Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

[Μαρία]

4 λέξεις : Όταν, όπου, όπως, όσο !


Με αυτές τις 4 λέξεις πρέπει να προσευχόμαστε στο Θεό. Είναι τα 4 μυστικά της ζωής μας :
Όταν θέλεις, Κύριε
Όπου θέλεις, Κύριε
Όπως θέλεις, Κύριε
Όσο θέλεις, Κύριε
Κύριε γεννηθήτω το θέλημα σου !

[Μαρία]

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος-Πές μέ τό νοῦ σου «ἐλέησέ με, Θεέ μου», καί ὁλοκληρώθηκε ἡ προσευχή σου.

«Και πώς είναι δυνατό, λέγει, άνθρωπος κοσμικός, που είναι προσηλωμένος στο δικαστήριο, κάθε τρεις ώρες της ημέρας να προσεύχεται και να τρέχει στην Εκκλησία; Είναι δυνατό και πολύ εύκολο. Γιατί, κι αν δεν είναι εύκολο να πας στην Εκκλησία, καθώς στέκεσαι εκεί μπροστά στις πόρτες κι είσαι προσηλωμένος στο δικαστήριο, είναι δυνατό να προσευχηθείς. Γιατί δε χρειάζεται τόσο φωνή, όσο σκέψη, ούτε έκταση των χεριών, όσο τεντωμένη ψυχή, ούτε κάποια στάση, αλλά πίστη.
Γιατί κι αύτη η Άννα δεν εισακούστηκε επειδή έβγαλε δυνατή και μεγάλη φωνή, αλλ’ επειδή φώναξε δυνατά μέσα στην καρδιά της. Γιατί «η φωνή της δεν ακουόταν» (Α’ Βασ. /, 13), λέγει, αλλά την άκουγε ο Θεός.

Το ίδιο έκαναν πολλές φορές και πολλοί άλλοι, και ενώ ο άρχοντας μέσα φώναζε, απειλούσε, έκανε χειρονομίες, μαινόταν, αυτοί, στεκόμενοι μπροστά στις κλειστές πόρτες και λέγοντας λίγα λόγια προσευχής με το νου τους, όταν μπήκαν μέσα τον μετέβαλαν και τον καταπράυναν και τον έκαναν ήμερο, από άγριος που ήταν. Και δεν εμποδίστηκαν καθόλου, ούτε από τον τόπο, ούτε από την ώρα, ούτε από τη σιωπή για την προσευχή αυτή.
Αυτό λοιπόν κάνε κι εσύ! Στέναξε βαθειά, φέρε στη μνήμη σου τις αμαρτίες σου, στρέψε το βλέμμα σου στον ουρανό, πες με το νου σου «’Ελέησέ με, Θεέ μου», και ολοκληρώθηκε η προσευχή σου.
Γιατί αυτός που είπε «ελέησέ με», έδειξε εξομολόγηση και μετάνιωσε για τα αμαρτήματά του.
Γιατί το να ζητούν έλεος ταιριάζει σ’ αυτούς που αμάρτησαν. Αυτός που είπε «ελέησέ με», πήρε συγχώρηση των σφαλμάτων του.
Γιατί αυτός που ελεήθηκε δεν κολάζεται. Αυτός που είπε «ελέησέ με», κέρδισε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Γιατί αυτόν που θα ελεήσει ο Θεός, δεν απαλλάσσεται μόνο απ’ τη κόλαση, αλλά γίνεται άξιος και των μελλοντικών αγαθών.
Ας μην προφασιζόμαστε λοιπόν λέγοντας, ότι δεν υπάρχει κοντά μας οίκος προσευχής. Γιατί εμάς τους ίδιους έκανε ναούς η χάρη του Πνεύματος του Θεού, εάν βέβαια είμαστε άγρυπνοι, ώστε να έχουμε από παντού μεγάλη ευκολία.
Η λατρεία μας δεν είναι τέτοια, όπως ήταν παλαιότερα των Ιουδαίων, που είχε πολύ το υλικό στοιχείο και απαιτούσε πολλή απασχόληση. Εκεί ο προσευχόμενος έπρεπε να ανεβεί στο ιερό, να αγοράσει τρυγόνια, να χρησιμοποιήσει ξύλα και φωτιά, να πάρει μαζί του μαχαίρι και το θύμα, γιατί εσύ ο ίδιος είσαι και ιερέας και θυσιαστήριο και θύμα.

