ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

[zenjt]

[zenjt]

[zenjt]

[zenjt]

[bersekero]

Ο σημερινος Αποστολος ειναι καταπληκτικος. Ενα βασικο αποσπασμα:

Προς Κορινθιους Β'
12.
7. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. 10 διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι.

Μεταφραση.
7. Και λογω του υπερβολικου πληθους των αποκαλυψεων για να μην υπερηφανευομαι μου δοθηκε αγκαθι στο σωμα, αγγελος του Σατανα, για να με κτυπα, για να μην υπερηφανευομαι. 8. Γι αυτο τρεις φορες παρακαλεσα τον Κυριο, για να απομακρυνθει απο μενα (το αγκαθι), 9. αλλά μου ειπε: "Σου αρκει η χαρη μου. Διοτι η δυναμη μου αποδεικνυεται τελεια σε κατασταση αδυναμιας". Γι αυτο μαλλον θα καυχηθω με πολυ μεγαλη ευχαριστηση για τις καταστασεις αδυναμιας, στις οποίες λογω των δοκιμασιων περιερχομαι, για να κατοικει σε μενα η δυναμη του Χριστου. 10. Γι αυτο στεργω (δεχομαι με ευχαριστηση) σε καταστασεις αδυναμιας, σε κακοπαθειες, σε θλιψεις, σε διωγμους, σε δυσχερειες. Πραγματι, οταν περιερχομαι σε καταστασεις αδυναμιας, τοτε ειμαι δυνατος.

[zenjt]

Το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Aδελφοί, Λέγει ή γραφή" πάς ό πιστεύων έπί "' τω Θεώ ού καταισχυνθήσεται. ού γάρ εστί διαστολή Ιουδαίου τε και Έλληνος" ό γαρ αυτός Κύριος πάντων, πλούτων εις πάντας τους επικαλούμενους αυτόν" πάς γαρ ος αν έπικαλέσηται τό όνομα Κυρίου σωθήσεται. πώς ούν έπικαλέσονται εις όν ούκ έπίοτευσαν; πώς δε πιστεύσουσιν ού ούκ ήκουσαν; πώς δε άκούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσιν εάν μή άποσταλώσι καθώς γέγραπται' ώς ώραΐοι οί πόδες τών εύαγγελιζομένων είρήνην, τών εύαγγελιζομένων τα άγαθά! Άλλ' ού πάντες ύπήκουσαν τω εύαγγελίω" Ησαΐας γαρ Λέγει" Κύριε, τις έπίστευσε τη ακοή ημών; άρα ή πίστις έζ ακοής, η δέ άκοή διά ρή­ματος Θεοΰ. άλλά λέγω, μή ούκ ήκουσαν; μενούν γε εις πάσαν τήν γήν έξήλθεν ό φθόγγος αυτών, και εις τά πέρατα της οικουμένης τά ρήματα αυτών. άλλά λέγω, μή ούκ έγνω'Ισραήλ; πρώτος Μωυσής λέγει' έγώ παραξηλώσω υμάς έπ' ούκ έθνει, έπί έθνει άσυνέτω παροργιώ υμάς. Ησαΐας δέ αποτολμά και λέγει' ευρέθην τοις έμέ μή ζητοϋσιν, εμφανής έγενόμην τοις έμέ μή έπερωτώσι. προς δέ τον Ισραήλ λέγει' όλην τήν ήμέραν έξεπέτασα τάς χείρας μου προς λαόν άπειθούντα και άντιλέγοντα. Λέγω ούν, μή άπώσατο ό Θεός τον λαόν αύτοϋ; μή γένοιτο" και γάρ έγώ Ισραηλίτης ειμί, έκ σπέρματος Αβραάμ, φυλής Βενιαμίν, ούκ , άπώσατο ό Θεός τον λαόν αύτού όν προέγνω. Ή σημερινή Κυριακή συμπί­πτει μέ τήν εορτή τοϋ αγίου εύαγγελιστοϋ Ματθαίου· ώς έκ τούτου τά ιερά Αναγνώσμα­τα εΐναι αφιερωμένα στή μνή­μη του.
Ειδικά τό αποστολικό Ανά­γνωσμα αποτελεί τμήμα της πρός Ρωμαίους επιστολής τοΰ αποστόλου Παύλου. Στό τμή­μα αυτό ό άγιος Απόστολος υ­πογραμμίζει τό γεγονός ότι ό­λοι ανεξαιρέτως οί άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην πίστη και τή σωτηρία διά τοϋ Ίησοΰ Χρι­στού: «ού γαρ έστι διαστολή Ιουδαίου τε καί'Έλληνος- ό γάρ αυτός Κύριος πάντων, πλού­των εις πάντας τούς επικαλού­μενους αυτόν»· δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σέ Ιουδαίο και Έλληνα, διότι ό ίδιος Κύ­ριος είναι Κύριος όλων. Όχι μόνο Κύριος των Ιουδαίων άλ
λά και Κύριος των εθνικών. Και ό Κύρι­ος αυτός είναι πλούσιος σέ αγαθότητα και έλεος για όλους, ώστε νά παρέχει άφθονα τις δωρεές της σωτηρίας σ' ε­κείνους πού Τον επικαλούνται. Ό Θεός δέν κάνει μεροληψίες και δια­κρίσεις: «ούκ έστι προσωπολήπτης ό Θεός» (Πράξ. Γ 34). Δέχεται κάθε άν­θρωπο ανεξάρτητα άπό την καταγω­γή, τήν κοινωνική τάξη ή τή μόρφωση του. Τί κι άν ό ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν τελώνης και εΐχε αδικήσει πλήθος ανθρώπων μέ τις εισπράξεις υπέρογκων φόρων;... Ό Κύριος, ό Όποιος «πάντας αν­θρώπους θέλει σω-θήναι» (Α' Τιμ. β' 4), τόν κάλεσε νά γίνει ένας άπό τούς δώ­δεκα μαθητές Του. Έτσι, ό πρώην τελώ­νης Λεύί'ς μετενόησε κι έγινε ό γνωστός απόστολος και ευαγγελιστής Ματθαίος. Και τό Ευαγγέλιο πού έγραψε, άν
και τό απευθύνει κυρίως στους Ιουδαίους, τό επισφραγίζει μέ τόν λόγο τοΰ Κυρίου πού δηλώνει τήν παγκοσμιότητα τοΰ ευαγγελικού μηνύματος: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη» (Ματθ. κη' 19).
2. Άνάγκη ευαγγελισμού.

