Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Ευλογίες της θαυμαστής πρόνοιας του Θεού



- Μερικές φορές, Γέροντα, έχω μια επιθυμία, και ο Θεός μου την εκπληρώνει, χωρίς να Του το ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;

- Οικονομάει ο Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυμίες μας, και, όταν κάτι είναι για το καλό μας, μας το δίνει.

Όταν κανείς χρειάζεται σε κάτι βοήθεια, ο Χριστός και η Παναγία βοηθούν.

Ρωτούσαν τον Γέροντα Φιλάρετο (1): «Τί θέλεις, Γέροντα, να σε οικονομήσουμε;». «Ό,τι θέλω η Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος.Και έτσι γινόταν.

Όταν εμπιστευώμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει.

Σαν καλός οικονόμος δίνει στον καθένα μας ο,τι του χρειάζεται και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.

Και για να καταλάβουμε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, μας δίνει ακριβώς ο,τι μας χρειάζεται.

Να μην περιμένης όμως πρώτα να σου δώση ο Θεός, αλλά εσύ να δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό.

Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφίνεις τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές.

Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.

Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, δεν είχε Ναό, αν και του ήταν απαραίτητος.

Ούτε χρήματα είχε για να φτιάξη, παρά μόνο μεγάλη πίστη στον Θεό.

Μια μέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε για τις Καρυές, με την πίστη ότι ο Θεός θα του οικονομούσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να φτιάξη τον Ναό.

Πριν φθάση ακόμη στις Καρυές, τον φώναξε από μακριά ο δίκαιος (2) της Σκήτης του Προφήτη Ηλία.

Όταν πλησίασε ο Παπα- Τύχων, ο δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε αυτά τα δολλάρια, για να τα δώσω σε κανέναν ασκητή που δεν έχει Ναό.

Εσύ δεν έχεις Ναό• πάρ' τα και φτιάξε».

Δάκρυσε ο Παπα-Τύχων από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Καλό Θεό που, σαν καρδιογνώστης που είναι, είχε φροντίσει για τον Ναό, πριν ακόμη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε να του έχη έτοιμα τα χρήματα, όταν θά του τα ζητούσε (3).

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει.

Και πράγματι, αν χρειασθής αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική, εννιά και σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά και μισή θα το έχη έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώση.

Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο.

Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές• ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα.

Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα• πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι.

Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ' έμενα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται.

Άρα ό Θεός το φρόντισε νωρίτερα.

Όταν άπό φιλότιμο κάνουμε τον Θεό νά χαίρεται με τήν ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στά φιλότιμα παιδιά Του, τήν ώρα πού τις χρειάζονται.

Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας.

Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν ήμουν στον πόλεμο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και το έδωσα σε κάποιον.

Μετά έλεγα: «Αχ, να είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα με βοηθούσε!».

Τα Χριστούγεννα μας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσια δέματα από το Μεσολόγγι.

Από τά διακόσια δέματα, μόνο στο δικό μου δέμα υπήρχε ένα Ευαγγέλιο!

Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.

Στο δέμα υπήρχε και ένα σημείωμα που έγραφε: «Αν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία, γράψε μας να σου στείλουμε».

Αργότερα, στην Μονή Στομίου, χρειάσθηκα μια φορά ένα κανδήλι για τον Ναό.

Ένα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στην Κόνιτσα.

Την ώρα πού περνούσα έξω από ένα σπίτι, ακούω μια κοπέλα να λέη στον πατέρα της: «Πατέρα, ο καλόγερος!».

Τότε εκείνος ήρθε και μου είπε: «Πάτερ, έταξα ένα κανδήλι στην Παναγία• πάρε αυτά τα χρήματα να το αγοράσης», και μου δίνει πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσο έκανε το 1958 ένα κανδήλι.

Αλλά και τώρα, όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός.

Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα-τάκα τα ξύλα.

Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν.

Έδωσα μία εικόνα του « Αξιον έστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!».

Φέτος (4) το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό.

Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ήμερα. Ή στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός!

Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα- πέντε δάκτυλα!

Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι!

Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 86.
(2) Ό Γέροντας μιας Καλύβης, στον όποιο ανατίθεται κάθε χρόνο ή διοίκηση της Σκήτης καί ήφροντίδα τοϋ Κυριάκου (του κυρίως Ναού της Σκήτης) καί των προσκυνητών.
(3) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 18-19.
(4) Ειπώθηκε το καλοκαίρι του 1990.

[XAPA]

Να αφεθούμε στην Θεία πρόνοια



Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού, μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την θεία πρόνοια.

Νιώθει μετά σαν το μωρό στην κούνια που αν το αφήση για λίγο η μητέρα του, αρχίζει να κλαίη, μέχρι να τρέξη πάλι κοντά
του.

Αν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση.

Όταν πρωτοπήγα στην Ιερά Μονή Στομίου, δεν είχα που να μείνω. Όλο το μοναστήρι ήταν γεμάτο μπάζα.

Βρήκα μια γωνιά κοντά στην μάνδρα, έβαλα κάτι από πάνω, για να την σκεπάσω λίγο, και εκεί περνούσα τα βράδυα καθιστός, γιατί δεν χωρούσα να ξαπλώσω.

Μιά μέρα ήρθε ένας γνωστός μου ιερομόναχος και μου λέει: «Καλά, πώς μένεις εδώ;».

«Γιατί, του λέω, οι κοσμικοί είχαν περισσότερα από μας;

Όταν είπαν στον Κανάρη, τότε πού ζήτησε δάνειο, "δεν έχεις Πατρίδα", εκείνος είπε: "Θα αποκτήσουμε Πατρίδα".

Αν κοσμικός άνθρωπος είχε τέτοια πίστη, εμείς να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό;

Αφού η Παναγία οικονόμησε να βρεθώ εδώ, δεν θά φροντίση για το μοναστήρι της, όταν ερθη η ώρα;».

Και πράγματι, πως τα οικονόμησε σιγά-σιγά όλα η Παναγία!

