Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Αρρώστιες και ατυχήματα από κατάρα



Πολλές αρρώστιες που δεν βρίσκουν οι γιατροί από τι είναι, μπορεί να είναι από κατάρα.

Τι να βρουν οι γιατροί, την κατάρα;

Μια φορά μου έφεραν στο Καλύβι έναν παράλυτο.

Ολόκληρος άνδρας δεν μπορούσε να καθήση.

Το κορμί του ήταν τεντωμένο σαν ξύλο. Τον κουβαλούσε ένας στην πλάτη και ένας άλλος τον κρατούσε από πίσω.

Του έβαλα δυό κούτσουρα και ακουμπούσε λίγο ο καημένος.

Μου λένε αυτοί που τον συνόδευαν: “Από δεκαπέντε χρονών παιδί είναι σ' αυτήν την κατάσταση και έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια από τότε”.

“Μα πως στα καλά καθούμενα να το πάθη αυτό; είπα.

Δεν μπορεί, κάτι συμβαίνει”. Έψαξα από δω-από 'κει και βρήκα ότι κάποιος τον είχε καταρασθή.

Τι είχε συμβή; Κάποτε πήγαινε με το αστικό στην σχολή του και καθόταν σε μια θέση τεντωμένος.

Σε κάποια στάση μπήκε ένας ηλικιωμένος παπάς και ένα γεροντάκι και στάθηκαν όρθιοι δίπλα του.

Τότε του είπε ένας: “Σήκω, να καθήσουν οι μεγάλοι”.

Αυτός τεντώθηκε ακόμη περισσότερο στο κάθισμα, χωρίς να δώση σημασία.

Οπότε το γεροντάκι που στεκόταν όρθιο του λέει: “Τεντωμένος να μείνης και ποτέ να μην μπορής να καθήσης”. Και η κατάρα έπιασε.

Βλέπεις, είχε αναίδεια ο νέος. Σου λέει: “Γιατί να σηκωθώ, αφού την πλήρωσα την θέση;”

Ναι, αλλά και ο άλλος πλήρωσε και είναι ηλικιωμένος, σεβάσμιος, και στέκεται όρθιος και εσύ είσαι μικρό παιδί, δεκαπέντε χρονών, και κάθεσαι.
“Από αυτό είναι, του λέω. Κοίταξε να μετανοήσης, για να γίνης καλά, χρειάζεται μετάνοια”.

Ο καημένος, μόλις το κατάλαβε λίγο και το αναγνώρισε, αμέσως τακτοποιήθηκε.


Πόσα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι από κατάρα, από αγανάκτηση.

Και όταν εξοντώνωνται ολόκληρες οικογένειες ή πεθαίνουν πολλά άτομα από μια οικογένεια, να ξέρετε, είναι ή από αδικία ή από μάγια ή από κατάρα.

Ένας πατέρας είχε ένα παιδί που όλο γύριζε.

Μια φορά του λέει αγανακτισμένος: “Να έλθης μια και καλή”. Το παιδί εκείνο το βράδυ, καθώς ερχόταν στο σπίτι, ακριβώς έξω από την πόρτα, το χτύπησε ένα αυτοκίνητο και έμεινε στον τόπο.

Τον πήραν οι φίλοι του σκοτωμένο και τον πήγαν μέσα στο σπίτι του.

Ήρθε μετά ο πατέρας στο Καλύβι και έκλαιγε. “Το παιδί μου σκοτώθηκε έξω από την πόρτα του σπιτιού μου”, έλεγε.

Από 'δω-από 'κει, μετά μου λέει: “Του είχα πει μια κουβέντα”. “Τι του είπες;” του λέω. “Αγανάκτησα που ξενυχτούσε και του είπα:

“Να έρθης μια και καλή!” Μήπως ήταν απ' αυτό”; “Εμ, από τι ήταν; του λέω.

Κοίταξε να μετανοήσης, να εξομολογηθής”.

“Αυτήν την φορά να έρθης μια και καλή”, του είπε, και το παιδί το έφεραν νεκρό.

Άντε μετά να χτυπιέται ο πατέρας, να κλαίη...




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

[XAPA]

Η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ



Να ξέρετε, η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ, ακόμη και η αγανάκτησή τους.

Και να μην το καταρασθή ο γονιός το παιδί, αλλά μόνο να αγανακτήση μαζί του, το παιδί δεν βλέπει άσπρη μέρα, η ζωή του είναι όλο βάσανα.

Ταλαιπωρείται πολύ σ' αυτήν την ζωή.

Φυσικά, στην άλλη ζωή ξελαφρώνει, γιατί ξοφλάει εδώ μερικά.

Γίνεται αυτό που λέει ο Αββάς Ισαάκ: “Τρώει την κόλαση” (1), λιγοστεύει δηλαδή την κόλαση με τις ταλαιπωρίες εδώ, σ' αυτήν την ζωή.

Γιατί ταλαιπωρία σ' αυτήν την ζωή τρώει την κόλαση.

Δηλαδή, όταν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται λίγο από την κόλαση, από τα βάσανα.

Αλλά και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον “έξω απ' εδώ”, τα τάζουν στον διάβολο και έχει δικαιώματα μετά ο διάβολος.

“Μου τόταξες”, σου λέει.

Ήταν ένα ανδρόγυνο στα Φάρασα (2). Αυτοί είχαν ένα παιδάκι που έκλαιγε, και ο πατέρας συνέχεια το έστελνε στον “έξω απ' εδώ”. Και να, τι έγινε.

Επέτρεψε ο Θεός και, όταν το έστελνε στον “έξω απ' εδώ”, εξαφανιζόταν το παιδί από την κούνια.

Η φουκαριάρα η μάνα πήγαινε μετά στον Χατζεφεντή (3).

“Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, το παιδί το πήραν οι δαίμονες”.

Πήγαινε ο Χατζεφεντής, διάβαζε ευχές στην κούνια, επέστρεφε το παιδί.

Αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια. Η καημένη έλεγε: “Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, πού θα πάη αυτό;”

“Εγώ δεν κουράζομαι να έρχωμαι, της έλεγε, εσύ κουράζεσαι να έρχεσαι να με φωνάζης; Θα κουρασθή ο διάβολος και θα σου αφήση”.

Από τότε δεν εξαφανιζόταν το παιδί.

