Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Οι πειρασμοί στην ζωή μας



Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση.

Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί

και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι.


Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζη, για να μας δοκιμάση.

Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό.

Θυμηθήτε τον Γερο-Φιλάρετο που έλεγε: «Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα»(1).

Ήθελε να παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό.


Ένας δυνατός, όπως ο Γερο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό:

«Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω».

Ένας αδύνατος όμως θα πη: «Μην επιτρέπης, Χριστέ μου, να πειρασθώ». ­Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν.... (2).

Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε:

«ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ. δεν αντέχω άλλο! », ενώ θα έπρεπε να πούμε:

«Δεν είμαι άνθρωπος. είμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου, βοήθησε με να γίνω άνθρωπος».


Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχωνται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή.

Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.

Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε,

περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε.

Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς.

Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.

Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη. εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά.

Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ.

Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος. και, όπου δεν υπάρχει διάβολος,

επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.



- Γέροντα, η πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;

- Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε.

Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε.

Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει.

Όταν λ.χ. υπερηφανεύωμαι, διώχνω την θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελος μου,

έρχεται ο άλλος ...άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου.

Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.



- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση να λέμε: «Ο πειρασμός με έρριξε»;

- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται,

ενώ φταίνε οι ίδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα.

Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί να μας εμποδίση από το κακό; Την δουλειά του κάνει.

Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό.

Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μιά Καλύβη με τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε για λίγο μόνος του,

πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί - ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά κλειδιά - και άναψε

από κάτω ένα κερί, για να το ψήση!


Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. «Τί κάνεις εκεί; », του λέει.

«Να, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω εδώ ένα αυγό», του λέει ο υποτακτικός του.

Και τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή: «Αυτήν την τέχνη εγώ δεν την ήξερα- από αυτόν την έμαθα»!

Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 63.

(2) Ματθ.6, 13.

[XAPA]

Οι αμαρτωλοί έχουν πολύ υλικό για ταπείνωση



Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει

να δέχωνται στην συνέχεια με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.

Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγύπτια, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή,

οι κοσμικές επιθυμίες την βασάνιζαν.

Έκανε όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνη.


Της έλεγε ο διάβολος: «Τί θα χάσης, αν δης λιγάκι την Αλεξάνδρεια;

Δεν σου λέω να διασκέδασης, μόνο να την δης λίγο από μακριά»,

και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξη.

Τί μετάνοια είχε!

Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο.

Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο.


Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας.

Και έτσι φθάνουν στο τέλος και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.


- Σ' αυτές τις περιπτώσεις, Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;

- Πώς! πολλή, πολλή! Η Οσία Μαρία είχε φθάσει σε τέτοια μέτρα πνευματικά,

που βρισκόταν έναν πήχυ πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.

Οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση.

Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή.


Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά.

Γιατί να μη χρησιμοποίηση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του,

για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση;

Ένας δηλαδή πού έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω

κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και

μπορεί νά φθάση σέ μεγάλα μέτρα.


Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθή σωστά, ώστε να πη:

«με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές. είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο

αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον.

Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη (1). Ο Φαρισαίος είχε έργα, αλλά είχε και υπερηφάνεια.

Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση - το κυριώτερο που ζητάει από τον

άνθρωπο ο Χριστός -, γι' αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε.


Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μιά εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλο του τον Τελώνη: «Δεν είμαι σαν κι αυτόν! »...

Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα. δεν είχε μούτρα να δη γύρω του.

Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό που βρισκόταν ο Τελώνης! Το προσέξατε;

Λες και ο Χριστός δεν ήξερε που ήταν ο Τελώνης!


Ο Φαρισαίος, ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα.

Τι κάνει η υπερηφάνεια!

Όταν ένας άνθρωπος έχη αμαρτίες και δεν έχη ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια

του Φαρισαίου. Διπλά... χαρίσματα!

«Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



(1) Βλ. Λουκ. 18,9-14.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η επιμέλεια της συνειδήσεως

Να μελετούμε την συνείδηση μας


Ο Καλός Θεός έδωσε στους Πρωτοπλάστους την συνείδηση, τον πρώτο θείο νόμο.

Την χάραξε βαθιά στις καρδιές τους και από τότε ο κάθε άνθρωπος την παίρνει κληρονομιά από τους

γονείς του και, όταν δεν ενεργή σωστά, αυτή δουλεύει μέσα του, τον ελέγχει και τον οδηγεί στην μετάνοια.

Πρέπει όμως ο άνθρωπος να κάνη σωστή πνευματική εργασία και να μελετάη την συνείδηση του,

για να μπορή να ακούη πάντοτε την φωνή της.


Εαν δεν την μελετάη, δεν θα ωφεληθή ούτε από πνευματικές μελέτες ούτε από συμβουλές αγίων Γερόντων,

αλλά ούτε και τις εντολές του Θεού δεν θα μπορέση να τηρήση.



- Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος να μην πιάνη καθόλου τον εαυτό του και να μη βλέπη ότι βαδίζει λανθασμένα;

- Όταν ο άνθρωπος δεν παρακολουθή τον εαυτό του και δεν ξεσκονίζη την συνείδηση του, η συνείδηση του

πιάνει σιγά-σιγά πουρί και γίνεται αναίσθητος. Αμαρτάνει και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε.



- Γέροντα, να μας λέγατε κάτι για την επιμέλεια της συνειδήσεως.

- Ο άνθρωπος, για να είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει είναι αυτό που του λέει η συνείδηση του, πρέπει

να παρακολουθη τον εαυτό του και να τον εκθέτη στον πνευματικό του.