Θυμάμαι, όταν ερριχναν οι μάστορες το μπετόν, για να φτιάξουν την πλάκα στα κελλιά που είχαν καή, δεν έφθασαν τα τσιμέντα.

Υπολειπόταν το ένα τρίτο, για να τελείωση η πλάκα.

Έρχονται οι μάστορες και μου λένε: «Τα τσιμέντα τελειώνουν. Να αραιώσουμε το μπετόν, για να φθάση για όλη την πλάκα».

«Όχι, τους λέω, συνεχίστε κανονικά». Να φέρουμε άλλα δεν γινόταν, γιατί τα ζώα ήταν στον κάμπο.

Έπρεπε να πάνε οι μάστορες δυο ώρες ως την Κόνιτσα και δυο ώρες ως τον κάμπο, στα χωράφια, για να βρουν ζώα.

Πότε να πάνε, πότε να γυρίσουν. Ύστερα, οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους• δεν μπορούσαν να έρθουν άλλη μέρα.

Βλέπω, είχαν ρίξει τα δύο τρίτα της πλάκας.

Μπήκα στο εκκλησάκι και λέω: «Τί θα γίνη τώρα, Παναγία μου; Σε παρακαλώ, βοήθησε μας». Μετά βγήκα έξω...


- Και τί έγινε, Γέροντα;

- Και η πλάκα τελείωσε και τα τσιμέντα περίσσεψαν!


- Οι μάστορες το κατάλαβαν;

- Πώς δεν το κατάλαβαν.

- Είναι μερικές φορές πολύ μεγάλη η βοήθεια του Θεού και της Παναγίας!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Ό Θεός αξιοποιεί τα πάντα για το καλό



- Γέροντα, μερικές φορές ξεκινάμε να κάνουμε μια δουλειά και παρουσιάζονται ένα σωρό εμπόδια. Πώς θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από τον Θεό;

- Να εξετάσουμε αν φταίμε εμείς. Αν δεν φταίμε, το εμπόδιο θα είναι από τον Θεό για το καλό μας.

Γι' αυτο δεν πρέπει κανείς να στενοχωριέται, αν δεν έγινε η δουλειά ή αν καθυστέρησε να τελείωση.

Μια φορά κατέβαινα βιαστικός από την Ιερά Μονή Στομίου, να πάω στην Κόνιτσα για μια επείγουσα δουλειά.

Σε ένα δύσκολο σημείο του δρόμου - Γολγοθά το έλεγα - συνάντησα έναν γνωστό του μοναστηριού, τον μπάρμπα-Αναστάση, με τρία ζώα φορτωμένα.

Από την πολλή ανηφόρα είχαν αναποδογυρισθή τα σαμάρια τους και ένα ζώο ήταν κοντά στον γκρεμό και κόντευε να πέση κάτω.

«Ο Θεός σ' έστειλε, Πάτερ», μου είπε ο μπάρμπα-Αναστάσης.

Τον βοήθησα να τα ξεφορτώσουμε και να τα ξαναφορτώσουμε, τα βάλαμε και στον δρόμο και τον άφησα.

Όταν προχώρησα αρκετά, έφθασα σε ένα σημείο όπου μόλις πριν λίγο είχε γίνει κατολίσθηση σε μήκος τριακόσια μέτρα και είχε φαγωθη το μονοπάτι.

Δένδρα και πέτρες είχαν κατεβή στο ποτάμι. Αν δεν καθυστερούσα, θα βρισκόμουν εκεί την ώρα ακριβώς που έγινε η κατολίσθηση.

«Μπάρμπα-Αναστάση, είπα, μ' έσωσες. Ο Θεός σ' έστειλε».

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πως ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ένεργήση για το καλό μας.

Ξέρει πως και που θα μας οδήγηση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.

Εγώ, όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Φιλόθεου, ήθελα να πάω στην έρημο• σκεφτόμουν να φύγω σε ένα ερημονήσι.

Είχα συμφωνήσει μάλιστα με έναν βαρκάρη να ερθη να με πάη, άλλα τελικά δεν ήρθε.

Ήταν οικονομία Θεού, γιατί ήμουν ακόμη άπειρος και θα πάθαινα μεγάλη ζημιά στο ερημονήσι• θα με αφάνιζαν οι δαίμονες.

Αφού δεν μπόρεσα να πάω εκεί, στράφηκα προς τα Κατουνάκια.

Αγάπησα την έρημο των Κατουνακίων και προσευχόμουν και ετοιμαζόμουν να πάω εκεί.

Ήθελα να ασκητέψω κοντά στον Γέρο-Πέτρο (1), έναν πολύ πνευματικό Πατέρα.

Μου συνέβη όμως ένα γεγονός πού με ανάγκασε να πάω στην Κόνιτσα και όχι στα Κατουνάκια.

Ένα βράδυ μετά το Απόδειπνο είχα αποσυρθή στό κελλί μου και προσευχόμουν ως αργά.

Κατά τις ένδεκα την νύχτα ξάπλωσα να ησυχάσω λίγο.

Μιάμιση η ώρα ξύπνησα με το σήμαντρο της μονής πού μας καλούσε στον Ναό. 'Έκανα νά σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατο.

Μια αόρατη δύναμη με κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει.

Έμεινα καθηλωμένος στο κρεββάτι μέχρι τις δώδεκα τό μεσημέρι.

Μπορούσα να προσεύχωμαι, να σκέφτωμαι, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου.

Ενώ βρισκόμουν σ' αυτήν την κατάσταση, είδα σαν σε τηλεόραση από την μιά μεριά τα Κατουνάκια και από την άλλη την Μονή Στομίου στην Κόνιτσα.

Εγώ με λαχτάρα γύρισα τα μάτια μου προς τα Κατουνάκια.

Μιά φωνή τότε - ήταν της Παναγίας - μου είπε καθαρά: «Δεν θα πας στα Κατουνάκια• θα πας στην Μονή Στομίου».

«Παναγία μου, εγώ έρημο Σου ζητούσα και Εσύ με στέλνεις στον κόσμο;», είπα.

Ακουσα ξανά την ίδια φωνή να μου λέη αυστηρά: «Θα πας να συνάντησης το τάδε πρόσωπο, το όποιο θα σε βοηθήση πολύ».