Όταν μεγάλωσε μετά, το έλεγαν “υπόδειγμα του διαβόλου”.

Ανακάτευε όλο το χωριό, άνω-κάτω τους έκανε.

Τι τραβούσε ο πατέρας μου (4)! Πήγαινε στον έναν και έλεγε: “Ο τάδε είπε αυτό για σένα”. Πήγαινε στον άλλο, έλεγε τα ίδια.

Μετά πιάνονταν ο ένας με τον άλλον, χτυπιόνταν.

Όταν το καταλάβαιναν, πήγαιναν σ' αυτόν να τον πιάσουν, να τον λιντσάρουν.

Αυτός τους κατάφερνε όμως να του ζητάνε και συγγνώμη!

Τόσο διαβολεμένος ήταν! Υπόδειγμα του διαβόλου!

Οικονόμησε ο Θεός να δουν και στην συνέχεια οι άλλοι το αποτέλεσμα, για να βάλουν μυαλό, να φρενάρουν τον εαυτό τους και να είναι πολύ προσεκτικοί, τώρα αυτόν πώς θα τον κρίνη ο Θεός, είναι άλλο θέμα. Φυσικά, έχει πολλά ελαφρυντικά.

Η μεγαλύτερη περιουσία για τον κόσμο είναι η ευχή των γονέων.

Όπως και στην μοναχική ζωή η μεγαλύτερη ευλογία είναι να πάρης την ευχή του Γέροντά σου.

Γι' αυτό λένε: “Να πάρης την ευχή των γονέων”.

Μια μάνα, θυμάμαι, είχε τέσσερα παιδιά και έκλαιγε η καημένη: “Θα πεθάνω με τον καημό, μου έλεγε, δεν παντρεύτηκε κανένα παιδί. Κάνε προσευχή”.

Χήρα γυναίκα εκείνη, ορφανά αυτά, τους πόνεσα.

Κάνω προσευχή, κάνω προσευχή, τίποτε. Λέω, “κάτι συμβαίνει εδώ”.

“Μας έχουν κάνει μάγια”, έλεγαν τα παιδιά.

“Δεν είναι μάγια, φαίνεται αυτό, όταν είναι από μάγια.

Μήπως σας καταριόταν η μάνα σας;” τα ρωτάω.

“Ναι, Πάτερ, μου λένε, η μητέρα μας, όταν ήμασταν μικρά, επειδή ήμασταν πολύ ζωηρά, μας έλεγε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ:

“Κούτσουρα να μείνετε, κούτσουρα να μείνετε””.

“Πάτε να τραντάξετε την μάνα σας, τα λέω, και να της πήτε να μετανοήση, να εξομολογηθή και από 'δω και πέρα να σας δίνει ευχές συνέχεια”.

Μέσα σε ενάμισι χονο παντρεύτηκαν και τα τέσσερα.

Εκείνη η καημένη ήταν χήρα γυναίκα, ήταν, φαίνεται, και στενόκαρδη, και εκείνα ζωηρά, την έσκαγαν, και έτσι τα καταριόταν.


- Αν οι γονείς καταρασθούν τα παιδιά και μετά πεθάνουν, πώς θα απαλλαγούν τα παιδιά από την κατάρα;

- Αν ψάξουν τα παιδιά στον εαυτό τους, θα βρουν ότι, για να τα καταρασθούν οι γονείς τους, φαίνεται θα ήταν παλαβά και θα τους βασάνιζαν.

Οπότε, αν συναισθανθούν το σφάλμα τους και μετανοήσουν ειλικρινά και εξομολογηθούν, τακτοποιούνται.

Και αν τα παιδιά κάνουν πνευματική προκοπή, θα βοηθηθούν και οι γονείς.


- Γέροντα, και εμένα, όταν έφευγα για το Μοναστήρι, οι γονείς μου με καταριόνταν.

- Αυτές είναι οι μόνες κατάρες που γίνονται ευχή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

1) Βλ. Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος ΝΕ', έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 219
2) Το Κεφαλοχώρι έξι ελληνικών χωριών στην περιοχή της Καισαρείας της Καππαδοκίας, πατρίδα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου και του Γέροντα.
3) Έτσι αποκαλούσαν οι Φαρασιώτες τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
4) Ο πατέρας του Γέροντα ήταν πρόεδρος του χωριού.

[XAPA]

Η ... “ευγενική” κατάρα



- Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γι' αυτόν που τον αδικεί: “Ας το βρη από τον Θεό”;

Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια.

Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε:

“Ας το βρουν από τον Θεό”.

Σ' αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον Παράδεισο.

Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη, αλλά το “Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” (1).

Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι, όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλωσύνη.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας.

Ούτε και να πούμε: “Να το βρουν από τον Θεό”, γιατί και αυτό είναι κατάρα.

Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώση, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίσουμε την πνευματική ζωή (στην αφάνεια, όσο μπορούμε).

Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.

Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ' αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

(1) (Λουκ. 23, 34,)

[XAPA]

Η βασκανία



Η ζήλεια, όταν έχη κακότητα, μπορεί να κάνη ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία, είναι μια δαιμονική ενέργεια.


- Γέροντα, την βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;

- Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (1). Όταν κανείς λέη κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το “μάτι”.


- Πολλοί, Γέροντα, ζητούν “ματάκια” για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;

- Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.


- Γέροντα, αν κανείς επαινέση ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνη ζημιά, αυτό είναι βασκανία;

Αυτό δεν είναι βασκανία.

Σ' αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Παίρνει την Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά.

Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως οι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα -λίγοι είναι τέτοιοι- αυτοί είναι που ματιάζουν.

Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα:

“Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί;

Γιατί να το δώση ο Θεός σ' αυτή;” Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθη ζημιά, να μην κοιμάται, να κλαίη, να ταλαιπωρήται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα.

Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα έννιωθε χαρά μέσα της.

Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.

Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρήται το παιδί και να φταίη η ίδια η μάνα.

Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε:

“Τι είναι αυτό; Τι σκελετωμένο παιδί!”

Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο.

Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της.

Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίη.

Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθή η μάνα και να καταλάβη το σφάλμα της.

Τότε φυσικά το παιδί θα πάη μάρτυρας!

Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

1) Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνον ο ιερεύς μπορεί να διαβάζη την ευχή για βασκανία.