Γιατί μπορεί να εχη καταπατήσει την συνείδηση του και να νομίζη ότι πάει καλά.

Η να έχη φτιάξει λανθασμένη συνείδηση και, ενώ έχει κάνει έγκλημα, να νομίζη ότι έκανε ευεργεσία.

Η, ακόμη, να έχη κάνει την συνείδηση του υπερευαίσθητη και να πάθη ζημιά.



- Γέροντα, κατακρίνω εσωτερικά, χωρίς νά υπάρχη ο ανάλογος έλεγχος. Μήπως έχω αναισθητοποιηθή και γι' αυτό δεν ελέγχομαι;

- Θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, όταν κάνη κανείς μιά αμαρτία για πρώτη φορά, νιώθει κάποιον έλεγχο,

στενοχωριέται.

Αν την επαναλάβη για δεύτερη φορά, νιώθει λιγώτερο έλεγχο και, αν δεν προσέξη και συνέχιση να αμαρτάνη,

πωρώνεται η συνείδηση του.

Μερικοί, όταν λ.χ. τους κάνης παρατήρηση για κάποιο σφάλμα τους, αλλάζουν θέμα, για να μην τους πειράζη

η συνείδηση και στενοχωριούνται, σαν τους Ινδούς που κάνουν νιρβάνα (1).


Ένας νεαρός, εκεί στα Ιμαλάια, σκότωσε πέντε Ιταλούς ορειβάτες και, αφού τους έθαψε, άρχισε να κάνη

αυτοσυγκέντρωση.

Κάθησε κάτω καί έλεγε δύο ώρες «ξύλο-ξύλο... », για να βγη στο κενό, να ξεχάση και να μην τον πειράζη ο

λογισμός.

Ας πούμε ότι μαλώνω τώρα μιά αδελφή, γιατί έκανε μιά αταξία.

Αν αυτή η αδελφή δεν κάνη σωστή πνευματική εργασία και δεν κοιτάη πως να διορθωθή, μπορεί εκείνη την

ώρα να μου πη: «»σήμερα θα σημάνουμε για εσπερινό νωρίτερα... », για να αλλάξη θέμα.


Μετά ο διάβολος θα την μπερδέψη και να της πη: «»Μήν ανήσυχης. αυτό το έκανες, για να μη στενοχωριέται

ο Γέροντας».

Της το δικαιολογεί και ο διάβολος! Δεν λέει: «»το έκανα, για να καταπατήσω την συνείδηση μου», αλλά λέει:

«το έκανα, για να μη στενοχωρηθή ο Γέροντας»!

Είδατε τί κάνει το ταγκαλάκι; Λεπτή εργασία! Γυρίζει το κουμπί σε άλλη συχνότητα, για να μη δούμε

το σφάλμα μας.



- Μπορεί, Γέροντα, κανείς να πιάνη λεπτομέρειες και τα χονδρά σφάλματα να μην τα πιάνη;

Πώς δεν μπορεί! Μιά φορά ένας γνωστός μου πνευματικός μου διηγήθηκε το έξης περιστατικό:

Μιά γυναίκα, όταν πήγε να έξομολογηθή, έκλαιγε συνέχεια και έλεγε: «Δεν ήθελα να την σκοτώσω».

«Κοίταξε, της είπε ο πνευματικός, αν υπάρχη μετάνοια, ο Θεός συγχωρεί. συγχώρεσε τον Δαβίδ (2) ».

«Ναι, αλλά δεν το ήθελα», έλεγε εκείνη. «»Καλά, πώς έγινε και την σκότωσες; », την ρώτησε ο πνευματικός.


«Να, καθώς ξεσκόνιζα, την χτύπησα με την πετσέτα και την σκότωσα την μύγα. Δεν το ήθελα»!

Εν τω μεταξύ αυτή κορόιδευε τον άνδρα της, είχε εγκαταλείψει τα παιδιά της, είχε διαλύσει το σπίτι της και

γύριζε στους δρόμους, και αυτά τα ανέφερε σαν να μη συνέβαινε τίποτε.

«Γι' αυτά χρειάζεται κανόνας», της λέει ο πνευματικός.

«Και γιατί χρειάζεται γι' αυτά κανόνας; », λέει στον πνευματικό.

Εμ, πώς να βοηθηθή αυτή;




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



(1) Ό Γέροντας εννοεί τις τεχνικές της γιόγκα και του διαλογισμού που χρησιμοποιούν οι οπαδοί των ανατολικών θρησκειών, προκειμένου να φθάσουν στην κατ’ αυτούς λύτρωση, που την ονομάζουν «νιρβάνα».

[XAPA]

Καπακωμένη συνείδηση



- Γέροντα, όταν μου λένε: «αυτή η επιθυμία είναι στο υποσυνείδητο, αλλά δεν το καταλαβαίνεις», πώς θα το καταλάβω;

Αν προσέξης, θα δης πως, ενώ λες ότι δεν έχεις τίποτε, δεν νιώθεις και καλά.

Γι' αυτό χρειάζονται εξετάσεις.

Όταν ένας δεν νιώθη καλά, έχη μιά σωματική κατάπτωση κ.λπ., του κάνουν εξετάσεις μικροβιολογικές,

αξονική τομογραφία, για να βρουν από που προέρχεται αυτό που αισθάνεται.


Αν βλέπης ότι δεν έχεις γαλήνη αλλά στενοχώρια, να ξέρης ότι υπάρχει μέσα σου

κάτι ατακτοποίητο και πρέπει να το βρής, για να το διόρθωσης.

Κάνεις, ας υποθέσουμε, ένα σφάλμα. στενοχωριέσαι, αλλά δεν το εξομολογείσαι.

