Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Να βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια



- Γέροντα, τί μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;

- Σήμερα, αν διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση.

Να διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων πού τονίζουν την μετάνοια, για να βοηθηθούμε.

Το να ζητούμε μετάνοια από τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό.

Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικά θα ταπεινωθούμε περισσότερο και υποχρεωτικά τότε θα έρθη
περισσότερο η θεία Χάρις, ο θείος φωτισμός.

Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετάνοια, διατηρεί την Χάρη του Θεού.

Πάντως ο κόσμος είναι καλός.

Βλέπεις, οι περισσότεροι ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται, έχουν άγνοια μεγάλη, και από το άλλο μέρος έρχονται και μου ζητούν βοήθεια. Αυτό κάτι έχει μέσα.



- Μήπως οι δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται αφορμή να πλησιάσουν οι άνθρωποι στον Θεό;

- Όσοι έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται από τις δοκιμασίες• όσοι δεν έχουν, τα βάζουν με τον Θεό, βρίζουν κ.λπ.

Το κακό είναι ότι δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.

Μεγάλη εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Του δώσαμε πολλά δικαιώματα.

Πώς έγινε ο σημερινός άνθρωπος!

Το κακό είναι ότι εμποδίζει την θεία επέμβαση, γιατί δεν έχει μετάνοια. Αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή.

Μπόρες, μπόρες θα περνούμε! Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!

Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία και δεν έχουν σκοπό να διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.

Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού.

Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται σήμερα.

Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματα ο διάβολος, να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις.

Θέλουν τράνταγμα οι άνθρωποι, να καταλάβουν, να μετανοήσουν.

Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε μοιχεία. Του δίνει ο Πνευματικός άφεση, του δίνει και έναν κανόνα και δεν προχωράει περισσότερο.

Πρέπει ο Πνευματικός να τον βοηθήση να καταλάβη ότι το κακό δεν ήταν μόνον η μοιχεία• ότι με αυτό που έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε δύο οικογένειες.

Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα ούτε προβληματίζουν τους ανθρώπους.



- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί, όμως δεν εκκλησιάζονται συχνά, δεν έχουν τακτική μυστηριακή ζωή.

- Μπορεί καμμιά φορά κάποιος να μην εκκλησιάζεται συχνά, αλλά να υπάρχη μέσα του ευλάβεια, καλωσύνη, και έτσι βρίσκει τόπο και κατοικεί ο Θεός.

Αυτοί οι άνθρωποι, αν είχαν και μυστηριακή ζωή, θα προχωρούσαν πολύ στην πνευματική ζωή.

Και βλέπεις, υπάρχουν άλλοι που εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, τα κάνουν όλα, και όμως ο Θεός
δεν βρίσκει τόπο να κατοικήση μέσα τους, γιατί δεν υπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική.

Δεν αρκεί μόνον η εξομολόγηση στον Πνευματικό, για να τακτοποιηθή κανείς• χρειάζεται και μετάνοια.

Και κάθε προσευχή που κάνει κανείς πρέπει να αρχίζη μέ εξομολόγηση στον Θεό.

Όχι όμως να κλαίη και να λέη «είμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», και μετά να κάνη πάλι τα ίδια. Αυτό δεν είναι συναίσθηση.

Όταν υπάρχη συναίσθηση, υπάρχει και λίγη βελτίωση.

Είδατε οι Ισραηλίτες με τί απλότητα προσευχήθηκαν; «Εξεγέρθητι, ινατί ύπνοις, Κύριε;» (1), είπαν.

Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμάσαι;». Και ύστερα ο Κύριος «εξηγέρθη ως δυνατός, κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε...» (2)

Με τι απλότητα και τι ταπείνωση, αλλά και με τι παρρησία είπαν: «Τί θα πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη;

Μας έσωσες από την Ερυθρά Θάλασσα και τώρα να πεθάνουμε στην έρημο ή να μας σφάξουν οι αλλόφυλοι; Να μη γίνουμε
ρεζίλι» (3).

Μην πούμε και εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, και δεν βλέπεις;», γιατί θα μας δώση σκαμπίλι εμάς. Είναι αναίδεια.

Εκείνοι με ταπείνωση και απλότητα το είπαν.

Δεν έδιναν ευθύνες στον Θεό, να πουν «γιατί τα έκανες έτσι;», αλλά έλεγαν «εμάς μας χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα κακά, αλλά τώρα τί θα πούμε στα έθνη;».

Και είδατε; Ένα και ένα έκαμψαν τον Θεό. Καταλάβατε;

Υπήρχε αναγνώριση του σφάλματος, μετάνοια, και επενέβη ο Θεός και «επάταξε...».

Αν βρεθούμε και εμείς σε δυσκολία και δεν την αντιμετωπίσουμε πνευματικά, τότε θα πουν οι κοσμικοί για μας:

«Πού είναι η προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, αλλά τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
(1) Ψαλμ. 43,24.
(2) Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.
(3) Βλ. Εξ. 32, 12- Δευτ. 9,28 καί Ψαλμ. 78, 10

[XAPA]

Η μετάνοια βοηθάει να εξαφανισθή το κακό



Όταν ζητούμε μετάνοια από τον Θεό για τον κόσμο, να βάζουμε και τον εαυτό μας μέσα σ' αυτούς που έχουν φταίξει και να μη λέμε:

«Βοήθησε τον κόσμο που είναι αμαρτωλός».

Οι Τρεις Παίδες γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, και όμως δεν είπαν «τί φταίμε εμείς;», αλλά είπαν:

«Δικαίως πάθαμε, έπρεπε και περισσότερα να πάθουμε».

Μιλούσαν σαν να ήταν από αυτούς που παρέβησαν τις εντολές του Θεού πριν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, σαν να ήταν και
αυτοί συμμέτοχοι στην αμαρτία, ενώ ήταν αμέτοχοι, αφού δεν είχαν ακόμη γεννηθή.