[XAPA]

Η ευχή που βγαίνει από την καρδιά, είναι θεϊκή ευχή



Τώρα να σας δώσω και εγώ μια... “κατάρα”! Ο Θεός να πλημμυρίση την καρδιά σας με την καλωσύνη Του και την πολλή Του αγάπη, μέχρι που να παλαβώσετε, για να φύγη ο νους σας πια από την γη και να βρίσκεται από τώρα κοντά Του στον Ουρανό.

Να τρελλαθήτε από την θεία τρέλλα της αγάπης του Θεού!

Να σας κάψη ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!

Άλλη φορά μη με αναγκάσετε για δεύτερη, γιατί πιάνει η... “κατάρα” μου (η καλή), επειδή βγαίνει από την καρδιά μου.

Και τότε που ήμουν στο Σανατόριο (1) σας είχα λυπηθή. Οκτώ χρόνια μερικές περίμεναν:

“Θα κάνουμε Μοναστήρι”, έλεγαν, αλλά το Μοναστήρι δεν γινόταν. Είχαν μαραζώσει.

Τότε είπα: “Μόλις βγω από το νοσοκομείο, θα φυτρώση το Μοναστήρι σαν μανιτάρι.

Σε έναν χρόνο θα είστε στο Μοναστήρι!”

Και πράγματι σε έναν χρόνο μέσα έγινε το Μοναστήρι! Το είπα, εκεί πέρα, με την καρδιά μου.

Είχατε καλή διάθεση, γι' αυτό δεν σας άφησε ο Θεός, αλλιώς δεν εξηγείται!

Όταν πονέσης έναν άνθρωπο που έχει ταπείνωση και με την καρδιά του σου ζητά να ευχηθής λ.χ. για ένα πάθος που τον ταλαιπωρεί και του πης, “μη φοβάσαι, θα γίνης καλύτερος”, του δίνεις τέτοια ευχή, που είναι θεϊκή ευχή.

Έχει πολλή αγάπη, πόνο, και γι' αυτό πιάνει.

Είναι αρεστό στον Θεό, και εκπληρώνει ο Θεός την ευχή. Δηλαδή και μόνον ο πόνος που νιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Μια φορά, όταν ήμουν στρατιώτης, με έστειλε ο Διοικητής να εκπληρώσω ένα τάμα σε ένα εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, γιατί τότε με τον πόλεμο μας είχε βοηθήσει ο Άγιος.

Θα πήγαινα να πάρω δυο μανουάλια για το εκκλησάκι και παράλληλα θα συνόδευα και κάποιον που ήταν να περάση από Στρατοδικείο στην Ναύπακτο.

Οι άλλοι είπαν στον Διοικητή: “Βρήκες άνθρωπο να τον παραδώση!”

Ήταν από την Ήπειρο ο καημένος, οργανοπαίκτης, φτωχός, παντρεμένος, με παιδιά, και είχε κατηγορηθή ότι αυτοτραυματίσθηκε, για να γλυτώση τον πόλεμο.

Σου λέει: “Καλύτερα να είμαι με ένα πόδι παρά να σκοτωθώ”.

Κατεβήκαμε στο Αγρίνιο, είχε κάποιους γνωστούς εκεί. “Να πάμε να τους δω”, μου λέει.

“Να πάμε”, του λέω. “Να πάμε εδώ, να πάμε εκεί”, τι να κάνω, πήγαινα και εγώ μαζί του.

Μεγάλη ταλαιπωρία! Και δεν ήθελε να πάω να τον παραδώσω.

Τον λυπόμουν και εγώ, τον καημένο. Τον πόνεσα πάρα πολύ και του λέω:

“Θα δης, εσύ θα περάσης καλύτερα από όλους!

Και ο Διοικητής θα στείλη καμμιά επιστολή και θα σε βάλουν σε καμμιά υπηρεσία, θα οικονομήσης και τα παιδιά σου και θάχης εξασφαλισμένη και την ζωή σου”.

Τελικά, όταν φθάσαμε στην Ναύπακτο, μαθαίνουμε ότι είχε στείλει ο Διοικητής επιστολή και απαλλάχθηκε, αλλιώς είχε ντουφέκισμα.

Εν καιρώ πολέμου είναι αυστηρά τα πράγματα. Τον λυπήθηκε ο Διοικητής, επειδή ήταν οικογενειάρχης, και τον έβαλαν μάγειρα στο Κέντρο Διερχομένων.

Έφερε και την οικογένειά του κοντά και πέρασε την καλύτερη ζωή από όλους.

Και επειδή οι στρατιώτες δεν πήγαιναν πάντοτε εκεί να φάνε, περίσσευε φαγητό, και τάιζε και τα παιδιά του.

Όλοι μετά του έλεγαν: “Εσύ πέρασες καλύτερα από όλους μας”. Γιατί εμείς οι άλλοι ήμασταν πάνω στα βουνά, στα χιόνια.

Ήταν ευάρεστο στον Θεό αυτό που του είχα ευχηθή, γιατί το είπα με πόνο, μέσα από την καρδιά μου, και γι' αυτό το έκανε ο Θεός.

Θυμάμαι μια άλλη περίπτωση πάλι, στην Κόνιτσα, όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου.

Μετά την Πανήγυρη της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου, οι προσκυνητές τα είχαν αφήσει όλα άνω-κάτω.

Εκεί που τακτοποιούσα κάτι, βλέπω, κάθησε η αδελφή μου και μια άλλη κοπέλα να συμμαζέψουν.

Αυτή η καημένη είχε ακόμη δύο αδελφές -η μια μικρότερη- οι οποίες είχαν παντρευτή, και αυτή είχε μείνει ακόμα ανύπανδρη.

Τι φιλότιμο είχε! Κάθησε και τα τακτοποίησαν όλα και στο τέλος μου λέει:

“Αν χρειάζεται, Πάτερ, να καθήσουμε να κάνουμε και τίποτε άλλες δουλειές”.

“Τόσο πολύ φιλότιμο!” λέω μέσα μου.

Πάω στο Εκκλησάκι και λέω με όλη την καρδιά μου: “Παναγία μου, οικονόμησέ την εσύ.

Εγώ δεν έχω τι να της δώσω” -και να είχα, δεν θα το δεχόταν κιόλας.