Όπου λοιπόν κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να στήσεις το βωμό, δείχνοντας μόνο νηφάλια πρόθεση, και σε τίποτα δεν σε εμποδίζει ο τόπος, ούτε σε εμποδίζει η ώρα, αλλά και χωρίς να γονατίσεις, χωρίς να χτυπήσεις το στήθος σου και χωρίς να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, μόνο εάν δείξεις θερμή διάνοια, ολοκλήρωσες το άπαν της προσευχής.
Είναι δυνατό ακόμα και γυναίκα, που κρατάει ρόκα και υφαίνει, να στρέψει το βλέμμα νοερά στον ουρανό και να επικαλεσθεί με θερμότητα το Θεό.
Μπορεί και άνθρωπος που πηγαίνει στην αγορά και βαδίζει μόνος του να κάνει μακρές προσευχές.
Κι άλλος, που κάθεται στο εργαστήριο και ράβει δέρματα, μπορεί να αφιερώσει τη ψυχή του στο Δεσπότη.
Είναι δυνατό και ο δούλος και αυτός που ψωνίζει, και αυτός που ανεβαίνει και αυτός που κατεβαίνει, και αυτός που εργάζεται στο μαγειρείο, όταν δεν μπορούν να έρθουν στην εκκλησία, να κάνουν προσευχή μακρά και ζωηρή.
Ο Θεός δεν ντρέπεται τον τόπο. Ένα πράγμα μόνο ζητά, θερμή διάνοια και ψυχή γεμάτη σωφροσύνη.
Και για να δεις ότι δεν χρειάζονται σχήματα και τόποι και ώρες γενικά, αλλά γενναίο και διεγερμένο φρόνημα, ο Παύλος, ενώ ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στη φυλακή και δεν στεκόταν όρθιος (γιατί δεν τον άφηνε το ξύλο στο οποίο ήταν δεμένα τα πόδια του), επειδή, όντας ξαπλωμένος, προσευχήθηκε με προθυμία, ταρακούνησε τη φυλακή και τράνταξε τα θεμέλιά της και έδεσε τον αρχιφύλακα και τον οδήγησε ύστερα από αυτά στην ιερή μυσταγωγία (Πράξ. 17,25-34).
Και ο Εζεκίας επίσης χωρίς να στέκεται όρθιος, ούτε να είναι γονατισμένος, αλλά ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι, εξαιτίας της αρρώστιας, γύρισε τον εαυτό του προς τον τοίχο, και με το να επικαλεστεί θερμά και με σώφρονα ψυχή το Θεό, και την απόφαση που είχε ανακοινωθεί ανακάλεσε και πολλή συμπάθεια κέρδισε και ξαναβρήκε όπως πριν την υγεία του.
Κι αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς να συμβαίνει όχι μόνο σε άγιους και μεγάλους άνδρες, αλλά και σε κακούς.
Γιατί και ο ληστής δεν στάθηκε σε ευκτήριο οίκο, ούτε γονάτισε, αλλά τεντωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια πέτυχε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Άλλος μέσα σε βούρκο και σε λάκκο (Ιερ.45,6),
άλλος μέσα σε λάκκο και ανάμεσα σε θηρία (Δαν. 6,22),
άλλος μέσα στην ίδια την κοιλιά του κήτους(Ίωνα,2,2-Ι0),
αφού παρακάλεσαν το Θεό, όλα όσα τους απειλούσαν τα διέλυσαν και πέτυχαν την εύνοια του Θεού.
Και βέβαια λέγοντας αυτά σας προτρέπω να πηγαίνετε συνεχώς στις Εκκλησίες, και στο σπίτι να προσεύχεστε με πολλή ησυχία, κι όταν έχετε ελεύθερη ώρα να γονατίζετε και να ανυψώνετε τα χέρια, κι όταν έχετε ελεύθερη ώρα να γονατίζετε και να ανυψώνετε τα χέρια.
Εάν όμως είτε εξαιτίας της ώρας, είτε εξαιτίας του τόπου μείναμε ανάμεσα σε πολλούς άλλους, να μην παραλείπετε εξαιτίας αυτού τις συνηθισμένες προσευχές, αλλά να προσεύχεσθε μ’ αυτόν τον τρόπο, που είπα στην αγάπη σας, και να παρακαλείτε το Θεό, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα έχετε τίποτα λιγότερο με αυτή την προσευχή.
Αυτά σας τα είπα όχι για να με θαυμάσετε και να χειροκροτήσετε, αλλά για να τα εφαρμόσετε έμπρακτα και να αφιερώνετε τις ώρες της νύχτας και της ημέρας και της εργασίας στις προσευχές και τις δεήσεις».
(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Δ΄ομιλία «Περί Άννης»)

[XAPA]

Η Σιωπή μέσα μας.


Ακολουθεί απόσπασμα απο το εξαιρετικό βιβλίο του Ηλία Λιαμή :''Ψίθυροι των αγγέλων'' :




......Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων.

Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων.

Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου, περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου.

Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος.

Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων, αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.

Συνάμα, λίγο λίγο, θα χάνεις την παιδική σου ματιά, μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς, πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όσο αυτό το ξεχνάς, τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.

Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου.

Είναι, γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη. Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή..........

........Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου. Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.

Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα.

Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο.

Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν'ανεβάζεις τον εαυτό σου σ'ένα θρόνο ψηλό κι απο κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου μέτρο. Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ!

Η σιωπή όμως...η σιωπή! Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν'ακουστεί η φωνή του Θεού.

Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.

Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου. Και δυό φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.

Πού να βρείς μετά διάθεση και θάρρος ν'ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!

Γι'αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.

Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο:

Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όρια σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.

Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στην συκοφαντία..........

[rose]

Η εκμηδένιση του "θαύματος" του φακίρη με την ευχή "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ".






Ο αυτόπτης μάρτυς και αφηγητής τον κατωτέρω περιστατικού, αρχιμανδρίτης Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, είναι ένας από τους πολλούς νεομάρτυρες κληρικούς της επαναστατικής περιόδου της Ρωσίας. Στην κοσμική του ζωή είχε μια λαμπρή σταδιοδρομία σαν αντιπλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού και παράλληλα αναμίχθηκε βαθειά μέσα στον αποκρυφισμό εκδίδοντας το αποκρυφιστικό περιοδικό Ρέμπους.

Μετά τη σωτηρία του από σχεδόν βέβαιο θάνατο στη θάλασσα διά θαύματος του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ πραγματοποίησε προσκύνημα στο Σάρωφ και στη συνέχεια απαρνήθηκε την κοσμική του καριέρα και τους δεσμούς του με τον αποκρυφισμό και έγινε μοναχός. Χειροτονήθηκε Ιερεύς και υπηρέτησε ως Ιεραπόστολος στην Κίνα, την Ινδία και το Θιβέτ, ως εφημέριος σε διαφόρους ναούς πρεσβειών και ως ηγούμενος μερικών μονών. Μετά το 1914 έζησε στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.

