Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Οσο ξεχνάμε τον εαυτό μας, τόσο μας θυμάται ο Θεός



Οποιος έχει θυσία και πίστη στον Θεό, δεν υπολογίζει τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος, όταν δεν καλλιεργήση το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνον τον εαυτό του και θέλει όλοι να θυσιάζωνται γι’ αυτόν.

Άλλα όποιος σκέφτεται μόνον τον εαυτό του, αυτός απομονώνεται και από τους ανθρώπους, απομονώνεται και από τον Θεό - διπλή απομόνωση, - οπότε δεν δέχεται θεία Χάρη.

Αυτός είναι άχρηστος άνθρωπος.

Και να δήτε, αυτόν που σκέφτεται συνέχεια τον εαυτό του, τις δυσκολίες του κ.λπ., και ανθρωπίνως κανείς δεν θα του συμπαρασταθή σε μια ανάγκη.

Καλά, θεϊκή συμπαράσταση δεν θα έχη, αλλά δεν θα έχη και ανθρώπινη.

Μετά θα προσπαθή από εδώ - από εκεί να βοηθηθή. Θα βασανίζεται δηλαδή, για να βοηθηθή από ανθρώπους, αλλά βοήθεια δεν θα βρίσκη.

Αντίθετα, όποιος δεν σκέφτεται τον εαυτό του, αλλά σκέφτεται συνέχεια τους άλλους, με την καλή έννοια, αυτόν τον σκέφτεται συνέχεια ο Θεός, και μετά τον σκέφτονται και οι άλλοι.

Οσο ξεχνάει τον εαυτό του, τόσο τον θυμάται ο Θεός.

Να, μια ψυχή φιλότιμη μέσα σε ένα Κοινόβιο θυσιάζεται, δίνεται κ.λπ. Αυτό, νομίζετε, δεν έχει πέσει στην αντίληψη των άλλων;

Μπορεί να μην την σκεφθούν οι άλλοι αυτήν την ψυχή που δίνεται ολόκληρη και δεν σκέφτεται τον εαυτό της;

Μπορεί να μην την σκεφθή ο Θεός;

Μεγάλη υπόθεση. Εδώ βλέπει κανείς την ευλογία του Θεού, πώς εργάζεται ο Θεός.

Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ό άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχη πραγματική αγάπη, θυσία.

Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και σκέφτεται τους άλλους.

Βλέπεις, και η παροιμία λέει «ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται».

Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιος σκέφτεται τον άλλον και ποιος σκέφτεται τον εαυτό του.

Οποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνον τον εαυτό του, σε μιά δυσκολία πάλι τον εαυτό του θα σκέφτεται, και ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτό του αλλά σκέφτεται τους άλλους, και στον κίνδυνο τους άλλους θα σκεφθή.

Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοι έχουν πραγματικά θυσία και ποιοί είναι φίλαυτοι.

Αν δεν άρχίση κανείς να κάνη από τώρα καμμιά θυσία, να θυσιάση μιά επιθυμία, έναν εγωισμό, πώς θα φθάση να θυσιάση την ζωή του σε μιά δύσκολη στιγμή;

"Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάη να μην κοπιάση λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μιά δουλειά, πώς θα φθάση στην κατάσταση να τρέχη να σκοτωθή αυτός, για να μη σκοτωθή ο άλλος;

Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτό του, τότε πού θα κινδυνεύη η ζωή του, πώς θα σκεφθη τον άλλον;

Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχη λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δη να πέση στον δρόμο, θα τον αφήση και θα φύγη.

Θα πη: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω και εγώ».

Στον πόλεμο παλεύει η ζωή η δική σου με την ζωή του άλλου.

Λεβεντιά είναι να τρέχη ο ένας να γλυτώση τον άλλον.

Οταν δεν υπάρχη θυσία, ο καθένας πάει να γλυτώση τον εαυτό του.

Και είναι παρατηρημένο• όποιος πάει στον πόλεμο να ξεφύγη, τον βρίσκει εκεί η οβίδα.

Πάει δήθεν να γλυτώση και σπάζει τα μούτρα του.

Γι' αυτό να μην κοιτάζη κανείς να ξεφύγη, και ιδίως όταν αυτό είναι εις βάρος των άλλων.

Θυμάμαι ένα περιστατικό από τον Αλβανικό πόλεμο.

Ένας στρατιώτης είχε μιά πλάκα, για να προστατεύη το κεφάλι του. Έν τω μεταξύ χρειάσθηκε να πάη λίγο πιο πέρα και την ακούμπησε κάτω.

Πάει αμέσως ο διπλανός του και την παίρνει. Σου λέει: «Ευκαιρία είναι, θα την πάρω εγώ τώρα».

Την ίδια στιγμή, τακ, πέφτει ο όλμος επάνω του, τον διέλυσε.

Αυτός έβλεπε τα πυρά που έπεφταν και πήρε την πλάκα, για να γλυτώση• δεν υπολόγισε τον άλλον που θα γύριζε πάλι.

Σκέφθηκε μόνον τον εαυτό του και δικαιολόγησε κάπως και την πράξη του:

«Αφού πήγε λίγο πιο πέρα ο άλλος, μπορώ να την πάρω την πλάκα».

Ναι, έφυγε, αλλά η πλάκα ήταν δική του.

Ένας άλλος, όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, προσπαθούσε να γλυτώση. Κανέναν δεν υπολόγιζε.

Οι άλλοι βοηθούσαν, αυτός καθόταν στο σπίτι του.

Κοίταζε μέχρι την τελευταία ώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα να ξεφύγη.

Αργότερα, όταν είχαν έρθει οι Άγγλοι, πήγε στο στρατόπεδο, παρουσιάσθηκε στον Ζέρβα και, επειδή είχε και αμερικανική υπηκοότητα, βρήκε ευκαιρία και έφυγε για την Αμερική.

Μόλις όμως έφθασε εκεί, πέθανε! Ή γυναίκα του ή καημένη έλεγε: «Πήγε να ξεφύγη από τον Θεό!».

