περπατοῦσε, βέβαια, τό παιδάκι, ἀλλά ἦταν χάλια. Πολύ κοντό, τά ματάκια του πρός τά ἔξω καί ἀνάπηρο καί στό μυαλό. Μόλις πλησίασε ἡ μάνα στό Γέροντα τοῦ λέει: “Δές, πάτερ, καί τό δικό μου τό χάλι” καί ἔκλαιγε ἡ μάνα. Ἀφοῦ κοίταξε καί τή μάνα καί τό παιδί ὁ Γέροντας δάκρυσε καί τῆς εἶπε: “Ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” καί τή ρώτησε “πότε ἔγινε αὐτό τό παιδί” καί ἡ μάνα ἀπάντησε πότε γεννήθηκε καί ὁ Γέροντας τῆς λέει πότε ἔγινε ἡ σύλληψι τοῦ παιδιοῦ. Γιατί ἡ σύλληψι παιδιῶν τήν Τετάρτη, τήν Παρασκευή, τήν Κυριακή καί τίς μεγάλες γιορτές πρέπει νά ἀποφεύγεται».

«Μιά μέρα πού ἤμουν στό μοναστήρι, μοῦ ἀφηγήθηκε ἡ Εὐθυμία Ἀνανιάδου, εἶδα ἕνα νέο πού ἔτρεχαν τά σάλια του. “Γέροντα, ἐγώ γιατί ἔπαθα ἔτσι;” ρώτησε ὁ νέος.
Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπάντησε: “Γιατί ἔπαθες; Γιατί ἡ μάνα σου συνέλαβε σέ περίοδο νηστείας”».

«Ὅλοι οἱ γονεῖς προσέχετε νά μήν πέφτετε σέ λάθη, ὅταν θά ἔλθη ὁ καιρός τῆς γεννήσεως καί ἀνατροφῆς τους.
Τά δαιμονόπληκτα παιδιά εἶναι πιθανό νά πάσχουν ἀπ᾽ τίς ἑξῆς αἰτίες:

Οἱ γονεῖς δέν κράτησαν τίς νηστεῖες καί δέν μπόρεσαν νά χαλιναγωγήσουν τίς σαρκικές τους ὁρμές κατά τίς ἡμέρες τῶν νηστειῶν, ὅπως εἶναι: Τετάρτη, Παρασκευή, Κυριακή, οἱ μεγάλες ἑορτές τοῦ ἔτους κι ὁλόκληρες οἱ γνωστές περίοδοι τῆς νηστείας. Πολλά παιδιά, πού συνελήφθησαν τίς ἡμέρες αὐτές εἶναι ἀνυπάκουα, πεισματάρικα, διότι οἱ γονεῖς τους δέν σεβάσθηκαν καί δέν ὑπάκουσαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί δέν φύλαξαν καθαρότητα τίς ἅγιες ἡμέρες Του.

Ρωτῆστε τους γιά τούς λογισμούς πού τούς κατατρέχουν καί θά τούς δῆτε νά κλαῖνε καί νά πονοῦν γιά τίς ἁμαρτίες πού διέπραξαν κατά τήν κυοφορία τῶν παιδιῶν τους.

Οἱ μητέρες κατά τή σύλληψι δέν εἶχαν καθαρή καρδιά, κι αὐτό μπορεῖ νά εἶναι ἡ αἰτία πού γεννοῦν παιδιά κωφάλαλα κι ἑτοιμοθάνατα. Κι ἐάν τόν καιρό ἐκεῖνο ὁ πατέρας ἦταν καί μεθυσμένος, μπορεῖ νά γεννηθῆ ἕνα παιδί πού θά εἶναι σωματικά χωλό ἤ διανοητικά καθυστερημένο, ἤ θά εἶναι ταυτόχρονα, σωματικά καί διανοητικά ἄρρωστο».