Ό απόστολος Παύλος σημειώνει ότι γιά νά δικαιωθούν και νά σωθούν οί άνθρωποι, πρέπει νά επικαλεσθούν τό όνομα τοϋ Κυρίου. Άλλά πώς θά επι­καλεσθούν Εκείνον στόν 'Οποΐο δέν πίστεψαν; Και πώς θά πιστέψουν σ' Εκείνον τόν 'Οποΐο δέν άκουσαν νά κη-ρύπεται; Και πώς θ' ακούσουν, χωρίς νά υπάρχει κάποιος πού νά κηρύτ­τει; «Πώς δέ κηρύξουσιν έάν μή άπο-σταλώσι;», δηλαδή, πώς θά φέρουν εις πέρας τήν διακονία τοΰ κηρύγματος, έάν δέν τούς αποστείλει ό Θεός γιά τήν διακονία αυτή;...
Πράγματι, ό Κύριος είναι Αυτός πού αναθέτει σέ ορισμένους ανθρώπους τήν ειδική αποστολή νά μεταφέρουν τό μήνυμα
τού Ευαγγελίου Του. Αυτός ξε­χώρισε τούς μαθητές Του και τούς κά­λεσε νά γίνουν «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ' 19), Αυτός κάλεσε τόν Ματθαίο νά Τόν ακο­λουθήσει, Αυτός συνεχί­ζει μέσα στήν 'Εκκλησία Του νά καλεί ψυχές νά αφιερώσουν τή ζωή τους στό έργο τοΰ κηρύγματος και της ιεραποστολής. Κι έχει τόσο μεγάλη ανάγκη ή εποχή μας άπό τέτοιες κλήσεις! Υ­πάρχουν πολλοί καλοδιάθετοι
άνθρωποι, πού περι­μένουν ν'ακούσουν λόγο Θεού, νά κα­τηχηθούν στήν όρθή πίστη και ζωή. Όπως είπε ό Κύριος, «ό μέν θερισμός πολύς, οί δέ έργάται ολίγοι» (Ματθ. θ' 37). Άς παρακαλούμε, λοιπόν, θερμά τόν Κύριο τοϋ θερισμοΰ, καθώς'Εκεΐνος μας προέτρεψε, νά βγάλει και νά απο­στείλει εργάτες στό θερισμό Του (βλ. Ματθ. θ' 37-38). Νά αναδεικνύει άξιους επισκόπους και ιερείς, δασκάλους και κατηχητές, άνδρες και γυναίκες πού θά αφιερώνουν τή ζωή τους στά έργα τής ιεραποστολής γιά τή σωτηρία πολλών ψυχών και τή δόξα τοΰ Θεού. 3.Η ένοχη άγνοια.

Από τήν άλλη μεριά, υπάρχει καί ή άγνοια γιά τήν οποία ίσως έχουμε ευθύ-


νη. Ό απόστολος Παύλος θεωρεί άναπολόγητους τούς Ιουδαίους, διότι όλοι εΐχαν ευκαιρία νά ακούσουν και νά δεχθούν τό κήρυγμα τοϋ Ευαγγελίου, άλλ' όμως «ού πάντες ύπήκουσαν τω εύαγγελίω». Και ό λόγος πού δέν δέχθηκαν τό Ευαγγέλιο δέν ήταν ότι δέν τό άκουσαν, άφού «εις πάσαν τήν γήν έξήλθεν | ό φθόγγος αυτών, και εις τά πέρατα της ' οικουμένης τά ρήματα αυτών»· ή φωνή τών κηρύκων του Ευαγγελίου αντήχη­σε σ' όλη τή γη, και οί λόγοι τους ακού­στηκαν στά πέρατα της οικουμένης. Ό λόγος πού δέν τό δέχτηκαν ήταν ή αδι­αφορία τους.

Μετά τήν Πεντηκοστή, οί άγιοι Από­στολοι, πλημμυρισμένοι άπό τή Χάρη του Αγίου Πνεύματος και ακολουθών­τας τή ρητή εντολή τοΰ Κυρίου, ταξί­δεψαν στις εσχατιές της γης γιά νά διδάξουν τό Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Κι ό ευαγγελιστής Ματ­θαίος, ξεκινώντας άπό τήν Παλαιστίνη, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, έπεξέτεινε στή συνέχεια τήν ιεραποστολική δρά­ση του προς τούς Πάρθους και τούς Αιθίοπες.
Σήμερα πού τό Ευαγγέλιο διαδίδεται και στά πλέον απομακρυσμένα σημεία της γης, και τά "σύγχρονα μέσα δίνουν τή δυνατότητα στόν κάθε άνθρωπο νά ακούσει λόγο Θεού, εϊμαστε πράγματι αδικαιολόγητοι, άν παραμένουμε στήν άγνοια ώς πρός τά θέματα πίστεως και ζωής της Εκκλησίας.
Πολύ περισσότερο εϊμαστε ένοχοι,
άν μας προσφέρονται ευκαιρίες πνευ-
ματικής οικοδομής κι έμεΐς αδιαφο-
ρούμε γι' αυτές. Είναι ανάγκη νά επιμε-
ληθούμε τό έργο του πνευματικού μας
καταρτισμού, διότι αφορά στο πλέον
σημαντικό ζήτημα της ζωής μας: στή
σωτηρία μας.