Σου συμβαίνει μετά ένα ευχάριστο γεγονός και νιώθεις χαρά.

Αυτή η χαρά σκεπάζει την στενοχώρια για το σφάλμα σου και σιγά-σιγά το ξεχνάς

- δεν το βλέπεις, επειδή καπακώθηκε από την χαρά.


Οι χαρές σκεπάζουν το σφάλμα, το πάνε πιο κάτω, πιο βαθιά, αλλά εκείνο εσωτερικά δουλεύει.

Έτσι ο άνθρωπος αρχίζει να σκληραίνη, γιατί καταπατά την συνείδηση του και η καρδιά του πιάνει σιγά-σιγά γλίτσα.

Ύστερα το ταγκαλάκι όλα του τα δικαιολογεί: «αυτό δεν είναι τίποτε, εκείνο είναι φυσιολογικό»,

ανάπαυση όμως δεν έχει, γιατί η στενοχώρια δουλεύει από κάτω.

Νιώθει μιά ανησυχία, δεν έχει εσωτερική γαλήνη.

Ζη με ένα συνεχές άγχος. Είναι βασανισμένος. Δεν βρίσκει τι φταίει, γιατί τα σφάλματα του είναι καπακωμένα.

Δεν καταλαβαίνει ότι υποφέρει, επειδή αμάρτησε.


- Γέροντα, μπορεί να βοηθηθή ένας τέτοιος άνθρωπος, αν του πης ποια είναι η αιτία της ταλαιπωρίας του;

- Κοίταξε, θέλει προσοχή, γιατί, όταν του βάλης τα πράγματα στην θέση τους, ξυπνάει η συνείδηση και αρχίζει ο έλεγχος.

Και αν δεν ταπεινωθή, μπορεί να φθάση στην απελπισία, επειδή δεν αντέχει την αλήθεια.

Αν όμως ταπεινωθή, θα βοηθηθή.


- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με πωρωμένη συνειδηση;

- Όχι, δεν υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν με πωρωμένη συνείδηση. Δεν έκανε ο θεός τέτοια συνείδηση.

Όταν όμως καπακώνη κανείς τα σφάλματα του, η συνείδηση του σιγά-σιγά πιάνει πουρί και δεν τον ελέγχει.


- Γίνεται, Γέροντα, αυτόνομος, κάνει δικούς του νόμους.

- Ναι, είναι φοβερό.

- Είναι πλάνη;

- Εμ, πλάνη είναι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ή λανθασμένη συνείδηση



- Γέροντα, συχνά λέτε ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσέξη να μη φτιάξη λανθασμένη συνείδηση. Πώς δημιουργείται η λανθασμένη συνείδηση;

- Όταν ο άνθρωπος αναπαύη τον λογισμό του, καταπατά την συνείδηση του.

Και όταν αναπαύη τον λογισμό του για πολύ καιρό, κάνει μιά άλλη, δική του, συνείδηση,

μιά συνείδηση στα μέτρα του, δηλαδή μιά λανθασμένη συνείδηση.


Τότε όμως δεν έχει ανάπαυση μέσα του, γιατί ανάπαυση εσωτερική δεν μπορεί να φέρη

η λανθασμένη συνείδηση.

Βλέπεις, ακόμη και όταν κάποιος κάνη ένα σφάλμα και ο άλλος του λέη: «δεν έφταιγες, τί στενοχωριέσαι; »

ή κάνη ότι δεν κατάλαβε το σφάλμα του, πάλι ανάπαυση δεν βρίσκει.


Είναι μερικοί που πάνε με τους γκουρούδες κ.λπ. και, όταν καταλάβουν ότι δεν πάνε καλά,

έρχονται να με ρωτήσουν.

Και ενώ τους λέω κάτι, για να τους βοηθήσω, πάλι επιμένουν: «»Όχι, αυτό πού πιστεύουμε είναι σωστό».

«Καλά, αφού είναι σωστό και είσαι αναπαυμένος από αυτό το σωστό, γιατί έρχεσαι να με ρωτήσης; ».


Ενώ δεν αναπαύονται στο στραβό, επιμένουν, προσπαθούν από εδώ-από εκεί,

να ψευτοαναπαυθούν, ανάπαυση όμως αληθινή δεν βρίσκουν.


- Μπορεί, Γέροντα, κανείς να ζήση με λανθασμένη συνείδηση σε όλη του την ζωή;

- Αμα πιστεύη στον λογισμό του, μπορεί.


- Πώς θα την διόρθωση;

- Αν σκέφτεται ταπεινά, αν δεν εχη εμπιστοσύνη στον λογισμό του και τον συζητάη με τον πνευματικό.


- Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος, όταν εχη μιά ευαισθησία, να δημιουργήση λανθασμένη συνείδηση;

- Για να δημιουργήση λανθασμένη συνείδηση, δεν θα είναι καλή η ευαισθησία του.

Το ένα λανθασμένο θα δημιουργήση και άλλο λανθασμένο.

Μερικοί, ενώ λένε: «εγώ είμαι ευαίσθητος», στους άλλους φέρονται βάρβαρα και τους κατσαδιάζουν χωρίς λόγο.


- Γέροντα, η συνείδηση αυτών που δικαιολογούνται έχει πιάσει πουρί;

- Αυτός πού δικαιολογείται έχει και λίγο έλεγχο μέσα του. δεν είναι αναίσθητος.

Και όταν κανείς δεν είναι αναίσθητος, πονάει για το σφάλμα του και μετά έρχεται η θεία παρηγοριά.