Στους νέους που τον επισκέπτονταν εκεί μιλούσε συνεχώς για την επίδρασι του αποκρυφισμού στα διαδραματιζόμενα τότε στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας. Το φθινόπωρο του 1924, ένα μήνα αφού δέχθηκε την επίσκεψι κάποιου κυρίου ονόματι Τονχόλξ, συγγραφέως βιβλίου με τίτλο Μαύρη Μαγεία, δολοφονήθηκε στο κελλί του «από αγνώστους», με την φανερή ανοχή των Μπολσεβίκων. Το όργανο του εγκλήματος ήταν ένα μαχαίρι με ειδική λαβή σε σχήμα συμβόλου αποκρυφιστικής σημασίας.

Το περιστατικό που μας αφηγείται εδώ π. Νικόλαος αποκαλύπτει την πραγματική φύσι των πνευματιστικών φαινομένων που συναντά κανείς στις διάφορες ανατολικές θρησκείες. Έλαβε χώρα λίγο πριν από το 1900, κατεγράφη γύρω στο 1922 από τον Ιατρό Αρα Ά. Π. Τιμοφέγιεβιτς και δημοσιεύτηκε από τον ίδιο σε ρωσικό περιοδικό της διασποράς («Ορθόδοξος Ζωή», 1956, αρ.1).

Ένα θαυμάσιο τροπικό πρωινό το πλοίο μας έσχιζε τα νερά του Ινδικού Ωκεανού πλησιάζοντας τη νήσο Κεϋλάνη. Τα ζωηρά πρόσωπα των κατά κύριο λόγο Άγγλων επιβατών, που ταξίδευαν οικογενειακώς για υπηρεσία η για δουλειές στην Ινδική αποικία τους, ήταν στραμμένα με λαχτάρα προς το βάθος του ορίζοντα αναζητώντας με τη ματιά το μαγεμένο νησί, που σχεδόν για όλους ήταν συνδεδεμένο από τα παιδικά χρόνια με τις τόσες ενδιαφέρουσες και μυστηριώδεις Ιστορίες και περιγραφές των περιηγητών.

Το νησί μόλις που διακρινόταν ακόμη. Με κάθε καινούργια πνοή του άνεμου μια λεπτή, μεθυστική ευωδία από δάση άρχισε να τυλίγη όλο και περισσότερο το πλοίο. Τελικά μια μακρόστενη μπλε σιλουέτα φάνηκε ξαπλωμένη στον ορίζοντα. ΟΙ διαστάσεις της μεγάλωναν διαρκώς καθώς το πλοίο πλησίαζε γοργά. Ήδη μπορούσε κανείς να διακρίνη τα διάσπαρτα στην παραλία κτίρια θαμμένα μέσα στο πράσινο των μεγαλοπρεπών φοινίκων και το πολύχρωμο πλήθος των εντοπίων που περίμεναν την άφιξι του πλοίου.

Κατά το ταξίδι οι επιβάτες είχαν γνωριστή μεταξύ τους πολύ γρήγορα. Πάνω στο κατάστρωμα γελούσαν και μιλούσαν ζωηρά θαυμάζοντας την καταπληκτική θέα του παραμυθένιου νησιού που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια τους. Το πλοίο έκανε μερικούς αργούς ελιγμούς, καθώς ετοιμαζόταν να αράξη στο μουράγιο του λιμανιού του Κολόμπο.

Εδώ το πλοίο έπρεπε να στάθμευση, για να ανεφοδιαστή με κάρβουνο, και οι επιβάτες είχαν αρκετό χρόνο, για να βγουν στην παραλία. Η ήμερα ήταν τόσο ζεστή, που πολλοί επιβάτες αποφάσισαν να μείνουν στο πλοίο μέχρι το απόγευμα. Μια ευχάριστη δροσιά πήρε τότε τη θέσι του καύσωνα της ημέρας. Μια μικρή ομάδα από οκτώ άτομα, στην οποία προσκολλήθηκα και εγώ, διάλεξε τότε για ξεναγό της τον συνταγματάρχη Έλιοτ, που είχε ζήσει παλιότερα στο Κολόμπο και γνώριζε καλά την πόλι και τα περίχωρα.

Αυτός μας έκανε μια δε¬λεαστική πρότασι: «Κυρίες και κύριοι! θα θέλατε να πάμε λίγα μίλια έξω από την πόλι και να επισκεφθούμε έναν μάγο φακίρη της περιοχής; Ίσως έχουμε να δούμε κάτι ενδιαφέρον». Όλοι δεχθήκαμε την πρότασι του συνταγματάρχη με ενθουσιασμό.

Είχε κιόλας βραδιάσει όταν αφήναμε πίσω μας τους θορυβώδεις δρόμους της πόλεως και παίρναμε έναν θαυμάσιο δρόμο που διέσχιζε την ζούγκλα. Δεξιά και αριστερά παιχνίδιζαν οι λάμψεις εκατομμυρίων πυγολαμπίδων. Προς το τέλος του ο δρόμος φάρδαινε απότομα. Βρεθήκαμε μπροστά σ' ένα μικρό ξέφωτο περικυκλωμένο από ζούγκλα. Σε μια άκρη του κάτω από ένα μεγάλο δένδρο υπήρχε κάτι σαν καλύβα και δίπλα της σιγόκαιγε μια μικρή φωτιά.

Ένας λεπτός, αποστεωμένος γέρος με τουρμπάνι στο κεφάλι καθόταν σταυροπόδι με το βλέμμα του ακίνητο και στραμμένο προς την φωτιά. Παρά τον θόρυβο της αφίξεώς μας ο γέρος συνέχιζε να κάθεται τελείως ακίνητος, δίχως να μας δίνη την παραμικρή προσοχή. Κάπου μέσα από το σκοτάδι εμφανίστηκε ένας νεαρός και πηγαίνοντας κοντά στον συνταγματάρχη τον ρώτησε κάτι χαμηλόφωνα. Σε λίγο έβγαλε μερικά σκαμνιά και η ομάδα μας κάθησε σε ημικύκλιο κοντά στη φωτιά. Ένα λεπτός, αρωματικός καπνός υψώθηκε.

