Ο άστεγος Ηλίας:«Όταν σταματάς να ελπίζεις είσαι νεκρός»Ηλίας: «Πάω τώρα στα τρία χρόνια άστεγος, και όταν δεν μπαίνουν σε ένα σπίτι λεφτά μπαίνει η γκρίνια. Και αυτό δεν γίνεται καλά με τίποτα. Ήμουν οδηγός από το 1985. Έχω βγει και έξω. Μένω κάτω από τη γέφυρα. Ακούς θόρυβο και ανοίγει το μάτι σου. Τρέμει το φυλλοκάρδι σου και λες να ξημερώσει το πρωί, γιατί πολλά γίνονται, πολλά ακούγονται και παραφυλάς και τι ύπνο να κάνεις. Κάποιοι συγνώμη κυνηγούσαν κάποιους κλέφτες και ένας σκόνταψε πάνω μας , σηκώθηκε και έφυγε. Άντε να μην σηκωνόταν, να αρνιόταν να σηκωθεί και να σου έβγαζε κανένα κέρατο, στα καλά καθούμενα και χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται.
Σπίτι είχα πριν 4 χρόνια, και οικογένεια και αυτή τη στιγμή, είμαι στη γέφυρα, τρώω από το Δήμο και τι να πεις φοβάσαι, πάρα πολύς ξένος κόσμος, και ελάχιστοι οι καλοί. Η οικογένεια είναι στη Μυτιλήνη, έχω παιδιά, κοντά 4-5 χρόνια χώρια. Πας συζητάς με μάντρες με αυτοκίνητα, με το ένα με το άλλο, δουλειά, σου λέει τα βλέπεις; Κάθονται. Άσε τηλέφωνο, άμα ανοίξει δουλειά θα τα πούμε. Να βρούμε μια δουλίτσα, να πατήσω στα ποδαράκια μου, να πάω στα παιδάκια μου. Άμα σταματήσεις να ελπίζεις, είσαι νεκρός.