[zenjt]

ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.Αδελφοί, Χριστός εστίν ή ειρήνη ημών, ο ποιήσας τά αμφότερα εν και τό μεσότοιχον τοϋ φραγμοτος λύσας, την εχθραν, εν τή σαρκι αύτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας, ϊνα τους δύο κτίση εν έαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών είρήνην, και άποκαταλλάξη τους αμφότερους εν ένι σώμα­τι τω Θεώ δια τοΰ σταυρού, άποκτείνας την εχθραν εν αΰτω' και έλθών εΰηγγελίσατο είρήνην ύμϊν τοις μακράν και τοις εγγύς, ότι δι' αυτού έχομεν την προσαγωγήν οί αμφότεροι έν ένι πνεύματι προς τον πατέρα, άρα ούν ούκέτι έστέ ξένοι και πάροικοι, άλλά συμπολίται των αγίων καί οικείοι τοϋ Θεού, έποικοδομηθέντες έπί τω θεμελίω τών αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ω πάσα ή οικο­δομή συναρμολογούμενη αύξει εις ναόν άγιον έν Κυρίω' έν ώ και ύμείς συνοικοδομεΐσθε εις κατοικητήριον τού Θεού έν Πνεύματι.ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΙΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Αγεφύρωτο ήταν τό χάσμα πού εΐχε δημιουρ­γηθεί μεταξύ Θεοΰ και ανθρώπων μετά τήν πτώ­ση των Πρωτοπλάστων. Ή αμαρτία εΐχε απομα­κρύνει τόν άνθρωπο άπό τον αληθινό Θεό και τόν είχε παρασύρει στην ειδωλολατρία. Ακόμα κι οί Ιουδαίοι, πού λάτρευαν τόν αληθινό Θεό, έβλε­παν τήν αδυναμία και τήν ένοχη τους απέναντι Του και περίμεναν τόν Λυτρωτή πού θά τούς χά­ριζε και πάλι τήν κοινωνία μέ τόν πανάγαθο Δη­μιουργό.
Και πράγματι ήρθε ό Λυτρωτής Χριστός. Κι ό­πως σημειώνει ό απόστολος Παύλος στο σημε­ρινό αποστολικό ανάγνωσμα, «δι' αυτού έχομεν τήν προσαγωγήν οί αμφότεροι έν ένϊ πνεύματι προς τόν πατέρα»· Αυτός μας έφερε και τούς δύο λαούς (τούς ειδωλολάτρες και τούς Ιουδαίους), μέσω τοΰ ενός Αγίου Πνεύματος, κοντά στον Πα­τέρα.
Όταν ένα μικρό παιδί κάνει κάποια σοβαρή ζη­μιά, δέν τολμά νά πλησιάσει τόν πατέρα του άπό τόν φόβο της αυστηρής τιμωρίας. Έρχεται όμως ό μεγάλος αδελφός του και αναλαμβάνει έκείνος νά μεσολαβήσει στόν πατέρα γιά νά δεχθεί τό άτακτο παιδί και νά τό συγχωρήσει. Ό Κύριος μέ τήν ενανθρώπηση Του έγινε ό μεγάλος αδελ­φός μας και ό Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώ­πων. Μέ τόν σταυρικό θάνατο Του θανάτωσε τήν έχθρα πού υπήρχε εξαιτίας της αμαρτίας και οδήγησε τόν άνθρωπο πάλι κοντά στό Δημιουρ­γό Του.
Τί ανεκτίμητη δωρεά! Μποροΰμε νά κα­λούμε τόν Θεό Πατέρα! Αρκεί νά πιστεύ­ουμε στο Σωτήρα Χριστό και νά ζούμε ενωμένοι μαζί Του μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Τότε θά είμαστε «οικείοι τοϋ Θεού», υιοί «κατά χάριν».