Αλλά, όποιος φτιάξη λανθασμένη συνείδηση, φθάνει σε αναισθησία. αυτός καυχιέται για το έγκλημα.


Έχω δει ανθρώπους που, ενώ έχουν κάνει εγκλήματα, τα λένε με τέτοιον τρόπο,

που σου τα παρουσιάζουν σαν κατορθώματα.

Γιατί, αν ανάπτυξη κανείς λανθασμένη συνείδηση, αυτό δεν είναι απλώς πώρωση, αλλά κάτι παραπάνω από πώρωση.

Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, στην Κόνιτσα, ήρθε ένας και μου λέει: «θέλω νά εξομολογηθώ».


«Δεν είμαι ιερεύς», του λέω. «»Όχι, θέλω να τα πω σ' εσένα», μου λέει.

Ήταν εκεί και μερικές γυναίκες που είχαν ανεβή να προσκυνήσουν.

«Καλύτερα να φύγετε τώρα», τις λέω. «Όχι, τις λέει αυτός, δεν πειράζει, καθήστε».

Και άρχισε να διηγήται τι έκανε στα νιάτα του:


«Όταν ήμουν νέος, είχα πάει να μάθω τσαγκάρης, αλλά όλο νύσταζα,

γιατί την νύχτα πήγαινα με μιά σπείρα και έκλεβα.

Στην περιοχή μας ήταν ένας τσαούσης(1) και μας έλεγε:

«Πάτε να κλέψετε. Εγώ θέλω δύο κριάρια. Από εκεί και πέρα εσείς κλέψτε ό,τι θέλετε».


Πηγαίναμε λοιπόν στα σπίτια των Χριστιανών, άφηνα την κάπα κάτω, έδινα μιά στα σκυλιά, στην μασέλα,

με μιά βέργα από κρανιά που είχα μαζί μου, και μπαίναμε μέσα.

Κλέβαμε δυο κριάρια και όσα αρνιά μπορούσαμε.

Δίναμε τα κριάρια στον τσαούση και κρύβαμε τα αρνιά στον στάβλο μας.


Ο τσαούσης μας έκλεινε αμέσως στην φυλακή.

Τα αφεντικά που μας είχαν δει να κλέβουμε, πήγαιναν το πρωί στην αστυνομία και έλεγαν:

«Ο τάδε και ο τάδε μας έκλεψαν».

«Ο τάδε και ο τάδε; Μα αυτοί είναι στην φυλακή. Γιατί τους συκοφαντήσατε; ». Δώσ' του ξύλο...

Μιά φορά πήγαμε σε ένα κοπάδι που το φύλαγε ένα βλαχάκι ψηλό μέχρι εκεί επάνω με τον πατέρα του.


"Τώρα πώς θα μπούμε στο κοπάδι; θα μας πετάξουν σαν τα σπιρτόξυλα", μου λένε οι άλλοι.

Παίρνω τότε τον γκρα (2), σημαδεύω το βλαχάκι, και μπάμ, σωριάζεται κάτω.

Δένω και τον πατέρα του σε μιά γκορτσιά... Πήραμε, πήραμε...».

Και τά έλεγε όλα αυτά σάν κατορθώματα, και γελούσε!

Που οδηγεί η λανθασμένη συνείδηση!

Αυτός θεωρούσε ένοχο τον εαυτό του, γιατί απλώς συνόδευσε κατόπιν εντολής της υπηρεσίας του

έναν εγκληματία, ενώ ο άλλος διηγείτο τα εγκλήματα που έκανε σαν κατορθώματα και καυχιόταν γι' αυτά!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Παλαιότερα αρχηγός ομάδος με πολιτικοστρατιωτική εξουσία.
(2) Οπισθογεμές τουφέκι παλαιού τύπου.

[XAPA]

Το ψεύτικο δεν αναπαύει


- Γέροντα, αν κάποιος έχη κάνει έναν δικό του κόσμο, γιατί πιστεύει στον λογισμό του, μπορεί να βοηθηθή από την προσευχή των άλλων;

- Τι ανάγκη έχει να βοηθηθή, αφού έκανε έναν δικό του κόσμο;...

Μικρό πράγμα είναι να κάνη κανείς έναν ολόκληρο κόσμο δικό του;...

Κοίταξε, αν κάποιος με τον λογισμό του κάνη έναν δικό του κόσμο, νομίζεις ότι έχει ανάπαυση,

ότι αισθάνεται δηλαδή χαρά; Ψέμα είναι.

Το ψέμα δεν πληροφορεί τον άνθρωπο.


Ας πούμε, αναγκάζεται ένας να πη ένα ψέμα, για να γλυτώση κάποιον.

Μπορεί να τον γλύτωσε ακόμη και από θάνατο, αλλά το ψέμα που είπε δεν παύει να είναι μισή αμαρτία.

Η λέει κανείς καμμιά φορά, με καλό λογισμό, ένα ψέμα, για να βοηθήση μιά περίπτωση,

να μη δημιουργηθή σκάνδαλο.

Π.χ. έρχεται στο Μοναστήρι ένας γνωστός κρυφά να πη κάποιο πρόβλημα της οικογενείας του, για να ξεσκάση.

Ερχεται μετά, ας υποθέσουμε, ο αδελφός του και σε ρωτάει: «Πέρασε άπό εδώ ό τάδε; ».

Αν του πης «πέρασε», θα δημιουργηθή ολόκληρο θέμα, γιατί ο άλλος εκτίθεται.

Όποτε λες «δεν ξέρω». Γιατί, αν πης «ήρθε», μπορεί να πάη ακόμη και να τον δείρη! Αυτό είναι άλλο.