Πόσο με συγκινεί η προσευχή που έκαναν, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι!

«Δίκαιος ει, Κύριε, επί πασιν οίς εποίησας ημιν... Οτι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν... Και νυν ουκ έστιν ημίν ανοίξαι το στόμα ημών. Μη δη παραδφης ημάς εις τέλος... και μη αποστήσης τό έλεος σου αφ' ημών διά "Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σοϋ».

Δηλαδή, «δίκαια μας τιμωρείς, Κύριε, γιατί αμαρτήσαμε, αλλά μόνο για χατίρι του Αβραάμ που τον αγαπάς, γιατί δεν αμάρτησε, μη μας εγκαταλείπης».

Έβαζαν και τον εαυτό τους μέσα στους αμαρτωλούς, και το πίστευαν, γι' αυτό έγινε το καμίνι δροσιά.

Ενώ τον ειδωλολάτρη που πήγε να δη το καμίνι, τον πήραν οι φλόγες (1).

Ο άνθρωπος, αν δεν δουλεύη έτσι, αρχίζει συνέχεια να δικαιολογήται.

«Ο διάβολος με έβαλε και αμάρτησα» ή «ο Αδάμ φταίει, η Εύα φταίει• δεν φταίω εγώ».

Ένας θεολόγος μου είπε μια φορά:

«Και τί χρωστάμε εμείς τώρα να ταλαιπωρούμαστε έξ αιτίας της Εύας;».

«Ευλογημένε άνθρωπε, του λέω, σε πειράζει αυτό για να σωθής;».

Τί φταίει ο Αδάμ ο καημένος ή η Εύα η φουκαριάρα;

Ένα σφάλμα έκαναν και πόσους αιώνες ήταν στον Αδη, ενώ εμάς ήρθε ο Χριστός και μας λύτρωσε. «Εβδομηκοντάκις επτά φορές αν αμαρτήσετε και μετανοήσετε, είπε, σας συγχωράω!» (2).

Χιλιάδες φορές αμαρτάνουμε και ο Χριστός μας συγχωράει - αρκεί να μετανοούμε ειλικρινά -, και να λέμε ότι φταίει ο Αδάμ και η Εύα;

Και να δήτε δεν βάζουν το όνομα Εύα - να δώσουμε το όνομα Εύα σε μια αδελφή, ή τουλάχιστον Ζωή, αν είναι δύσκολο Εύα!

Μα είναι πολύ αδικημένη!

Αυτή είναι η μάνα μας, η μητέρα όλου του κόσμου, και ούτε καν το ονομά της δεν θέλουμε να ακούσουμε.

Και την κατάρα, στην ουσία, στον διάβολο την έδωσε ο Θεός. «Και ο όφις ήταν φρόνιμος» (3).

Μπήκε ο διάβολος στο φίδι, για να ξεγελάση τον άνθρωπο.

Και βλέπεις, όλοι τα βάζουν με την Εύα, ότι αυτή μας χαντάκωσε, ενώ θα ήμασταν μια χαρά στον Παράδεισο, αν δεν γινόταν η παράβαση!

Αν και εμάς μας έλεγε ο Χριστός, «αφού σφάλατε μία φορά, θα πάτε τόσους αιώνες στον Αδη», ε, τότε να έλεγε κανείς κάτι!... Τι αχάριστος κόσμος!

Πάντως η μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση.

Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο άνθρωπος με την μετάνοια μπορεί να αλλάξη την απόφαση τού θεού.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, να έχη τέτοια δύναμη ο άνθρωπος.

Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι.

Λες «ήμαρτον»; Σταματά και σου δίνει ευλογίες.

Όταν δηλαδή συνέρχεται το άτακτο παιδί, μετανοή και δέρεται από τήν συνείδηση του, τότε ό Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί.

Οι Ισραηλίτες, επειδή είχαν ξεφύγει από τις εντολές του Θεού, έζησαν στην αιχμαλωσία εβδομήντα πέντε χρόνια.

Και τελικά, όταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ο βασιλιάς Κύρος, που τολμά να πή κανείς ότι φάνηκε καλύτερος από τους υιούς του Ισραήλ, οι όποιοι είχαν μολύνει τα ιερά που είχαν για τις θυσίες.

Του άλλαξε το μυαλό ο Θεός και τον έκανε να πιστεύη στον Θεό του Ουρανού.

Έτσι άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, τους έδωσε χρήματα, ξυλεία για τον Ναό, τους έφτιαξε το τείχος της Ιερουσαλήμ και έδειξε τέτοια καλωσύνη και τέτοια ευλάβεια, που δεν έδειξαν κατά κάποιον τρόπο ούτε οι Ισραηλίτες (4).

Και όλα αυτά, γιατί μετανόησε και άλλαξε ο λαός (5).

Πόσο βοηθάει η μετάνοια, για να εξαφανισθή το κακό!

Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά.

Τι διαταγή είχε δώσει ό βασιλιάς! Νά καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες!

Πήγαν οι άλλοι, ετοίμασαν την τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες με δυνατό κρασί και λιβανωτό, για να τους εξαγριώσουν, και περίμεναν τον βασιλιά νά παρουσιασθή, για να αρχίσουν την τελετή.

Αλλά ο βασιλιάς είχε ξεχάσει την διαταγή που έδωσε.

Πηγαίνει ο ελεφαντάρχης να ειδοποίηση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη.

«Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε. Όλα τα έχουμε έτοιμα• τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οι προσκαλεσμένοι περιμένουν».

«Ποιος σας είπε να κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει! Φωνές, απειλές... Και αυτό δέν έγινε μιά φορά άλλα τρεις (6).

Μικρό πράγμα ήταν να ξεχάση ο βασιλιάς την εντολή που είχε δώσει ο ίδιος; Και όχι μόνον αυτό, αλλά τελικά άλλαξε όλη την στάση του προς τους Ιουδαίους.

Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος.


- Γέροντα, οι σύλλογοι ειρήνης που ιδρύονται από διάφορα κράτη βοηθούν για την ειρήνη στον κόσμο;

- Εξαρτάται. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση.

Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό - άκρη δεν βρίσκεις, - για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν;

Ο Θεός να με συγχώρεση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου.

Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό;

Πώς μπορεί να έρθη η ειρήνη, όταν οι άνθρωποι δεν συμφιλιωθούν με τον Θεό;

Μόνον όταν συμφιλιωθη ο άνθρωπος με τον Θεό, έρχεται και η εσωτερική ειρήνη και η εξωτερική.

Για να συμφιλιωθη όμως ο άνθρωπος με τον Θεό, πρέπει να έρθη σε συναίσθηση, να μετανοήση, να ζη σύμφωνα με τις εντολές
του Θεού, και τότε έρχεται η Χάρις και η ειρήνη του Θεού μέσα του, οπότε μπορεί να βοηθήση και για την ειρήνη γύρω του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Δαν. 3-11, Προσευχή Αζαρίον και Ύμνος των Τριών Παίδων.
(2) Βλ. Ματθ. 18,22.
(3) Βλ. Γεν. 3, 1.
(4) Βλ. Β' Έσδρ. 1,1 κ.έ.
(5) Βλ. Α ' Έσδρ. 8, 88-92.
(6) Βλ. Γ' Μακ. 5, 1-35.__

[XAPA]

ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΠΛΑ


«Όταν πονάη κάνεις για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η προσευχή, όπλο ισχυρό

Χρειάζεται πολλή προσευχή


Παλιά, για να κάνη κάτι κανείς, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν.

Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφθηκα γι’ αυτό; Προσευχήθηκα γι' αυτό;».

Όταν κανείς ενεργή, χωρίς να σκεφθή και χωρίς να προσευχηθή, ενεργεί σατανικά.

Και βλέπεις, συχνά πολλοί Χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον θεό να επέμβη.

Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους.

Ενώ ακόμη και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε.

Τα βάζει λ.χ. κάποιος με τον καρνάβαλο, ενώ μπορεί να κάνη προσευχή και να ρίξη ο Θεός τέτοιο χαλάζι, που να σκορπίσουν όλοι και να ματαιωθή κάθε εκδήλωση.

Ή, ας υποθέσουμε, μερικοί κατηγορούν έναν δεσπότη και οι άλλοι καταφεύγουν στο Συμβούλιο Επικρατείας.

Αλλά ούτε εκεί σταματούν. Διαδηλώσεις, φασαρίες, άρθρα στις εφημερίδες... Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήση.

Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απάντηση ο Θεός δια της προσευχής.

Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα.

Σήμερα ζούμε σε χρόνια Αποκαλύψεως. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Προφήτης για να το καταλάβη. Τα πράγματα προχωρούν τακ-τάκ.

Τί μας περιμένει δεν ξέρουμε. Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, το δείχνει.

Γι' αυτό, για έναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπει να στηριχθούμε πιο πολύ στην προσευχή και να πολεμήσουμε το κακό με την προσευχή.

Η μόνη λύση αυτή είναι. Να παρακαλούμε τον Θεό να λυπηθή τα πλάσματα Του - αν και δεν είμαστε για να μας λυπηθή.

Δεν θα βρεθή άκρη. Καθένας ό,τι του λέει ο λογισμός θα κάνη. Θα γίνη αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: «Θα περπατάς ώρα, για να βρής άνθρωπο• και όσοι ζήσουν, θα τρώνε με χρυσά κουτάλια».

Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήση η προσευχή;».

Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή, για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρη έκταση.

Γι' αυτό λέει και στο Ευαγγέλιο ότι για τους εκλεκτούς θα κολοβωθούν οι ημέρες (1).

Σε έναν πόλεμο λ.χ. με την δύναμη της προσευχής γίνεται ένα θαύμα, σώζονται περισσότεροι, υπάρχουν λιγώτερα θύματα, οπότε βοηθιούνται πνευματικά οι άνθρωποι, πιστεύουν και αλλοιώνονται με την καλή έννοια.

Τα πράγματα είναι σοβαρά. Και μέχρι τώρα που δεν τινάχθηκε ο κόσμος στον αέρα, θαύμα είναι.

Ο Θεός να βάλη το χέρι Του, γιατί όλος ο κόσμος εξαρτάται από τρία-τέσσερα άτομα. Κρέμεται η τύχη τού κόσμου στα χέρια μερικών παλαβών.

Λέει μιά παροιμία: «Τα άλογα κλωτσούν και τα κοτόπουλα ψοφούν». Έτσι είναι.

Τα μεγάλα κράτη όταν πιάνωνται, τα μικρά τα καημένα αδικούνται. Κλωτσιούνται τα μεγάλα και καταστρέφονται τα μικρά.

Χρειάζεται πολλή προσευχή, πολλή προσευχή, για να φωτίση ο Θεός τους μεγάλους, γιατί, αν θέλουν, μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.

Ξέρει ο Θεός πολύ εύκολα και σ' αυτούς να δώση λίγη φώτιση.

Αν ο Θεός φωτίση, βγάζει ένας μιά διαταγή και αλλάζουν όλα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 24,22 καί Μάρκ. 13,20.

[XAPA]

Αιτήματα στην προσευχή


- Γέροντα, αν είναι ευλογημένο, να μας λέγατε μερικά θέματα, για τα όποια ιδιαίτερα πρέπει να προσευχώμαστε.

- Να παρακαλούμε κατ' αρχάς η προσευχή μας να έχη ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν.

Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παράτεινον το έλεος Σου τοις γινώσκουσί Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινώσκονσί Σε».

Ακόμη λέω «Κύριε, σώσον τους ασεβείς».

(Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέη «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς...», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι' αυτούς).