Αμέσως λύθηκα από εκείνο το αόρατο δέσιμο και πλημμύρισε η καρδιά μου από την θεία Χάρη.

Μετά πήγα και το είπα στον Πνευματικό. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, μου είπε ο Πνευματικός.

Μην κάνης όμως λόγο για το γεγονός. Πες πως για λόγους υγείας - έβγαζα αίμα εκείνη την εποχή - θα χρειασθή να βγης από το Όρος και πήγαινε».

Άλλο ήθελα εγώ, αλλά ο Θεός είχε το σχέδιο Του.

Σκέφθηκα ότι ήταν θέλημα Θεού να ανακαινίσω αυτό το μοναστήρι, και έτσι θα εκπληρωνόταν και ένα τάμα πού είχα κάνει στην Παναγία, όταν υπηρετούσα στον στρατό, τότε με τον πόλεμο.

«Παναγία μου, είχα πει τότε, βοήθησε με να γίνω καλόγερος και θα δουλέψω τρία χρόνια να Σου φτιάξω πάλι το καμένο Σου μοναστήρι».

Όπως αποδείχθηκε όμως εκ των υστέρων, ο κύριος λόγος που η Παναγία με έστειλε εκεί ήταν, για να βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες που είχαν γίνει προτεσταντικές να επιστρέψουν στην Όρθοδοξία.

Ό Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για τό συμφέρον των πολλών.

Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί.

Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά.

Όλα τα αξιοποιεί για όφελος μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα.

Το καλό με το κακό είναι ανακατεμένα• καλά θα ήταν να είναι χωρισμένα, αλλά μπαίνουν τα προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται.

Ο Θεός όμως και αυτό το μπερδεμένο το αξιοποιεί.

Γι' αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται μόνον ο,τι μπορεί να βγή σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του.

Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από έναν μεγαλύτερο.

Μιά φορά στο Αγιον Όρος ένας λαϊκός πήγε σε κάποιο πανηγύρι σε ένα μοναστήρι. "Ήπιε λίγο και μέθυσε.

Όταν έφυγε από το μοναστήρι, έπεσε κάτω, και καθώς χιόνιζε, τον σκέπασε το χιόνι.

Από την σπιρτάδα που είχε η αναπνοή του άνοιξε μιά τρύπα στο χιόνι.

Κάποια στιγμή περνούσε ένας από εκεί καί είδε την τρύπα. «Τί είναι 'δω, πηγή;», αναρωτήθηκε.

Χτυπάει με το μπαστούνι, «ώχ!» φώναξε ο μεθυσμένος, και έτσι οικονόμησε ο Θεός να σωθή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεΐται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 64-73.

[XAPA]

Οι ευεργεσίες του Θεού ραγίζουν την καρδιά



- Γέροντα, τι θέλει από εμάς ο Θεός;

- Ο Θεός από εμάς θέλει την προαίρεση μας, την αγαθή μας διάθεση, που θα την εκδηλώνουμε με τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας, και την συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Όλα τα άλλα τα δίνει Εκείνος.

Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή.

Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα.

Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια τού Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο τού Θεού.

Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω• δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού.

Για να προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί

Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο.

Γι' αυτούς πού ταλαιπωρούνται, πονάει• γι' αυτούς που ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται.

Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφθή μιά φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα•

πόσο μάλλον, εάν σκεφθή και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού!

Όταν βλέπη ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζη όλη την θεία πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη• παλαβώνει με την καλή έννοια.

Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, την ραγίζουν.

Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό.

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγώτερο κόπο σωματικό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και για το λίγο και για το πολύ



Μερικοί λένε «πιστεύω ότι ο Θεός θα με βοηθήση», και από την άλλη προσπαθούν να μαζεύουν χρήματα, για να μη στερηθούν τίποτε.

Αυτοί εμπαίζουν τον Θεό, γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους στον Θεό άλλα στα χρήματα.

Αν δεν παύσουν να αγαπούν τα χρήματα και να στηρίζουν σ' αυτά την ελπίδα τους, δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν την ελπίδα τους στον Θεό.

Δεν λέω να μην έχουν οι άνθρωποι μιά οικονομία στην άκρη για ώρα ανάγκης, αλλά να μη στηρίζουν την ελπίδα τους στα χρήματα και δίνουν σ' αυτά την καρδιά τους, γιατί έτσι ξεχνούν τον Θεό.

Όποιος κάνει σχέδια δικά του, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, και λέει μετά ότι έτσι θέλει ο Θεός, αυτός ευλογεί το έργο του ταγκαλακίστικα και συνέχεια βασανίζεται.

Δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη και την καλωσύνη του Θεού. Δεν Τον αφήνουμε νοικοκύρη να μας κυβερνάη, γι' αυτό ταλαιπωρούμαστε.

Στο Σινά, εκεί στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο.

Μιά-μιά σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μιά σπηλιά, καμμιά εικοσαριά μέτρα μακριά από το άσκητήριο.

Είχα κάνει μια στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.

Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίση και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.

Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνον το μέτωπο, γιατί αυτό με βοηθούσε - μου το είχε πει ένας γιατρός να το κάνω - έπαιρνα λίγο νερό, για να έχω να πιω, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι για τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το άσκητήριο.

Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λπ.

Τί χαρά, τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι'αυτό το λίγο νερό πού είχα!

Δοξολογία, γιατί είχα νερό!

Όταν ήρθα στο Αγιον Όρος και έμεινα για λίγο καιρό στην Σκήτη των Ιβήρων, επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό.

Είχε μιά στέρνα που ξεχείλιζε και το νερό έτρεχε απ' έξω. Ου, έπλενα και τα πόδια και το κεφάλι..., αλλά είχα ξεχασθή.

Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στην Σκήτη ξεχάσθηκα από τήν αφθονία του νερού.

Γι' αυτό έπειτα πήγα και έμεινα καμμιά ογδονταριά μέτρα πιο μακριά και είχα μια στέρνα μικρή.

Πώς χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με την αφθονία!

Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίση.