Αυτός πέθανε, ενώ άλλοι που πήγαν και στον πόλεμο έζησαν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Οσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν


Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό.

Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή.

«Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση.

Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός.

Ό πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι' αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν.

Υστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα.

Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τι θυσία έκαναν!

Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί.

Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα• έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ' αυτά τους χτυπούσαν και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα.

Για να μην άκούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από 'δω βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής».

Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν:

«Αν μαρτυρήσουμε εμείς - ήξεραν ποιοι είχαν ντουφέκια -, ύστερα Θά χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση».

Γι' αυτό οι πρώτοι είπαν:

«Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια».

Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια.

Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους.

Όποτε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους.

Επαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα πού έκαιγε και τα πατούσαν να καούν.

Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια.

Θέλω να πω, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν.

Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο.

Ετσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν.

Αν δεν ύπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Ό Μακρυγιάννης ο καημένος τί τράβηξε! Και σε τι χρόνια!



- «Κάπνισαν τα μάτια μου», λέει κάπου, Γέροντα.

- Ναι, κάπνισαν τα μάτια του. Από την ένταση και την αγωνία που είχε, ήταν σαν να έβγαζαν υδρατμούς τα μάτια του.

Βρέθηκε σ" εκείνη την κατάσταση και από πόνο και αγάπη θυσιαζόταν συνέχεια.

Δεν σκέφθηκε, δεν υπολόγισε ποτέ τον εαυτό του.

Δεν φοβήθηκε μην τον σκοτώσουν, όταν αγωνιζόταν για την πατρίδα.

Ο Μακρυγιάννης ζούσε πνευματικές καταστάσεις.

Αν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ότι από τον Αγιο Αντώνιο δεν θα είχε μεγάλη διαφορά.

Τρεις χιλιάδες μετάνοιες έκανε και είχε και τραύματα και πληγές. Ανοιγαν οι πληγές του, έβγαιναν τα έντερα του, όταν έκανε μετάνοιες, και τα έβαζε μέσα.

Τρεις δικές μου μετάνοιες κάνουν μία δική του. Έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα του.

Εμείς, αν ήμασταν στην θέση του, θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο να μας υπηρετούν.

Θα μας κρίνουν οι κοσμικοί!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Οποιος δεν υπολογίζει τον εαυτό του δέχεται Θεϊκή δύναμη



- Γέροντα, κινδυνεύσατε καμμιά φορά στον πόλεμο;

- Ω, μιά καi δυό; Τα σκέφτομαι τώρα πως βοηθούσε ο Θεός και συγκλονίζομαι.

Τότε δεν τα σκεφτόμουν. Ειδικά τον θάνατο δεν τον σκεφτόμουν καθόλου.

Οταν είσαι αποφασισμένος για τον θάνατο, δεν φοβάσαι τίποτε. Η απόφαση για τον θάνατο ισοδυναμεί με χίλιους φύλακες.

Ο θάνατος είναι ασφάλεια. Στον πόλεμο οι ιεροί λόχοι έχουν την νεκροκεφαλή• είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν.

Οποιος δέν υπολογίζει τον εαυτό του για το καλό του άλλου ή για το κοινό καλό, δέχεται μέσα του θεϊκή δύναμη.

Και να δητε, αν κινηθή κανείς με θυσία, ο Θεός τον σκεπάζει.

Θυμάμαι, μιά φορά είχαμε οχυρωθή πίσω από έναν βράχο.

Εγώ είχα σκάψει ένα λακκάκι και είχα κρυφτή λίγο.

Έρχεται ο ένας και μου λέει «να μπω κι εγώ»• έρχεται ο άλλος, μου λέει «να μπω κι εγώ».

Τους άφησα να μπουν, αφού μου το ζητούσαν και έμεινα εγώ έξω.

Το βράδυ, όταν έπεφταν τα πολλά βλήματα, με παίρνει ένα βλήμα ξυστά στο κεφάλι. Φορούσα κουκούλα• δεν φορούσα κράνος.

«Παιδιά, φωνάζω, με χτύπησε βλήμα!».

Πιάνω με το χέρι μου το κεφάλι, δεν βλέπω αίματα• το ξαναπιάνω, τίποτε.

Το βλήμα είχε περάσει ξυστά από το κεφάλι μου και είχε κουρέψει μόνον από μπρος προς τα πίσω τα μαλλιά μου και είχε σχηματισθή μιά λωρίδα έξι πόντους φάρδος χωρίς μαλλιά!

Εσείς δεν περάσατε δύσκολα χρόνια, κατοχές, δεν είδατε πόλεμο, εχθρούς κ.λπ. - εύχομαι να μη δήτε - και ούτε καταλαβαίνετε από αυτά.

Τα χρόνια όμως αυτά είναι σαν μια χύτρα που βράζει και σφυρίζει.

Θέλει μια σκληραγωγία, μια παλληκαριά και έναν ανδρισμό. Αν τυχόν γίνη κάτι, κοιτάξτε μη βρεθήτε τελείως απροετοίμαστες.

Να ετοιμασθητε από τώρα, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε μιά δυσκολία.

Και ο Χριστός τί είπε; «Γίνεσθε έτοιμοι» δεν είπε; (1)

Σήμερα που ζούμε σε τέτοια δύσκολα χρόνια, για έναν λόγο παραπάνω, τρεις φορές πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Δεν είναι μόνον ο αιφνίδιος θάνατος που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είναι και άλλοι κίνδυνοι.

Να φύγη λοιπόν το βόλεμα του εαυτού μας. Νά δουλεύη το φιλότιμο. Να υπάρχη το πνεύμα της θυσίας.

Τώρα βλέπω σαν να είναι κάτι που πάει να γίνη και συνέχεια αναβάλλεται.

Ολο αναβολές μικρές. Ποιος τις κάνει; Ο θεός σπρώχνει; Άντε ακόμη έναν μήνα, δύο μήνες!...