Όταν πάλι ο ιερεύς λέη «Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθαι υπέρ αυτών», προσθέτω και «υπέρ των μη εντειλαμένων».

Γιατί πρέπει να προσευχώμαστε και γι' αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι' αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους άγνωστους.

Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρώτερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε.

Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθή, να φανή το δίκαιο• να δοθή χάρη στους φυλακισμένους, να πιάση τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν.

Οταν βάζω ξύλα στην φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά».

Οταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν - τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψη ο Θεός όλα τα κουσούρια.

Να τους βοηθάη να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζη».

Ακόμη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομα τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.




- Γέροντα, τί είναι καλύτερα, να ζητώ το έλεος του Θεού γενικά ή να αναφέρω και συγκεκριμένα αιτήματα σύμφωνα με το «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν» (1);

- Να προσεύχεσαι γενικά και να λες

«Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, έλέησον τους πάσχοντας σωματικά και ψυχικά».

Σ' αυτήν την ευχή περιλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι.

Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες και μιά ευχή γι' αυτό, «... ελέησον τον δούλον Σου τάδε», και πέρασε αμέσως στην γενική ευχή για ολον τον κόσμο, «... ελέησον τον κόσμον Σου άπαντα».

Μπορείς να φέρνης στον νου σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που έχει ανάγκη, να προσεύχεσαι λίγο γι' αυτόν και μετά να λες

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και να πονάς για όλους, για να μη φεύγη η... αμαξοστοιχία με έναν επιβάτη.

Να μη σκαλώνουμε σε ένα πρόσωπο και μετά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με την προσευχή ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους.

Οταν προσεύχεσαι λ.χ. για έναν καρκινοπαθή, να προσεύχεσαι για όλους τους καρκινοπαθείς και να λές και μια ευχή για τους κεκοιμημένους.

Ή βλέπεις έναν δυστυχισμένο• να πηγαίνη αμέσως ο νους σου σε όλους τους δυστυχισμένους και να προσεύχεσαι γι' αυτούς.

Να, θυμάμαι, μικρός είχα δει έναν ζητιάνο που πέθανε έξω από ένα τούρκικο σπίτι, δέκα μέτρα μακριά από το δικό μας. Πέτρο τον έλεγαν.

Τον βρήκε το πρωί η Τουρκάλα πεσμένον έξω από το σπίτι της και τον σκουντούσε να σηκωθή• τότε κατάλαβε ότι είχε πεθάνει. Ακόμη τον μνημονεύω.

Πόσοι τέτοιοι «Πέτροι» υπάρχουν στον κόσμο!

Οταν πηγαίνη κανείς σε ειδικά θέματα και σκέφτεται ότι υποφέρουν οι συνάνθρωποι μας, βοηθιέται, γιατί κεντιέται η καρδιά.

Έτσι, με πονεμένη καρδιά από τα ειδικά θέματα πηγαίνει και στα γενικά, και βοηθάει περισσότερο με την καρδιακή προσευχή.

Καλά είναι ο μοναχός να μοιράζη την προσευχή του σε τρία μέρη: για τον εαυτό του, για όλο τον κόσμο και για τους κεκοιμημένους.

Αν και με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που φαίνεται δίκαιη η μοιρασιά, πάλι για τον εαυτό του φροντίζει περισσότερο, γιατί ο εαυτός του είναι ένας, ενώ οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι είναι δισεκατομμύρια.



- Γέροντα, στο διακόνημα εύχομαι συνήθως μόνο γιά τόν εαυτό μου.

- Δεν είναι σωστό αυτό. Οταν στό κελλί εύχεσαι για τον εαυτό σου και έξω από το κελλί πάλι για τον εαυτό σου, τότε πως θα κεντηθή η καρδιά;

Οταν μπή η αγάπη, ο πόνος, η θυσία, μπαίνει ένα ανώτερο ενδιαφέρον καί η καρδιά γλυκαίνεται.

Έτσι δεν ξεχνάει κανείς την ευχή την ώρα της εργασίας. Βοηθιέται τότε και ο κόσμος θετικά, βοηθιέται και ο ίδιος που προσεύχεται και νιώθει πνευματική χαρά.

Να κάνης το διακόνημα σου και να λές «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», για να βοηθιούνται όλοι οι άνθρωποι.

Στο «ελέησον ημάς» συμπεριλαμβάνονται όλοι. Ακόμη και οι πέντε-έξι μεγάλοι - πόσοι είναι αυτοί - από τους οποίους κρέμεται η τύχη όλου του κόσμου.

Να δουλεύης και να εύχεσαι γι' αυτούς που δουλεύουν. Αυτή η ευχή πιάνει και αυτούς που εργάζονται σωματικά και αυτούς που εργάζονται πνευματικά.

Γιατί είναι πολλοί αυτοί που δουλεύουν, και μάλιστα δουλεύουν πολύ.

Άλλοι εργάζονται για το καλό της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Άλλοι εργάζονται για το κακό• ξενυχτούν μελετώντας πως να καταστρέψουν τον κόσμο.

Άλλοι κάνουν συνέδρια και προσπαθούν να βρουν τρόπο να εμποδίσουν τους προηγούμενους να κάνουν κακό.

Άλλοι πάλι δουλεύουν μερόνυχτα, ξενυχτούν, για να βρουν λύσεις στα γενικά προβλήματα.

Να εύχεσαι ο Θεός να φωτίση και τους κακούς να κάνουν λιγώτερο κακό ή να αποτρέψη τελείως το κακό.

Να φωτίση και τους καλούς, για να βοηθούν τον κόσμο.

Να εύχεσαι και για εκείνους που θέλουν να δουλέψουν και δεν μπορούν να δουλέψουν, γιατί είναι άρρωστοι. Και για τους υγιείς που δεν βρίσκουν δουλειά, ενώ έχουν ανάγκη.