Ένας μοναχός πήγε ένα απόγευμα να διάβαση τον Εσπερινό σε μια κορυφή.

Στον δρόμο βρήκε ένα άσπρο μανιτάρι και ευχαρίστησε τον Θεό για το σπάνιο εύρημα του.

Στον γυρισμό θα το έκοβε και θα περνούσε με αυτό το βράδυ.

«Εάν με ρωτήσουν οι κοσμικοί αν τρώω κρέας, είπε με τον λογισμό του, μπορώ να τους πω πως τρώω κάθε φθινόπωρο»!

Στην επιστροφή βρήκε μισό το μανιτάρι - κάποιο ζώο θα το είχε πατήσει – και είπε: «Φαίνεται, τόσο έπρεπε να φάω».

Το πήρε και ευχαρίστησε τον Θεό για την πρόνοια Του, για το μισό μανιτάρι.

Πιο κάτω βρήκε ένα άλλο μισό μανιτάρι και έσκυψε να το πάρη, για να συμπλήρωση το βραδινό του, αλλά, επειδή ήταν χαλασμένο - ίσως να ήταν δηλητηριώδες -, το άφησε καί ευχαρίστησε πάλι τον Θεό πού τον φύλαξε από δηλητηρίαση.

Πήγε στην Καλύβη του καί πέρασε το βράδυ με το μισό μανιτάρι.

Την άλλη μέρα, όταν βγήκε από την Καλύβη του, αντίκρισε ένα θέαμα!

Όλος ο τόπος ήταν γεμάτος από ωραία μανιτάρια, και ευχαρίστησε τον Θεό.

Βλέπετε, ευχαρίστησε τον Θεό και για το ολόκληρο και για το μισό, και για το καλό και για το χαλασμένο, και για το ένα και για τα πολλά.

Ευχαριστία για όλα.

Ο Καλός Θεός μας δίνει άφθονες ευλογίες και ενεργεί πάντα για το καλό μας.

Όλα τα αγαθά που έχουμε είναι δώρα του Θεού.

Ολα τα έκανε, για να εξυπηρετούν το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, και να θυσιάζωνται γι' αυτόν, από ζώα και πτηνά, μικρά καί μεγάλα, μέχρι φυτά, - ακόμη και ο ίδιος ο Θεός θυσιάσθηκε, για να λύτρωση τον άνθρωπο.

Ας μην αδιαφορούμε για ολα αυτά και Τον πληγώνουμε με την μεγάλη μας αχαριστία και αναισθησία, αλλά να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Θεό

Να πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό



- Γέροντα, στενοχωριέμαι για τους λογισμούς απιστίας που έχω.

- Το ότι στενοχωριέσαι και δεν τους δέχεσαι, σημαίνει ότι αυτοί οι λογισμοί είναι από τον πονηρό.

Μερικές φορές ο Χριστός επιτρέπει να έχουμε λογισμούς αμφιβολίας ή απιστίας, για να δη την διάθεση και το φιλότιμο μας.

Ο δικός μας όμως Θεός δεν είναι μύθος όπως ο Δίας, ο Απόλλων κ.λπ.

Η θρησκεία μας είναι αληθινή, ζωντανή. Έχουμε νέφος Αγίων, όπως αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος(1), οι όποιοι γνώρισαν τον Χριστό, Τον έζησαν από κοντά και θυσιάσθηκαν γι' Αυτόν.

Και στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό που ζουν ουράνιες καταστάσεις και έχουν επαφή με Αγγέλους, με
Αγίους, ακόμη και με τον Χριστό και την Παναγία.

Και θά σου πω κάτι από τον εαυτό μου, για να σε βοηθήσω. Βλέπεις, γίνομαι και εγώ... αιμοδότης• φανερώνω ορισμένα γεγονότα, για να βοηθήσω.

Όπου βλέπω θησαυρισμένη γνώση και παραγκωνισμένη πίστη, την πίστη θέλω να ενισχύσω, γι' αυτό και λέω μερικά γεγονότα πίστεως.

Όταν ήμουν μικρός, στην Κόνιτσα, διάβαζα πολλούς βίους - Αγίων και έδινα και στα άλλα παιδιά να διαβάσουν ή τα μάζευα και διαβάζαμε μαζί.

Θαύμαζα την μεγάλη άσκηση και τις νηστείες που έκαναν οι Άγιοι και προσπαθούσα να κάνω και εγώ ό,τι έκαναν εκείνοι.

Από την νηστεία ο λαιμός μου είχε γίνει σαν το κοτσάνι από το κεράσι.

Τα παιδιά με πείραζαν. «Θα πέση το κεφάλι σου!», μου έλεγαν. Τι τραβούσα! Τέλος πάντων.

Από την άλλη, ο μεγάλος μου αδελφός, επειδή αρρώσταινα από τις νηστείες και φοβόταν μήπως δεν τελειώσω το σχολείο, μου έπαιρνε τα Συναξαράκια των Αγίων που διάβαζα.

Μετά τα έκρυβα στο δάσος, στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, και πήγαινα εκεί κρυφά και διάβαζα.

Μιά μέρα κάποιος γείτονας, ονόματι Κώστας, είπε στον αδελφό μου: «Θα τον κάνω εγώ να άλλάξη μυαλό, να πετάξη αυτά τα βιβλία που διαβάζει και να αφήση και τις νηστείες και τις προσευχές».

Με βρήκε λοιπόν - ήμουν περίπου δεκαπέντε χρονών τότε - και άρχισε να μου λέη την θεωρία του Δαρβίνου.

Έλεγε-έλεγε, ώσπου με ζάλισε. Έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος, πήγα κατ' ευθείαν στο δάσος, στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας.

Μπήκα μέσα και άρχισα να παρακαλώ τον Χριστό. «Χριστέ μου, αν υπάρχης, να μου παρουσιασθής», έλεγα και έκανα συνέχεια για πολλή ώρα μετάνοιες.

Ήταν καλοκαίρι. Ό ιδρώτας έτρεχε, είχα γίνει μούσκεμα• είχα αποκάμει τελείως. Αλλά ούτε είδα ούτε άκουσα τίποτε.