Η υπόθεση έτσι πάει. (2) 'Αλλά, επειδή δεν ξέρουμε τΙ μας περιμένει, όσο μπορείτε, να καλλιεργήσετε την αγάπη.

Αυτό είναι το κυριώτερο απ' όλα: να έχετε μεταξύ σας αγάπη αληθινή, αδελφική, όχι ψεύτικη.

Πάντα, όταν υπάρχη το καλό ενδιαφέρον, ο πόνος, η αγάπη, ενεργεί κανείς σωστά.

Η καλωσύνη, η αγάπη, είναι δύναμη.

Οσο μπορείτε να έχετε εχεμύθεια και να μην ξανοίγεσθε• ο ένας θα το πη στον άλλον, και ο άλλος στον άλλον, και τι βγήκε;

Μπορεί ακόμη και από μιά χαζομάρα να κάνετε κακό και να χτυπήσετε μετά το κεφάλι στον τοίχο.

Να βλέπατε στον στρατό εχεμύθεια!

Πρώτη δουλειά, αν κινδύνευες να σε πιάσουν, ήταν να καταστρέψης τα διακριτικά στοιχεία.

Εκοβες τα στοιχεία κομματάκια, για να τα καταπιής. Μιά φορά που βρέθηκα σε δυσκολία, τα κατάπια.

Γιατί, αν τα έπαιρναν οι αντάρτες, μάθαιναν ότι στο τάδε μέρος υπάρχει στρατός, έχει ανάγκη από τροφές κ.λπ., έστελναν αυτοί σήμα στο κέντρο, οπότε ερχόταν η αεροπορία και έρριχνε σ' αυτούς τρόφιμα και βομβάρδιζε τον στρατό.

Κατάλαβες; Παρουσιάζονταν αυτοί για στρατός.

Αν σε έπιαναν και ήσουν ασυρματιστής, σου έβγαζαν τα νύχια με την τανάλια, για να μαρτυρήσης τα διακριτικά.

Και προτιμούσες να σου βγάλουν τα νύχια, παρά να προδώσης. Του άλλου του έκαψαν τις μασχάλες, για να παραδώση επιστολή, και δεν ομολόγησε- έμεινε παράλυτος.

Δεν ομολόγησε, γι' αυτό και έγινε όμολογητής.

Γυναίκες μετέφεραν μέσα στα σαμάρια έγγραφα αποφασισμένες να πεθάνουν.

Ό θάνατος στον πόλεμο πολύ εξιλεώνει, γιατί θυσιάζεται κανείς, για να
προστατεύση τους άλλους.

Εκείνοι πού θυσιάζουν την ζωή τους από καθαρή αγάπη, για να προστατεύσουν τους συνανθρώπους τους, μιμούνται τον Χριστό.

Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες, διότι τους τρέμει ακόμη και ο θάνατος, επειδή αψηφούν τον θάνατο από αγάπη,

και έτσι κερδίζουν την αθανασία, παίρνοντας το κλειδί της αιωνιότητος κάτω από την πλάκα του τάφου, και προχωρούν ελαφρά στην αιώνια μακαριότητα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ματθ. 24,44 καί Λουκ. 12,40
(2) Ειπώθηκαν τόν Νοέμβριο του 1984.

[XAPA]

Ολη η ζωή του μοναχού είναι μια θυσία



Τον μοναχό τον βοηθάει φυσιολογικά όλη ή ζωή του να έχη την αγάπη, την θυσία.

Ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Ξεκίνησε δηλαδή για την θυσία.

Δεν έχει καί υποχρεώσεις, γι' αυτό επιβάλλεται ο μοναχός να καλλιεργή το πνεύμα της Θυσίας.

Ό λαϊκός δεν ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Υστερα έχει και υποχρεώσεις.

Σκέφτεται την οικογένεια του, τα παιδιά του, γι' αυτό έχει ελαφρυντικά και δικαιολογείται. Π.χ. σε έναν πόλεμο, ένας που έχει οικογένεια πάει να αποφύγη τον κίνδυνο, για να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο.

Δεν υπολογίζει ότι, αν αποφύγη εκείνος, ίσως σκοτωθή κάποιος άλλος που έχει και εκείνος παιδιά.

Τέλος πάντων, εκεί υπάρχει τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον για την οικογένεια του.

Σου λέει: «Τα παιδιά μου να μη μείνουν στον δρόμο». Μπορεί να μην πιστεύη κιόλας στην άλλη ζωή και πάει να γλυτώση αυτήν την ζωή.


- Δηλαδή, Γέροντα, ο μοναχός πρέπει νά θυσιάζη συνέχεια τον εαυτό του.

- Κοίταξε, δεν είπαμε ότι όλη η ζωή του μοναχού είναι μιά θυσία;

Ε, τί κάνουμε αλλιώς; Αν χωλαίνη σ' αυτό το θέμα ο μοναχός, τότε δεν είναι μοναχός.

Μετά τι πνευματικά να πής;

Δεν χωράνε τα πνευματικά, όταν δεν ύπάρχη θυσία. Όσα πνευματικά και αν κάνη από εκεί και πέρα ο μοναχός, τίποτε δεν είναι.

Στο Αγιον Όρος αυτά τα πνευματικά τα λένε «κουκουσκιάχτικα». Δηλαδή δεν μπορεί να διώξη δαιμόνια ο καλόγερος που κάνει τέτοια πνευματικά• ίσα - ίσα τα κοράκια διώχνει.

Οταν ο άνθρωπος παίρνη στα ζεστά τον αγώνα που έχει να κάνη σ' αυτήν την ζωή, υπάρχει και η θεία φλόγα μέσα του.

Αμα λείπη αυτή η θεία φλόγα, είναι άχρηστος. Αυτή είναι που του δίνει χαρά, του δίνει παλληκαριά, του δίνει φιλότιμο.

Είναι αυτό που είπε ο Κύριος: «Πυρ ήλθον βαλείν» (1).