2.Συμπολίτες των Αγίων.
Δέν είναι όμως μόνο τό ότι ό Χριστός μας οδήγησε κοντά στό Θεό. Επιπλέον μας έφερε και πιό κοντά μεταξύ μας. Κα­τήργησε τις διακρίσεις μεταξύ των λαών, διεκήρυξε τήν ειρήνη και τήν αγάπη πρός όλους ανεξαιρέτως και κάλεσε όλους τούς ανθρώπους νά ενωθούν σέ ένα σώμα, τήν Εκκλησία, πού αποτελεί πλέον τόν εκλεκτό λαό Του.
Στό σπίτι τοΰ Θεού δέν είμαστε ξένοι ούτε και μόνοι. Είμαστε «οικείοι του Θεού», καί γι' αυτό αισθανόμαστε και μεταξύ μας οικειότητα καί εγκαρδιότητα. Αυτό είναι τό συμπέρασμα πού υπογραμμίζει ό άγιος Απόστολος: «ούκέτι έστέ ξένοι καί πά­ροικοι, άλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι τοΰ Θεού»· δέν είσθε πλέον ξένοι καί προσωρινοί κάτοικοι στή Βασιλεία τοϋ Θεού, άλλά είσθε συμπολίτες των Αγίων καί μέλη της οικογένειας τοΰ Θεού.
Τί ωραίο πράγμα νά αισθανόμαστε αυ­τόν τόν σύνδεσμο μεταξύ μας! Ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, τήν Εκκλησία. Είμα­στε συμπολίτες τών Αγίων! Δέν μας συν­δέει απλώς κάποια σαρκική συγγένεια ή κοινή καταγωγή, άλλά ό ίδιος Πατέρας, ή ίδια οικογένεια, ή ουράνια Πατρίδα μας, ή αιώνια Βασιλεία τοΰ Θεού. Κι άν κάποιοι θεωρούν καύχημα τους νά έχουν συγγε­νή ή συμπατριώτη κάποιο σπουδαίο πρό­σωπο, έμείς άς θεωρούμε ασύγκριτα με­γαλύτερη τιμή τό γεγονός ότι είμαστε «συμπολΐται» μέ όλους τούς Αγίους: τήν Ύπεραγία Θεοτόκο, τούς Προφήτες καί τούς Αποστόλους, τούς Μάρτυρες και τούς "Οσίους, τούς Ποιμένες καί Διδασκά­λους της Εκκλησίας μας. Οί Άγιοι είναι κοντά μας καί παρακολουθούν τόν αγώ­να μας. Κι έμεΐς έχουμε τό θάρρος νά ζη τοΰμε τις πρεσβείες τους και νά ελπίζουμε στή βοήθεια τους.
3.Συν-αρμολόγηση.
Μέ διάφορους τρόπους ό απόστολος Παΰλος εκφράζει τή σπουδαία αλήθεια ότι κάθε χριστιανός δέν μπορεί νά ζει ατο­μικά τό γεγονός της σωτηρίας του, άλλά μόνο μέσα στό σύνολο της Εκκλησίας. Γιά τόν λόγο αυτό χρησιμοποιεί τό παράδει­γμα της οικοδομής ή οποία έχει ώς ακρο­γωνιαίο λίθο τόν Κύριο Ίησοΰ Χριστό, και πάνω
στή βάση αυτή τίθενται ώς θεμέλια οί Απόστολοι και οί Προφήτες. Μ' αυτόν τόν τρόπο, γράφει ό άγιος Απόστολος, «πάσα ή οικοδομή συναρμολογούμενη αϋξει εις ναόν άγιον έν Κυρίω- έν ω και ύμεΐς συνοικοδομεΐσθε εις κατοικητήριον του Θεοΰ έν Πνεύματι»· όλη ή οικοδομή της Εκκλησίας ενώνεται αρμονικά και στε­ρεά και αυξάνει, ώστε νά γίνεται ναός ά­γιος, όπως τόν θέλει ό Κύριος. Κι έσεϊς, μέ τήν ένωση σας μέ τόν Κύριο, οίκοδομεΐσθε μαζί μέ τούς άλλους πιστούς γιά νά γίνετε ναός και κατοικητήριο, στό όποΐο θά κατοικεί ό Θεός μέ τό Πνεύμα Του.
Συναρμολόγηση - συνοικοδόμηση. Λέ­ξεις πού εκφράζουν τόν σύνδεσμο των πιστών άλλά και τήν εξάρτηση τοΰ ενός άπό τόν άλλο. Στό κτίσιμο μέ πέτρα είναι ολόκληρη τέχνη ή άρμολόγηση, δηλαδή ή κατάλληλη τοποθέτηση και γερή συγκόλ­ληση τών πετρών, ώστε νά είναι στέρεο τό οικοδόμημα. Και στήν πνευματική ζωή δέν κτίζουμε αυτόνομα και ανεξάρτητα οικο­δομήματα. Δέν έχουμε δικαίωμα νά φρον­τίζουμε γιά τήν προσωπική μας οικοδομή αδιαφορώντας γιά τήν πρόοδο τοΰ άλλου. «Οικοδομείτε είς τόν ένα», παραγγέλλει σέ άλλο σημείο ό Απόστολος (Α' Θεσ. ε' 11). Νά οικοδομείτε στήν αρετή ό ένας τόν άλλο. Ό καθένας μας οφείλει νά οικοδο­μείται μέσα στήν Εκκλησία μέ τέτοιο τρό­πο, ώστε νά ενώνεται αρμονικά μέ τούς άλλους πιστούς, και όλοι μαζί ενωμένοι μέ τόν Κύριο νά συναποτελοΰμε έναν άγιο ναό, κατοικητήριο τοΰ ζώντος Θεοΰ.

[eternity]

Ο Απόστολος της Κυριακής 18 Ιανουαρίου 2015


῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς

εἶναι ὁ ἴδιος χτές,

σήμερα

καὶ γιὰ πάντα

(῾Εβρ. ιγ´ 7-16)

Αδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. ᾿Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατήσαντες. ῎Εχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες· ὧν γὰρ «εἰσφέρεται» ζῴων «τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ ῞Αγια» διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα «κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς»· διὸ καὶ ᾿Ιησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε. Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν «ἔξω τῆς παρεμβολῆς» τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες· οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. Δι᾿ αὐτοῦ οὖν «ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως» διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾿ ἔστι «καρπὸν χειλέων» ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, νὰ θυμάστε τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες σας, ποὺ σᾶς μετέδωσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· νὰ βλέπετε πῶς τέλειωσαν τὴ ζωή τους καὶ ν’ ἀκολουθεῖτε τὸ παράδειγμα τῆς πίστης τους. ῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος χτές, σήμερα καὶ γιὰ πάντα. Μὴν παρασύρεστε ἀπὸ διάφορες ξένες διδασκαλίες. Εἶναι προτιμότερο νὰ στηρίζετε τὴν καρδιά σας στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ παρὰ σὲ φαγητά. ῞Οσοι βασίστηκαν σ’ αὐτὰ δὲν εἶδαν καμιὰ ὠφέλεια. ᾿Εμεῖς ἔχουμε ἕνα θυσιαστήριο ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ φᾶνε ὅσοι συνεχίζουν νὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ στὴ σκηνή. Τὰ σώματα τῶν ζώων, ποὺ τὸ αἷμα τους εἰσάγεται ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν, καίγονται ἔξω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ᾿Ιησοῦς, γιὰ νὰ ἐξαγνίσει τὸν λαό του μὲ τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα, θανατώθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη. ῍Ας πᾶμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς ἔξω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο κοντά του, κι ἂς ὑποστοῦμε τὸν ἴδιο μ’ αὐτὸν ἐξευτελισμό. Γιατὶ δὲν ἔχουμε ἐδῶ μόνιμη πολιτεία, ἀλλὰ λαχταροῦμε τὴ μελλοντική. ῍Ας προσφέρουμε, λοιπόν, συνεχῶς στὸν Θεὸ διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ σὰν θυσία τὸν ὕμνο μας, δηλαδὴ τὸν καρπὸ τῶν χειλιῶν μας, ποὺ ὁμολογοῦν τὸ μεγαλεῖο του. Μὴν ξεχνᾶτε ἀκόμα νὰ κάνετε τὸ καλὸ καὶ νὰ μοιράζεστε μὲ τοὺς ἄλλους ὅ,τι ἔχετε. Μὲ τέτοιες θυσίες εὐχαριστεῖται ὁ Θεός.

.

[zenjt]

Το«Ούκ έστι μου άξιος»και η αγιότητα(Κυριακή Αγ.Πάντων).Άγιος είναι αυτός που αξίζει να είναι μαθητής του Χριστού, λέει ο Κύριός μας απευθυνόμενος προς τους μαθητές του και προς κάθε χριστιανό, ο οποίος θέλει να Τον ακολουθήσει. Όποιος αγαπά τον κόσμο, τους φυσικούς συγγενείς του, όποιος δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν ακολουθεί τον Χριστό δεν αξίζει να θεωρείται και να είναι μαθητής Του.
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ.10, 37-39).

Όποιος είναι δεμένος με το παρελθόν του, όπως αυτό εκφράζεται στα πρόσωπα των γονέων του, όποιος είναι προσκολλημένος στο μέλλον, όπως αυτό εκφράζεται στα πρόσωπα των παιδιών του, όποιος είναι προσκολλημένος στον εαυτό του, στο παρόν του, όπως αυτό εκφράζεται με την άρνηση να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει την πορεία της θυσίας, της αγάπης, της αφιέρωσης, της προσφοράς, της νίκης εναντίον των παθών, δεν αξίζει να είναι μαθητής του Χριστού, δεν αξίζει τη δωρεά της αγιότητας.
Διότι ο άνθρωπος ο οποίος έχει ως κέντρο της ζωής του ό,τι έχει και όχι την αγάπη προς το Πρόσωπο Εκείνο που του δίνει ό,τι έχει, από τον χρόνο και τη ζωή, μέχρι τα πρόσωπα, τα βιώματα, τις δυνατότητες για αναζήτηση νοήματος, αυτός ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να ακολουθήσει την οδό της αγιότητας, την οδό της μαθητείας στο Χριστό.

Οι πολλοί πιστεύουμε ότι άγιος είναι ο αναμάρτητος, ο απροσάρμοστος στα δεδομένα της ζωής, ο αφελής, ο αθώος, αυτός που πορεύεται με το σταυρό στο χέρι, ο μονίμως ηττημένος από τους ισχυρούς, από τον τρόπο ζωής του πολιτισμού, ο μονίμως περιθωριοποιημένος, ο αρνητής της ζωής και της χαράς που αυτή κρύβει. Οι πολλοί αφήνουμε τους αγίους στην άκρη. Στην καλύτερη περίπτωση τους θαυμάζουμε διότι υπερβαίνουν τα μέτρα της φύσης, τους χαρακτηρίζουμε ως καλούς και ξεχωριστούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να προσευχηθούν στον Θεό για να γίνουν τα θελήματά μας,. Στην συνηθέστερη περίπτωση προσπερνούμε την ύπαρξή τους. Δεν είναι ο τρόπος τους για μας. Αγαπούμε τον εαυτό μας, τα αγαθά μας, τα οικεία μας πρόσωπα, τον χρόνο της ζωής μας, ό,τι απαρτίζει το εγώ και το έχειν μας. Ακόμη και ο Θεός είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας, το οποίο δεν θέλουμε να γεμίσει τον χρόνο και το έχειν μας. Εκείνος όμως γνωρίζει να περιμένει και το πιστεύουμε, διότι μας συμφέρει.