Ούτε ο Θεός να με οικονομήση λίγο, έστω με ένα μικρό σημείο, κάποιον κρότο, κάποια σκιά• παιδί ήμουν στο κάτω-κάτω.

Και αν το έβλεπε κανείς ανθρωπίνως ή με την λογική, θα έλεγε: «Κρίμα, Θεέ μου, το ταλαίπωρο!

Από έντεκα χρονών ανέβαινε στα βράχια, έκανε τέτοια άσκηση, και τώρα περνάει μιά κρίση.

Το ζάλισε ο άλλος με κάτι ανόητες θεωρίες. Μέσα στο σπίτι έχει δυσκολίες από τον αδελφό του. Έφυγε στο δάσος, για να Σου ζήτηση βοήθεια...». Όμως τίποτε-τίποτε-τίποτε!

Αποκαμωμένος από τις πολλές μετάνοιες κάθησα λίγο κάτω.

Τότε σκέφθηκα: «Καλά, όταν ρώτησα τον Κώστα τί γνώμη έχει εκείνος για τον Χριστό, τί μου είπε; "Ήταν ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος άνθρωπος, μου είχε πει, και, επειδή κήρυττε δικαιοσύνη, θίχτηκαν τα συμφέροντα των Φαρισαίων και Τον σταύρωσαν από φθόνο"».

Τότε είπα: «Αφού ο Χριστός ήταν τόσο καλός άνθρωπος, τόσο δίκαιος, και δεν είχε παρουσιασθή ποτέ άλλος όμοιος Του, και οι άλλοι από φθόνο και κακία Τον θανάτωσαν, αξίζει γι' Αυτόν τον άνθρωπο να κάνω περισσότερα από όσα έκανα, ακόμη και να πεθάνω».

Μόλις το αντιμετώπισα έτσι, παρουσιάσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως – έλαμψε το εκκλησάκι -και μου είπε: « Έγώ είμι ή Άνάστασις καί η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (2).

Τα λόγια αυτά διάβαζα και στο ανοιχτό Ευαγγέλιο, το οποίο κρατούσε στο ένα χέρι.

Μου έκανε τέτοια αλλοίωση εσωτερική, που έλεγα συνέχεια: «Έλα τώρα εδώ, Κώστα, να τα πούμε, αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Θεός».

Βλέπεις, ο Χριστός, για να παρουσιασθή, περίμενε την δική μου φιλότιμη αντιμετώπιση.

Και αν από ένα παιδί ζητά την φιλότιμη αντιμετώπιση, πόσο μάλλον από έναν μεγάλο;



- Μερικοί, Γέροντα, αμφισβητούν όλη την θεία Οικονομία.

- Μα πώς μπορεί να θεωρηθή παραμύθι όλη αυτή η ιστορία με τον Χριστό;

Τόσα που διαβάζουμε στους Προφήτες που έζησαν επτακόσια χρόνια προ Χριστού και μιλούν με τόσες λεπτομέρειες για τον Χριστό, αυτό δεν τους προβληματίζει;

Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ακριβώς ακόμη και για πόσα χρήματα θα προδώσουν τον Χριστό (3).

Ύστερα λέει ότι τα χρήματα αυτά δεν θα τα βάλουν οι Εβραίοι στο ταμείο του Ναού, γιατί θα είναι αντίτιμο αίματος, αλλά θα αγοράσουν ένα χωράφι, για να θάβουν τους ξένους (4).

Εκπληρώθηκε η προφητεία του Προφήτη Ζαχαρία κ.ά. Τόσο ξεκάθαρα πράγματα! Μέχρι τέτοιο σημείο λεπτομέρειες!

Ακόμη και για τα ιμάτια Του αναφέρει τι θα γίνουν (5)! Και όλα αυτά λέχθηκαν τόσα χρόνια πριν από την Γέννηση του Χριστού. Πώς λοιπόν εγώ να φέρω λογισμό απιστίας;

Βλέπουμε ύστερα τον Απόστολο Παύλο! Διώκτης ήταν. Πήγαινε στην Δαμασκό για άλλον σκοπό. Του παρουσιάζεται ο Χριστός και του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;».

«Ποιος είσαι, κύριε;», ρωτάει εκείνος. «Έγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις». Και μετά πληροφορεί τον Άνανία ο Χριστός και τον βαπτίζει (6) !

Και στην συνέχεια πόσο ταλαιπωρήθηκε, πόσο αγωνίσθηκε ο Απόστολος Παύλος, για να κηρύξη σε όλα τα έθνη!

Ύστερα πόσοι Μάρτυρες! Έντεκα εκατομμύρια Μάρτυρες! Αυτοί όλοι χαμένο το είχαν; Πώς να τα ξεχάση κανείς όλα αυτά;

Αν διάβαση λίγο το Ευαγγέλιο, μπορεί να μην πιστέψη; Και αν υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες ακόμη, αυτό πολύ θα βοηθούσε να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι.

Αλλά ο Θεός σκόπιμα δεν το επέτρεψε, για να κοσκινισθούν οι άνθρωποι, για να δη πόσοι Τον αγαπούν, πόσοι θυσιάζονται
γι' Αυτόν, χωρίς να περιμένουν θαύματα κ.λπ.

Έναν φιλότιμο άνθρωπο, νομίζω, δεν τον αγγίζουν, δεν τον επηρεάζουν όσα βλάσφημα και αν άκούση.

Πρέπει να πιστέψη κανείς στον Θεό φιλότιμα, όχι να θέλη θαύμα, για να πιστέψη.

Όταν βλέπω μεγάλους να μου ζητούν να δουν κανένα θαύμα, για να πιστέψουν, ξέρεις πως γίνομαι;

Να ήταν μικροί, θα είχαν κάποια δικαιολογία λόγω της ηλικίας• αλλά αυτοί να μην έχουν κάνει τίποτε για τον Χριστό και να λένε «να δούμε κάτι, για να πιστέψουμε», αυτό είναι πολύ φθηνό πράγμα.