Οταν υπάρχη αυτό το θείο πυρ, τότε και η ψαλμωδία και η προσευχή του είτε για τον εαυτό του είτε για τους άλλους έχει αποτελέσματα. ιδίως η γυναικεία καρδιά, όταν εξαγνισθή, έχει μεγάλη δύναμη. Και στην προσευχή πολύ προχωράει. Ραντάρ γίνεται.

Οποιος δεν έχει φιλότιμο, θυσία, θα έχη ή κοσμική χαρά ή κοσμική στενοχώρια• αγαλλίαση πνευματική δεν μπορεί να νιώση.

Γι' αυτό λέω να καλλιεργήσετε την θυσία, την αδελφοσύνη.

Να απόκτηση καθεμία κατάσταση πνευματική, για να μπορή να τα βγάλη πέρα μόνη της σε μια δύσκολη περίσταση.

Αν δεν έχη κανείς πνευματική κατάσταση, δειλιάζει, επειδή αγαπάει τον εαυτό του. Μπορεί και τον Χριστό να άρνηθή, να Τον προδώση.

Πρέπει να είστε αποφασισμένες να πεθάνετε.

Εδώ κοσμικοί άνθρωποι θυσιάζονται, που ούτε και στον Παράδεισο πιστεύουν. Εμείς πιστεύουμε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο και η θυσία μας έχει νόημα.

Οι κοσμικοί να έχουν άγνοια από όλα και να θυσιάζωνται, να κινδυνεύουν, για να προφυλάξουν τον άλλον, και οι μοναχοί να μη θυσιάζωνται;

Εμείς ξεκινάμε για την αγάπη του Χριστού να πεθάνουμε, υποχρεώσεις δεν έχουμε, αν δεν έχουμε και θυσία, τότε τί κάνουμε; Θα μας γελάν και τα μυρμήγκια μετά!

Είδες μυρμήγκια να κοροϊδεύουν τους ανθρώπους; Κοροϊδεύουν τους τεμπέληδες!


- Γέροντα, ενδέχεται να έχω προθυμία να εξυπηρετώ και να μην έχω αγνά ελατήρια;

- Αυτό φαίνεται. Οταν δεν είναι αγνά τα ελατήρια, η ψυχή δεν βρίσκει ανάπαυση. Οπότε το καταλαβαίνει και προσπαθεί να τα εξαγνίση.

Μου έκανε εντύπωση μιά ψυχή που ήρθε αυτές τις μέρες.

Οταν μαθαίνη ότι κάποιος είναι άρρωστος και υποφέρει, δεν μπορεί να κοιμηθή, πονάει και κλαίει. Και ζη μέσα στον κόσμο.

Το είπε σε κάποιον και της είπε: «Μπορεί να είναι του πειρασμού».

Γίνεται να είναι αυτό του πειρασμού; Μόνον όταν το κάνη κανείς επιδεικτικά, μπορεί να τον ξεγελάη ο πειρασμός και να ζη μιά λανθασμένη κατάσταση.

Να βγάζετε τον εαυτό σας από τις ενέργειες σας.

Ο άνθρωπος,όταν βγαίνη από τον εαυτό του, βγαίνει από την γη. Κινείται σε άλλη ατμόσφαιρα.

Οσο παραμένει στον εαυτό του, δεν μπορεί να γίνη ουράνιος άνθρωπος. Δεν γίνεται πνευματική ζωή χωρίς θυσία. Να θυμάστε και λίγο ότι υπάρχει θάνατος.

Μιά που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ τον εαυτό μας. Οχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε ζημιές, αλλά όχι να προσκυνούμε και την ανάπαυση!

Ούτε λέω να ρίχνη κανείς τον εαυτό του στους κινδύνους, αλλά να έχη λίγο ηρωισμό, βρε παιδάκι μου!

Οι ήρωες με τι παλληκαριά αντιμετώπιζαν στον αγώνα τον θάνατο!

Μου έλεγε ένας μοναχός που ήταν μαζί με τον Κονδύλη - ο Κονδύλης ήταν πατριώτης, ήρωας:

Οταν οι Έλληνες με τον πόλεμο στην Μικρά Ασία είχαν κάνει αποβίβαση κοντά στην Πόλη, ο Κονδύλης μέσα στο καράβι, μόλις είδε από μακριά την Πόλη, έκανε σαν τρελλός.

«Βρε παιδιά, θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, φώναζε. Τί σήμερα, τί αύριο! Να πεθάνουμε παλληκαρίσια, βρε παιδιά! Ας πεθάνουμε ήρωες για την πατρίδα».

Δεν είχε υπομονή ούτε να προσεγγίσουν στην ξηρά. Από την αγωνία, από την λαχτάρα που είχε, δεν είδε ότι το καράβι δεν είχε ακουμπήσει ακόμη στην ξηρά, πήδηξε και έπεσε μέσα στην θάλασσα! Τόσο πολύ! Δεν ήξερε και κολύμπι, έτρεξαν, τον έβγαλαν.


- Γέροντα, μας είπατε να προσπαθήσουμε να μην είναι ο εαυτός μας σε κάθε μας ενέργεια. Πώς θα γίνη αυτό;

- Εσείς όλα έτοιμα τα θέλετε. Τί θα πη βγάζω τον εαυτό μου; Πότε βγάζω τον εαυτό μου;

Πώς θα βγάλουμε τον εαυτό μας από την αγάπη μας; Πώς θα λαμπικάρουμε την αγάπη μας;

Οσο δεν υπολογίζω τον εαυτό μου, τόσο βγάζω τον εαυτό μου.

Και όταν κόβουμε το θέλημα, την αδυναμία, την ανάπαυση μας, και τότε βγάζουμε τον εαυτό μας.

Και με την υπακοή και με την σιωπή πολλά εξαφανίζονται από τον εαυτό μας.

Και όταν δεν εχη ιδιοτέλεια η αγάπη μας, πάλι βγάζουμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να έχη και θυσία η αγάπη μας.

