Ολη η ζωή του μοναχού είναι μια θυσίαΤον μοναχό τον βοηθάει φυσιολογικά όλη ή ζωή του να έχη την αγάπη, την θυσία.
Ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Ξεκίνησε δηλαδή για την θυσία.
Δεν έχει καί υποχρεώσεις, γι' αυτό επιβάλλεται ο μοναχός να καλλιεργή το πνεύμα της Θυσίας.
Ό λαϊκός δεν ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Υστερα έχει και υποχρεώσεις.
Σκέφτεται την οικογένεια του, τα παιδιά του, γι' αυτό έχει ελαφρυντικά και δικαιολογείται. Π.χ. σε έναν πόλεμο, ένας που έχει οικογένεια πάει να αποφύγη τον κίνδυνο, για να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο.
Δεν υπολογίζει ότι, αν αποφύγη εκείνος, ίσως σκοτωθή κάποιος άλλος που έχει και εκείνος παιδιά.
Τέλος πάντων, εκεί υπάρχει τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον για την οικογένεια του.
Σου λέει: «Τα παιδιά μου να μη μείνουν στον δρόμο». Μπορεί να μην πιστεύη κιόλας στην άλλη ζωή και πάει να γλυτώση αυτήν την ζωή.
- Δηλαδή, Γέροντα, ο μοναχός πρέπει νά θυσιάζη συνέχεια τον εαυτό του.- Κοίταξε, δεν είπαμε ότι όλη η ζωή του μοναχού είναι μιά θυσία;
Ε, τί κάνουμε αλλιώς; Αν χωλαίνη σ' αυτό το θέμα ο μοναχός, τότε δεν είναι μοναχός.
Μετά τι πνευματικά να πής;
Δεν χωράνε τα πνευματικά, όταν δεν ύπάρχη θυσία. Όσα πνευματικά και αν κάνη από εκεί και πέρα ο μοναχός, τίποτε δεν είναι.
Στο Αγιον Όρος αυτά τα πνευματικά τα λένε «κουκουσκιάχτικα». Δηλαδή δεν μπορεί να διώξη δαιμόνια ο καλόγερος που κάνει τέτοια πνευματικά• ίσα - ίσα τα κοράκια διώχνει.
Οταν ο άνθρωπος παίρνη στα ζεστά τον αγώνα που έχει να κάνη σ' αυτήν την ζωή, υπάρχει και η θεία φλόγα μέσα του.
Αμα λείπη αυτή η θεία φλόγα, είναι άχρηστος. Αυτή είναι που του δίνει χαρά, του δίνει παλληκαριά, του δίνει φιλότιμο.
Είναι αυτό που είπε ο Κύριος: «Πυρ ήλθον βαλείν» (1).
Οταν υπάρχη αυτό το θείο πυρ, τότε και η ψαλμωδία και η προσευχή του είτε για τον εαυτό του είτε για τους άλλους έχει αποτελέσματα. ιδίως η γυναικεία καρδιά, όταν εξαγνισθή, έχει μεγάλη δύναμη. Και στην προσευχή πολύ προχωράει. Ραντάρ γίνεται.
Οποιος δεν έχει φιλότιμο, θυσία, θα έχη ή κοσμική χαρά ή κοσμική στενοχώρια• αγαλλίαση πνευματική δεν μπορεί να νιώση.
Γι' αυτό λέω να καλλιεργήσετε την θυσία, την αδελφοσύνη.
Να απόκτηση καθεμία κατάσταση πνευματική, για να μπορή να τα βγάλη πέρα μόνη της σε μια δύσκολη περίσταση.
Αν δεν έχη κανείς πνευματική κατάσταση, δειλιάζει, επειδή αγαπάει τον εαυτό του. Μπορεί και τον Χριστό να άρνηθή, να Τον προδώση.
Πρέπει να είστε αποφασισμένες να πεθάνετε.
Εδώ κοσμικοί άνθρωποι θυσιάζονται, που ούτε και στον Παράδεισο πιστεύουν. Εμείς πιστεύουμε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο και η θυσία μας έχει νόημα.
Οι κοσμικοί να έχουν άγνοια από όλα και να θυσιάζωνται, να κινδυνεύουν, για να προφυλάξουν τον άλλον, και οι μοναχοί να μη θυσιάζωνται;
Εμείς ξεκινάμε για την αγάπη του Χριστού να πεθάνουμε, υποχρεώσεις δεν έχουμε, αν δεν έχουμε και θυσία, τότε τί κάνουμε; Θα μας γελάν και τα μυρμήγκια μετά!