Μήπως, και θαύμα να δουν, θα βοηθηθούν; Θα πουν ότι είναι μαγεία κ.λπ.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Εβρ. 12, 1.
(2) Ίω. 11,25-26.
(3) Βλ. Ζαχ. 11,1-13.
(4) Πρβ. Ίερ. 18,2 καί 39, 9• Ματθ. 27, 7-9.
(5) Βλ. Ψαλμ. 21, 19.
(6) Βλ. Πράξ. 9, 1-18.

[XAPA]

«Πρόσθες ημίν πίστιν» (1)



- Γέροντα, τί διέκρινε μερικούς Αγίους, παλαιούς και νέους, και ήξεραν πότε θα πεθάνουν, πότε θα γίνη το τάδε γεγονός κ.λπ.;

- Το πολύ φιλότιμο, η μεγάλη απλότητα, η ταπείνωση και η πίστη.

Δεν έβαζαν στην ζωή τους την λογική που κλονίζει την πίστη.

Μεγάλο πράγμα η πίστη!

Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη (2).

Σας εχω πει για τον πατέρα Χαράλαμπο (3) που ζούσε πριν από λίγα χρόνια στην Μονή Κουτλουμουσίου;

Ήταν πολύ απλός, εργατικός και πνευματικός μοναχός.

Όταν γέρασε, μια βαρειά γρίππη τον έρριξε στο κρεββάτι και ο γιατρός είπε στους Πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώση η ζωή του.

Ο πατήρ Χαράλαμπος, όταν το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες, απάντησε: «Τι λες; Εγώ δεν πεθαίνω, εάν δεν έρθη το Πάσχα να πω το "Χριστός Ανέστη"».

Πράγματι, πέρασαν δύο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το «Χριστός Ανέστη», κοινώνησε και μετά αναπαύθηκε.

Το φιλότιμο αυτό απλό γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί με τον Θεό καθόρισε την ημέρα του θανάτου του!



- Γέροντα, η πίστη πώς δυναμώνει;

- Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη.

Ένας άνθρωπος που δεν καλλιέργησε την πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί να την καλλιεργήση με την προσευχή, ζητώντας από τον Χριστό να του πρόσθεση πίστη.

Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας πρόσθεση πίστη και να μας την αύξηση.

Στον Χριστό τι είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν;

Όταν λες «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό.

Γιατί, αν δεν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του στον Θεό, τί να του πρόσθεση ο Θεός;

Ζητάμε από τον Θεό να μας πρόσθεση πίστη, όχι για να κάνουμε θαύματα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε περισσότερο.

Για να αυξηθή η πίστη στον Θεό, όλα βοηθούν και τα λουλούδια και οι ακρίδες και τα αστέρια και οι κεραυνοί ακόμη.

Όλοι τα βλέπουμε αυτά, αλλά όλοι δεν βοηθιόμαστε, γιατί δεχόμαστε τα «τηλεγραφήματα», τους λογισμούς που μας φέρνει ο εχθρός.

Π.χ. αν δεν υπήρχε το αλάτι, θα βρωμούσε η θάλασσα.

Όποιος όμως το εξετάζει στο εργαστήρι του, χωρίς πίστη, δεν βοηθιέται, γιατί δεν καθάρισε την καρδιά του από τά άλατα.

Αν εργασθή κανείς με φιλότιμο, με καλό λογισμό, ακόμη και τα πιο ανάποδα τα βλέπει με άλλο μάτι, με θείο φωτισμό, και δοξάζει τον Θεό.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Λουκ. 17,5.
(2) Βλ. Ματθ. 14, 30.
(3) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 10-11.

[XAPA]

Όλα να μας ανεβάζουν στον Θεό



- Γέροντα, μας έχετε πει όλα να μας ανεβάζουν προς τα πάνω, προς τον Θεό. Πώς θα το πετύχουμε αυτό;

- Όταν τα αξιοποιήτε όλα προς το καλό.

Όλα αν τα στρέψη στα πνευματικά κανείς, ξέρετε τι πνευματικό κέρδος βγάζει και τι πνευματική πείρα αποκτάει;

Πιάνεις λ.χ. το τσιμέντο, μπορείς να βρης τον Θεό! Πιάνεις το τούβλο, μπορείς να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις αυτό, να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις εκείνο, να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις το άλλο, να πιάσης τον Θεό!

Ναι, με όλα να πιάνετε τον Θεό!

Αν δεν δουλεύη κανείς έτσι, αν μέσα από όλα δεν βλέπη τον Θεό, βάλ' τον μέσα στην Εκκλησία, θα είναι μακριά από τον Θεό.

Δώσ' του ψαλτικά να ψάλη, θα είναι μακριά από τον Θεό. Δώσ' του βιβλίο πνευματικό να διάβαση, πάλι θα είναι μακριά από τον Θεό. Ό,τι πνευματικό κι αν του δώσης να κάνη, δεν τον πάει στον Θεό.

Καθένας, οτιδήποτε βλέπει, οτιδήποτε φτιάχνει, είτε ράβει είτε κεντάει, όλα να τα αξιοποιή πνευματικά.

Λουλούδια βλέπει; Είδε τον Θεό. Γουρούνια βλέπει; Ναι, βρε παιδί, πάλι είδε τον Θεό!

Θα πης: «Από το γουρούνι μπορώ να δω τον Θεό;». Ναι, από το γουρούνι.

Βλέπεις πως το έχει κάνει ο Καλός Θεός! Του έχει δώσει ένα ρύγχος, να σκάβη στο χώμα και να βρίσκη τους βολβούς
μέσα στην γη, χωρίς να βλέπη.

Η μύτη του να είναι έτσι, που να μην κόβεται, όταν συναντάη ξυράφια, γυαλιά, αγκάθια κ.λπ.!

Όχι μόνον όταν βλέπη κανείς ένα όμορφο και ευωδιαστό λουλούδι, να λέη «με τι σοφία το δημιούργησε ό Θεός!», αλλά και όταν βλέπη το γουρούνι, και εκεί να βλέπη τον Θεό!

Και αν σκεφθώ ότι ο Θεός μπορούσε να με κάνη γουρούνι και με έκανε άνθρωπο!