Το καταλαβαίνετε αυτό;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Λουκ. 12,49

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3


Η παλληκαριά γεννιέται από την εμπιστοσύνη στον Θεό


Η παλληκαριά δεν έχει βαρβαρότητα


Τα ανδραγαθήματα τα κάνουν αυτοί που έχουν παλληκαριά, μεγάλη καρδιά - όχι μεγάλο μπόι και είναι αποφασισμένοι να θυσιασθούν.

Και στον πόλεμο, όσοι έχουν παλληκαριά, επειδή έχουν καλωσύνη, δεν σκοτώνουν, γιατί η παλληκαριά δεν έχει βαρβαρότητα.

Ρίχνουν γύρω-γύρω από τον εχθρό και τον αναγκάζουν να παραδοθή.

Ο καλός προτιμάει να σκοτωθή εκείνος παρά να σκοτώση. Και όταν κανείς έχη τέτοια διάθεση, δέχεται θεϊκές δυνάμεις.

Οι κακοί είναι φοβητσιάρηδες, άνανδροι, θρασύδειλοι• φοβούνται και τον εαυτό τους και τους άλλους, γι' αυτό ρίχνουν συνέχεια από φόβο.

Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, όταν υπηρετούσα στον στρατό, είχαμε πάει μιά φορά σε ένα χωριό.

«Δεν είναι εδώ κανείς από τους συμμορίτες, μας είπαν, έχουν φύγει όλοι. Μόνο μιά τρελλή γυναίκα έμεινε».

Ενας λοιπόν την είδε από μακριά και έρριξε μιά-δυό ριπές με το οπλοπολυβόλο! Η καημένη φώναξε «τί σας έκανα;», και ύστερα έπεσε κάτω.


- Από τον φόβο του το έκανε;

- Ναι, από τον φόβο του. Ενας τέτοιος άνθρωπος θέλει την εύκολη λύση για τον εαυτό του.

Για να είναι σίγουρος, λέει: «Καλύτερα να τον ξεκάνω τον εχθρό».

Ό λιγότερο φοβητσιάρης είναι και λιγότερο κακός. Θα κοιτάξη να τον αχρηστέψη τον εχθρό, να του σπάση λ.χ. το πόδι, το χέρι• δεν θα τον ξεκάνη.

Άλλο ανδρισμός, λεβεντιά, και άλλο κακότητα, εγκληματικότητα.

Δεν είναι ανδρισμός να πιάνης τους εχθρούς, τους αιχμαλώτους, και να τους σφάζης.

Ανδρισμός θα πη να πιάσω τον εχθρό, να του σπάσω το ντουφέκι και μετά να τον αφήσω ελεύθερο. Ο πατέρας μου έτσι έκανε.

Οταν έπιανε τους Τσέτες (1) που έκαναν επιδρομές στα Φάρασα, έπαιρνε τα ντουφέκια τους, τα έσπαζε και τους έλεγε: «Είστε γυναίκες• δεν είστε άνδρες». Υστερα τους άφηνε ελεύθερους.

Μια φορά ντύθηκε χανούμισσα, πήγε στο λημέρι τους και ζήτησε τον καπετάνιο.

Προηγουμένως είχε συνεννοηθή με τα παλληκάρια του, να επιτεθούν αμέσως μετά το σύνθημα που θα τους έδινε.

Οταν οι Τσέτες τον πήγαν στον καπετάνιο, του είπε: «Διώξε τους άνδρες σου, για να μείνουμε μόνοι μας».

Μόλις έμειναν οι δυο τους, του άρπαξε το ντουφέκι, το έσπασε και του είπε: «Τώρα εσύ είσαι γυναίκα• εγώ είμαι ο Έζνεπίδης (2)».

Εδωσε τότε το σύνθημα, όρμησαν τα παλληκάρια του και έδιωξαν τους Τσέτες από το χωριό.

Για να κάνη κανείς προκοπή, πρέπει να έχη παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια.

Ανάλογα πως θα αξιοποίηση την παλαβή φλέβα, θα γίνη ή άγιος ή ήρωας.

Αν όμως δεν βοηθηθή και παρασυρθή, μπορεί να γίνη εγκληματίας.

Ενας που δεν έχει παλαβή φλέβα δεν μπορεί να γίνη ούτε άγιος ούτε ήρωας.

Γι' αυτό χρειάζεται να πάρη μπρος, μέσα μας η μηχανή, να δούλεψη η καρδιά, η παλληκαριά. Η καρδιά πρέπει να παλαβώση.

Γνωρίζω πολλούς στρατιωτικούς που αποστρατεύθηκαν και είναι όλο σκασίλα.

Μερικοί θέλουν να γίνη πόλεμος, για να ασχοληθούν - τόσο πολύ ! - ενώ άλλος, μόλις τον καλούν για επιστράτευση, τρέμει ή άλλος κάνει τον τρελλό, για να μην υπηρέτηση.

Πόσοι απόστρατοι μου λένε ότι θέλουν να πάνε επάνω στην Βοσνία να πολεμήσουν.

Δεν έχουν αξιοποιήσει την παλληκαριά τους στην πνευματική ζωή, γι' αυτό, όταν ακούν για πόλεμο, χαίρονται να πάνε να πολεμήσουν.

Αυτοί που έχουν τόση δύναμη, αν είχαν γνωρίσει την πνευματική ζωή, ξέρεις τι άσκηση, τι αγώνες θα έκαναν; Άγιοι θα ήταν.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Τούρκοι αντάρτες.
(2) Το επώνυμο του Γέροντα.

[XAPA]

Τι παλληκαριά υπήρχε παλιά



- Γέροντα, μια φορά μας είχατε πει κάτι για την γιαγιά σας...

- Η γιαγιά μου είχε πολλή παλληκαριά. Είχε πάντοτε μαζί της για ασφάλεια ένα γιαταγάνι!

Βλέπεις, χήρα γυναίκα ήταν, με δυό παιδιά, πως να τα βγάλη πέρα με τους Τούρκους ! Δύσκολα χρόνια !... Την φοβόνταν όλοι. Παλληκάρι !

Μια φορά ένας κλέφτης είχε πάει να κλέψη σε ένα αμπέλι που ήταν κοντά στα μνήματα.