Είδες μυρμήγκια να κοροϊδεύουν τους ανθρώπους; Κοροϊδεύουν τους τεμπέληδες!
- Γέροντα, ενδέχεται να έχω προθυμία να εξυπηρετώ και να μην έχω αγνά ελατήρια;- Αυτό φαίνεται. Οταν δεν είναι αγνά τα ελατήρια, η ψυχή δεν βρίσκει ανάπαυση. Οπότε το καταλαβαίνει και προσπαθεί να τα εξαγνίση.
Μου έκανε εντύπωση μιά ψυχή που ήρθε αυτές τις μέρες.
Οταν μαθαίνη ότι κάποιος είναι άρρωστος και υποφέρει, δεν μπορεί να κοιμηθή, πονάει και κλαίει. Και ζη μέσα στον κόσμο.
Το είπε σε κάποιον και της είπε: «Μπορεί να είναι του πειρασμού».
Γίνεται να είναι αυτό του πειρασμού; Μόνον όταν το κάνη κανείς επιδεικτικά, μπορεί να τον ξεγελάη ο πειρασμός και να ζη μιά λανθασμένη κατάσταση.
Να βγάζετε τον εαυτό σας από τις ενέργειες σας.
Ο άνθρωπος,όταν βγαίνη από τον εαυτό του, βγαίνει από την γη. Κινείται σε άλλη ατμόσφαιρα.
Οσο παραμένει στον εαυτό του, δεν μπορεί να γίνη ουράνιος άνθρωπος. Δεν γίνεται πνευματική ζωή χωρίς θυσία. Να θυμάστε και λίγο ότι υπάρχει θάνατος. Μιά που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ τον εαυτό μας. Οχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε ζημιές, αλλά όχι να προσκυνούμε και την ανάπαυση!
Ούτε λέω να ρίχνη κανείς τον εαυτό του στους κινδύνους, αλλά να έχη λίγο ηρωισμό, βρε παιδάκι μου!
Οι ήρωες με τι παλληκαριά αντιμετώπιζαν στον αγώνα τον θάνατο!
Μου έλεγε ένας μοναχός που ήταν μαζί με τον Κονδύλη - ο Κονδύλης ήταν πατριώτης, ήρωας:
Οταν οι Έλληνες με τον πόλεμο στην Μικρά Ασία είχαν κάνει αποβίβαση κοντά στην Πόλη, ο Κονδύλης μέσα στο καράβι, μόλις είδε από μακριά την Πόλη, έκανε σαν τρελλός.
«Βρε παιδιά, θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, φώναζε. Τί σήμερα, τί αύριο! Να πεθάνουμε παλληκαρίσια, βρε παιδιά! Ας πεθάνουμε ήρωες για την πατρίδα».
Δεν είχε υπομονή ούτε να προσεγγίσουν στην ξηρά. Από την αγωνία, από την λαχτάρα που είχε, δεν είδε ότι το καράβι δεν είχε ακουμπήσει ακόμη στην ξηρά, πήδηξε και έπεσε μέσα στην θάλασσα! Τόσο πολύ! Δεν ήξερε και κολύμπι, έτρεξαν, τον έβγαλαν.
- Γέροντα, μας είπατε να προσπαθήσουμε να μην είναι ο εαυτός μας σε κάθε μας ενέργεια. Πώς θα γίνη αυτό;- Εσείς όλα έτοιμα τα θέλετε. Τί θα πη βγάζω τον εαυτό μου; Πότε βγάζω τον εαυτό μου;
Πώς θα βγάλουμε τον εαυτό μας από την αγάπη μας; Πώς θα λαμπικάρουμε την αγάπη μας;
Οσο δεν υπολογίζω τον εαυτό μου, τόσο βγάζω τον εαυτό μου.
Και όταν κόβουμε το θέλημα, την αδυναμία, την ανάπαυση μας, και τότε βγάζουμε τον εαυτό μας.
Και με την υπακοή και με την σιωπή πολλά εξαφανίζονται από τον εαυτό μας.
Και όταν δεν εχη ιδιοτέλεια η αγάπη μας, πάλι βγάζουμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να έχη και θυσία η αγάπη μας.
Το καταλαβαίνετε αυτό;
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
(1) Λουκ. 12,49