Αλλά πρέπει να προσέξη κανείς, γιατί, αν συμβούν τρία-τέσσερα τέτοια περιστατικά,

σιγά-σιγά μπορεί να προχώρηση και πιο πέρα.

Να συνηθίση να χρησιμοποιή το ψέμα στα καλά καθούμενα και να απόκτηση λανθασμένη συνείδηση.

Να φθάση να λέη ολόκληρα παραμύθια χωρίς να τον πειράζη καθόλου η συνείδηση. Αυτό γίνεται ύστερα επιστήμη.


Ε, πως τα ταιριάζουν μερικοί τα ψέματα, αν εξασκηθούν!

Ω! ολόκληρο παραμύθι μπορεί να πλάθουν και να σε πείθουν!

Είχε έρθει στο Καλύβι μιά φορά κάποιος γνωστός μου - ήταν εκεί και μιά συντροφιά,

πατριώτες ενός παιδιού που το είχα βοηθήσει.

Αυτό το καημένο, ενώ ήταν έξυπνο, καλό παιδί, ήταν τεμπέλικο. δεν ήθελε να δουλεύη.

Είχε μάθει να γυρίζη. Τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να το φέρω σε λογαριασμό.

Είπα λοιπόν εκείνη την φορά στους πατριώτες του: «Φροντίστε αυτό το παιδί για καμμιά δουλειά. »


Έχω προσπαθήσει και άλλες φορές να το βοηθήσω.

Το είχα στείλει και στην Καστοριά, σε κάτι γνωστούς, να μάθη γουναράς, αλλά έφυγε.

Νέος είναι, κρίμα να χαραμιστή. Μιά μάνα έχει. πέθανε ό πατέρας του».

Αρχίζει τότε εκείνος ο γνωστός μου να λέη στους άλλους:

«Ναι, είχαμε φροντίσει με τον πατέρα Παΐσιο να πάη το παιδί να μάθη εκεί πέρα γουναράς.

Και έπειτα, όταν έφυγε από εκεί, πόσα χρήματα έδωσα στα τηλεγραφήματα

που έστελνα στα αφεντικά του, για να μην ανησυχούν!

Αλλά δεν πειράζει. αυτά δεν συζητιούνται. Είχα πει τότε στον πάτερ ότι δεν στρώνει»!

«Τι λέει;», σκέφτηκα. Δέν ήθελα να πω και τίποτε, για να μην τον προσβάλω.

Ενώ πρώτη φορά άκουγε το θέμα, έπλασε ολόκληρο παραμύθι,

ότι είχαμε φροντίσει μαζί για εκείνο το παιδί, ότι βρήκαμε λύση να πάη να μάθη γουναράς κ.λπ.!

Οπως τα έλεγε, κι εμένα με προβλημάτισε!


- Μπροστά σας τα έλεγε;

- Μπροστά μου τα έλεγε. Ήταν και οι άλλοι.


- Τί καταλάβαινε;

- Τι καταλάβαινε! Εκείνη την στιγμή αισθανόταν μιά ικανοποίηση εγωιστική, αλλά μετά βασανιζόταν.

Είχε μήπως ειρήνη μέσα του;


- Όταν ένας άνθρωπος λέη κάποιο γεγονός λίγο μεγαλοποιημένο...

- Ναι, με λίγη σάλτσα!


- Από κενοδοξία το κάνει;

- Έμ, από τι το κάνει; Από κενοδοξία, από εγωισμό τα λέει.


- Τι θα βοηθήση έναν τέτοιον άνθρωπο να το διόρθωση αυτό;

- Να πάψη να λέη ψέματα. Πρέπει να ξέρη oτι το ψέμα, ακόμη και όταν εχη ελαφρυντικά, δεν παύει να είναι μισή αμαρτία.


- Μπορεί, Γέροντα, να μας δώσουν κάτι, για να μας οικονομήσουν, και εμείς νά νομίζουμε ότι μας το έδωσαν, γιατί το αξίζουμε;

- Κοίταξε, αν σου πω: «εσύ, αδελφή, μπορείς να φθάσης στα μέτρα της Αγίας σου! »,

μπορεί να χαζογελάσης λίγο, αλλά μέσα σου ανάπαυση δεν θα εχης.

Το ψεύτικο δεν αναπαύει, γιατί δεν έχει Χάρη Θεού.

Και ο άδικος που αδικεί! και λέει: «αυτό είναι δικό μου», δεν αναπαύεται.

Να, οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, αν και πέρασαν τόσα χρόνια από την Άλωση,

όταν βλέπουν τους Έλληνες που πηγαίνουν εκεί, νιώθουν ότι έχουν ένα αρπαγμένο πράγμα

και κοιτάνε σαν να ήρθε ο ιδιοκτήτης!

Και είναι Τούρκοι και πέρασαν τόσα χρόνια!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η σωστή συνείδηση πληροφορεί τον άνθρωπο σωστά



Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πράγμα στον άνθρωπο από την αναπαυμένη συνείδηση.

Είναι μεγάλο πράγμα να μη σε πειράζη η συνείδηση σου, ότι μπορούσες να κάνης και κάτι άλλο και δεν το έκανες.

Τότε ο άνθρωπος έχει μιά συνεχή εσωτερική χαρά και όλη η ζωή του είναι πανηγύρι.

Αυτή η εσωτερική χαρά δίνει την πνευματική δύναμη.


- Γέροντα, πώς θα καταλάβη κανείς ότι είναι ευάρεστο στον θεό αυτό που κάνει;

- Έχει ο άνθρωπος εσωτερική πληροφορία.