Ο γέρος καθόταν πάντα στην ίδια στάσι δείχνοντας να μη προσεχή τίποτε. Το ισχνό φεγγάρι που ανέβαινε έδιωχνε κάπως το σκοτάδι της νύχτας και στο χλωμό φώς του όλα τα πράγματα έπαιρναν παράξενα σχήματα. Όλοι σώπασαν άθελα τους και περίμεναν να δουν τι θα συμβή.

«Κοιτάξτε! Κοιτάξτε έκεί στο δένδρο! ψιθύρισε ταραγμένα η δεσποινίς Μαίρη. Όλοι στρέψαμε το κεφάλι προς την κατεύθυνσι που έδειξε. Και πράγματι, ολόκληρη επιφάνεια της τεράστιας φυλλωσιάς το δένδρου που κάτω του καθόταν ο φακίρης ήταν σαν να κυμάτιζε ήρεμα μέσα στο απαλό φεγγαρόφωτο, ενώ το ίδιο το δένδρ άρχισε βαθμιαία να διαλύεται και να χάνει το περίγραμμα του.

Κυριολεκτώντας θα έλεγα ότι κάποιο αόρατο χέρι είχε ρίξει πάνω του ένα αέρινο κάλυμμα, που από στιγμή σε στιγμή γινόταν όλο και πυκνότερο. Πολύ σύντομα εμφανίστηκε ολοκάθαρα μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα μας η κυματιστή επιφάνεια της θάλασσας. Μ' ένα ελαφρό ουητό το ένα κύμα ερχόταν πίσω από το άλλο σχηματίζοντας λευκούς αφρού. Ανάλαφρα σύννεφα πετούσαν σ' έναν ουρανό που είχε γίνει γαλανός, θαμπωμένοι δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε το βλέμμα μας από αυτή την καταπληκτική εικόνα.

Και τότε φάνηκε μακριά ένα άσπρο πλοίο. Παχύς καπνός ξεχύνονταν από τις δύο μεγάλες καμινάδες του. Μας πλησίαζε γοργά σχίζοντας τα νερά. Με μεγάλη κατάπληξι αναγνωρίσαμε το πλοίο μας, αυτό που μας έφερε στο Κολόμπο! Ένας ψίθηρος διαπέρασε απ' άκρη σ' άκρη το υπαίθριο θεωρείο μας, όταν διαβάσαμε στη πρύμνη με χρυσά ανάγλυφα γράμματα το όνομα του πλοίου μας: Λουΐζα. Έκείνο μως που μας κατέπληξε περισσότερο από όλα ήταν αυτό που είδαμε πάνω στο πλοίο —εμάς τους ίδιους! Ας μη ξεχνάμε ότι τι καιρό που συνέβησαν όλα αυτά ο κινημτογράφος δεν είχε καν επινοηθή και ήταν αδύνατο ακόμη και να συλλαβή κανείς κάτι παρόμοιο.

Ο καθένας από μας έβλεπε τον εαυτό του στο κατάστρωμα του πλοίου ανάμεσα σε ανθρώπους που γελούσαν και συζητούσαν. Αυτό όμως που ήταν ιδιαίτερα εκπληκτικό ήταν το έξης: Έβλεπα όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα και όλο το κατάστρωμα του πλοίου, μέχρι και τις μικρότερες λεπτομέρειες, σαν σε μια πανοραμική κάτοψι —κάτι που φυσικά είναι αδύνατο στην πραγματικότητα. Σε μια και την αυτή στιγμή έβλεπα τον εαυτό μου ανάμεσα στους επιβάτες, τους ναυτικούς που εργάζονταν στην άλλη άκρη του πλοίου και τον πλοίαρχο στην καμπίνα του- ακόμη και τον πίθηκο Νέλλυ, την συμπάθεια όλων μας, να τρώη μπανάνες ανεβασμένη πάνω στον κεντρικό ιστό.

Την ίδια ώρα όλοι οι σύντροφοί μου και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας ήταν εξαιρετικά αναστατωμένοι με όσα έβλεπαν και εξωτερίκευαν τα συναισθήματα τους με σιγανά επιφωνήματα και αναστατωμένους ψιθύρους.

Είχα τελείως ξεχάσει ότι ήμουν Ιερομόναχος και προφανώς δεν είχα καμμία δουλειά να συμμετέχω σ' ένα τέτοιο θέαμα. Η γοητεία ήταν τόσο δυνατή, που ο νους και η καρδιά είχαν σωπάσει. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά σε συναγερμό. Ξαφνικά βρέθηκα έκτος εαυτού. Ένας φόβος κατέλαβε όλη μου την ύπαρξι.

Τα χείλη μου άρχισαν να κινούνται και να λένε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό!». Αμέσως ένιωσα ανακούφισι. Ήταν σαν κάποιες μυστηριώδεις αλυσίδες να πέφτουν από πάνω μου. Η προσευχή γινόταν όλο και πιο συγκεντρωμένη και μαζί μ' αυτήν ξαναγύριζε και η ειρήνη της ψυχής μου. Συνέχιζα να κοιτάζω προς το δένδρο και ξαφνικά, σαν να την έδιωχνε κάποιος άνε-μος, η εικόνα θόλωσε και διαλύθηκε. Δεν έβλεπα τίποτε πια έκτος από το μεγάλο δέν-δρο μέσα στο φεγγαρόφωτο και τον φακίρη καθισμένο δίπλα στη φωτιά και σιωπηλό. Οι σύντροφοί μου όμως συνέχιζαν να εξωτερικεύουν αυτά που αισθάνονταν, καθώς ατένιζαν στην εικόνα, που γι' αυτούς δεν είχε χαθή.