«—Πάτερ, σᾶς λέμε τίς ἁμαρτίες μας, τοῦ εἶπε κάποτε ἕνα πνευματικοπαίδι του, σᾶς ζητᾶμε νά μᾶς καθοδηγήσετε σέ θέματα πίστεως, δογμάτων, ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί τά ὅμοια. Αὐτό τό καταλαβαίνω. Ἀλλά νά σᾶς ἀνακατεύουμε καί σέ θέματα τῆς καθημερινῆς οἰκογενειακῆς μας ζωῆς, αὐτό μοῦ φαίνεται λίγο περίεργο. Τό κάνουμε, δέν ξέρω, ὅμως, ἄν εἶναι σωστό αὐτό.

—Παιδί μου, διάβασε τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἐκεῖ θά δῆς μέ ποιά θέματα ἀσχολεῖται ὁ μεγάλος αὐτός Ἀπόστολος. Κατευθύνει τούς πιστούς σέ θέματα σχετικά μέ τό Τριαδικό δόγμα, μέ τή θεία οἰκονομία, μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, μέ τή δημιουργία τοῦ κόσμου, μέ τίς ἔσχατες ἡμέρες κλπ.. Πολεμᾶ αἱρέσεις καί ψευδοδιδασκάλους, καθοδηγεῖ ὁλόκληρες Ἐκκλησίες. Μαζύ, ὅμως, μέ ὅλα αὐτά, μέ “τήν μέριμναν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν”(Β´ Κορ 11, 28), δέν τόν ἀπασχολοῦν καί θέματα συμπεριφορᾶς τῶν συζύγων μεταξύ τους ἤ μεταξύ αὐτῶν καί τῶν παιδιῶν τους; Δέν ρυθμίζει ἀκόμη καί τίς συζυγικές σχέσεις; Κι ἄν αὐτά τά γράφη σέ Ἐπιστολές, πού ἀπευθύνονταν σέ Ἐκκλησίες ὁλόκληρες καί κατ᾽ ἀνάγκην περιέχουν τά γενικά πλαίσια τῶν ἐντολῶν του, πόσο πιό λεπτομερειακά καί ἐξατομικευμένα δέν θά τόν ἀπασχολοῦσαν τά θέματα αὐτά, ὅταν “νύκτα καί ἡμέραν” δέν ἔπαυε “μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον”, ὅπως λέει ὁ ἴδιος; (Πρξ 20, 31)».

«Στό Θεό ἀνήκει ἡ ἐξουσία ν᾽ ἀποφασίζη ἄν θ᾽ ἀποκτήσης ἤ δέν θ᾽ ἀποκτήσης παιδιά καί πόσα. Ἄν σοῦ στείλη ὅσα κι ἄν σοῦ στείλη, δέξου τα μέ χαρά. Ἄν ὄχι, μή λυπᾶσαι. Ἀλλά ποτέ μήν τολμήσης νά κάνης δικές σου ἐπιλογές, ἤ νά ἐπέμβης καί νά ἐμποδίσης τό θέλημα τοῦ Θεοῦ».

«Μιά ἀδελφή, ἡ ὁποία δέν ἤθελε νά ἔχη πολλά παιδιά, πῆγε στό Γέροντα νά τήν συμβουλεύση τί νά κάνη. Αὐτός τῆς εἶπε:

—Ἐάν ἀποφεύγης τά παιδιά, ἀποφεύγεις τή σωτηρία. Μήν ἀρκῆσαι μόνο σέ ἕνα παιδί διότι μπορεῖ νά τό χάσης καί αὐτό. Τά πολλά παιδιά σ᾽ ἕνα σπίτι εἶναι ὑγιέστερα ἀπό ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν συνήθως ἕνα ἤ δύο, τά ὁποῖα γίνονται δύστροπα καί φιλάσθενα. Ἐδῶ ἐκπληρώνεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού λέγει: “Ὁ σπείρων φειδομένως (: μέ τσιγγουνιά) φειδομένως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις (: ἁπλόχερα) ἐπ᾽ εὐλογίαις καί θερίσει”(Β´ Κορ 9, 6).