Άγιος όμως είναι αυτός που αφήνει την ύπαρξή του να γεμίσει από τον Θεό. Να γεμίσει από την αγάπη για την αιωνιότητα, για την Βασιλεία. Είναι ο διαθέσιμος για τον Θεό και τον πλησίον, αυτός που δεν προσκολλάται στο εδώ και τώρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδιαφορεί ή δεν αισθάνεται οικείος. Η οικειότητα όμως τόσο με τα πρόσωπα όσο και με τον χρόνο της ζωής μας, παρελθόν, μέλλον, παρόν δεν έχει διάρκεια, δεν είναι παράδοση στην αιωνιότητα, αλλά δοκιμή της. Ο χρόνος μάς δίδεται για να γνωρίσουμε ό,τι μπορεί να μας οδηγήσει στο αιώνιο. Μαθαίνοντας να αγαπούμε, καλούμαστε να μην ταυτιστούμε με ό,τι αγαπούμε, αλλά να μάθουμε να δίνουμε, να σηκώνουμε τον σταυρό και τον κόπο που η αγάπη φέρει και την ίδια στιγμή να δοξάζουμε τον Θεό που μας έδωσε αυτή την ευκαιρία. Πρωτίστως, καλούμαστε από τα πρόσωπα να περάσουμε στο Μοναδικό Εκείνο Πρόσωπο που δια της δικής Του αγάπης μάς σώζει, τον Χριστό.

Οι γονείς μας εκφράζουν ό,τι ανήκει στο παρελθόν μας. Τον ερχομό στη ζωή, τα βιώματα, τις αξίες, τα θετικά και τα αρνητικά τα οποία εσωτερικεύσαμε και από τα οποία ξεκινήσαμε. Οι γονείς άλλοτε απαιτούν υπακοή, άλλοτε μάς δίνουν ελευθερία, αλλά συχνά περιμένουν από εμάς την ανταπόδοση και την ευγνωμοσύνη, θέλουν να διαμορφώνουν τις ιδέες μας, την στάση ζωή μας, να μονοπωλούν δια της συγγένειας τον χρόνο, τα ενδιαφέροντα, τους λογισμούς μας.
Είναι δύσκολο να απεξαρτηθούμε από αυτούς, διότι πάντοτε μέσα μας κυριαρχεί η μομφή της αχαριστίας. Όποιος μένει σ’ αυτούς καθιστά το παρελθόν του τρόπο και προτεραιότητα ζωής και καθιστά την ελευθερία από αυτό ενοχή. Προτάσσει την ανάγκη να αποδεικνύει στους γονείς του ότι τους αγαπά και τους ευχαριστεί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προχωρήσει σε μια άλλη θέαση ζωής. Ακόμη και στην πνευματική του πορεία ο άνθρωπος κρατά τα βιώματα των γονέων του ως δύναμη συνήθειας και δεν τολμά να κάνει το δικό του βήμα ανακάλυψης του τι αληθινά είναι ο Θεός γι’ αυτόν, ενώ αν επιχειρήσει να ανοίξει νέο δρόμο, διαπιστώνει ότι «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10,36).

Τα παιδιά μας εκφράζουν ό,τι ανήκει στο μέλλον, στην προέκταση της ζωής μας στην αθανασία, στην αιωνιότητα. Θα ζούμε μέσω των παιδιών μας, ακόμη κι αν ο θάνατος μας καταπιεί. Έτσι αγαπούμε τα παιδιά μας όχι μόνο γιατί πιστεύουμε ότι μας ανήκουν, αλλά και γιατί είναι η ελπίδα μας ότι θα εκπληρώσουν τα όνειρά μας, ότι θα μας δώσουν χαρά, ότι θα μας καταξιώσουν. Αυτή η αγάπη δεν μας επιτρέπει να δούμε το προσωπικό μας μέλλον, το υπαρξιακό. Και αυτό έχει να κάνει πάλι με τη σχέση μας με τον Χριστό. Διότι αυτή η σχέση μάς δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε εσχατολογικά από το τώρα. Χωρίς να πάψουμε να αγαπούμε, να μεριμνούμε, να προσευχόμαστε, να στηρίζουμε «υιούς ή θυγατέρας», η αγάπη αυτή δεν μπορεί να μείνει η αποκλειστική αγάπη της ζωής μας.
Η αποκλειστικότητα μάς κρατά κλεισμένους, ενώ η αγάπη είναι άνοιγμα προς όλους τους ανθρώπους και πρωτίστως προς τον Θεό. Καλούμαστε λοιπόν να βλέπουμε τους άλλους με τον τρόπο που βλέπουμε τα παιδιά μας. Να είναι όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας οι εικόνες του Θεού προς τις οποίες μπορούμε να προσφέρουμε αυτό που ο Χριστός μας προσφέρει: την αγάπη και την αλήθεια. Χωρίς διακρίσεις και ιδιοτέλειες. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το υλικό επίπεδο, όσο με τη διάθεση της καρδιάς.

Τέλος, το προσωπικό μας παρόν διακρίνεται από μία αυθόρμητη τάση να αποφύγουμε την άρση του σταυρού ή των σταυρών μας και τη διάθεση να επιλέξουμε την ευκολία και την άνεση. Αν μάλιστα αναλογιστούμε το δόγμα του πολιτισμού μας, το «φάγωμεν, πίωμεν, απολαύωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν», διαπιστώνουμε ότι ο τρόπος του Χριστού δεν είναι ελκυστικός. Δεν είναι μόνο ότι ο Χριστός χρειάζεται χρόνο εντός μας, χρειάζεται να γίνει το κέντρο και του χρόνου και του τρόπου μας. Είναι και ότι ζητά από εμάς να μην αρνηθούμε τους σταυρούς μας.
Να σηκώσουμε τα φορτία των παθών μας και να του τα προσφέρουμε. Να σηκώσουμε τα φορτία των άλλων. Να σηκώσουμε τα φορτία τελικά του εαυτού μας και να ζητήσουμε και να αγωνιστούμε με μετάνοια, ταπείνωση και υπομονή, πρωτίστως όμως με αποφασιστικότητα, από Εκείνον να τα μεταποιήσει στον τρόπο Του, να γίνει κοινωνός μας και να γίνουμε «θείας φύσεως κοινωνοί» κοντά Του. Αυτός ο τρόπος έχει το τίμημα του μη συμβιβασμού με το εκκοσμικευμένο πνεύμα. Έχει όμως και την ευλογία της χάριτος, την οποία ο Χριστός προσφέρει εν Αγίω Πνεύματι πλουσίως, ενισχύοντάς μας και κάνοντας το δυσβάσταχτο φορτίο να φαίνεται ελαφρόν (Ματθ. 11, 30).