Για να τον φοβηθούν, φόρεσε ένα πουκάμισο άσπρο μέχρι κάτω. Υστερα μπήκε στα μνήματα, έτσι όπως ήταν με το άσπρο πουκάμισο, και γύριζε εκεί μέσα.

Τότε έτυχε να περάση από τα μνήματα η γιαγιά μου. Ό κλέφτης, μόλις την είδε, ξάπλωσε κάτω και έκανε τον πεθαμένο, για να την φοβερίση, να νομίση ότι είναι βρυκόλακας.

Εκείνη όμως τον πλησίασε και του είπε: «Εσένα, αν ήσουν καλός άνθρωπος, θα σε είχε λειώσει το χώμα»!

Γυρίζει μετά το γιαταγάνι από την ανάποδη και αρχίζει να τον δέρνη. Τον είχε σακατέψει. Ούτε ήξερε ποιος ήταν.

Ύστερα άκουσε στο χωριό ότι ο τάδε είναι σακατεμένος και έτσι έμαθε ποιος ήταν.

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι.

Γι' αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση.

Παλιά, τί παλληκαριά είχαν ! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τον έσφαξαν.

Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου».

«Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ό Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι».

Τί παλληκαριά!

Οταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πως να υπάρχη αυτή η παλληκαριά;

Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά Παλληκάρια.

Στην Κόνιτσα, θυμάμαι, μια γειτόνισσα που ήταν σε ενδιαφέρουσα πήγε μόνη της μιάμιση ώρα μακριά από την πόλη στο χωράφι και τσάπιζε καλαμπόκια.

Εκεί γέννησε το παιδάκι, το πήρε στην ποδιά της και γύρισε στο χωριό.

«Εχω και μωράκι», μας είπε περνώντας από την πόρτα μας. Ηταν και Κατοχή, δύσκολα χρόνια.

Τώρα υπάρχουν γυναίκες που από φόβο κάθονται έξι- επτά μήνες ξαπλωμένες, για να γεννήσουν ένα παιδί.

Αλλο εκείνες που έχουν λόγους υγείας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Ο φυσικός φόβος είναι φρένο



- Γέροντα, φοβάμαι πολύ και σκέφτομαι σε μια δύσκολη περίσταση τί θα κάνω. Πού οφείλεται ο φόβος;

- Μπορεί κανείς και από μικρός να έχη πάθει κάτι και γι' αυτό να φοβάται.

Πολλές φορές μπορεί να είναι και φυσικός ο φόβος, αλλά μπορεί να είναι και από έλλειψη πίστεως, από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό.

Ο φόβος όμως είναι και φρένο, γιατί βοηθάει να καταφύγη ο άνθρωπος στον Θεό.

Φοβάται ο άνθρωπος και ζητάει από κάπου να πιασθή και αναγκάζεται να πιασθή από τον Θεό.

Βλέπεις, στα θερμά μέρη που είναι άγριοι άνθρωποι, εκεί υπάρχουν τα άγρια ζώα, τα μεγάλα θηρία, οι βόες κ.λπ., για να αναγκασθούν οι άνθρωποι να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, να καταφύγουν στον Θεό, και να βρουν τον προσανατολισμό τους.

Αλλιώς, τι μπορούσε να τους φρενάρη αυτούς τους ανθρώπους;

Όλα όσα έχει κάνει ο Θεός έχουν κάποιο νόημα.



- Αυτοί πού δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και από φόβο ζητούν βοήθεια, δέχονται βοήθεια;

- Κοίταξε, σηκώνουν το κεφάλι τους προς τα πάνω, και αυτό κάτι είναι.

Και για τα μικρά παιδιά είναι φρένο ο φόβος.

Μερικά παιδιά, αν δεν τα φοβερίσης και λίγο, δεν ακούν κανέναν, ούτε την μάνα ούτε τον πατέρα.

Και εμένα, όταν ήμουν μικρός, μου έλεγαν «ο μπούμπουλος».

Ο μικρός στην ηλικία είναι φυσικό να φοβάται. Αλλά όσο μεγαλώνει το παιδάκι, ωριμάζει το μυαλό και υποχωρεί ο φόβος.

Ο φυσικός φόβος βοηθάει μόνο στην παιδική ηλικία.

Όταν μεγαλώση ο άνθρωπος και φοβάται από το τίποτε, τότε είναι να τον λυπάσαι!

Ερχονται πνευματικοί άνθρωποι στο Καλύβι και μου λένε «να, πέθανε κάποιος δίπλα μας και από τότε φοβόμαστε συνέχεια», και με παρακαλούν να κάνω προσευχή να τους φύγη ο φόβος.

«Εδώ άλλοι προσπαθούν να έχουν μνήμη θανάτου, τους λέω, και εσύ, πέθανε ο άλλος δίπλα σου, και θέλεις να διώξης τον φόβο!».

Φυσικός φόβος υπάρχει λίγο παραπάνω και στις γυναίκες.

Λίγες είναι οι γυναίκες που δεν φοβούνται. Αυτές όμως μπορεί να δημιουργήσουν και προβλήματα στην οικογένεια, γιατί δεν υποτάσσονται.

Οπως και ένας που δεν είναι εκ φύσεως δειλός και έχει μιά παλληκαριά μπορεί να γίνη αναιδής.

Είναι και μερικές γυναίκες που φοβούνται πάρα πολύ. Όταν μία γυναίκα έχη φυσική φοβία και αγωνισθή και απόκτηση ανδρισμό, είναι μεγάλο πράγμα.

Η γυναίκα, επειδή έχει θυσία στην φύση της, έχει και πολλή αυταπάρνηση, την οποία δεν έχει ο άνδρας, παρ' όλο τον ανδρισμό που έχει εκ φύσεως.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Οποιος δεν φοβάται τον θάνατο, τον φοβάται ο θάνατος



- Γέροντα, πώς φεύγει ο φόβος;

- Με την παλληκαριά.