Σας φαίνεται παράξενο; Δεν μπορούσε να μας είχε κάνει γουρούνια ο Θεός;

Οι κυνηγοί τραυματίζουν το αγριογούρουνο και πολλές φορές δεν το βρίσκουν. Πάνε μετά τα αγρίμια και το τρώνε το καημένο ζωντανό!

Ιατρική περίθαλψη δέν έχει και βασανίζεται, παρόλο που τον Δημιουργό του δεν Τον έχει πληγώσει.

Ενώ ο άνθρωπος και τον Δημιουργό του Τον έχει πληγώσει και Τον πληγώνει συνέχεια και έχει και αχαριστία πολλές φορές.

Γι' αυτό λέω να δουλεύετε σωστά. Πόσο καλά τα έκανε όλα ο Θεός!

Τι δύναμη δίνει ο Θεός και στα ζώα!

Λέει ο γιατρός: «Για να έχης γερούς μυς, να τρως κρέας». Και βλέπεις, οι ταύροι χόρτο τρώνε, οι καημένοι, και όμως έχουν κάτι... μπράτσα!

Εκεί δεν βλέπεις τον Θεό; Μόνο με χόρτο δηλαδή που τρώνε τους δυναμώνει ο Θεός. Πόσο μάλλον τον άνθρωπο! Το καταλάβατε;

Όταν κανείς δουλεύη με αυτόν τον τρόπο, φθάνει σε μιά κατάσταση να βοηθιέται όχι μόνον από τους Αγίους αλλά και από τους αμαρτωλούς.

Ο Αγιος μας ενισχύει με το άγιο παράδειγμα του.

Ο αμαρτωλός μας συγκρατεί με την πτώση του, μας βάζει χαλινό• μας φρενάρει, όχι για να μην ξεπέσουμε στα μάτια των άλλων, αλλά για να μη λυπήσουμε τον Θεό.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Η δύναμη της πίστεως



- Γέροντα, ποιό είναι το σφράγισμα του Αρνίου;

- Το Αρνίο ποιό είναι;

- Ο Χριστός.

- Το σφράγισμα Του ποιό είναι; Όταν ο Χριστιανός βαπτίζεται, τον σφραγίζει ο ιερεύς σταυρωτά στο μέτωπο με το άγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου».

Ύστερα, κάθε φορά που κάνει τον σταυρό του ο Χριστιανός, προσκυνάει το σωτήριο Πάθος του Κυρίου και επικαλείται την δύναμη του Σταυρού, που είναι η δύναμη τού σταυρικού θανάτου του Χριστού μας.

Όταν λέμε «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», επικαλούμαστε την δύναμη της σταυρικής θυσίας τού Κυρίου.

Γι' αυτό έχει μεγάλη δύναμη ο Σταυρός.

Αν λ.χ. βρέχη και πέφτουν κεραυνοί, μπορεί έναν μεγάλο σιδερένιο σταυρό σε ένα καμπαναριό να τον χτυπήση ο κεραυνός.

Αν όμως είναι εκεί κάτω ένας Χριστιανός που έχει ένα τόσο μικρό σταυρουδάκι και πη «Σταυρέ του Χριστού, σώσον με τη δυνάμει σου», δεν τον χτυπάει ο κεραυνός.

Εκεί λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι και πέφτει ο κεραυνός πάνω στον σταυρό και τον ρίχνει κάτω.

Εδώ φυλάει τον πιστό ένα τόσο δα σταυρουδάκι, γιατί επικαλέσθηκε την δύναμη του Σταυρού.



- Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;

- Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχης ταπείνωση ή έχης προδιάθεση υπερηφάνειας, δεν δίνει ο Θεός.

Μπορεί να έχη κανείς πίστη όχι μόνο σαν έναν «κόκκον σινάπεως» (1) αλλά και σαν ένα κιλό σινάπι.

Εάν όμως δεν έχη και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ώφελήση.

Όταν υπάρχη υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.

Όταν κανείς πορεύεται στην ζωή του με πίστη, χωρίς αμφιβολία, και ζητάη την βοήθεια του Θεού, θα έχη σιγά-σιγά στην αρχή γεγονότα μικρά και ύστερα μεγαλύτερα, και θα γίνη πιο πιστός.

Ζώντας τα θεια μυστήρια από κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δεν τα πιάνει με το μυαλό, αλλά τα ζη στην πραγματικότητα.

Η πίστη του συνέχεια αυξάνει, γιατί κινείται σε άλλο χώρο, με θεία γεγονότα.

Για να ζήση όμως κανείς τα μυστήρια του Θεού, πρέπει να απεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο, να επανέλθη κατά κάποιον τρόπο στην κατάσταση προ της πτώσεως.

Να έχη αθωότητα και απλότητα, για να είναι η πίστη του ακλόνητη και να πιστεύη απόλυτα ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορή να το κάνη ο Θεός.

Τότε, όταν ακούη για έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει ή αμφιβάλλει για μερικά πράγματα πού έχουν σχέση με την βοήθεια του
Θεού, ξέρετε πόσο υποφέρει;



- Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να αλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;

- Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη.

Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακάλεση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα.

Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη που, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη. Ούτε καν θα πάη να δη.

Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από 'κεί πού βρίσκεται, δεν πάει να διαπίστωση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει.

Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι' αυτό δεν ενδιαφέρεται παραπάνω. Τόση πίστη έχει !

Μόνον ο αληθινά πιστός, ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ματθ. 17,20 καί Λουκ. 17,6.

[XAPA]

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά καί απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος. Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα που πρέπει.


Η εμπιστοσύνη στον Θεό έχει μητέρα την πίστη


- Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, έχω άγχος.

- Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις;

Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησε με».

Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό;

Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ - τρέχει συνέχεια.

Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία.

Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.



- Γέροντα, όταν μου λένε να κάνω κάτι, ξεκινώ πάντα με έναν φόβο και έναν δισταγμό, και τελικά μπορεί από τον φόβο μου να μην το κάνω όπως πρέπει.