Ε, μόλις πήγε στο σπίτι της, την περίμενε ένας που ήμασταν μαζί στρατιώτες, ένα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα και από καλή οικογένεια.

Παντρεύτηκαν, μια χαρά!

Πώς την πλήρωσε η Παναγία!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’


1) Το 1966

[XAPA]

Κεφάλαιο 6

Η αμαρτία φέρνει τις συμφορές



Έρριξες φάρμακο για τις κάμπιες;


- Έρριξα, Γέροντα.

Τόσες καλόγριες ούτε μια κάμπια δεν μπορείτε να σκοτώσετε!

Στην Κατοχή, όταν είχε πέσει ακρίδα, είχαν βγάλει εδώ στην Χαλκιδική την Αγία Ζώνη από την Μονή Βατοπεδίου και η ακρίδα έπεφτε σύννεφα-σύννεφα στην θάλασσα.

Στην Ήπειρο, θυμάμαι, ήταν σαν το χιόνι.

Κάναμε όλοι προσωπική εργασία, με τα σεντόνια την μαζεύαμε και μετά την πετούσαμε.

Ήταν και η πείνα..., μην τα ρωτάς! Τι σιτάρια είχαν ξαναδώσει, αλλά είχαν σακατευθή.

Οι ακρίδες, οι πόλεμοι, η ανομβρία, οι αρρώστιες είναι μάστιγα.

Όχι ότι ο Θεός θέλει να παιδαγωγήση έτσι τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ξεφεύγει ο άνθρωπος από τον Θεό.

Έρχεται η οργή του Θεού, για να θυμηθή ο άνθρωπος τον Θεό και να ζητήση βοήθεια.. δεν είναι ότι ο Θεός τα κανονίζει έτσι και βγάζει μια διαταγή να έρθη κάποια συμφορά στον άνθρωπο, αλλά ο Θεός βλέπει μέχρι που θα φθάση η κακία των ανθρώπων και ότι δεν θα αλλάξουν, και γι' αυτό επιτρέπει να συμβή μια συμφορά, για να συνετισθούν.

Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.

Στον Ιησού του Ναυή (1) είχε πει ο Θεός να μην εξαφανίσουν μια φυλή, τους Φιλισταίους, γιατί αυτή θα ήταν μάστιγα για τους Εβραίους, όταν θα ξεχνούσαν τον Θεό.

Όταν λοιπόν οι Εβραίοι απομακρύνονταν από τον Θεό, είχε δικαιώματα ο διάβολος και έβαζε τα “ξαδέρφια” του, τους Φιλισταίους, και ορμούσαν στους Εβραίους.

Έπαιρναν τα παιδιά των Εβραίων και τα χτυπούσαν πάνω στην πέτρα, για να τα σκοτώσουν.

Κάποτε όμως που οι εχθροί ήρθαν, χωρίς να φταίνε οι Ισραηλίτες, πολέμησε γι' αυτούς ο Θεός.

Έρριξε χαλάζι σαν πέτρες (2) και τους εξόντωσε, γιατί τότε οι Ισραηλίτες δικαιούνταν την θεία επέμβαση.

Πόσες υποσχέσεις είχε δώσει ο Θεός για τον Ναό του Σολομώντος, και όμως πόσες φορές κάηκε, ρήμαξε.

Όταν ξέφευγε ο λαός του Ισραήλ, οι Προφήτες φώναζαν-φώναζαν, οι Ισραηλίτες τίποτε!

Ανέπαυαν τον λογισμό τους: “Αφού, όταν έκτισε ο Σολομών τον Ναό, έδωσε τόσες ευλογίες ο Θεός και είπε ότι από εδώ θα ευλογούνται και θα αγιάζωνται όλοι οι άνθρωποι (3), άρα θα μείνουν όλα αυτά, και τα τείχη μας και ο Ναός μας.

Τέτοια υπόσχεση έδωσε ο Θεός”! Ο θεός έδωσε τέτοια υπόσχεση, αλλά εφόσον και οι Ισραηλίτες θα ζούσαν σωστά.

Είχε δώσει Χάρη στον Ναό του Σολομώντος, αλλά, όταν οι Ισραηλίτες δεν τηρούσαν τις εντολές, επέτρεπε και καιγόταν ή καταστρεφόταν ο Ναός και, όταν μετανοούσαν, πάλι τον έχτιζαν.

Όταν λ.χ. ξέφυγαν επί βασιλέως Σεδεκίου, έρχεται ο Ναβουχοδονόσορ, βάζει φωτιά στον Ναό του Σολομώντος, γκρεμίζει και τα τείχη, τους δένει και τους πηγαίνει στην Βαβυλώνα αιχμάλωτους (4).

Φυσικά, πήγαν και αυτοί που δεν έφταιγαν, αλλά αυτοί είχαν καθαρό μισθό.

Οι άλλοι που έφταιγαν πολύ, ξόφλησαν.

Όσοι έφταιγαν λίγο και ταλαιπωρήθηκαν, είχαν και λιγάκι μισθό.

Όταν ένας γίνεται αιτία να έρθη η οργή του Θεού και να ταλαιπωρηθούν και άλλοι που δεν έφταιγαν, ακόμη και μισθό να έχουν, αυτό είναι εγκληματικό, γιατί οι άλλοι θα κληρονομούσαν την Ουράνια Βασιλεία χωρίς να βασανισθούν, ενώ τώρα βασανίζονται.

Πρέπει να ξέρουμε ότι οι πιστοί που τηρούν τις εντολές του Θεού δέχονται την Χάρη του Θεού, και ο Θεός -πώς να πη κανείς;- είναι υποχρεωμένος να τους βοηθάη μέσα σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Στην Αμερική είχα ακούσει πως παρουσιάσθηκε μια νέα αρρώστια (5).

Πολλοί που ζουν μια αφύσικη, αμαρτωλή ζωή, μολύνονται από αυτήν και πεθαίνουν.

Τώρα έμαθα ότι παρουσιάσθηκε και εδώ αυτή η αρρώστια.

Βλέπετε, δεν καταστρέφει ο Θεός τους ανθρώπους, μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους και καταστρέφονται.

Δεν είναι δηλαδή ότι τους τιμωρεί ο Θεός, αλλά την τιμωρία την δημιουργούν μόνοι τους με την αμαρτωλή ζωή τους.