- Φθάνει η δική του πληροφορία ή χρειάζεται και η μαρτυρία των άλλων;

- Μιλάω για έναν που έχει σωστή συνείδηση. δεν μιλάω για έναν που έχει λανθασμένη συνείδηση.

Η σωστή συνείδηση πληροφορεί τον άνθρωπο σωστά. Τότε ο άνθρωπος νιώθει σιγουριά, ελπίδα και

λέει με ταπείνωση: «Δεν είμαι για τον Παράδεισο είμαι για την κόλαση, άλλα πιστεύω ότι η αγάπη και

το έλεος του θεού δεν θα μ' αφήσουν».


Το νιώθει αυτό, γιατί αγωνίζεται. Δεν κάθεται, χωρίς να κάνη τίποτε, και αναπαύει τον λογισμό του λέγοντας:

«Ό Θεός θά με σώση».

Η συνείδηση..., φοβερό! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά, μεγαλύτερη κόλαση από το κάψιμο της συνειδήσεως.

Δεν υπάρχει φοβερώτερο και βασανιστικώτερο σαράκι από το σαράκι της συνειδήσεως.


Οι κολασμένοι θα υποφέρουν αιωνίως, γιατί θα τους βασανίζη η σκέψη πως έχασαν τα αγαθά του Παραδείσου

για λίγα χρόνια επιγείου ζωής, αν και αυτά ήταν γεμάτα τύψεις και άγχος.

Τα πάθη τότε δεν θα ικανοποιούνται και αυτό θα είναι άλλο βάσανο.



- Γέροντα, πώς μπορεί ο μοναχός να ζη πρακτικά το μαρτύριο της συνειδήσεως;

- Το μαρτύριο της συνειδήσεως είναι για όλους τους ανθρώπους. δεν είναι μόνο για τον μοναχό.

Οι μοναχοί έχουν επιπλέον και το γλυκό μαρτύριο της ασκήσεως.

Στην ουσία όμως δεν υπάρχει μαρτύριο της συνειδήσεως για έναν που αγωνίζεται σωστά.


Γιατί, όσο πονάει κανείς πνευματικά, όσο πονάει δηλαδή είτε για τα χάλια του, είτε γιατί συμμετέχει

στο Πάθος του Κυρίου, τόσο ανταμείβεται με θεία παρηγοριά.

Ακόμη κι αν εχη θλίψεις, στενοχώριες κ.λπ., όταν εχη αναπαυμένη την συνείδηση του, αισθάνεται

μέσα του θεία παρηγοριά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η παρακολούθηση και η γνώση του εαυτού μας

Η μελέτη του εαυτού μας



Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, είχαμε δίκτυο παρακολουθήσεως και πίνακα αναγνωρίσεως.

Παρακολουθούσαμε και καταλαβαίναμε ποιος σταθμός ήταν ξένος και ποιος δικός μας, γιατί μερικές

φορές έμπαιναν ενδιάμεσα και ξένοι σταθμοί.

Έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να παρακολουθή τους λογισμούς του και τις ενέργειες του, για να βλέπη αν

συμφωνούν με τις εντολές του Ευαγγελίου, να πιάνη τα σφάλματα του και να αγωνίζεται να τα διορθώνη.

Γιατί, αν αφήνη ένα σφάλμα του να περνά απαρατήρητο ή, όταν του λέη ο άλλος κάποιο ελάττωμα του,

δεν κάθεται να το σκεφθή, δεν μπορεί να προκόψη πνευματικά.


Η μελέτη του εαυτού μας είναι η πιο ωφέλιμη από όλες τις μελέτες.

Μπορεί κανείς να μελετάη πολλά βιβλία, αλλά, αν δέν παρακολουθη τον εαυτό του,

όλα όσα διαβάζει πάνε χαμένα.

Ενώ, αν παρακολουθη τον εαυτό του, και λίγο να μελετάη, πολύ ωφελείται.

Τότε η συμπεριφορά του γίνεται λεπτή σε όλες τις εκδηλώσεις, αλλιώς κάνει χονδρά σφάλματα και δεν

το καταλαβαίνει.


Παρατηρώ εκεί στο Καλύβι: Με βλέπουν να κουβαλώ τα κούτσουρα (1) πέρα από την άλλη άκρη, για να

καθήσουν, και, όταν σηκώνωνται να φύγουν, δεν σκέφτονται ποιος θα τα πάη στην θέση τους.

Ή βλέπουν ότι φέρνω ένα κούτσουρο και δεν έχει άλλα, για να καθησουν, και περιμένουν να τους τα

κουβαλήσω εγώ.


Αν σκέφτονταν λίγο, θα έλεγαν: «καλά, είμαστε πέντε-έξι άνθρωποι. θα κουβαλήση μόνος του τόσα

κούτσουρα από την άλλη μεριά; », και τακ-τακ θα πήγαιναν να τα φέρουν.


- Γέροντα, με ρώτησε μιά μικρή αδελφή: «Ό Γέροντας, όταν ήταν αρχάριος μοναχός, δεν είχε πτώσεις στον
αγώνα του; Δεν του περνούσε κανένας αριστερός λογισμός; Δεν έπεφτε στην κατάκριση;».

- Εγώ, όταν συνέβαινε κάτι στον αγώνα μου ή μου έλεγαν μιά κουβέντα, δεν τα περνούσα «αφορολόγητα».


- Τί σημαίνει, Γέροντα, «αφορολόγητα»;

- Το να περνάη κανείς τα σφάλματα του με αδιαφορία. Να μην τον αγγίζουν. να περνάνε άπ' εξω.