Τότε όμως πρέπει κάτι να συνέβη και στον φακίρη. Έχασε την Ισορροπία του και κύλησε στο πλάι. Ό νεαρός έτρεξε α-λαφιασμένος. Η πνευματιστική συγκέντρωση διακόπηκε απότομα.

Βαθειά επηρεασμένοι από την εμπειρία τους οι θεατές σηκώθηκαν συζητώντας ζωηρά τις εντυπώσεις τους και χωρίς καθόλου να καταλαβαίνουν για ποιό λόγο διακόπηκαν όλα τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα. Ο νεαρός το απέδωσε στην εξάντλησι του φακίρη, ο όποιος τώρα καθόταν όπως και πριν με το κεφάλι χαμηλωμένο και μη δίνοντας την παραμικρή προσοχή στους παριστάμενους.

Η ομάδα μας, αφού μέσω του νεαρού αντάμειψε γενναιόδωρα τον φακίρη για την δυνατότητα συμμετοχής σ' ένα τόσο καταπληκτικό θέαμα, ανασυντάχθηκε γρήγορα για την επιστροφή. Καθώς ξεκινούσαμε, άθελα μου γύρισα πάλι να κοιτάξω, για να εντυπώσω στη μνήμη μου το όλο σκηνικό. Ξαφνικά ανατρίχιασα από μια δυσάρεστη αίσθησι. Το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα του φακίρη, που με κοίταζε γεμάτος από μίσος. Αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή και μετά εκείνος πήρε πάλι αμέσως τη συνηθισμένη του στάσι. Όμως εκείνη η ματιά άνοιξε μια για πάντα τα μάτια της ψυχής μου και συνειδητοποίησα αμέσως τίνος δύναμι ήταν αυτή που προκάλεσε εκείνο το «θαύμα».

|ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ|
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 5
http://logia-tou-aera.blogspot.gr/2013/ ... _8648.html

[zenjt]

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.1. «Όταν δοξολογήσεις, χρησιμοποιώντας περικοπές της Αγ. Γραφής, όσο μπορείς, και απευθύνεις ύμνο στο Θεό, τότε να αρχίσεις και να λες με ταπεινοφροσύνη: «Εγώ, Κύριε, δεν είμαι άξιος να σου μιλήσω, γιατί είμαι πολύ αμαρτωλός».

Ακόμη κι αν η συνείδησή σου δεν σε ελέγχει για κάτι κακό, έτσι πρέπει να λες, γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος, παρά μόνον ο Θεός. Γιατί, ενώ κάνουμε πολλά αμαρτήματα, τα περισσότερα ούτε τα γνωρίζουμε. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος λέει: «Η συνείδησή μου δεν με ελέγχει για τίποτε, αλλά με αυτό δεν είμαι δικαιωμένος» (Α΄ Κορ. 4, 4). Δηλαδή, πολλά αμαρτήματα κάνω, αλλά δεν τα αντιλαμβάνομαι. Γι’ αυτό και ο προφήτης λέει: «Ποιός θα μπορέσει να αντιληφθεί τα παραπτώματά του;» (Ψαλμ. 18,13).

Ώστε λοιπόν δεν ψεύδεσαι, εάν πεις τον εαυτό σου αμαρτωλό. Γιατί, αν και είσαι λογικός, αμαρτάνεις και μόνο με το να λες ότι δεν είμαι αμαρτωλός! Λέγε λοιπόν καλύτερα: Είμαι αμαρτωλός περισσότερο απ’ όλους τους αμαρτωλούς, γιατί παραβαίνω την εντολή που ορίζει: «Όταν κατορθώσετε όλα όσα σας διέταξε ο Θεός, πρέπει να λέτε ότι είμαστε δούλοι άχρηστοι, γιατί εκείνο που είχαμε χρέος να κάνουμε, αυτό κάναμε» (Λουκ. 17, 10). Έτσι θα πρέπει να σκέπτεσαι πάντοτε, ότι είμαι άχρηστος!

Επίσης και τούτο: «Με την ταπεινοφροσύνη να θεωρεί ο καθένας σας όλους τους άλλους ανώτερους από τον εαυτόν του» (Φιλιπ. 2,3).

Να προσεύχεσαι λοιπόν στο Θεό με φόβο και ταπεινοφροσύνη.

Όταν λοιπόν απευθύνεις λόγο ταπεινοφροσύνης και πεις: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί μακροθύμηοες για τα παραπτώματά μου και με άφησες ατιμώρητο μέχρι τώρα. Γιατί εγώ ήμουν άξιος να πάθω ήδη πολλά δεινά και να απορριφθώ από το πρόσωπό Σου, αλλ’ η ανεξίκακη φιλανθρωπία Σου μακροθύμησε σε μένα. Σ’ ευχαριστώ, αν και δεν είμαι ικανός να ευχαριστήσω την ανεξικακία σου».

Κι όταν τελειώσεις και τα δύο, και τη δοξολογία και την ταπεινοφροσύνη, τότε λοιπόν ζήτησε αυτό που έχεις ανάγκη να ζητήσεις. Όχι πλούτο, όπως προανέφερα, όχι επίγεια δόξα, όχι υγεία τού σώματος. Γιατί Αυτός σε έπλασε και φροντίζει για τη σωτηρία σου και γνωρίζει τι συμφέρει στον καθένα, είτε να υγιαίνει είτε να ασθενεί. Αλλά να ζητάς, σύμφωνα με την εντολή που πήρες, τη βασιλεία του Θεού (Ματθ. 6, 33). Γιατί για τις ανάγκες του σώματός σου, όπως είπα, Αυτός θα φροντίσει».