Ἦλθε σέ μένα πρίν ἀπό λίγο καιρό μία γερόντισσα γυναῖκα γιά ἐξομολόγησι καί τή ρώτησα:

—Ἀδελφή, πόσα παιδιά ἔχεις;

Ἀπέκτησα 18 πάτερ! Τά ὀκτώ τά πῆρε ὁ Θεός, πέθαναν ἀπό μικρά καί τά ἄλλα δέκα εἶναι στή ζωή, ὅλοι τακτοποιημένοι στό χωριό μέ τίς οἰκογένειές τους.

Ἦλθε μία ἄλλη γυναῖκα ἀπό μακρυά καί τή ρώτησα:

—Πόσα παιδιά ἔχεις, χριστιανή μου;

—Οὔτε ἕνα, πάτερ.

—Πόσες ἐκτρώσεις ἔχεις κάνει μέχρι τώρα;

—Σαράντα ἔκανα, πάτερ.

—Πήγαινε ἀπό ἐδῶ, παιδί μου, καί ἐξομολογήσου στόν ἐπίσκοπο καί μετανόησε ὅσο ἔχεις καιρό, διότι εἶναι φοβερή ἡ κρίσι τοῦ Θεοῦ! Μετά ἀπό τήν ἄρνησι τῆς πίστεως, τό μεγαλύτερο ἁμάρτημα στόν κόσμο εἶναι ὁ φόνος τῶν βρεφῶν διά τῶν ἐκτρώσεων. Αὐτά τά δύο ἁμαρτήματα προκαλοῦν γρήγορα τήν ὀργή καί τιμωρία τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους».

Ἡ κοινωνία μας, δυστυχῶς, ἔχει ἐξοκείλει πολύ στό θέμα τῆς οἰκογενειακῆς συνοχῆς. Ὅπως λέει ὁ Εrnest Lawson: «Πρίν ἀπό πενῆντα χρόνια, οἱ γονεῖς εἶχαν τήν τάσι νά ἀποκτοῦν πολλά παιδιά. Στίς μέρες μας, τά παιδιά ἔχουν τή τάσι ν᾽ ἀποκτοῦν πολλούς γονεῖς».

• «Διάλογος ἀνάμεσα στήν κυρία Dryden καί τό διάσημο ποιητή, σύζυγό της:

Κυρία Dryden: Πῶς μπορεῖς νά περνᾶς ὅλη μέρα σκυμμένος πάνω ἀπ’ αὐτά τά μουχλιασμένα κι ἀπαρχαιωμένα βιβλία; Τί θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά εἶμαι κι ἐγώ ἕνα ἀπ’ τά βιβλία σου γιά νά τραβήξω τήν προσοχή σου;

Dryden: Ἄν ἦταν νά ἤσουν βιβλίο, ἀγαπητή μου, θά εὐχόμουν νά εἶσαι almanac, γιά νά μπορῶ νά σέ ἀλλάζω κάθε χρόνο».

• «Ἄν θέλης νά μάθης ποιός εἶναι τό ἀφεντικό στήν οἰκογένεια, κοίταξε ποιός κρατάει τό telecontrol».

• «Παλαιότερα τό ἀνδρόγυνο ἔπρεπε νά ἔχη ἕνα σοβαρό λόγο γιά νά χωρίση. Σήμερα ἀναζητεῖ ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά μή χωρίση».