Και βλέπει κανείς να εξαφανίζωνται εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχει νόημα η ζωή τους.


- Γέροντα, γιατί δεν βρίσκεται το φάρμακο του καρκίνου; Δεν επιτρέπει ο Θεός ή οι άνθρωποι δεν επικαλούνται την θεία βοήθεια;

Το κακό είναι ότι και να βρεθή το φάρμακο για τον καρκίνο, θα βγη άλλη αρρώστια.

Ήταν η φυματίωση, βρήκαν το φάρμακο για την φυματίωση, παρουσιάσθηκε τώρα αυτή.

Και αν βοηθήση σ' αυτή, θα βγη άλλη αρρώστια.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα γίνουν αιτία να παρουσιασθή κάποια άλλη μετά, και δεν έχει τελειωμό!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’


1) Βλ. Ι. Ναυή 13, 1-2 και Κριτ. 3, 1-4
2) Βλ. Ι. Ναυή 10, 11
3) Γ. Βασ. 9, 1-9
4) Βλ. Δ' Βασ. 24 κ.ε.
5) Ο Γέροντας εννοεί το έιτζ. (Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1984).

[XAPA]

Ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο



- Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις.

Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγη κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία.

Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο.

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”.

Ο Προφήτης Ηλίας (6) πόσους έσφαξε; Τριακόσιους ιερείς του Βάαλ.

Όταν τους είπε: “Κάντε προσευχή, θα κάνω και εγώ, και όποιου η φωτιά θα ανάψη από μόνη της, αυτού ο Θεός θα είναι αληθινός”, άρχισαν οι ιερείς του Βάαλ να φωνάζουν: “Επάκουσον, ο Θεός ημών, Βάαλ, επάκουσον!” αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Ο Προφήτης Ηλίας τους λέει: “Είναι απασχολημένος ο Θεός σας και δεν σας ακούει! Φωνάξτε πιο δυνατά!”

Εκείνοι συνέχισαν να φωνάζουν και να ξεσχίζουν, όπως συνήθιζαν, τις σάρκες τους με μαχαίρια, για να πονάνε, και να φωνάζουν πιο δυνατά, για να τους ακούση ο Βάαλ.

Αφού τελικά δεν κατόρθωσαν τίποτε, είπε ο Προφήτης Ηλίας: “Βρέξτε τα δικά μου ξύλα”. “Τρισσεύσατε”, τους είπε.

Έρριξαν νερό μια, δυό, τρεις φορές!

Αφού από το πολύ νερό είχαν γίνει μούσκεμα τα ξύλα και έτρεχαν από γύρω τα νερά.

Μόλις προσευχήθηκε ο Προφήτης Ηλίας, έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κάηκε ό,τι είχαν στο θυσιαστήριο για να θυσιάσουν, και το ίδιο το θυσιαστήριο μαζί!

Τότε είπε: “Πιάστε τους ιερείς, γιατί παρασύρουν τον λαό στην ειδωλολατρία” και τους έσφαξε όλους.

Πολλοί λένε: “Καλά, πώς έσφαξε ο Προφήτης Ηλίας τόσους;” Ο Θεός δεν είναι βάρβαρος ούτε ο Προφήτης ήταν βάρβαρος.

Οι ιερείς όμως των ειδώλων είχαν πλανήσει όλον τον κόσμο, αφού έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πη: “Έμεινα μόνος μου!” Τόσο πολύ!

Αλλά και οι ιερείς των ειδώλων περισσότερο υπέφεραν από τα δικά τους σφαξίματα παρά από το μαχαίρι του Προφήτη Ηλία που έδωσε τέλος στο μαρτύριό τους.

Ο πόνος από τα δικά τους ξεσχίσματα ήταν μεγαλύτερος.

Γιατί, βλέπεις, ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο, ενώ τα σφαξίματα τα δικά τους ήταν οδυνηρά.



- Γιατί, Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη η τιμωρία του Θεού ήταν τόσο άμεση;

- Στην Παλαιά Διαθήκη εκείνη την γλώσσα, εκείνον τον νόμο καταλάβαιναν.

Ο ίδιος ο Θεός ήταν και τότε, αλλά εκείνος ο νόμος ήταν για εκείνους τους ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν αλλιώς.

Μη σας φαίνεται εκείνος ο νόμος σκληρός και το Ευαγγέλιο διαφορετικό.

Ήταν ο νόμος που θα ωφελούσε εκείνη την εποχή.

Δεν ήταν ο νόμος εκείνος βάρβαρος, αλλά η γενιά εκείνη ήταν βάρβαρη.

Οι σημερινοί άνθρωποι μπορεί να κάνουν μεγαλύτερες βαρβαρότητες, αλλά τουλάχιστον μπορούν να καταλάβουν.

Τώρα ένα κανδήλι κουνιέται και πόσο οι άνθρωποι συγκλονίζονται!

Ενώ, βλέπεις, τότε πόσα έκανε ο Θεός!

Έδωσε δέκα μάστιγες στον Φαραώ, για να βγάλη τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο.

Κάνει ξηρά την Ερυθρά θάλασσα, για να περάσουν.

Τους δίνει νεφέλη την ημέρα, για να μην τους καίη ο ήλιος, στήλη φωτεινή την νύχτα, για να τους οδηγή.

Και μετά από τόσα γεγονότα έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν για Θεό ένα χρυσό μοσχάρι (1)!

Σήμερα οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ποτέ ότι ένα μοσχάρι θα τους οδηγήση στην Γη της Επαγγελίας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’


1) Βλ. Εξ. 32, 1-6

[XAPA]

Τον Θεό τον βάζουν σήμερα στην άκρη



Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του.

Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται “η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας” (1) -μη γένοιτο.

Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό.

Τα έχουν όλα και γι' αυτό δεν εκτιμούν τίποτε.

Αν όμως έρθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λπ., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν.

Άμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα.

Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό.

Παλιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε.

Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη.

Πάνε χωρίς Θεό σήμερα.

Υπολογίζουν: “Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο”. Σκέφτονται την πυροσβεστική, σκέφτονται τις γεωτρήσεις, το ένα, το άλλο...

Αλλά χωρίς Θεό τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Οργή Θεού θα φέρουν.

Βλέπεις, όταν δεν βρέχη, δεν λένε: “Θα κάνουμε προσευχή”, αλλά “θα κάνουμε γεώτρηση”.