Όπως η γη, όταν σκληρυνθη, όση βροχή και να πέση, δεν ρουφάει νερό μέσα της, ένα τέτοιο πράγμα συμβαίνει

καί σ' αυτήν την περίπτωση, σκληρύνεται το χωράφι της καρδιάς από την αδιαφορία και, ό,τι κι αν του πουν,

ό,τι κι αν συμβή, δεν τον αγγίζει, για να αισθανθή την ενοχή του και να μετανοήση.


Εγώ, αν έλεγε λ.χ. κάποιος ότι είμαι υποκριτής, δεν έλεγα: «κακό χρόνο νάχη αυτός που το είπε», αλλά έψαχνα να

βρώ τι ήταν αυτό που τον ανάγκασε να πη αυτήν την κουβέντα.

«Κάτι συμβαίνει, έλεγα. Δεν φταίει ο άλλος. Κάτι δεν πρόσεξα, κάποια αφορμή έδωσα και παρεξήγησε

την συμπεριφορά μου.


Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να το είπε αυτό.

Αν πρόσεχα και είχα κινηθή με σύνεση, δεν θα με παρεξηγούσε.

Τον έβλαψα τον άλλον και θα δώσω λόγο στον Θεό», και προσπαθούσα αμέσως να βρω το σφάλμα μου και

να το διορθώσω.


Δεν εξέταζα δηλαδή πως το είπε ο άλλος. αν το είπε από ζήλεια, από φθόνο ή αν το άκουσε από άλλον

και το κατάλαβε αλλιώς.

Δεν με απασχολούσε αυτό. Και τώρα, σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι κάνω.

Αν μου πή λ.χ. κάποιος μιά κουβέντα, ούτε κοιμάμαι.

Και αν είναι έτσι όπως τα λέει εκείνος, θα στενοχωρηθώ και θα κοιτάξω να διορθωθώ.


Και αν δεν είναι έτσι, πάλι θα στενοχωρηθώ, γιατί σκέφτομαι ότι εγώ έφταιξα σε κάτι. κάπου δεν πρόσεξα και

τον σκανδάλισα.

Δεν ρίχνω το βάρος στον άλλον εξετάζω πώς θα κρίνη ο Θεός αυτό που έκανα, όχι πως θα με δουν οι άνθρωποι.

Αν δεν εξετάζη ο άνθρωπος έτσι τα πράγματα, δεν ωφελείται από τίποτε.


Γι' αυτό πολλές φορές λέμε για κάποιον: «»Αυτός έχει χάσει τόν έλεγχο».

Ξέρετε πότε χάνεται ο έλεγχος;

Όταν δεν παρακολουθή ο άνθρωπος τον εαυτό του. Και όταν κάποιος πάσχη στο μυαλό και δεν έλέγχη τον εαυτό του,

έχει ελαφρυντικά.

Αλλά ένας που έχει μυαλό και δεν ελέγχει τις πράξεις του, επειδή δεν παρακολουθεί τον εαυτό του,

αυτός δεν έχει ελαφρυντικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ό Γέροντας στο Καλύβι της Παναγούδας δεχόταν τους επισκέπτες, εκτός από τους χειμερινούς μήνες, στην αυλή, όπου χρησιμοποιούσε για καθίσματα κούτσουρα, τα οποία μετακινούσε ανάλογα με τις περιστάσεις.

[XAPA]

Η πείρα από τις πτώσεις μας


Όταν εξετάζετε τον εαυτό σας, πολύ βοηθάει να παίρνετε μερικές φορές την ζωή σας με την σειρά,

από την παιδική ηλικία, για να βλέπετε που βρισκόσασταν, που βρίσκεστε και που έπρεπε να βρίσκεστε.

Αν δεν συγκρίνετε το παρελθόν με το παρόν, δεν καταλαβαίνετε ότι μπορεί μεν να είστε κάπως σε καλή κατάσταση,

αλλά δεν βρίσκεστε εκεί που έπρεπε να βρίσκεστε και στενοχωρείτε τον Θεό.


Όταν είναι κανείς νέος και βρίσκεται σε μιά κατάσταση όχι πολύ καλή, δικαιολογείται

αλλά, όταν μεγαλώση, αν παραμένη στην ίδια κατάσταση ή έχη διορθωθη λίγο, δεν δικαιολογείται.

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ωριμάζει ο άνθρωπος πνευματικά και, αν αξιοποίηση την πείρα από το παρελθόν,

προχωρεί πιο σταθερά και πιο ταπεινά.


Πολλές φορές και τα ανεβοκατεβάσματα στον αγώνα βοηθούν για μια θετική και σταθερή πνευματική πορεία προς τα άνω.

Το μικρό παιδί, όταν αρχίση να περπατάη, επόμενο είναι να πάρη και καμμιά κουτρουβάλα από την σκάλα,

να χτυπήση και το κεφάλι στην κουπαστή, να ανεβή και στην καρέκλα και να πέση.

Δεν καταλαβαίνει ότι, αν ανεβή στην καρέκλα και πατήση στην άκρη, θα τουμπάρη.

Όσο όμως μεγαλώνει, αποκτάει πείρα, ωριμάζει και αρχίζει να προσέχη.

«Την άλλη φορά, σκέφτεται, ανέβηκα εκεί πέρα και τουμπάρισα. Δεν θα ανεβώ τώρα».


Έτσι και στον αγώνα μας, όταν όλα τα παρακολουθούμε και τα αξιοποιούμε για το καλό, αποκτούμε πείρα,

και, αν την χρησιμοποιούμε, πολύ μας βοηθάει.

Θυμάμαι, στο σπίτι, στην Κόνιτσα, είχαμε έξι άλογα, μεγάλα και μικρά.