«Ἦταν σοφός ὁ παππούς καί ἐξηγοῦσε στούς δεκαοχτάρηδες πού τόν περιτριγύριζαν καί κρέμονταν ἀπ᾽ τά χείλη του:

Ὁ γάμος —ἔλεγε— εἶναι ἄνθησι καί πρέπει νά ἔλθη στήν ὥρα του καί στήν ἐποχή του. Τόν Ἀπρίλη. Ἄν γίνη νωρίτερα, κινδυνεύει νά καῆ ἀπ᾽ τόν παγετῶνα. Ἄν γίνη ἀργότερα, κινδυνεύει ἀπ᾽ τόν καύσωνα. Σᾶς εὔχομαι, παιδιά μου, ὁ γάμος σας νά ἔλθη στήν ὥρα του. Οὔτε στήν ἐφηβεία οὔτε στά μεσοκοπήματα. Ὅταν πρέπη κι ὅπως πρέπει. “Δόξῃ καί τιμῇ”, ὅπως τόν εὔχεται ἡ Ἐκκλησία μας. Καί οἱ δεκαοχτάρηδες ἄκουγαν...».

[rose]

ΑΡΧΕΙΟ ΟΜΙΛΙΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Εδώ θα βρείτε την ξεχασμένη Θεολογία της Ορθόδοξης εκκλησίας μας, για τον Γάμο, το παιδί και τις σχέσεις.
Ομιλίες σε μορφή m3.

[rose]

Π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

[rose]

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΝΩΤΗΣ. ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ



Ο Κωνσταντίνος Σταύρου Γανωτής γεννήθηκε στο Βόλο το 1933, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διετέλεσε επί διετία βοηθός στην έδρα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Υπηρέτησε ως φιλόλογος σε γυμνάσια της Κύπρου, της Εύβοιας και ως γυμνασιάρχης στα γυμνάσια Κερατσινίου και Κολωνού.
Το έτος 1983 μετά την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια ίδρυσε τα λεγόμενα "κρυφά σχολειά" σε ιερούς ναούς του Κολωνού, όπου με τη συνεργασία της συζύγου του και άλλων συναδέλφων διδάχτηκαν τα αρχαία ελληνικά με τρόπο και επιλογές κειμένων, που αποτέλεσαν πρότυπο για την σύνταξη των εγχειριδίων, με τα οποία επανήλθε η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια.

Διετέλεσε συνεργάτης των ραδιοφωνικών σταθμών της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Πειραϊκής Εκκλησίας. Ομιλεί τακτικά σε πνευματικές συγκεντρώσεις των ιερών ναών Αγίου Ανδρέου οδού Λευκωσίας και Αγίου Γεωργίου Κυψέλης καθώς και σε σχολές γονέων σε διάφορους ιερούς ναούς των Αθηνών και στην επαρχία. Ως μέλος της επιτροπής διδασκαλίας της Εκκλησιαστικής γλώσσας συνέταξε αναλύσεις λειτουργικών κειμένων για διδασκαλία της λειτουργικής γλώσσας. Είναι μέλος της συνοδικής επιτροπής πολιτιστικής ταυτότητας. Προσφάτως τιμήθηκε από την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον χρυσούν σταυρόν του Αποστόλου Παύλου για το έργο του στην ερμηνεία και διδασκαλία της λειτουργικής γλώσσας.
http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=3479

[rose]

Γάμος και Χριστιανική οικογένεια.

(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

«Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών».

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο, ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτός είναι η φύση της γυναίκας, που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης (δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς) και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητάς της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται, αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.

Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους, πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη. Ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο μέγιστος ιεράρχης, προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.

Αυτό, δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα, που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα και τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι προγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.

Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του άνθρωπου, ο διάβολος, προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς, όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γέν. 6,3). Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.

Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις-, θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε σαν φίλος και πάντοτε σαν άνδρας της. Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου, που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία, σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του, αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη, εφ’ όσον «έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν». Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλι­σθεί με το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος, απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα.

Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του.

Στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1).
Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή, να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του, γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.

Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού, που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλων, για τις δύσκολες ώρες είναι: «Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας». Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει.