Και το κακό είναι ότι με αυτά τα μέσα που υπάρχουν, σιγά-σιγά όχι μόνον οι άπιστοι σκέφτονται έτσι, αλλά ακόμη και οι πιστοί αρχίζουν να ξεχνούν την δύναμη του Θεού.

Το καλό είναι που μας ανέχεται ο Θεός. Αλλά την Πρόνοια του θεού ούτε καν την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.

Μια παρέα έλεγε: “Δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό, έχουμε γεωτρήσεις”.

Ενώ τώρα πρέπει να παρακαλέσουμε πιο πολύ τον Θεό να κάνη διπλό θαύμα, γιατί έχουν αλλοιώσει την φύση οι άνθρωποι με αυτά που κάνουν.

Παρατηρούσα τα σύννεφα, πήγαιναν αλέ-ρετούρ.

Μαζεύονταν από εδώ, πήγαιναν εκεί, μια πάνω-μια κάτω.

Φυσάει και τα παίρνει ο αέρας τα σύννεφα και αντί οι άνθρωποι να πουν, “τώρα πρέπει να κάνη διπλό θαύμα ο Θεός, για να κρατήση τα σύννεφα”, λένε, “δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό”.

Ευτυχώς που ο Θεός δεν παίρνει τοις μετρητοίς ό,τι λέμε, αλλιώς θα μας έκανε...

Χτυπούν σε βάθος εκατό-εκατόν πενήντα μέτρα κάτω για νερό και δεν βρίσκουν νερό.

Στο Ναύπλιο χτύπησαν μέχρι εκατόν ογδόντα μέτρα κάτω και έβγαλαν θαλασσινό νερό.

Άλλοι πάλι είπαν τον Έλενο ποταμό να τον πάνε στην Αθήνα.

Δέκα χρόνια θέλουν να τον πάνε στην Αθήνα και τι έξοδα! Και πάλι θα τελειώση το νερό.

Δεν λένε ένα “ήμαρτον” οι άνθρωποι.

Σε ένα κουσοχώρι, τώρα (2) με την ανομβρία, πήγε ένας πολιτικός και τους είπε ότι με ένα σύστημα θα καθαρίσουν τα νερά από τους βόθρους, για να έχουν νερό να πίνουν.

Και το θεώρησαν σπουδαία ιδέα!

Αυτό και μόνο σαν λογισμός δεν στέκει. Δήτε πού φθάνουν, να πίνουν -με συγχωρήτε- τα ούρα τους οι άνθρωποι!

Να το κάνουν αυτό σε μια πόλη που έχουν ξεφύγει οι άνθρωποι, δικαιολογείται κάπως, γιατί έχουν παρασυρθή από το κοσμικό πνεύμα.

Αλλά σε ένα κουτσοχώρι το να τους βρη ένας σαν λύση να καθαρίζουν τα ούρα τους και να τα πίνουν, να το θεωρούν σπουδαίο και να μη στρέφουν λίγο το βλέμμα τους στον Θεό, να πουν ένα “ήμαρτον”, για να ρίξη ο Θεός νερό, είναι φοβερό!

Και στο Άγιον Όρος πήγαν από ένα Μοναστήρι να φυτέψουν πεύκα, για να τα εκμεταλλευθούν μετά και να κάνουν χαρτί!

Ξεράθηκαν όλα, ήρθε η τιμωρία από τον Θεό.

Καλά, βρε παιδί, χαρτοπετσέτες και χαρτί υγείας θα βγάζει το Άγιον Όρος;

Καταλάβατε; Έκαναν τον κόπο τα φύτεψαν και όσα φύτεψαν -οργή Θεού!- ξεράθηκαν όλα!



- Γέροντα, κατάλαβαν ότι δεν ήταν σωστό;

Αχ, που να καταλάβουν!

Μετά έφεραν μηχανήματα από την Γερμανία, να κάνουν γεώτρηση, να βγάλουν νερό! Χάθηκε και το νερό που υπήρχε.

Βλέπεις, άμα φύγη η ευαισθησία η πνευματική, πού οδηγεί η εμπορική αντιμετώπιση;

Γι' αυτό σιγά-σιγά χάνεται από τον Μοναχισμό αυτή η ευλάβεια.

Δεν καταλαβαίνουν ότι, αν δεν βρέξη, θα χαθούν και τα νερά που υπάρχουν.

Χρησιμοποιούν μόνον την λογική, και τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη.

Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (3) ότι σε μια πολιορκία της Σαμαρείας από τους Σύριους είχε τελειώσει και το νερό.

Έπεσε δυστυχία, ψοφούσαν τα ζώα και έφθασαν οι μητέρες να τρώνε τα παιδιά τους.

Πάει ο Προφήτης Ελλισαιέ στον οικονόμο του βασιλιά Ιωράμ και του λέει:

“Τα ζώα ψόφησαν, οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, αλλά ο Θεός θα βοηθήση”.

Ο οικονόμος, που τα τακτοποιούσε όλα με την λογική, του λέει:

“Πώς θα βοηθήση;

Από τον ουρανό θα στείλη ο Θεός;” Τότε ο Προφήτης του είπε:

“Αύριο ο Θεός θα στείλη βοήθεια, αλλά εσύ δεν θα την χαρής”.

Και πράγματι την επόμενη μέρα έφερε ο Θεός τέτοιο πανικό στο εχθρικό στρατόπεδο -άκουγαν οι εχθροί ποδοβολητό αλόγων, θόρυβο αρμάτων, βούιζαν τα αυτιά τους και νόμιζαν ότι ήραν Αιγύπτιοι για ενίσχυση- που το έβαλαν στα πόδια και άφησαν σκηνές, τρόφιμα, όπλα, ό,τι είχαν.

Και καθώς επέστρεφαν έντρομοι στην πατρίδα τους, άφηναν στους δρόμους τα ιμάτια και τα πολεμοφόδιά τους.

Εν τω μεταξύ τέσσερις λεπροί Ισραηλίτες που ήταν έξω από την πόλη, είπαν:

“Δεν πάμε στο εχθρικό στρατόπεδο μήπως βρούμε τίποτε να φάμε; Έτσι και αλλιώς θα πεθάνουμε”.