Άγιος δεν είναι ο τέλειος, ο αναμάρτητος, ούτε κατ’ ανάγκην ο περιθωριοποιημένος από τους ανθρώπους. Άγιος γίνεται αυτός που αγωνίζεται. Αυτός που αντλεί δύναμη και παραδείγματα από όσους προηγήθηκαν στην οδό αυτή. Αυτός που ζει την χαρά της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του και γίνεται καρπός του Ευαγγελίου.
Αυτός που αγωνίζεται να γίνει άγιος μπορεί να περιθωριοποιείται από τους πολλούς. Παραμένει όμως σημείο αναφοράς τόσο γα το περιβάλλον του όσο και για εκείνους οι οποίοι τον απορρίπτουν. Διότι το λυχνάρι δεν κρύβεται στο σκοτάδι, αλλά το διαλύει. Έστω και για λίγο. Όποιος είναι δίπλα του, τουλάχιστον βλέπει πού πορεύεται. Έχουμε λοιπόν ανάγκη όχι μόνο από αγίους, αλλά και για να θέσουμε την αγιότητα ως στόχο της ζωής μας. Όχι για να υπεραιρόμεθα, αλλά για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι ο Χριστός μας καλεί να γίνουμε μαθητές Του. Μας θέλει αξίους Του. Βεβαίως κάτι τέτοιο με τα δικά μας μέτρα είναι ανέφικτο. Το Άγιο Πνεύμα όμως αναπληρώνει τα ελλείποντα και θεραπεύει τα ασθενή. Ας δούμε λοιπόν τόσο τον τρόπο που ζούμε εν χρόνω όσο και τους στόχους της ζωής μας μέσα από αυτή την προοπτική. Είναι δρόμος ευλογίας και όντως ζωής.πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός.

[zenjt]

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ. Ειπεν ό Κύριος την παραβολήν ταύτην· ανθρώπου τιvos πλουσίου εύφόρησεν χώρα* και διελογίξετο εν έαυτω λέγων· τι ποιήσω, ότι ουκ έχω που συνάξω τούς καρ­πούς μου; καΐ είπε· τοϋτο ποιήσω· καθελώ μου τάς άποθήκας καΐ μείξονας οίκοδομήσω, και συνάξω έκεϊ πάντα τα γενήματά μου και τα άγαθά μου, καΐ έρώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά άγ-θά κείμενα είθε έτη πολλά· άναπαύου, φάγε, πίε, εύφρα νου. είπε δε αύτω ό Θεός άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου άπαιτοϋσιν από σοϋ· άδης ήτοίμασας τίνι εσται; ούτως ό θησαυρίξων έαυτώ, και μη είς Θεόν πλούτων, ταϋτα λέγων έφώνει· ό έχων ώτα άκούειν άκουέτω.
1. Ή τραγωδία του πλούτου.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τά χρήματα μπορούν νά τούς έξασφαλίσουν άνεση και ευτυχία. Στήν πραγματικότητα όμως τά πλούτη άπό μόνα τους δεν αποτελούν εγγύηση γιά ευτυχισμένη ζωή.
Αντίθετα, μάλλον προβλήματα δημιουργούν και απαιτούν πολλή σύνεση και προσοχή στή διαχείρισή τους. Αύτή τήν άλήθεια μας διδάσκει ό Κύριος μέ τήν πολύ εκφραστική Παραβολή του άφρονος πλουσίου του σημερινού Εύαγγελίου.

Ζούσε κάποτε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, ιδιοκτήτης μεγάλων εκτάσεων γής πού του άπέδιδαν πολλούς καρπούς. Κάποια χρονιά λοιπόν, πού ή γη παρουσίασε ιδιαίτερα μεγάλη εύφορία, τά κέρδη του πλουσίου πολλαπλασιάστηκαν. 'Άρχισαν τότε νά τόν βασανίζουν οί σκέψεις γιά τό πώς θά διαχειριστεί τά πλούτη πού άπέκτησε. Τί νά κάνω;... άναρωτιόταν, «ποϋ συνάξω τούς καρπούς μου;...». Που θά συγκεντρώσω τούς καρπούς μου; Δεν έχω τόσο χώρο γιά νά τούς άποθηκεύσω. Άφοϋ σκέφθηκε όμως πολύ, τελικά κατέληξε: Αύτό θά κάνω. Θά γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θά κτίσω μεγαλύτερες και πιό εύρύχωρες κι εκεί θά συνάξω όλη τή σοδειά μου και τά άγαθά μου. Έπειτα θά πώ στήν ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά άγαθά, πού είναι άποθηκευμένα και σου φτάνουν γιά πολλά χρόνια. Μή σκοτίζεσαι πλέον γιά τίποτε, άλλά «άναπαύου, φάγε, πίε, εύφραίνου»· ζήσε ξένοιαστα και άναπαυτικά· φάε, πιές, γέμισε χαρά και άπόλαυση...