Οσο φοβάται κανείς, τόσο πιο πολύ έρχεται ο πειρασμός.Αυτός που έχει δειλία πρέπει να προσπαθήση να την διώξη.

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν να περάσω στην Κόνιτσα έξω από το κοιμητήρι.

Γι' αυτό κοιμήθηκα τρία βράδυα στό κοιμητήρι και έφυγε ο φόβος.

Εκανα τον σταυρό μου και έμπαινα μέσα - ούτε φακό άναβα, μην πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα.

Αν δεν αγωνισθή κανείς να άνδρωθή και αν δεν απόκτηση την πραγματική αγάπη, σε μια δύσκολη περίσταση θα τον κλαίνε
και οι κουκουβάγιες.



- Μπορεί δηλαδή, Γέροντα, να ασκηθή κανείς, ώστε να μη φοβάται;

- Να χαίρεται να πεθάνη αυτός, για να μην πεθάνουν άλλοι. Αν τοποθετηθή έτσι, τότε δεν θα φοβάται τίποτε.

Από την πολλή καλωσύνη, την αγάπη, την αυτοθυσία, γεννιέται η παλληκαριά.

Αλλά σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν για θάνατο.

Έμαθα ότι αυτοί που ασχολούνται με τις κηδείες κ.λπ. δεν γράφουν τώρα «Γραφείο κηδειών» αλλά «Γραφείο τελετών»,
για να μη θυμούνται οι άνθρωποι τον θάνατο.

Αν όμως δεν θυμούνται τον θάνατο, ζουν έξω από την πραγματικότητα.

Αυτοί που φοβούνται τον θάνατο και αγαπούν την μάταιη ζωή, φοβούνται ακόμη και τα μικρόβια και βρίσκονται συνέχεια
νικημένοι από την δειλία, που τους κρατάει πάντα στην πνευματική νέκρα.

Οι τολμηροί άνθρωποι ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο, γι' αυτό και αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση.

Επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά και αγωνίζονται
τολμηρότερα.

Έτσι νικούν την ματαιότητα και ζουν από εδώ στην αιωνιότητα με την παραδεισένια χαρά.

Και στον πόλεμο, όποιος αγωνίζεται για τα ιδανικά του, την πίστη και την πατρίδα, να κάνη τον σταυρό του και να μη φοβάται• βοηθάει ο Θεός.

Αν κάνη τον σταυρό του και αφήση την ζωή του στα χέρια του Θεού, Εκείνος θα κρίνη μετά αν πρέπη να ζήση ή να πεθάνη.


- Μπορεί να μη φοβάται κανείς από απερισκεψία;

- Αυτό είναι πολύ χειρότερο, γιατί σε κάποιον κίνδυνο θα πάθη ένα τράνταγμα και θα τα πλήρωση όλα μια και καλή.

Ενώ ένας που φοβάται και λίγο, προσέχει και δεν εκτίθεται απερίσκεπτα στους κινδύνους.

Να είναι κανείς «βιαστής», αλλά να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, όχι στον εαυτό του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση



Σε μια αναμπουμπούλα μεγαλύτερη ζημιά γίνεται από τον πανικό που δημιουργείται.

Σε έναν κίνδυνο το κυριώτερο από όλα είναι να μην τα χάνη κανείς.

Βλέπεις, η κλώσσα τα βάζει με τον αετό και ορμάει επάνω του!

Και η γάτα πώς τα βάζει με τον σκύλο, για να σώση τα γατάκια! Σηκώνει την ουρά της ψηλά σαν κυπαρίσσι και αρχίζει να κάνη «κίχ!...».

Τα παίζει όλα κορώνα- γράμματα, και ο άνθρωπος να δειλιάζη!

Να μην πανικοβάλλεσθε. Ιδίως οι γυναίκες εύκολα πανικοβάλλονται.

Στην Κατοχή, θυμάμαι, έπρεπε κάποτε να πάμε σε ενα μέρος δυό ώρες έξω από την Κόνιτσα.

Τα παιδιά προχώρησαν μπροστά, βρήκαν κράνη και ρούχα στρατιωτικά από Έλληνες στρατιώτες, τα φόρεσαν και πήγαν σε ένα εξωκλήσι του –Αγίου Κωνσταντίνου.

Είχα πάει και εγώ εκεί να προσκυνήσω. Δεκαεπτά χρονών ήμουν.

Μόλις τα είδαν οι μανάδες από μακριά, άρχισαν να φωνάζουν «ήρθαν οι Ιταλοί!» και γύρισαν να φύγουν.

Δεν ρίχνουν μια ματιά να δουν τι είναι.

Κράνη ελληνικά φορούσαν τα παιδιά, και αυτές τα νόμισαν για Ιταλούς και έφευγαν φοβισμένες οι μανάδες από τα παιδιά τους!

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση.

Αν πης σε έναν υγιή που είναι φοβητσιάρης «κίτρινος είσαι• τί έχεις ;», θα πάη στον γιατρό, ενώ μπορεί να ήταν κίτρινος, γιατί είχε ξαγρυπνήσει ή του πονούσε το δόντι κ.λπ.

Ο Ελληνας ή θα τραβήξη μπροστά ή θα πανικοβληθή!

Οι δειλοί είναι άχρηστο πράγμα. Στον πόλεμο τους δειλούς δεν τους θέλουν καθόλου• δεν τους έχουν εμπιστοσύνη.

Δεν τους παίρνουν σε επίθεση στην πρώτη γραμμή, για να μη δημιουργήσουν προβλήματα.

Ενας δειλός στρατιώτης, αν δεν ξέρη το στρατηγικό σχέδιο, μπορεί να δημιουργήση τέτοιο πανικό, που να διάλυση ολόκληρη μεραρχία.

Ο φόβος μεγαλώνει και την φαντασία του καί μπορεί να άρχίση να φωνάζη «νά, έρχονται, έφθασαν, σφάζουν, φύγετε! ω, πού θα πάμε, τόσο στρατό έχουν οι εχθροί! θα μας φάνε!», οπότε θα κάνη πολλή ζημιά, γιατί εύκολα επηρεάζονται και οι άλλοι.