Πλησιάζουν μια σκηνή, άδεια. Πλησιάζουν άλλη, άδεια. Πουθενά εχθροί!

Παίρνουν τρόφιμα, πράγματα, ολόκληρα τσουβάλια.

Ειδοποίησαν ότι οπισθοχώρησαν οι εχθροί, αλλά οι Ισραηλίτες νόμισαν ότι είναι σχέδιο.

“Θα κρύφτηκαν οι εχθροί, είπαν, για να ανοίξουμε τις πύλες και να μπουν μέσα”.

Τότε ένας αξιωματικός είπε: “Πέντε ζώα μας έμειναν. Δεν στέλνουμε στρατιώτες να δουν τι συμβαίνει;”

Πήγε κάθε στρατιώτης προς μια κατεύθυνση και, όταν επέστρεψαν, είπαν:

“Οι εχθροί έφυγαν πανικόβλητοι και άφησαν ό,τι είχαν”.

Τότε έτρεξαν όλοι οι Ισραηλίτες να βγουν από το κάστρο, για να πάρουν τρόφιμα κ.λπ.

Και καθώς έβγαιναν, τσαλαπάτησαν τον οικονόμο στην είσοδο του κάστρου, που προσπαθούσε να επιβάλη την τάξη.

Έτσι, όπως είχε πει ο Προφήτης Ελισαιέ, ο οικονόμος είδε την βοήθεια του Θεού, αλλά δεν την χάρηκε.

Βλέπετε πώς ο Θεός τα τακτοποίησε όλα;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

1) Εφ. 5, 6
2) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990
3) Βλ. Δ' Βασ. 7

[XAPA]

Ο Θεός να λυπηθή τον κόσμο, να ρίχνη καμμιά βροχή



Πώς τα έχει οικονομήσει ο Θεός!

Λειώνουν τα χιόνια, γεμίζουν οι πηγές.

Τώρα (1) ούτε χιόνια ούτε βροχές. Τι θα γίνη; Τι θα πιή ο κόσμος;

Ο Θεός να λυπηθή τον κόσμο, να μας ευχπλαχνισθή, να ρίχνη καμμιά βροχή, γιατί, αν συνεχίσουν οι ανομβρίες, σιγά-σιγά θα ξεραθούν και τα φύλλα των δένδρων και δεν θα βλέπουμε όχι μόνον πράσινη ελιά αλλά ούτε φύλλο πράσινο.

Ό,τι κι αν σπείρη ο άνθρωπος, αν ο Θεός δεν ρίξη από πάνω τον αγιασμό, την βροχή, τίποτε δεν γίνεται.

Η βροχή είναι αγιασμός.

Ο καημένος ο κόσμος, έτσι όπως έμαθε με πολλά νερά, τι θα κάνη με την έλλειψη του νερού;

Εκτός που από την αμαρτία δεν ρίχνει νερό ο Θεός, αλλά και τόσο νερό που ξοδεύουν οι άνθρωποι, πώς να φθάση;

Σκέφτομαι στις πόλεις τι θα γίνει! Μόνο για το καζανάκι θέλουν έναν τενεκέ νερό.

Θα γεμίσουν μικρόβια, μετά χολέρα. Θα πεθαίνουν και θα τους αφήνουν άταφους τους νεκρούς και θα ρίχνουν σκόνη για απολύμανση.

Ευτυχώς ο Καλός Θεός ακόμη οικονομάει λίγο τον κόσμο.

Ζούμε σε χρόνια Αποκαλύψεως.

Η ξηρασία που περνούμε τόσα χρόνια, η ανομβρία, τι είναι; είχε παρουσιασθή ποτέ τέτοια ανομβρία;

Να, και εδώ στην Χαλκιδική ξεράθηκε ένα ποτάμι, ψόφησαν τα ψάρια, βρωμούσε ο τόπος.

Στην Θεσσαλονίκη έχουν πρόβλημα.

Το νερό της λίμνης του Μαραθώνα έχει κατεβή πολύ και φαίνονται νησάκια-νησάκια.

Η στάθμη του Πηνειού κατέβηκε. Ο Έβρος είχε λίγο νερό και οι Βούλγαροι το έφραξαν και έχει στερέψει. Αν γίνει κάτι, τα τανκς περνούν.

Και στην Κύπρο, αν δεν βρέξη φέτος, θα έχουν μεγάλο πρόβλημα νερού.

Μόνον αυτά; Τόσα άλλα!... Τα δένδρα, άλλα καίγονται, άλλα χαλάνε.

Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν.

Όταν ο κόσμος δεν μετανοή, τι βροχή να ρίξη ο Θεός;

Αν έχη κανείς εμπιστοσύνη στον Θεό, ξέρετε τι γίνεται;

Μικρό πράγμα είναι να έχη κανείς σύμμαχο τον Θεό;

Για τον Θεό δεν υπάρχει ούτε δύσκολο θέμα ούτε δύσκολη λύση.

Όλα είναι απλά για τον Θεό.

Δεν χρησιμοποιεί μεγαλύτερη δύναμη για τα υπερφυσικά και μικρότερη για τα φυσικά αλλά την ίδια δύναμη για όλα.

Το κυριώτερο είναι ο άνθρωπος να γαντζωθή στον Θεό.

Εσείς κάνετε προσευχή για να βρέξη ή δεν σας απασχολεί το θέμα;

Τώρα είναι εποχή να οργώση ο κόσμος, για να σπείρη.

Έπρεπε ήδη να είναι σπαρμένα τα χωράφια, και ακόμη δεν μπορούν να τα οργώσουν.

Είναι μια δοκιμασία από τον Θεό αυτή η ανομβρία.

Το έργο του μοναχού αυτό είναι, να κάνη προσευχή σε τέτοιες περιπτώσεις.

Πάντως από σας έχω ένα παράπονο. Την άλλη φορά, ανώ ο κόσμος θέριζε τα σιτάρια για σανό, επειδή δεν έβρεξε, εσείς ούτε καν το κάνατε θέμα προσευχής.

Γιατί; Επειδή εσείς ποτίζατε με το λάστιχο;

Λοιπόν, αυτή θα είναι τελευταία φορά, άλλη φορά θα πρέπη να πονάτε για τον κόσμο.

Θα μαθαίνετε και θα κάνετε προσευχή. Να γράφετε και σ' εμένα.