Υπενθυμίζουμε στους άνδρες το «συνοικούντες κατά γνώσιν, ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω» (Α’ Πέτ. 3,7).
Αυτό σημαίνει ότι η παρεκτροπή της συζύγου θεραπεύεται με την αγάπη και την τρυφερότητα, παρά με την επίπληξη και το θυμό.
Μην κάνεις παρατήρηση στη σύζυγό σου, σε περίπτωση λάθους, ειδικά την ώρα του πειρασμού και της αιχμής. Εφάρμοσε το λόγο του Δαβίδ: «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού» (Ψαλμ. 37,13).

Σε άλλη ώρα, όταν είστε μόνοι σας, μακριά από τα παιδιά, εάν υπάρχουν, πάρε με τρυφερότητα τη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου και πες της. «Αγάπη μου, δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ;
Εγώ θέλω να είσαι μια αξιοπρεπής κυρία. Αυτό που έκανες δεν σε τιμά».
Τότε μόνο δέχεται το σφάλμα και ζητά συνειδητά συγγνώμη.
Αυτά είναι γεννήματα της πείρας. Εάν την ώρα του λάθους η της ζημιάς, την ελέγξεις, θα πεισμώσει, θα ανταπαντήσει, θα μουτρώσει, θα επικαλε­σθεί προφάσεις και θα πει ψέματα! Η σύνεση προλαμβάνει, εάν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο της αγάπης.

Από τη μικρή ερευνά μας, από όσα ακούσαμε και είδαμε, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι την περισσότερη ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στους γάμους έχουν οι άνδρες, γιατί δεν δείχνουν αγάπη στις συζύγους τους. Αγαπούν, δυστυχώς τις γυναίκες, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Τότε φυτρώνει η ζήλεια και η υποψία -με τα γνωστά αποτελέσματα-, ιδίως όταν και οι γύρω διατείνονται ότι μάλλον κάτι συμβαίνει!

Το γραφικό «άφετε και αφεθήσεται» και το «ανεχόμενοι αλλήλων εν σπλάχνοις Ιησού Χρίστου» πρέπει να επικρατεί απαραιτήτως για να υπάρχει ομαλότητα στην οικογένεια. Πολλά λάθη και σκληρότητα έχουν οι άνδρες. Συνήθως πλεονάζει η απροσεξία και η υποχώρηση στα θέματα ηθικής, που στους καιρούς μας πέρασε τα όρια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στη γυναίκα, τότε ο πέλεκυς της παιδείας και εκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη, γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγός του, αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σιγά-σιγά θα εκλείψουν, ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.


Ο νόμος της επιρροής.

Υπάρχει και άλλος λόγος σοβαρότερος, που απορρέει από την έμπρακτη συζυγική αγάπη και ενότητα, σύμφωνα με το νόμο της επιρροής.
Αν οι πιστοί σύζυγοι εφαρμόζουν το νόμο της αγάπης μεταξύ τους, τότε η υπερφυσική ενέργεια της αγάπης, που είναι θεία και ζωοποιός, επιδρά οργανικά από τη σύλληψη, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στη διάπλαση του ακέραιου και σωστού χαρακτήρα του παιδιού. Έτσι, πρακτικά και πραγματικά το παιδί αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα που περιείχε η πρώτη «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού ανθρώπινη υπόσταση.

Αν οι σύζυγοι με προσοχή και πίστη εφαρμόζουν στη ζωή τους την εντολή της θείας αγάπης, οι καρποί είναι εμφανείς στην αρμονική και ειρηνική οικογενειακή ζωή καθώς και στο χαρακτήρα των παιδιών που θα γεννηθούν αφού δε θα είναι μόνο γεννήματα και προϊόντα της σάρκας αλλά και του πνεύματος, εφ’ όσον «το γεγεννημένον εκ του πνεύ­ματος πνεύμα έστιν» (Ιω. 3, 6).

(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, «Συζητήσεις στον Άθωνα». Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13, σ. 146-150, 152-153)

[rose]

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΓΑΠΗΣ




Μια εξαιρετική χριστιανική ταινία, εστιάζοντας στην οικογένεια.