(Μεγ. Βασιλείου, απ’ το έργο του «Ασκητικαί Διατάξεις»)

2. «Κι αν ακόμη βρίσκεσαι στην αγορά, μπορείς να συγκεντρωθείς και να ψάλλεις στον Θεό, χωρίς να ακούει κανείς, αφού κι ο Μωυσής έτσι προσεύχεται και εισακούστηκε. Γιατί λέγει, «Γιατί φωνάζεις σ’ εμένα;» (Εξ. 14,15). Αν και δεν είπε τίποτα, αλλά φώναζε μέσα του. Γι’ αυτό και μόνο ο Θεός άκουσε.

Γιατί δεν υπάρχει εμπόδιο κι όταν περπατάς να προσεύχεσαι νοερά και να είναι η σκέψη σου στους ουρανούς».

(Αγ. Ιωαν. Χρυσοστόμου, απ’ την Θ΄ Ομιλία του «Προς Κολασσαείς»)

3. «Να μην προσεύχεσαι με παρρησία, έστω κι αν αισθάνεσαι καθαρότητα για τον εαυτό σου, αλλά μάλλον πλησίασε με πολλή ταπεινοφροσύνη, και θα λάβεις περισσότερη παρρησία.

Κι αν ακόμα έχεις ανεβεί όλη την κλίμακα των αρετών, να προσεύχεσαι για την άφεση των αμαρτιών σου, ακούγοντας τον Παύλο να φωνάζει και να λέει για τους αμαρτωλούς, «πρώτος από τους οποίους είμαι εγώ» (Α‘Τιμ. 1,15).

Άλλη η αγαλλίαση που νιώθουν κατά την προσευχή οι αδελφοί που ζουν στα κοινόβια, κι άλλη εκείνη που δημιουργείται στους ησυχαστές. Η πρώτη ίσως να συνοδεύεται κι από κάποια κενοδοξία, ενώ η άλλη είναι γεμάτη από ταπεινοφροσύνη».(Αγ. Ιωαν. της Κλίμακας, απ’ τον ΚΗ΄ Λόγο του «Περί της ιεράς και μακαρίας προσευχής»)

[XAPA]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

[eternity]

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης, του Κυρίου δεηθώμεν».

Για να γλυτώσουμε από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και ανάγκη, ας παρακαλέσουμε τον Κύριο.

Η θεία Λειτουργία είναι η πράξη που εκφράζει την Εκκλησία, είναι η ίδια η Εκκλησία. Εκκλησία θα πει σύναξη, κοινωνία ανθρώπων «ομοθυμαδόν» συναγμένων, μια συνέλευση δηλαδή προσώπων με την ίδια πίστη, με το ίδιο φρόνημα και με τήν ίδια προσδοκία. Αυτά βέβαια τα ξαναείπαμε, μα είναι ανάγκη να τα επαναλαμβάνουμε, για να στερεωθεί μέσα μας η σωστή γνώμη και η αλήθεια για την ευχαριστιακή σύναξη και για την Εκκλησία. Και μάλιστα για να ξεκαθαρίσουμε στη σκέψη μας πως η θεία Λειτουργία δεν είναι ξεχωριστή για τον καθέναν υπόθεση, αλλά ένωση και κοινωνία των ανθρώπων με το Θεο και μεταξύ τους. Η δέηση «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς…» αναφέρεται βέβαια στην περίπτωση του κάθε πιστού, αλλά δεν λέγεται για τον καθένα χωριστά. Γιατί στην Εκκλησία υπάρχουν ιδιαίτερα πρόσωπα, αλλά όχι μεμονωμένα άτομα. «Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη» γράφει ο Απόστολος, που θα πει πως κανένας δεν ζει μόνος του και για τον εαυτό του.

Η θεία Λειτουργία δεν γίνεται, για να σταθεί ο καθένας μέσα στην Εκκλησία σαν μόνος του και να προσευχηθεί ατομικά για τη δική του περίπτωση. Αυτό είναι κάτι ολωσδιόλου διαφορετικό και αντίθετο απ’ ό,τι θέλει να πει Εκκλησία και σύναξη και Λειτουργία. Η Εκκλησία είναι σώμα, το σώμα του Χριστού. Σ’ αυτό το σώμα ο Χριστός είναι η κεφαλή κι εμείς τα μέλη του σώματος. Ούτε η κεφαλή χωρίς το σώμα ούτε το σώμα χωρίς την κεφαλή· ούτε όλο το σώμα ένα μέλος ούτε το κάθε μέλος όλο το σώμα. Η εικόνα του σώματος, καθώς την περιγράφει ο μεγάλος Απόστολος στις επιστολές του, περισσότερο από κάθε άλλο μας δίνει να εννοήσουμε το μυστήριο της Εκκλησίας, που στην πράξη και στην ζωντανή έκφρασή του είναι η θεία Λειτουργία.