Θα δώσετε εξετάσεις. Αν περάσετε, δηλαδή αν βρέξη, θα σας κάνω συνέταιρους στην προσευχή και ό,τι θα παίρνουμε από την θεία Πρόνοια θα το μοιράζουμε...

Όταν κάνω προσευχή για βροχή και βλέπω έστω και ένα σύννεφο στον ουρανό (ακόμη και να μη ρίξη βροχή), δοξάζω τον Θεό που παρουσίασε έστω και ένα σύννεφο, και με πειράζει η συνείδηση που υπάρχουν μέσα μου πολλά πνευματικά σύννεφα, τα οποία διώχνουν τα σύννεφα του Θεού.

Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βηθήση.

Η προσευχή του ταπεινού μαζεύει σύννεφα, όταν είναι ανομβρία.

Και πάντα να ευχώμαστε η βροχή που θα ρίξη ο Θεός να έχη και πνευματική ενέργεια, να σβήνη την πνευματική πυρκαγιά που έβαλε ο κακός διάβολος στον κόσμο και καίει ψυχές.

Χάρηκα μερικούς που άκουσα να λένε: “Δεν είμαστε άξιοι, αλλά ο Θεός πάλι μας λυπήθηκε, έρριξε και λίγη βροχή και λίγα χιόνια”.

Αν έχουμε τέτοιους ταπεινούς λογισμούς, ο Θεός θα στείλη περισσότερα.

Τουλάχιστον η αναγνώριση είναι μετάνοια.

Ευτυχώς που υπάρχει λίγο προζύμι.

Να παρακαλάτε να στρίψη λίγο με το κατσαβιδάκι ο Θεός το μυαλό των ανθρώπων.

Βλέπω μια καλή διάθεση σε μερικούς μεγάλους. Καταλαβαίνουν πού πάμε.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

1) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990, που είχε μεγάλη ξηρασία.

[XAPA]

Ο Θεός να δίνη μετάνοια



Ώ, αν καταλαβαίναμε την μακροθυμία του Θεού!

Εκατό χρόνια χρειάσθηκαν για να γίνη η Κιβωτός του Νώε (1).

Μήπως ο Θεός δεν μπορούσε να κάνη γρήγορα μια Κιβωτό;

Αλλά άφησε τον Νώε να παιδεύεται εκατό χρόνια, για να καταλάβουν και οι άλλοι και να μετανοήσουν.

Εκείνος έλεγε: “Δέστε, θα γίνη κατακλυσμός! Μετανοήστε!”

Εκείνοι τον κορόιδευαν. “Κλουβιά, έλεγαν, φτιάχνει” και είχαν τον χαβά τους.

Και τώρα, σε δύο λεπτά μπορεί ο Θεός όλον τον κόσμο να τον συγκλονίση και να τον κάνη να αλλάξη, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί!

Πώς; Αν γυρίση το κουμπί στον σεισμό σιγά-σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ... στα 7...

Στα 8, οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους, θα αρχίση η μια να χτυπά την άλλη.

Στα 10 όλοι θα πουν: “Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας”.

Μπορεί και όλοι να πουν: “Καλόγεροι θα γίνουμε!”

Μόλις όμως τελειώση ο σεισμός, ενώ ακόμη θα κουνιούνται λίγο, λαλά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν.

Γιατί η επιστροφή τους αυτή δεν θα έχη πραγματική μετάνοια, αλλά απλώς θα πουν έτσι, για να γλυτώσουν το κακό.


- Γέροντα, όταν συμβαίνη λ.χ. μια θεομηνία και είναι οργή Θεού, αν προσευχηθούν οι δίκαιοι, δεν είσακούονται;

Ξέρεις τι γίνεται;

Δεν είναι ότι έχει μετάνοια ο κόσμος, οπότε εισακούονται από τον Θεό οι δίκαιοι.

Άλλο είναι όταν παροργίζουμε τον Θεό και το αναγνωρίζουμε, τότε λυπάται ο Θεός και μας βοηθάει.

Αλλά, όταν δεν αναγνωρίζη κανείς ότι παροργίζει τον Θεό και συνεχίζη το τυπικό του, τότε πώς να ακούση ο Θεός τις προσευχές των δικαίων;

Σφάλλει ο άνθρωπος;

Πρέπει να καταλάβη ότι σφάλλει, για να τον συγχωρήση ο Θεός.

Μετά, βλέπετε, οι πνευματικοί άνθρωποι, αν κάνουν κάποιο σφάλμα, δεν έχουν ελαφρυντικά.

“Υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων”, λέει μια ευχή (2).

Για τον καημένο τον κόσμο τα σφάλματα είναι “αγνοήματα”, ενώ για τους πνευματικούς ανθρώπους είναι “αμαρτήματα”.

Γι' αυτό, αν γίνη κάποιο σφάλμα από πνευματικούς ανθρώπους, είναι βαρύ.

Οι κοσμικοί έχουν ελαφρυντικά.

Φέτος (3) τον Δεκαπενταύγουστο που έπιασε φωτιά στο Άγιον Όρος, ήταν κάτι φοβερό!

Έφθασαν όλοι οι ειδικοί, αλλά κανείς δεν μπορούσε να κάνη τίποτε.

Όλοι παρακολουθούσαν την φωτιά.

Και μερικοί έλεγαν: “Γιατί η Παναγία δεν την σβήνει;”

Φθάνουμε σε σημείο να βλασφημούμε το όνομα του Θεού.

Μετά από έξι ημέρες έπιασε πάλι φωτιά σε άλλο σημείο, αλλά έπιασε βροχή και την έσβησε αμέσως.

Δεν καταλαβαίνουν, πώς αυτή η φωτιά έσβησε και η άλλη δεν έσβηνε;

Ορισμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τους πνευματικούς νόμους που λειτουργούν, προσεύχονται με πόνο, αλλά δεν εισακούονται, γιατί είναι πια οργή Θεού.

Ορισμένοι πάλι δεν προσεύχονται, δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι, γιατί συμφωνούν με την δικαία οργή του Θεού, που σκοπό έχει να συνετίση τους ανθρώπους.

Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι.

Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού.

Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν' αντιμετωπισθή διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’


1) Βλ. Γεν. 5, 32 κ.ε.
2) Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ευχή της Προσκομιδής.
3) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990.