Ενας όμως που έχει παλληκαριά, αν δη τους εχθρούς, θα πη «μυρμήγκια είναι αυτά• δεν είναι άνθρωποι!» και τρέχουν με θάρρος και οι άλλοι!

Γι' αυτό στον στρατό λένε καλύτερα πέντε γενναίοι να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση με ψυχραιμία παρά είκοσι δειλοί.


- Γέροντα, σε ένα σύνολο σε μια δύσκολη κατάσταση δεν είναι τόσο οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όσο οι εσωτερικοί.

- Ναι, έτσι είναι.

Και το Σούλι δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να το πάρουν, αν δεν το πρόδιδε ο Πήλιος Γούσης, που ήταν μέσα από το Σούλι. Από ένα κρυφό μονοπάτι τους οδήγησε

Βλέπεις, πέντε χωριουδάκια ήταν μονοιασμένα, ενωμένα, και τα έβαζαν με ολόκληρο Αλή-Πασά, που είχε την δύναμη να τα βάζη με τον Σουλτάνο (1).

Το Σούλι ήταν δίπλα στον Αλή-Πασά και όμως τον έφερναν σβούρα.

Και οι γυναίκες πόσο δεμένες ήταν μεταξύ τους και τί παλληκαριά είχαν!

Επαιρναν και αυτές την καραμπίνα!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) (Τουρκικά = ηγεμών). Τίτλος αρχικά των ηγετών της Όθωμανικης αυτοκρατορίας και εν συνεχεία κάθε μουσουλμανικής χώρας.

[XAPA]

Πειθαρχία



- Γέροντα, όταν κάπου υπάρχη συνήθως απειθαρχία, μπορεί να υπάρξη πειθαρχία σε μιά δύσκολη κατάσταση;

- Οταν γίνεται λ.χ. πυρκαγιά, δεν κάνει καθένας ό,τι του κατεβαίνει.

Περιμένουν όλοι να πάρουν διαταγή.

Αυτός που έχει την ευθύνη παρακολουθεί και λέει τι πρέπει να γίνη.

Αλλιώς μπορεί να δημιουργήσουν πανικό και, αντί να σβήσουν την φωτιά, να την δυναμώσουν.

Μιά φορά επέστρεφα στό Αγιον Όρος.

Όταν φθάσαμε μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και Παντοκράτορος, άρχισε να φυσάη βορειοανατολικός άνεμος και σηκώθηκε φουρτούνα.

Ο καραβοκύρης πήγαινε το μοτέρ κόντρα στο κύμα, γιατί διαφορετικά θα βουλιάζαμε.

Ενας Ιερισσιώτης φοβητσιάρης, που δεν ήξερε ούτε από καράβι ούτε από θάλασσα - μουλάρια είχε, - έβαλε τις φωνές:

«Τί κάνεις, θα μας πνίξης! Δεν βλέπετε; Στην Καβάλα θα μας πάη!».

Τότε ξεσηκώθηκαν και άλλοι και έπεσαν επάνω στον καραβοκύρη. «Αφήστε με, έλεγε ο καημένος, ξέρω εγώ τήν δουλειά μου».

Ευτυχώς ένας από τους επιβάτες ήταν ναυτικός και τους καθησύχασε:

«Αφήστε τον, ξέρει αυτός. Κόβει το κύμα έτσι που πάει». Αν δεν ήταν εκείνος, θα βούλιαζε το μοτέρ, γιατί οι άλλοι δεν άφηναν τον καραβοκύρη να κάνη την δουλειά του.

Βλέπεις, ένας ήταν φοβητσιάρης, δημιούργησε πανικό, ξεσηκώθηκαν όλοι μέσα στο πλοίο και θα το βούλιαζαν.

Ύστερα, για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντοτε και ο δεύτερος μηχανικός που, αν ο πρώτος είναι ζαλισμένος, θα πιάση εκείνος το τιμόνι.

Οι Έλληνες δεν πειθαρχούν εύκολα. Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν στο αλάθητο του πάπα.

Εμείς πιστεύουμε στον λογισμό μας και έχουμε όλοι το...αλάθητο!

Γιατί λένε ότι οι Τούρκοι έχουν καλή πολιτική;

Επειδή λίγοι Τούρκοι είναι μυαλωμένοι και οι περισσότεροι κοιμισμένοι• γίνονται λοιπόν αρχηγοί οι λίγοι που είναι μυαλωμένοι και οι άλλοι υπακούουν φυσιολογικά.

Οι Έλληνες, επειδή σχεδόν όλοι έχουν πολύ μυαλό, θέλουν όλοι να κυβερνούν, να διατάζουν, και δύσκολα υποτάσσονται.

Και οι Ιταλοί έλεγαν: «Στους δέκα Έλληνες οι πέντε θέλουν να κάνουν κουμάντο»!

Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να πάμε κάπου• μπορεί ένας να ξέρη ένα μονοπάτι που είναι λίγο συντομώτερο, ο άλλος να ξέρη ένα άλλο από την άλλη πλευρά, ο άλλος κάποιο άλλο, και να άρχίση ο ένας να έπιμένη «όχι, να πάμε από εδώ, είναι καλύτερα», ο άλλος «όχι, να πάμε από εκεί», και τελικά, αν δεν διατάζη ένας, μπορεί να περάσουν ώρες, μέρες, χωρίς να ξεκινήσουν και να βρίσκωνται στον ίδιο τόπο.

Αν όμως διατάζη κάποιος και πη «από 'κεί θα πάμε», επειδή ξέρει εκείνον τον δρόμο, έστω και αν είναι μακρύτερος, θα φθάσουν κάποτε.

Αν φυσικά αυτός πού διατάζει ξέρη τον συντομώτερο δρόμο, αυτό είναι το καλύτερο. '

Αλλά, έστω και αν ξέρη τον μακρύτερο, πάλι θα φθάσουν με την διαταγή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