- Να κάνης τον σταυρό σου, καλό μου παιδί, και να το κάνης αυτό που σου λένε. Αν πης «Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών», τόσοι Άγιοι είναι, ένας από αυτούς δεν θα σε βοηθήση;

Να μη χάνης ποτέ την εμπιστοσύνη σου στον Θεό. Μη σφίγγεσαι με την στενή σου ανθρώπινη λογική και βασανίζεσαι και εμποδίζεις την θεία βοήθεια.

Η εμπιστοσύνη του εαυτού σου και της εργασίας σου στον Θεό, μετά από την ανθρώπινη συνετή ενέργεια σου, πολύ θα σε βοηθήση, αλλά θα βοηθήση και τους άλλους.

Είναι μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη στον Θεό.

Μια φορά ήταν να μου πάρουν αίμα. Ήταν τέσσερις γιατρέσσες. Έρχεται η πρώτη, με παίδεψε• δεν μπόρεσε να βρη φλέβα.

Έρχεται η δεύτερη, τα ίδια. Έρχεται η τρίτη, που ήταν και ειδικευμένη σε αυτό, τίποτε.

Εκείνη την ώρα περνούσε και η τέταρτη γιατρέσσα. Είδε που με παίδευαν και ήρθε να δοκιμάση και αυτή.

Έκανε πρώτα τον σταυρό της και αμέσως βρήκε φλέβα, γιατί ζήτησε την βοήθεια του Θεού.

Οι άλλες κατά κάποιον τρόπο είχαν εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό τους.

Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιο είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό.

Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο.

Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται.

Οι άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν πρώτα στην ανθρώπινη παρηγοριά και, όταν απογοητευθούν από τους ανθρώπους,
τότε καταφεύγουν στον Θεό.

Αν όμως θέλουμε να μη βασανιζώμαστε, να ζητούμε την θεία παρηγοριά, γιατί αυτή είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά.

Δεν φθάνει η πίστη (1) στον Θεό• χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα (2).

Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση.

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά καί απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος.

Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα πού πρέπει.

Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζη αγγελική ζωή και ξεσπάει σε δοξολογία: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»(3).

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας.

Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.


- Γέροντα, όσον αφορά στην σωματική ή την ψυχική υγεία, μέχρι ποιό σημείο πρέπει να αφήνη κανείς τον εαυτό του στα χέρια του Θεού;

- Εμπιστεύεται κανείς πρώτα τον Θεό, και μετά από τον Θεό, θα εμπιστευθή και τον κατάλληλο άνθρωπο.


- Γέροντα, τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη;

- Πρώτα είναι η πίστη και μετά έρχεται η αγάπη.

Πρέπει να πιστεύη κανείς, για να αγαπάη. Δεν μπορεί να αγαπήση κάτι που δεν το πιστεύει.

Γι' αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό.

Ανάλογη με την πίστη που έχει κανείς είναι και η ελπίδα και η αγάπη και η θυσία για τον Θεό και τον πλησίον.

Η θερμή πίστη στον Θεό γεννάει την θερμή αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον συνάνθρωπο μας.

Και από την υπερχείλιση της αγάπης μας - που δεν χωράει στην καρδιά και χύνεται έξω - ποτίζονται και τα καημένα τα ζώα.

Πιστεύουμε πολύ, αγαπάμε πολύ. Αν η πίστη μας είναι χλιαρή, και η αγάπη μας θα είναι χλιαρή.

Αν η πίστη μας είναι θερμή, και η αγάπη μας θα είναι θερμή.

Η πίστη μας πρέπει να έχη φιλότιμο και από 'κει ξεκινάει ο φιλότιμος αγώνας

Και όσο αγωνίζεται κανείς φιλότιμα, τόσο αυξάνει και η πίστη, αυξάνει και η αγάπη.

Πολύ βοηθάει στον φιλότιμο αυτόν αγώνα να σκέφτεται ο άνθρωπος τις ευεργεσίες του Θεού.

Ένας που έχει φιλότιμο δεν σκέφτεται αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Παράδεισος, αλλά αγωνίζεται, γιατί πιστεύει στον Θεό και
Τον αγαπάει.

Ενώ ένας που δεν έχει φιλότιμο, θα άρχίση να σκέφτεται: «Και γιατί να αγωνισθώ; Άραγε υπάρχει Παράδεισος; Υπάρχει Κρίση;». Και όταν κανείς είναι αχάριστος, ό,τι και να τον κάνης, αχάριστος θα είναι.

Ο φιλότιμος και στους πειρασμούς δοξολογεί τον Θεό, και σιγά-σιγά φθάνει να ευγνωμονή συνέχεια τον Θεό, οπότε έρχεται η θεία αλλοίωση στην ψυχή του και χαίρεται συνέχεια και άγάλλεται.

Άλλος και πειρασμούς μπορεί να μην έχη, αλλά μόνον ευλογίες, και ποτέ να μην είναι ευχαριστημένος.

Μετά την αγάπη προς τον Θεό έρχεται η θυσία. Και όταν υπάρχη θυσία χωρίς ιδιοτέλεια, τότε αρχίζει κανείς να έχη και θεια γεγονότα.

Να κάνω μια θυσία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για τον Θεό που έφτιαξε αυτό το σύμπαν και μας δίνει τόσες ευλογίες.

Βλέπεις, οι ειδωλολάτρες που θεοποιούσαν την φύση, λάτρευαν τον ήλιο, τα ποτάμια και έφθαναν να θυσιασθουν γι' αυτή τους την πίστη.

Αν λοιπόν εκείνοι θυσιάζονταν για την δημιουργία, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να θυσιασθούμε για τον Δημιουργό!

Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν και γι' αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη η αδιαφορία από ΄κει ξεκινάει.

Άλλος βρίζει τα θεία, άλλος μισοπιστεύει και ταλαιπωρείται.

Για να χαίρεται πραγματικά κανείς, πνευματικά, πρέπει να πιστεύη και να αγαπάη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Στο σημείο αυτό η πίστη έχει την έννοια της αποδοχής απλώς της υπάρξεως του Θεού, η οποία δεν αρκεί για την έν Χριστώ ζωή.

(2) Βλ. Έβρ. 11, 1.

(3) Ήσ. 6, 3.