Αυτό που γράφει ο Απόστολος, ότι «υμείς έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους», το καταλαβαίνουμε και το ζούμε στη θεία Λειτουργία, στη σύναξη της Εκκλησίας, όπου όλοι μαζί είμαστε μια κοινωνία πιστών κι ο καθένας ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Όχι άτομο, γιατί τα άτομα δεν κάνουν κοινωνία, αλλά πρόσωπο. Αλλά ακριβώς μόνο σε μια κοινωνία προσώπων μπορεί να συμβαίνει εκείνο πάλι που γράφει ο Απόστολος, αυτό δηλαδή που συμβαίνει και στο ανθρώπινο σώμα, όπου «είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη». Η σχέση των μελών στο σώμα της Εκκλησίας είναι συμμετοχή του ενός στη ζωή του άλλου, ενότητα ζωντανή και κοινωνία πραγματική· όχι ομαδική και συλλογική, αλλά προσωπική. Δεν είναι αδιάφορη στον έναν η κατάσταση του άλλου, αλλά ο ένας πονάει ή χαίρει για τον άλλον, κι όλοι μαζί χαίρουν ή πονάνε ο καθένας μ’ έναν δικό του και προσωπικό τρόπο για το σώμα του.

Όλα αυτά θέλουν να μας πουν πως η δέηση της θείας Λειτουργίας «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς…» είναι η δέση, που εκφράζει την πνευματική και προσωπική ενότητα των μελών στο σώμα της Εκκλησίας. Στη θεία Λειτουργία δεν προσευχόμαστε ιδιωτικά, ο καθένας για τον εαυτό του έξω από το σώμα της Εκκλησίας, αλλά ο καθένας ενώνοντας τη φωνή του και τη δέησή του σε μια φωνή και σε μια δέηση μέσα στην ιερή μας σύναξη. Μέσα σε μια ορχήστρα το κάθε όργανο έχει τη δική του φωνή και το μέρος του, μα κανένα όργανο δεν παίζει για τον εαυτό του. Η λατρεία στη θεία Λειτουργία ξεκινάει μέσ’ από την ψυχή του καθενός, και αναφέρεται στο Θεό «εν ενί στο­μάτι και μιά καρδία». Αυτό είναι η κοινωνία των προσώπων και η ενότητα στο σώμα της Εκκλησίας.

Τα τελευταία λόγια του Ιησού Χριστού στην τελευταία ομιλία προς τους μαθητές του, ύστερα από το μυστικό δείπνο είναι αυτά· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά κάνετε θάρρος· εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Η θλίψη, ο κίνδυνος, η ανάγκη είναι, θα λέγαμε, ο κλήρος του ανθρώπου σε τούτον εδώ τον κόσμο. Γιατί ο Ιησούς Χριστός δεν είπε πως νίκησε τη θλίψη, αλλά τον κόσμο.

Η θλίψη, ο κίνδυνος και η ανάγκη μένουν, είναι η εναντίωση και ο πειρασμός, με τον οποίον παλεύουμε διαρκώς. Αυτί» εννοούσε ο Ιησούς Χριστός, όταν πάλι είπε σε άλλη περίπτωση ότι «η βασιλεία του Θεού βιά­ζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Σ’ όλη του τη ζωή ο πιστός παλεύει, όπως όλη τη νύχτα πάλευε ο Ιακώβ με τον άγγελο του Θεού. Όλη η άξια μας κι όλη η δόξα μας είναι σ’ αυτή την πάλη, για να γίνουμε καλύτεροι, για να πάρουμε, καθώς γράφει ο Απόστολος, το βραβείο της «άνω κλήσεως». Ο απόστολος Ιάκωβος αρχίζει να γράφει την επιστολή του με αυτά τα λόγια· «Πάσαν χαράν ηγησασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς τιεριπέσητε ποικίλοις,,.», δηλαδή, να το έχετε, αδελφοί μου, μεγάλη σας χαρά, όταν πέσετε σε διάφορες δοκιμασίες.

Και λίγο παρακάτω γράφει πάλι, σαν για να το εξηγήσει· «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν»· δηλαδή, χαρά στον άνθρωπο που αντέχει σε δοκιμασία, γιατί όταν δοκιμαστεί και φανεί άξιος θα λάβει το στεφάνι της ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ’ εκείνους που τον αγαπούν.

Στην θλίψη, στον κίνδυνο και στην ανάγκη πρέπει να προσθέσουμε και την δίκαιη οργή του Θεού. Αλλά όλα αυτά που δυσκολεύουν και απειλούν τη ζωή μας, δεν είναι παρά τα παιδαγωγικά μέσα της αγάπης του Θεού, που δεν αφήνει τον πιστό άνθρωπο να δοκιμασθεί παραπάνω από την αντοχή του, αλλά μαζί με τον πειρασμό κάθε φορά του δίνει και την αντοχή «του δύνασθαι υπενεγκείν», να μπορεί να τον σηκώσει. Αυτό ακριβώς παρακαλούμε και δεόμαστε, όχι να πάρει τη θλίψη από πάνω μας, αλλά να μας δώσει τη δύναμη να την σηκώσουμε. Να μη μας δοκιμάσει παραπάνω απ’ ό,τι μπορούμε και να μην αφήσει την οργή του επάνω μας όσο μας αξίζει.

Η δέηση «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς…» είναι η ίδια με τα δύο τελευταία αιτήματα στο «Πάτερ ημών…». Κάθε μέρα το λέμε στη προσευχή μας· «μη εισενέκκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού»· μην αφήνεις να μπούμε σε πειρασμό, αλλά γλύτωσέ μας από τον πονηρό. Πονηρός είναι το πνεύμα του κακού, ο διάβολος, που πάντα αντιστρατεύεται και πολεμά τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σχετικά με τον πειρασμό λέει τα εξής· «Ο πειρασμός διττός· ο μεν ενήδονος, ο δε ενώδυνος. Και ο μεν εκούσιος, γεννήτωρ πα­θών· ο δε ακούσιος, αναιρέτης κακών». Δηλαδή· ο πειρασμός που βρίσκει τον άνθρωπο είναι δυο ειδών· ένας πειρασμός γεννά ευχαρίστηση κι άλλος πειρασμός φέρνει πόνο. Ο πρώτος είναι με τη θέληση του ανθρώπου και είναι εκείνος που γεννά τα πάθη· ο δεύτερος είναι χωρίς τη θέληση του ανθρώπου και είναι εκείνος που λυτρώνει και εξαγνίζει. Ο πειρασμός και η δοκιμασία είναι ένα πολύ κρίσιμο σημείο στη ζωή των πιστών, χρειάζεται να είναι ο πιστός οπλισμένος με πολλή εμπιστοσύνη στο Θεό, για να αντέξει στον πειρασμό. Το πιο ζωντανό παράδειγμα στη θεία Γραφή είναι το παράδειγμα του Αβραάμ, που η αντοχή του ξεπερνάει την αντοχή κάθε Αγίου. Γιατί όλοι οι Άγιοι κάθε καιρού σήκωσαν και σηκώνουν πειρασμό και δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται σαν το χρυσάφι και το ασήμι στη φωτιά και το καμίνι των θλίψεων.