Μιά μέρα που τα περνούσα από ένα γεφυράκι φτιαγμένο με κορμούς δένδρων και σανίδια,

ένας σαπισμένος κορμός υποχώρησε και το πόδι του πιο μικρού άλογου, που ήταν τεσσάρων χρόνων,

πιάσθηκε ανάμεσα στα ξύλα.


Από τότε, αν και έφτιαξα μεγαλύτερο το γεφυράκι και έβαλα γερά ξύλα, εν τούτοις, όταν φθάναμε εκεί,

το αλογάκι αντιστεκόταν, κουνούσε το κεφάλι πέρα-δώθε και ή έσπαζε το καπίστρι

και έφευγε ή έδινε μιά και πηδούσε απέναντι.

Αν το άλογο των τεσσάρων χρόνων, που είναι άλογο, χρησιμοποίησε την πείρα

και δεν ξαναπάτησε το πόδι του στο γεφύρι,

πόσο μάλλον ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιή την πείρα από τις πτώσεις του!




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να εντοπίζουμε και να χτυπάμε τον εχθρό



- Γέροντα, δεν έχω αγαπήσει την ταπείνωση, την θυσία, το να δέχωμαι την αδικία…

- Δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες. Εγώ δεν ανησυχώ, γιατί βλέπω ότι έχει μπη μέσα σου η καλή ανησυχία.

Γρήγορα θα απαλλαγής από τα πάθη, γιατί έχεις αρχίσει να πιάνης τον εαυτό σου.

Αυτό βοηθάει περισσότερο από κάθε άλλον αγώνα.

Όποιος πιάνει τον εαυτό του, αφήνει τον παλαιό εαυτό του και μπαίνει σε σωστό πνευματικό δρόμο.

Ο παλαιός εαυτός μας κλέβει ό,τι κάνει ο καινούργιος.

Όταν μάθουμε να τον πιάνουμε, πιάνουμε όλους τους κλέφτες που μας κλέβουν ό,τι καλό μας δίνει ό Θεός,

και μας μένει ο πνευματικός πλούτος.


- Γέροντα, όταν λυπηθώ πολύ γιά ένα σφάλμα μου, λ.χ. γιατί μίλησα άσχημα σε μιά αδελφή, αυτό με βοηθάει;

- Βοηθάει, αλλά να προσέξης να μην ξεπεράσης και τα όρια.

Να λυπηθής, αλλά να χαρής κιόλας, γιατί σου δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλωθή η αρρώστια σου και να την θεραπεύσης.

Να σκεφθής: «Για να μιλήσω άσχημα και να φερθώ έτσι, κάποιο πάθος υπήρχε μέσα μου

και δόθηκε αυτή η ευκαιρία να βγη, για να το δω και να το διορθώσω».

Θα ζήτησης φυσικά και συγχώρεση από την αδελφή.

Οι πτώσεις σε βοηθούν να γνωρίσης τον εαυτό σου.

Βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και σιγά-σιγά γίνεται η καλή εργασία.

Βλέπεις, και οι γιατροί μερικές φορές δίνουν στους άρρωστους διάφορες ουσίες,

για να εκδηλωθούν τα συμπτώματα της αρρώστιας και να κάνουν καλή διάγνωση.

Δίνουν π.χ. ζάχαρη και κάνουν μετά εξέταση αίματος, για να δουν αν ανεβή το ζάχαρο.

Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας,

τα ελαττώματα μας, και ύστερα να προσπαθούμε να χτυπάμε εκεί.

Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιάς περιοχής, επισημαίνουμε τα σημεία,

όπου είναι ο εχθρός ή απ' όπου μπορεί να χτυπήση, και έχουμε τον νου μας εκεί.

Γιατί, όταν ξέρης σε ποιά συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ο εχθρός, κινείσαι με σιγουριά.

Βάζεις τον χάρτη κάτω και λες:

«Ο εχθρός είναι εδώ κι εδώ. εμείς πρέπει να προλάβουμε να πιάσουμε εκείνα κι εκείνα τα σημεία.

Από εκεί θα ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τα όπλα» κ.λπ.

Μπορείς δηλαδή να καταστρώσης ένα σχέδιο.

Αλλά, για να μάθης που βρίσκεται ο εχθρός, πρέπει να ανησυχής και να ερευνἀς. δεν μπορείς να κοιμάσαι.


- Γέροντα, είναι καλύτερα να βρίσκη κανείς μόνος του τα ελαττώματα του ή να του τα λένε οι άλλοι;

- Καλό είναι να ψάχνη να τα βρίσκη μόνος του, αλλά και, όταν του τα λένε, να μην αντιδρά. να το δέχεται με χαρά.

Γιατί μπορεί να νομίζη ότι βλέπει τον εαυτό του, αλλά να τον βλέπη όπως θα ήθελε να είναι και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα.


- Γέροντα, οι άλλοι τον βλέπουν καλύτερα τον εαυτό μου;

- Μόνος του κανείς μπορεί, αν θέλη, να δη καλύτερα τον εαυτό του.

Δηλαδή, μπορεί να εντόπιση καλύτερα μιά αντίδραση του, ένα σφάλμα του κ.λπ.

και να βρη από ποιά αιτία προήλθε, ενώ ο άλλος βγάζει συμπεράσματα από υποθέσεις που κάνει.


- Μπορεί, Γέροντα, να προσπαθή κανείς να δη τον εαυτό του όπως είναι και να μην τον βλέπη;

- Ναι, αν μέσα στην προσπάθεια του αυτή υπάρχη υπερηφάνεια, δεν μπορεί να δη τον πραγματικό του εαυτό.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’


ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002