Να σκέφτεσαι διάφορες περιπτώσεις και να προσεύχεσαι γι' αυτές.

Όταν ο νους πάη σε όλους αυτούς, κεντιέται η καρδιά από τον πόνο και η ευχή γίνεται καρδιακή.

Τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη στην διάρκεια όλης της ημέρας! Να μη γίνεται σπατάλη στον χρόνο.

Από εκείνον που δεν έχει μεγάλη ανάγκη για προσευχή - άσχετα αν αυτός νομίζη ότι έχει - προχωρεί κανείς και σκέφτεται όλους εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Τότε βοηθιέται και αυτός που νόμιζε ότι έχει ανάγκη, γιατί έγινε αφορμή να προσευχηθή ο άλλος για πολλούς.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ματθ. 7, 7.

[XAPA]

Βοήθεια με την προσευχή



- Γέροντα, ο Άγιος Ιάκωβος λέει: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» (1). Πώς εννοείται το «ενεργούμενη»;

- Να θέλη και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθή, να σωθή, και να αγωνίζεται.

Για να βοηθηθή δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να εχη καλή διάθεση.

Η ευχή που γίνεται με την καρδιά εισακούεται• πρέπει όμως και ο άλλος να είναι δεκτικός. Αλλιώς, εκείνος που προσεύχεται πρέπει να εχη την αγιότητα του Μεγάλου Παϊσίου, για να μπόρεση να τον βγάλη από την κόλαση(2).

Γι' αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι' αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν.

Εγώ, όταν παρακαλώ τον Θεό γιά διάφορες περιπτώσεις, λέω:

«Θεέ μου, να είναι αισθητή η βοήθεια Σου, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευματικά• αν δεν είναι αισθητή, μη μας βοηθάς».

Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι μπόρες μας γλυτώνει ο Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό.

Γι' αυτό να ζητάμε να βοηθάνε ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι τον κόσμο, αλλά να είναι και αισθητή η βοήθεια Τους, για να ωφελούνται οι άνθρωποι.

Ας υποθέσουμε ότι κινδυνεύει κάποιος να πέση από την σκαλωσιά και οικονομάει ο Θεός να σκαλώση κάπου, που δεν ήταν να σκαλώση, και γλυτώνει.

Ή πέφτει κάπου και δεν σακατεύεται. Ή τρακάρει και γλυτώνει. Να ευχηθούμε να καταλάβη ότι ο Θεός τον βοήθησε και σώθηκε, για να βοηθηθή πνευματικά.

Κάποιος έπεσε από ένα γεφύρι κάτω και σώθηκε. «Κατέβηκες να μέτρησης το βάθος;», του λέω. Στα χέρια μας κρατούν οι Άγιοι.

Ένα παιδί που του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε με το μοτοσακό, πέρασε πάνω από ένα ταξί, έκανε μιά τούμπα και συνέχισε να τρέχη στον δρόμο, χωρίς να πάθη τίποτε.

Πολλοί γλυτώνουν, άλλα λίγοι καταλαβαίνουν και διορθώνονται.


- Αν κάνω προσευχή για κάποιον, αλλά εκείνος δεν ζητά βοήθεια, θα βοηθηθή;

- Θα έξαρτηθή από πολλά. Κατ’ αρχάς, αν εκείνος είχε καλή διάθεση, άλλα δεν βοηθήθηκε, δικαιούται την θεία βοήθεια. Και να μην προσευχηθούν οι άλλοι, θα οικονομήση ο Θεός αργότερα να βοηθηθή.

Αλλά, αν ο ίδιος ζήτηση εξ αρχής βοήθεια, θα επέμβη ο Θεός νωρίτερα και θα βοηθηθή νωρίτερα• αλλιώς θα βοηθηθή αργότερα.

Με την προσευχή δίνουμε δικαίωμα στον Θεό να έπέμβη.

Κανονικά, ένας άνθρωπος, αν ζητάη βοήθεια με την καρδιά του και λέη ταπεινά «εύχου, Πάτερ, και για μένα», σου ραγίζει την καρδιά και δεν μπορείς να τον ξεχάσης.

Ενώ, αν λέη τελείως επιπόλαια «εύχου, εύχου, τράβα κανέναν κόμπο», σαν να λέη «γεια χαρά!», πώς να τον θυμηθής;

Οταν γίνεται προσευχή καρδιακή, με πόνο, για τα προβλήματα του κόσμου, όσοι άνθρωποι ζητούν εκείνη την ώρα βοήθεια από τον Θεό, λαμβάνουν αμέσως βοήθεια.

Έχω πολλά χειροπιαστά παραδείγματα. Πριν από χρόνια, ένας άνθρωπος βαθιά απελπισμένος πέρασε μέσα στην σκοτοδίνη του τα σύνορα και βρέθηκε στο Παραπέτασμα.

Εκεί τον πέρασαν για κατάσκοπο, τον συνέλαβαν, τον ταλαιπώρησαν και τον φυλάκισαν. Μέσα στην φυλακή προσευχόταν.

Ένας γνωστός μου μοναχός έμαθε για το κατάντημα του και προσευχήθηκε. «Θεέ μου, είπε, Σε παρακαλώ, ελευθέρωσε τον. Για Σένα είναι εύκολο αυτό να το κάνης».

Μετά την φυλάκιση του τον κάλεσαν σε απολογία. Μετά την απολογία ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε σε ελληνικό έδαφος.

Οταν οι Έλληνες του έκαναν ανακρίσεις, είπε: «Με έδειραν, με φυλάκισαν, μου ζήτησαν απολογία.

Από 'κεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτε.

Δεν ξέρω, ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο ελληνικό φυλάκιο».

Αυτή είναι η δύναμη της προσευχής.

Η προσευχή κάμπτει τον Θεό. Καλά είναι ο... ασύρματος μας να δουλεύη συνέχεια, για να προλαβαίνη όλους τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια.

Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, παρακολουθούσαμε τους ξένους σταθμούς, αλλά και βοηθούσαμε τους δικούς μας.

Κάναμε τον ενδιάμεσο στους δικούς μας σταθμούς που ήταν μακριά από το κέντρο και δεν ακούγονταν παίρναμε τα σήματα τους και τα διαβιβάζαμε.

Ήμασταν πάντοτε δύο άτομα και κάναμε δύο βάρδιες. Γιατί, αν ήταν μόνον ένας, θα διέκοπτε και δεν θα μπορούσε να βοηθηθή ο άλλος που ζητούσε βοήθεια, και τα σήματα του δεν θα έφθαναν στον προορισμό τους.

Ένας τέτοιος σταθμός, όταν δουλεύη συνέχεια, μπορεί να βοηθάη αυτούς που τα σήματα τους δεν φθάνουν στην μονάδα τους.

Έτσι και αυτός που έχει παρρησία στον θεό και προσεύχεται για τον άλλον κάνει τον ενδιάμεσο στον άνθρωπο που ζητά
βοήθεια και στον Θεό.

Αν ο ένας όμως ζητά βοήθεια, και ο άλλος έχη κλειστό τον σταθμό του, δεν προσεύχεται, τί γίνεται ;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ίακ. 5, 16.

(2) Στον βίο του Οσίου Παϊσίου του Μεγάλου αναφέρεται το έξης γεγονός:

Ένας αμελής υποτακτικός έπεσε από παρακοή σε κάποια αμαρτία και πέθανε, χωρίς να μετανοήση.
Ο Θεός αποκάλυψε στον Γέροντα του μετά από τις επίμονες δεήσεις του ότι η ψυχή του υποτακτικού του θα βασανίζεται στον Αδη μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, οπότε θα λάβη την πρέπουσα ανταπόδοση.
Ο Γέροντας τότε κατέφυγε στον Όσιο Πάΐσιο και τον παρακάλεσε να δεηθή και εκείνος στον θεό για την σωτηρία του υποτακτικού του.
Μετά από την θερμή προσευχή του Οσίου, ο Χριστός ελευθέρωσε την ψυχή του αμετανόητου υποτακτικού από τον Αδη.

[XAPA]

Η ποιότητα της προσευχής μετράει



- Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;

- Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση• είναι κάτι το όποιο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση, είναι προυποθέσεις.

Αλλά για να γίνη σωστή προσευχή, πρέπει να πονάη κανείς για τους άλλους.

Γιατί είναι και τυπικό πολλών Χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.

Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό
έχει φασαρία.

Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο.

Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν τό καθήκον τους.

Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα!

Αυτοί τίποτε.

Στο Αγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξη, έπιασε πυρκαγιά!

Δεν γίνεται η Λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να πονέσουμε.

Μπορεί να παραμείνη πειρασμός ή μιά δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι;

Παρ’ όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα μοναστήρια να επικρατή ένα πνεύμα... Να είμαστε χαρούμενοι!

Εδώ καίγεται ό κόσμος! Μας ζητούν να κάνουμε μιά αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο, και ψάλλουμε «Ανοίξαντός Σου την χείρα» και χαιρόμαστε.

Εμείς περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει.

«Κάνουμε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο». Τί αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση.

Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέη «Υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων», προσευχόμαστε για τον άρρωστο.

Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και λίγη ευχή με κομποσχοίνι.

Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δύο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δουλόν σον».

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής.

Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο.

Για τον Θεό δεν μετράει τόσο ή ποσότητα της προσευχής όσο ή ποιότητα.

Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φθάνει αυτό• πρέπει να έχη και ποιότητα.

Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή, θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνωνται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθη η εσωτερική καλωσύνη.

Οταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπο μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

«Και παρεβιάσαντο αυτόν» (1)


- Γέροντα, μένει ψυχρή η καρδιά μου στην προσευχή.

- Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά.

Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθή κανείς• δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να φθάση σε κατάσταση, ώστε να μη φεύγη καθόλου ο νους του.

Θέλει υπομονή. Βλέπεις, ο άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα.

Έσύ θες να χτυπήσης μιά και να μπης μέσα. Δεν γίνεται έτσι. Οταν ξεκινάς να πης την ευχή, δεν έχεις επιθυμία γι' αυτό;


- Αισθάνομαι την ανάγκη για βοήθεια, γιατί νιώθω αδύναμη.

- Έ, από 'κει ξεκινάει κανείς. Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή.

«Και παρεβιάσαντο αυτόν», λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς.

Έμεινε ο Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μια συγγένεια με τον Χριστό και το δικαιούνταν.

Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλωσύνη, θάρρος με την καλή έννοια, όλες τις προϋποθέσεις, γι' αυτό και ο Χριστός έμεινε μαζί τους.

Πρέπει να προσευχώμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήση.

Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιον τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπλήρωση το αίτημα του.

Γι' αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε.

«Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθήτε» (2), είπε ο Κύριος.

Ο Θεός ξέρει πότε πρέπει να μας δώση αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφθούμε πνευματικά.

Μερικές φορές ζητούμε κάτι άπό τόν Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε.

Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε.

Αλλά, αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του, δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε.

Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα.

Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημα μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε αίτηση στον Βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήση.

Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία μας.

Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μία αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανοιώνει και την αποσύρει.

Ξαναμετανοιώνει, την υποβάλλει - μετά από λίγο πάλι την αποσύρει.

Η αίτηση όμως πρέπει να μείνη, για να παίρνη την σειρά της.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Λουκ. 24,29.
(2) Βλ. Ματθ. 21,21.

[XAPA]

Προσευχή με πόνο



- Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;

- Όλη ή βάση είναι να πονάη ο άνθρωπος.

Αν δεν πονάη, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι καί η προσευχή του να μην έχη κανένα αποτέλεσμα.