Δυνατή ιστορία για τη δύναμη της συγχώρεσης και για τις προσωπικές μάχες που δίνει ο καθένας από μας στη ζωή του…

Ο Κάλεμπ Χολτ είναι ένας ηρωικός πυροσβέστης που βάζει πάνω από τη ζωή του το λειτούργημά του και την προσπάθεια να σώσει τους συνανθρώπους του. Στην προσπάθειά του αυτή, όμως, παραμελεί το γάμο του και η σύντροφός του αποφασίζει να τον εγκαταλείψει.
Θα καταφέρει ο Κάλεμπ να σώσει το γάμο του, εφαρμόζοντας τον κώδικα τιμής που ακολουθεί στη ζωή του:

Ποτέ μην εγκαταλείπεις το σύντροφό σου…

Μια χριστιανική ταινία με μεγάλη απήχηση στο ευρύ ακροατήριο δίνει το μήνυμα της συγχώρεσης και της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, μέσα σε πραγματικές καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κανείς.


Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα κλασικό παράδειγμα θριάμβου του εθελοντισμού.
Μια ολόκληρη χριστιανική κοινότητα συμμετείχε εθελοντικά. Ο πρωταγωνιστής, ο Kirk Cameron έπαιξε εθελοντικά.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εθελοντές, πολλοί από αυτούς χωρίς καμιά προηγούμενη εμπειρία. Ο καθένας βοήθησε όπου μπορούσε.

Τα γυρίσματα άρχιζαν με προσευχή. Όλοι, απ’ τους σκηνοθέτες ως τους ηθοποιούς γονάτιζαν και προσεύχονταν πριν ξεκινήσει η ημέρα, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Χμ, φαίνεται πως ο Θεός τους άκουσε, γιατί η ταινία βγήκε μια χαρά!

Οι παραγωγοί δήλωσαν πως ήθελαν να δημιουργήσουν μια ταινία που να είναι εστιασμένη στην οικογένεια.
«Η οικογένεια δέχεται επίθεση στην Αμερική και αισθανθήκαμε πως έπρεπε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό », δήλωσαν.

Η ταινία επεξεργάζεται τέλεια το θέμα. Δείχνει πώς με πρακτικούς τρόπους, με ανθρώπινα μέσα και προσπάθειες μπορεί να ενισχυθεί η σχέση των δύο συζύγων. Αλλά δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό. Δείχνει ποιός είναι Αυτός που μπορεί να ενώσει τους δύο συζύγους.
Ποιος είναι Αυτός που με την Χάρη Του ευλογεί την οικογένεια.

Ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να αποκαταστήσει την σχέση του με την σύζυγό του αν δεν αποκαταστήσει την δική του σχέση με τον Θεό.

Επίσης, οι παραγωγοί βασίζονται στους λόγους του Αποστόλου Παύλου για να κάνουν μια αναγωγή της σχέσης των δύο συζύγων, προς την σχέση του Χριστού με την Εκκλησία. Όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για την Εκκλησία, έτσι και ο σύζυγος πρέπει να θυσιάζεται για την σύζυγό του.

Ο γάμος πρέπει να θεμελιωθεί στην αυτοθυσία, στην αυτοπροσφορά.

Δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Πρέπει να γεμίσεις την ψυχή σου αγάπη για να μπορέσεις στην συνέχεια να την μεταδώσεις.
Και ποιά είναι η πηγή της αγάπης; Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ.

Η ταινία φαίνεται πως έχει σώσει πολλούς γάμους στην Αμερική. Τα σχόλια στο διαδίκτυο το αποδεικνύουν.

Μεταφέρουμε μερικά ΕΔΩ.......



ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

http://christianmovies-citizenbasil.blo ... -post.html

[rose]

Τί σημαίνει αγαπώ τον άνδρα μου ή την γυναίκα μου;



Μητρ. Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παύλου


Ας ἔρθουμε ὅμως λιγάκι πιό κοντά σέ πιό ἀνθρώπινα πράγματα.