Είναι άλήθεια ότι ό πλούσιος είχε πλέον στήν κατοχή του μεγάλη περιουσία. Μέ τήν τελευταία σοδειά άπέκτησε χρήματα πολλά. Άλλά τί κέρδισε τελικά;... Άγωνία και ταραχή γιά τό πώς θά τά ασφαλίσει και εμπλοκή σέ άναπάντεχη ταλαιπωρία, καθώς ή πλεονεξία του τον οδήγησε στήν απόφαση νά γκρεμίσει τις αποθήκες του και νά κτίσει άλλες μεγαλύτερες. Αύτό τό γκρέμισμα και τό κτίσιμο, όμως, σημαίνει έντατική έργασία, άγωνιώδη μέριμνα και περισσότερο άγχος. Πώς νά απολαύσει τά πλούτη του κάτω άπό τέτοιες συνθήκες;... Πώς νά αισθανθεί τή χαρά και τήν άνάπαυση πού ονειρευόταν, ένώ παρέμενε έγκλωβισμένος στήν πλεονεξία και τόν άτομισμό του;...

Ας έρθουν τώρα αύτοί πού πιστεύουν ότι ό πλούτος κάνει τόν άνθρωπο ευτυχισμένο- ας παρατηρήσουν όχι μόνο τήν ιστορία του άφρονος πλουσίου της Παραβολής, άλλά και τή ζωή αύτών πού, προβάλλονται ώς οί πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου. Και θά διαπιστώσουν μέ θλίψη πόση δυστυχία κρύβεται πίσω άπό τό παραπέτασμα του πλούτου: διχασμένες οικογένειες, δικαστικές περιπέτειες, κληρονομικές διαμάχες, άτελείωτες δολοπλοκίες και φοβερά έγκλήματα. Ποιός θά ήθελε τέτοια ζωή; Τί είναι καλύτερο; Νά έχεις τά άπαραίτητα γιά νά ζήσεις ή νά κυνηγάς όλο και περισσότερα και τελικά νά μή βρίσκεις ποτέ άνάπαυση και ήσυχία; Τί νά τά κάνεις τά πλούτη, όταν δέν μπορείς νά ήρεμήσεις άπό τόν φόβο της κλοπής, τήν άγωνία της χρεωκοπίας, τό άγχος γιά τις επενδύσεις και τήν αύξομείωση τών δεικτών του Χρηματιστηρίου;... Τί νά τά κάνεις τά χρήματα, άφου δέν πρόκειται νά τά πάρεις μαζί σου όταν περάσεις στήν αιωνιότητα; Διότι γιά όλους τούς άνθρώπους θά έρθει αύτή ή ώρα, όπως ήρθε και γιά τόν άσύνετο έκείνο πλούσιο.

2. Ό ουράνιος θησαυρός

Ένώ ό πλούσιος σκεφτόταν τά πλούτη του καί ονειρευόταν νά τά άπολαύσει γιά πολλά χρόνια, άκουσε μέσα του τη φωνή του Θεού νά του λέγει: «άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου άπαιτούσιν άπό σου· ά δέ ήτοίμασας τίνι έσται;»· ανόητε άνθρωπε, νόμισες ότι ή εύτυχία σου έξαρτάται άπό τά πλούτη σου!

Όρίστε λοιπόν, τη νύχτα αύτη, ενώ έσύ φαντάζεσαι διασκεδάσεις και άπολαύ-=σεις, έρχονται οί φοβεροί δαίμονες και άπαιτουν νά πάροϋν τήν ψυχή σου. Σε λίγο δηλαδή θά πεθάνεις. Αύτά λοιπόν πού έτοίμασες και άποταμίευσες, τώρα σέ ποιόν θά άνήκουν;

Και ό Κύριος κατέληξε στό συμπέρασμα: «ούτως ό θησαυρίζων έαυτω, και μή εις Θεόν πλουτών».

Αύτό θά πάθει και τέτοιο τέλος θά έχει και καθένας πού θησαυρίζει γιά τον εαυτό του, γιά νά άπολαμβάνει εγωιστικά αύτός και μόνο τά άγαθά της γης, και δεν άποταμιεύει μέ τά έργα της άγάπης στόν ούρανό θησαυρούς πνευματικούς.

Άφυπνιστικό είναι τό μήνυμα της Παραβολής. Μας άφυπνίζει διότι μας ύπενθυμίζει ότι δέν θά μείνουμε γιά πάντα στή γη. Μάς περιμένει ένας άλλος κόσμος: ή αιωνιότητα!

Έκεί συμφέρει νά έπενδύουμε. Έκεί νά άποταμιεύουμε τούς θησαυρούς μας. Τί νόημα έχει νά κρατάμε τά χρήματα γιά τόν έαυτό μας; Πουθενά δέν είναι άσφαλισμένα, ούτε στά σεντούκια ούτε στίς τράπεζες και τά χρηματιστήρια.

Ή μόνη άσφαλής επένδυση είναι ή ελεημοσύνη.

Ό άνθρωπος πού προσφέρει άπλόχερα τήν ελεημοσύνη, άπολαμβάνει πολλαπλή ωφέλεια: τή χαρά της προσφοράς, τήν εύγνωμοσύνη του πτωχού άδελφού καί, τό κυριότερο, τούς θησαυρούς του ούρανού πού ύπόσχεται ό δωρεοδότης Κύριος νά άποδώσει στούς ελεήμονες πλουσιοπάροχα, κατά τό μέγα και πλούσιο έλεός Του.