Αν υπάρχη πόνος για το θέμα για το όποιο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημα τους.

Δεν λέω να μην κάνη κανείς προσευχή, άλλα, αν τυχόν δεν υπάρχη χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι
μία καρδιακή προσευχή• ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα!

Πριν πιάσης το ακουστικό, πριν ακόμη καλέσης, σε ακούει ο Θεός! Και πως το πληροφορείται ο άλλος!

Να δήτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς και φωνάζουν, όπου και αν βρίσκωνται!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο• δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα».

Τί πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ό άνθρωπος. Πονάει, βογγάει, υποφέρει, όταν κάνη προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τί θα πη υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου.

Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση.

Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.


- Πώς θα ξεκινήση;

- Μαθαίνει κάτι, λ.χ. ότι έγινε ένα δυστύχημα, «αχ!» αναστενάζει, και τακ ο Θεός του δίνει παρηγοριά θεϊκή για τον λίγο αναστεναγμό.

Βλέπει έναν να πονάη, και τακ συμπάσχει μαζί του και παρηγορείται από τον Θεό με θεία παρηγοριά• δεν μένει με την πίκρα εκείνη.

Βοηθιέται τότε ο άλλος με την προσευχή του.

Ή σκέφτεται: «ο Θεός μας έδωσε τόσα• εγώ τί έκανα για τον Θεό;».

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε μια ψυχή:

«Οι Άγγελοι, λέει, καλύπτουν τα πρόσωπα, όταν τελήται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και εμείς κοινωνούμε το Σώμα του Χριστού. Εγώ τί έκανα για τον Χριστό;».

Υποφέρει με την καλή έννοια.


- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε με την προσευχή του ο άλλος;

- Το πληροφορείται από την θεία παρηγοριά που νιώθει μέσα του μετά από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή που έκανε.

Πρέπει όμως πρώτα τον πόνο του άλλου να τον κάνης δικό σου πόνο και ύστερα να κάνης και καρδιακή προσευχή.

Η αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή και πληροφορεί τον άλλον.

Και στα νοσοκομεία, όταν οι γιατροί και οι νοσοκόμες πονούν πραγματικά για τους αρρώστους, αυτό είναι το δραστικώτερο φάρμακο από όλα τα φάρμακα που τους δίνουν.

Νιώθουν οι άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι' αυτούς, και αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά.

Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται να πης στον άλλον που υποφέρει, ούτε να του κάνης διδασκαλία.

Καταλαβαίνει ότι τον πονάς και έτσι βοηθιέται.

Ο πόνος είναι το πάν. Αν πονέσουμε τους άλλους, ξεχνάμε τον εαυτό μας, τα προβλήματα μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

[XAPA]

Ή θεία παρηγοριά



- Γέροντα, όταν πονώ για τους άλλους, με πιάνει άγχος και δεν μπορώ να προσευχηθώ.


- Το ότι έχεις άγχος είναι δείγμα ότι υπάρχει ανθρώπινο στοιχείο μέσα σου.

Εγώ, όσο πιό πολύ πονώ τον κόσμο, τόσο περισσότερο προσεύχομαι και χαίρομαι πνευματικά, γιατί τα λέω όλα στον Χριστό και Εκείνος τα τακτοποιεί.

Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωματικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει, γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλο δίνουν πολλή ψυχική δύναμη.

Και να δης, απόψε που είχατε αγρυπνία είχα λιγοστό κουράγιο• όμως από τον πόνο των άλλων πήρα δύναμη.

Και ήμουν όρθιος όλη την νύχτα μέχρι την Θεία Λειτουργία που έβλεπα τον κόσμο (1).

Μετά και μέσα στην Εκκλησία πάλι όρθιος, αλλά δεν ένιωθα κούραση, γιατί πονούσα τον κόσμο και αυτό με δυνάμωνε.

Και εσύ να προσεύχεσαι και να χαίρεσαι, γιατί ο Χριστός θα τα οικονομήση όλα.

Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη.

Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα!

Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματα τους. Πονούσα, αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό, άφηνα το θέμα στον Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλον έδινε ο Θεός παρηγοριά.

Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στον Θεό έχει θεία παρηγοριά.

Αλλιώς πώς να αντέξη κανείς! Πώς θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω;

Πονάω, αλλά σκέφτομαι και την θεία ανταμοιβή στους πονεμένους.

Είμαστε στά χέρια του Θεού. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη, θεία ανταπόδοση, τίποτε δεν πάει χαμένο.

Όσο βασανίζεται κανείς, άλλο τόσο θα ανταμειφθή.

Ο Θεός, ενώ βλέπει τόσον πόνο πάνω στην γη, ακόμη και πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε, δεν τα χάνει.

«Περισσότερο υποφέρεις; λέει, περισσότερο θα σε οικονομήσω στην άλλη ζωή», και γι' αυτό χαίρεται.

Διαφορετικά πώς θα μπορούσε, ας πούμε, να άντέξη τόση αδικία, τόση κακία που υπάρχει;

Έχει όμως ύπ' οψιν Του την ανταμοιβή αυτών πού υποφέρουν και μπορεί, τρόπος τού λέγειν, να άντέξη αυτόν τον μεγάλο πόνο.

Εμείς δεν βλέπουμε τι δόξα θα λάβη ο άλλος και πονούμε, γι' αυτό ο Θεός μας ανταμείβει με θεία παρηγοριά.



- Γέροντα, αυτή η στενοχώρια δεν καταβάλλει τον άνθρωπο;

- Όχι. Ο άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα πνευματικά, δεν καταβάλλεται.

Στην αρχή πικραίνεται, όταν ακούει ότι κάποιος υποφέρει, αλλά μετά έρχεται ως ανταμοιβή η θεία παρηγοριά και δεν καταστρέφεται ο οργανισμός του.