Η θλίψη, ο κίνδυνος, η ανάγκη είναι ο πειρασμός και η δοκιμασία του πιστού. Ο άνθρωπος του Θεού δεν βάζει μόνος του τον εαυτό του σε πειρασμό και δεν προκαλεί την οργή του Θεού. Μα όταν τον βρει ο πειρασμός, τον σηκώνει και παρακαλεί το Θεό να τον βοηθήσει, κι αν είναι για την οργή του να την σταματήσει. Προσέχει «μήποτε οργισθεί Κύριος». Μα πόσο να προσέξει ο αδύνατος άνθρωπος; Πόσο να σηκώσει τη θλίψη του και τις ανάγκες του βίου; Πώς να ξεφύγει τόσους κινδύνους, που τον απειλούν; Γι’ αυτό προσεύχεται και δέεται. Όχι τόσο μόνος του, αλλά «εν εκκλησία λαού»} στη σύναξη της Εκκλησίας, στη θεία Λειτουργία. Γιατί πιστεύει, καθώς τον έμαθε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός καλύτερα μας ακούει, όταν προσευχόμαστε όλοι μαζί στην Εκκλησία παρά όταν ο καθένας απομονώνεται και προσεύχεται μόνο για τον εαυτό του. Οι δεήσεις της θείας Λειτουργίας είναι κοινές· παρακαλούμε όχι μόνο όλοι μαζί, αλλά και όλοι για όλους· «Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης…». Αμήν.

(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Η Θεία Λειτουργία», εκδ. Αποστ. Διακονίας)

[nikolar]

Tο μοναστηριακό φαγητό

Πολλοί λένε ότι το μοναστηριακό φαγητό είναι πολύ καλύτερο από το κοσμικό. Αυτό είναι αλήθεια. Αν όμως κοιτάξουμε τις συνταγές, είναι απλές, απλούστερες από τις κοσμικές. Έτσι και αλλιώς, ο σκοπός τους είναι να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και όχι καλύτεροι μάγειροι…

Το μυστικό τους είναι…η προσευχή. Πρέπει να κάνουν τα πάντα με προσευχή. Παίρνουν ευλογία από τον Γέροντά τους και μετά κάνουν οτιδήποτε –εδώ το μαγείρεμα. Πριν το φαγητό, ο Γέροντας (ή ένας ιερέας) ευλογεί το φαγητό.

Πολλοί πατέρες λένε ότι ένας από τους λόγους που υπάρχουν τόσες αρρώστιες στον κόσμο μας σήμερα είναι από την έλλειψη προσευχής πριν το φαγητό. Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό είναι ασήμαντο όμως δεν είναι. Και αν είναι, γιατί δεν το κάνουμε; Δοκιμάστε και θα δείτε.

Ένα άλλο μυστικό είναι η αυτοσυγκράτηση. Τρώμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να τρώμε. Πρέπει να συγκρατούμε τους εαυτούς μας και κυρίως «την Δέσποινα των οσμών», (την κοιλιά μας) όπως την αποκαλεί ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Για να είσαι άντρας, πρέπει να πολεμάς με το σώμα σου. Αξίζει

[Ευα]

Απογευματινό μάθημα κατηχητικου...Μικρός χώρος με λευκους τοίχους, μερικές εικονες εδώ κι εκεί...Μια μικρή βιβλιοθήκη και, 25 ψυχούλες από πρωτη εως τριτη δημοτικού!
Μαθαίνουν πως ο τυφλός Βαρτιμαίος ,δεν κραυγαζε άδικα.Ζήτησε και του δώθηκε!Μαθαίνουν να κραυγάζουν ολα μαζί την ευχή...Κύριε Ιησου Χριστέ ελέησόν με...Κυριε Ιησού Χριστέ ελεησόν με....
Τα ντεσιμπελ του ενθουσιασμού τους μεγάλα!Χάθηκα στη στιγμή....Αναταράχθηκαν τα εντός μου....με δυσκολία συγκρατισα τα μάτια μου...Κάτι θυμήθηκα πως είχε πει οπατηρ παίσιος για τις προσευχες των μικρων παιδιών!
Ακουσε τα Κύριε ,άκουσέ τα !Ισως εξ αιτιας τους μας λυπηθείς...Ισως τελικά οι ουρανοι να σκεπάσουν την Ελλάδα.Η στιγμή πέρασε,η προσευχή ταξίδεψε στον ουρανο και εγώ... βρεθηκα για λίγο στον παράδεισο!!

[Εφραίμ]

Σύντομη επεξήγηση στην Κυριακή Προσευχή ( είναι το Πάτερ ημών ).

Του Αρχιμανδρίτου Γ. Καψάνη – Άγιο Όρος.

http://agiasofiapeiraios.blogspot.gr/20 ... ost_3.html