Τί συμβαίνει μ’ ἕνα ζευγάρι ἀνθρώπων; Ποῦ θεμελιώνεται αὐτή ἡ σχέση κι αὐτός ὁ γάμος;
Δέν μπορεῖ νά ἔχει ἄλλο θεμέλιο, παρά στήν ᾿Ελευθερία καί στήν ᾿Αγάπη.


Πόσες φορές ἐπιδιώκουμε νά ἀλλάξουμε τόν ἄλλον, νά ἀφομοιώσουμε τόν ἄλλον; Αὐτό σημαίνει πώς δέν τόν ἀγαπᾶμε.
Γιατί, στήν πραγματικότητα, γνώρισες ἕναν ἄνθρωπο, τόν ἀγάπησες γι’ αὐτό πού εἶναι, τώρα γιατί θές νά τόν ἀλλάξεις;
Καί μέ τί κριτήριο, θέλεις; Μέ τό κριτήριο ὅτι ἐσύ εἶσαι καλύτερος ἀπό ἐκεῖνον; ᾿Εκείνη ἤ ἐκεῖνον; Ποιό εἶναι τό κριτήριο;
Καί γιατί αὐτό τό κριτήριο δέν εἶναι ἐγωϊστικό, δικό σου;


῾Ο γάμος εἶναι ὁ μόνος χῶρος πού ἕνα κι ἕνα κάνει πάλι ἕνα. ῎Εχουμε ἕνα πρόσωπο, μία ἀντρόγυνη φύση, στά δύο αὐτά πρόσωπα.
Εἴπαμε ποιό εἶναι τό καλούπι: «Μονάς ἐν τριάδι, καί τριάς ἐν μονάδι».

Δέν ὑπάρχει ἄλλο σταθερώτερο θεμέλιο ἀπό τήν ᾿Ελευθερία καί τήν ᾿Αγάπη σάν θεμέλιο αὐτῆς τῆς σχέσης.
Πολύ περισσότερο ὅταν αὐτή ἡ ᾿Ελευθερία κι αὐτή ἡ ᾿Αγάπη μπολιάζεται στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί γίνεται - γι’ αὐτό ὁ γάμος εἶναι μυστήριο -, ᾿Ελευθερία καί ᾿Αγάπη τοῦ Θεοῦ, πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο.

Τί σημαίνει ᾿Ελευθερία; Σεβασμός τῆς ἑτερότητας τοῦ ἄλλου.
Βρῆκες ἕναν ἄνθρωπο. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι ἄλλο ἀπό σένα. Πῶς αὐτό τό ὑπολογίζεις; πόσο τό ἐκτιμᾶς;
Ἀκόμα περισσότερο πόσο θεωρεῖς δῶρο τοῦ Θεοῦ τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ ὅ,τι χαρίσματα μά κι ἐλαττώματα ἄν ἔχει. ᾿
Εάν πραγματικά ἀγαπῶ τόν ἄλλον, θέλω νά παραμείνει ἕτερος, γιατί τότε μόνο θά μπορῶ νά τόν ἀγαπῶ. ῎
Αν τόν ἄλλο θέλω νά τόν ἀφομοιώσω, ἐάν θέλω νά γίνει σάν κι ἐμένα, δέν τόν ἀγαπῶ, θέλω νά ὑποτάξω τήν προσωπικότητά του.

Κι αὐτό δείχνει δύο λάθη. ῞Οτι θεωρῶ τόν ἑαυτό μου κριτήριο, ἀπ’ ὅποιον κι ἄν γίνεται ἡ κίνηση αὐτή, καί ὅτι δέν σέβομαι τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου. ῞Οπου ὑπάρχει ἀληθινή ἐλευθερία, ὑπάρχει κι ἀληθινή ἀγάπη. Κι αὐτή δέν ὁδηγεῖ στήν ἀφομοίωση οὔτε στήν ἰσοπέδωση, ἀλλά στήν ἀναγνώριση τοῦ ἄλλου.