Ενώ η πίκρα από την κοσμική στενοχώρια φέρνει γαστρορραγία κ.λπ., αυτή δεν βλάπτει τον οργανισμό, γιατί έχει το θείο βάλσαμο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ο Γέροντας εννοεί την αγρυπνία της 9ης προς 10η Νοεμβρίου του 1993.

Παρόλο πού ήταν πολύ ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο, όρθιος, στηριγμένος σε μιά καρέκλα, έδωσε την ευχή του σε τριάντα χιλιάδες περίπου ανθρώπους που πέρασαν εκείνη την ημέρα

[XAPA]

Ό κίνδυνος της αναισθησίας



- Γέροντα, μερικές φορές μου ζητούν λαϊκοί να προσευχηθώ για ένα πρόβλημα τους. Το κάνω, χωρίς όμως να νιώσω πόνο.

- Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις: η πρώτη είναι επικίνδυνη, η δεύτερη έχει πνευματική αντιμετώπιση.

Όταν ο μοναχός ξεχνά τους δικούς του και δεν σκέφτεται και τους άλλους, δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσμο, τότε αυτό
είναι πολύ κακό.

Ερχόμαστε δηλαδή στο μοναστήρι, εγκαταλείπουμε τους δικούς μας, και φθάνουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους άλλους.

Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πνευματικά, αλλά δεν συμμετέχουμε στον πόνο των άλλων πνευματικά.

Δεν προχωρούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα προβλήματα τους, και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε μια αναισθησία.

Αρχίζει σιγά-σιγά μία αδιαφορία και γίνεται ή καρδιά πέτρα.

Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσμο, αλλά νιώθει και μιά παρηγοριά, γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχη μισθό από τον Θεό, θα είναι μάρτυρας.

Με αυτόν τον λογισμό νιώθει βαθειά σιγουριά και έχει μιά εσωτερική χαρά.

Σ' αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλα θεϊκή.

Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, μπορεί να γίνη η καρδιά τους πολύ σκληρή.

Οι κοσμικοί βλέπουν ατυχήματα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν.

Εμείς δεν την βλέπουμε και μπορεί να ζητάμε όλο για τον εαυτό μας.

Αν δεν κάνουμε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουμε την δυστυχία των άλλων και να κάνουμε γι' αυτούς καρδιακή προσευχή, θα γίνουμε σκληροκάρδιοι.

Θα φθάσουμε σε σημείο να θέλουμε το βόλεμα μας και θα γίνη η καρδιά μας πέτρινη με την αδιαφορία, πράγμα που είναι αντιευαγγελικό.

Ο μοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάη και να προσεύχεται γενικά για τον κόσμο.

Αυτό δεν του φέρνει περισπασμό, αλλά αντιθέτως βοηθιέται και ο ίδιος με την προσευχή, βοηθάει και τους άλλους.


- Γέροντα, ενώ βλέπω τα χάλια μου, κάνω πιο πολλή προσευχή για τους άλλους. Μήπως είναι καλύτερα να μην προσεύχωμαι για τους άλλους και να προσεύχωμαι μόνο για τον εαυτό μου;

- Από ταπείνωση;

Αν είναι από ταπείνωση, να λες στον Θεό με πολλή ταπείνωση:

«Θεέ μου, τέτοια που είμαι, δεν πρέπει να με ακούσης. Αλλά δεν είναι αδικία να υποφέρουν οι άλλοι εξ αιτίας μου; Γιατί, εάν είχα πνευματική κατάσταση, παρρησία, θα με άκουγες και θα τους βοηθούσες.

Φταίω και εγώ, που ο άλλος υποφέρει. Τώρα όμως τί φταίει να υποφέρη εξαιτίας μου; Σε παρακαλώ, βοήθησε τον».

Εξαρτάται δηλαδή πώς τοποθετείσαι για τους άλλους.

Νιώθεις ότι δεν είσαι άξια, αλλά τυχαίνει, βλέπεις έναν πονεμένο, στενοχωριέσαι, πονάς, προσεύχεσαι.

Όταν λ.χ. βλέπω έναν τυφλό, αισθάνομαι τον εαυτό μου ένοχο, γιατί, αν είχα πνευματική κατάσταση, θα μπορούσα να τον θεραπεύσω.

Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι, να κάνουμε θαύματα, όπως έκανε και Εκείνος.

Αναγνωρίζουμε την μεγάλη ή μικρή μας πνευματική αρρώστια και ταπεινά ζητούμε την σωματική υγεία για τον συνάνθρωπο μας, ως ένοχοι για την αρρώστια του.

Γιατί, εάν είχαμε πνευματική υγεία, θα είχε θεραπευθή προ καιρού και δεν θα παιδευόταν.

Όταν τοποθετούμαστε σωστά, ότι είμαστε ένοχοι για όλη την κατάσταση του κόσμου, και λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», βοηθιέται και ο κόσμος όλος.

Και για τα χάλια του πρέπει να πόνεση κανείς και να ζήτηση το έλεος τού Θεού.

Φυσικά, αν φθάση σε μιά πνευματική κατάσταση, τότε για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτε.

Βλέπω ότι πολλές φορές πιάνουμε στραβά το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και δήθεν από ταπείνωση δεν λέμε «ελέησον ημάς», δεν προσευχόμαστε για τους άλλους παρά μόνο για τον εαυτό μας.

Γι' αυτό και μερικές φορές μας παρεξηγούν εμάς τους μοναχούς οι κοσμικοί και λένε ότι είμαστε εγωιστές και ότι φροντίζουμε να σώσουμε μόνον τον εαυτό μας.

Το «ελέησόν με» είναι για να μην πέσουμε σε υπερηφάνεια.

Η ευχή ενός ταπεινού ανθρώπου, που πιστεύει ότι είναι χειρότερος από όλους, έχει περισσότερη αξία από την αγρυπνία που κάνει ένας άλλος με υπερήφανο λογισμό.

Όταν προσευχώμαστε με υπερηφάνεια, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’